Ի սէր ­Հա­յաս­տա­նին

Ես բա­նաս­տեղծ չեմ։ ­Բա­նաս­տեղծ­նե­րը տա­ղանդ ու­նին։ Ես այդ մէ­կը չու­նիմ։
­Վե­րա­ցա­կան մտա­ծում­նե­րէ հե­ռու ապ­րած եմ միշտ։ ­Յա­ճախ կը խորհր­դա­ծեմ գրած­նե­րուս մասին, ո­րոնք հայ­րե­նի­քիս ու ժո­ղո­վուր­դիս նո­ւի­րո­ւած ե­ղած են, պա­տա­նի տա­րի­քէս։ ­Հա­յաս­տա­նը ա­մէն բա­նէ վեր դա­սած եմ ես։ ­Կը հա­ւա­տամ միշտ, որ ե­թէ ապ­րե­ցանք, ապ­րե­ցանք ­Հա­յաս­տա­նով։ Եւ ե­թէ պի­տի տո­կանք, պի­տի տո­կանք ­Հա­յաս­տա­նով։ Ու­րիշ ելք չու­նինք։
Ազ­գա­յին ա­մէն գոր­ծու­նէու­թիւն, հոս կամ Ս­փիւռ­քին մէջ, պէտք է նպաս­տեն մի­միայն ­Հա­յաս­տա­նի վե­րել­քին։ ­Մի­միայն հայ ժո­ղո­վուր­դին, որ յա­ւի­տե­նա­կան է ու անջն­ջե­լի։ Այս կրկներգս ալ, միւս­նե­րու կար­գին, այս նպա­տա­կին նո­ւի­րո­ւած է։

Ութ­սուն­նո­ցի մը ե­րա­զը

Ծ­նունդդ բա­րի, սի­րե­լի ըն­կեր,
ան­կեղծ գո­չե­ցին ներ­կայ ըն­կեր­ներ,
բա­ժակ բա­խե­ցին ե­ռան­դուն սրտով,
եր­կար տա­րի­ներ, ին­ծի մաղ­թե­լով։
­Փո­խա­դար­ձե­լով մաղ­թանք­ներն այս,
ոտ­քի ե­լայ ես գա­ւա­թը ձեռ­քիս,
ու­րախ եմ ը­սի, որ ու­րախ էք դուք,
ու­րախ միշտ ե­ղէք, ես կ­՛ապ­րիմ ձեզ­մով։
­Խո­րա­սու­զո­ւե­ցայ նե­րաշ­խար­հիս մէջ,
80 տա­րի­ներ կեանք մըն եմ ապ­րեր,
հա­յու իմ սրտով գոր­ծեր եմ տե­սեր
ու հի­մա ու­րախ ­Հա­յաս­տան ե­կեր։
Ե­րախ­տա­պարտ եմ երկ­նա­ւոր Աս­տո­ւած,
որ զես ար­ժա­նի ը­րիր մեր Երկ­րին,
եւ արդ կը խնդրեմ կայ­տառ պա­հես զիս,
որ ժո­ղո­վուր­դիս ընդ­միշտ ծա­ռա­յեմ։
­Մա­նուկ­նե­րուն մեր մսուր կա­ռու­ցեմ,
որ փո­ղոց չել­լեն ան­տէր խա­ղա­լու,
դպրոց յա­ճա­խեն, գի­տե­լիք սոր­վին
ու երբ որ մեծ­նան օգ­նեն մեր ազ­գին։

Ե­րազս ան­տէր մի թո­ղուր Աս­տո­ւած,
կեանք տուր դուն ին­ծի, թող ա­ռողջ ապ­րիմ,
հայ­րե­նի գոր­ծեր ու­նիմ ը­նե­լիք գիւ­ղիս մէ­ջը հին ուր կը բնա­կիմ։
Ե­րազս այս վեհ ի­րաւ կը դառ­նայ,
ես հա­ւատք ու­նիմ ը­նե­լի­քիս վրայ,
ըն­կեր­ներ ու­նիմ, որ ու­նին հո­գի,
կող­քիս կանգ­նած են յոյս կու տան ին­ծի։
Ու երբ ե­րազս ի­րա­կա­նա­նայ,
ման­կա­պար­տէ­զին ճռո­ւո­ղիւն լսեմ,
խնդուն թող ապ­րին, ու­րախ թող մեծ­նան
երբ ես քու կամ­քով մայր հո­ղին ննջեմ։

­Մար­գար ­Շա­րապ­խա­նեան
Ու­շի գիւղ, Ա­րա­գա­ծոտ­նի ­Մարզ