Տխրունի — Վարդգէս Գունտաքճեան

­Թե­սա­ղո­նի­կա­հայ ազ­գա­յին կեան­քի ե­րե­ւե­լի ան­ձե­րէն մէ­կը, ­Վարդ­գէս ­Գուն­տաք­ճեան իր աչ­քե­րը փա­կեց 95 տա­րե­կա­նին։ Ապ­րած ըլ­լա­լով լե­ցուն անձ­նա­կան եւ ըն­տա­նե­կան կեանք մը, բախ­տա­ւո­րո­ւած զա­ւակ­նե­րով եւ թոռ­նիկ­նե­րով, ­Վարդ­գէս իր կեան­քի վեր­ջին տա­րի­նե­րուն կը մնար ըն­տա­նի­քի ան­մի­ջա­կան խնամ­քին տակ, հե­տե­ւե­լով ա­նոնց յա­ռաջ­դի­մու­թիւ­նը եւ բաժ­նե­կից ըլ­լա­լով ու­րախ պա­հե­րուն։
­Վարդ­գէս ­Գուն­տաքն­ճեան ծնած էր ­Թե­սա­ղո­նի­կէ՝ 1930-ին, եւ հա­յե­րէ­նի ուս­ման ա­ռա­ջին գի­տե­լիք­նե­րը ստա­ցած էր քա­ղա­քի ­Բա­րե­գոր­ծա­կա­նի վար­ժա­րա­նէն ներս։ Այ­նու­հե­տեւ, ե­րի­տա­սար­դա­կան տա­րի­նե­րուն, մաս­նակ­ցու­թիւն բե­րաւ հա­մայն­քա­յին կեան­քին եւ իր ներ­կա­յու­թիւ­նը զգա­լի դար­ձուց այդ տա­րի­նե­րու նոր սե­րուն­դի աշ­խու­ժու­թեան։
Աշ­խա­տա­սէր ձեռ­նար­կու մը ըլ­լա­լով, կազ­մեց ձայ­նաս­փիւ­ռի սար­քե­րու պատ­րաս­տու­թեան գոր­ծա­րան մը եւ լծո­ւե­ցաւ ըն­տա­նի­քի բա­րե­կե­ցիկ ապ­րուս­տին։ Իր կնոջ հետ բախ­տա­ւո­րո­ւե­ցան եր­կու մանչ զա­ւակ­նե­րով եւ թոռ­նիկ­նե­րով, ո­րոնք ի­րենց կար­գին եւս բռնե­ցին յա­ռաջ­դի­մու­թեան ճամ­բան։
­Վարդ­գէս ­Գուն­տաք­ճեան իր նո­ւի­րու­մի կա­րո­ղա­կա­նու­թիւ­նը ի սպաս դրաւ ­Թե­սա­ղո­նի­կէի Ս. Աս­տուա­ծա­ծին ե­կե­ղեց­ւոյ ­Թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ան­դա­մակ­ցու­թեան ընդ­մէ­ջէն։ Ա­ւե­լի քան 20 տա­րի ե­ղաւ խոր­հուր­դի ա­տե­նա­պե­տը եւ ա­մէն գնով սա­տար հան­դի­սա­ցաւ ե­կե­ղեց­ւոյ պայ­ծա­ռու­թեան։ Մշ­տա­պէս լա­ւա­տես եւ բա­րի տրա­մադ­րու­թեամբ, ըն­դա­ռա­ջեց ա­մէն տե­սա­կի դի­մում­նե­րուն, պարտք հա­մա­րե­լով ­Թա­ղա­յին խոր­հուր­դի մաս­նակ­ցու­թիւ­նը թե­սա­ղո­նի­կա­հայ ազ­գա­յին կեան­քի ծաղ­կաց­ման։ Ա­մէն դի­մու­մին, ան պատ­րաս­տա­կա­մու­թիւն ցոյց տո­ւաւ նիւ­թա­պէս օ­ժան­դա­կե­լու մեծ ու փոքր աշ­խա­տանք, լիո­վին զգա­լով գոր­ծի մը կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը եւ ա­նոր դրա­կան ազ­դե­ցու­թիւ­նը քա­ղա­քի հայ­կա­կան հա­մայն­քի ծաղ­կաց­ման հա­մար։
Իր ա­տե­նա­պե­տու­թեան օ­րով կա­տա­րո­ւե­ցան շարք մը ձեռք­բե­րում­ներ, ինչ­պի­սին է «Ար­ցախ» սրա­հի ա­պա­հո­վու­մը ե­րի­տա­սար­դա­կան շար­ժու­մին հա­մար, ­Խալ­քի­տի­քիի ա­մա­ռա­նո­ցի գոր­ծու­նէու­թեան զօ­րա­վիգ կանգ­նե­լու գործ­նա­կան օգ­նու­թիւ­նը, ­Հա­մազ­գա­յի­նի աշ­խա­տանք­նե­րուն նե­ցուկ ըլ­լա­լու գի­տակ­ցու­թիւ­նը եւ մա­նա­ւանդ՝ Հ.Գ.­Խա­չի ­Ծաղ­կո­ցին հա­մար ան­վե­րա­պահ օ­ժան­դա­կու­թիւ­նը։ Ա­մէ­նօ­րեայ ներ­կա­յու­թիւն ե­ղաւ ե­կե­ղեց­ւոյ գրա­սե­նեա­կէն ներս, խրա­խու­սե­լով հո­գե­ւոր հո­վիւ­նե­րը եւ հե­տե­ւե­լով զա­նա­զան աշ­խա­տանք­նե­րու ի­րա­գործ­ման։
Ն­կա­րա­գի­րով հեզ ու սի­րա­լիր, ազ­նո­ւու­թեամբ լե­ցուն անձ­նա­ւո­րու­թիւն մը ե­ղաւ ­Վարդ­գէս, որ զա­նա­զա­նու­թիւն չդրաւ իր մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րուն մէջ։ ­Յար­գան­քով եւ զուսպ վա­րո­ւե­լա­կեր­պով շփո­ւե­ցաւ մար­դոց հետ, մա­նա­ւանդ լսեց բո­լո­րին եւ ըն­դա­ռա­ջեց կա­րե­ւոր խնդիր­նե­րուն։ ­Սիր­տը կը հրճուէր ե­րի­տա­սարդ սե­րուն­դի յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րով, զօ­րա­վիգ կը կանգ­նէր հա­մայն­քի ե­րի­տա­սար­դա­կան աշ­խու­ժու­թեան։
­Թաղ­ման ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը կա­տա­րո­ւե­ցաւ ­Չո­րեք­շաբ­թի, 11 ­Յու­նիս 2023-ին, ­Թե­սա­ղո­նի­կէի Ս. Աս­տո­ւա­ծա­ծին ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ, ձե­ռամբ հո­գե­ւոր հո­վիւ Տ. Ե­ղիա վրդ. ­Մալ­խա­սեա­նի։ ­Հայր սուր­բի քա­րո­զէն ետք, դամ­բա­նա­կան­ներ խօ­սե­ցան ­Թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ա­տե­նա­պետ ­Յա­կոբ ­Գաս­պա­րեան, ­Վե­րա Պ­լէ­ճեան եւ ­Սար­գիս ­Տան­կա­զեան, ո­րոնք վեր ա­ռին հան­գու­ցեա­լի ար­ժա­նիք­նե­րը եւ ա­նոր նո­ւի­րու­մի չա­փա­նիշ­նե­րը գա­ղու­թէն ներս։
­Հո­ղը թե­թեւ ըլ­լայ ազ­նո­ւա­սիրտ ­Վարդ­գէ­սին վրայ։

Ք.Է.