Թեմական ընտրութիւնները որպէս ազգային գիտակցութեան բարձր նուաճում

­Յու­նաս­տա­նի ­Հա­յոց թե­մի ազ­գա­յին կեան­քը ե­ռու­զեռ կ­՚ապ­րի՝ ի տես ­Թե­մա­կան ե­րես­փո­խա­նա­կան ընտ­րու­թիւն­նե­րու մօ­տա­լուտ ի­րա­գործ­ման։ ­Կի­րա­կի, 25 ­Մա­յի­սին, յու­նա­հայ ժո­ղո­վուր­դի ստո­ւար ներ­կա­յու­թիւ­նը ան­գամ մը եւս գրա­ւա­կան կը դառ­նայ ընտ­րու­թիւն­նե­րու յա­ջող եւ ար­դիւ­նա­ւէտ ամ­բող­ջաց­ման ուղ­ղու­թեամբ։
­Թե­մա­կան ե­րես­փո­խա­նա­կան ընտ­րու­թիւն­նե­րու կա­տա­րու­մը մեր գա­ղու­թէն ներս հիմ­նո­ւած է եր­կար տաս­նա­մեակ­նե­րու կեն­սա­փոր­ձին վրայ, ո­րուն գլխա­ւոր ա­ռա­ջադ­րանք­նե­րէն կը հան­դի­սա­նայ ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան քո­ւէով թե­մա­կան պատ­գա­մա­ւոր­ներ ընտ­րե­լու ի­րա­ւուն­քի եւ պար­տա­կա­նու­թեան գի­տակ­ցու­թիւ­նը։ ­Հա­յոց Ազ­գա­յին ­Սահ­մա­նադ­րու­թիւ­նը կը շա­րու­նա­կէ հան­դի­սա­նալ հիմ­քը մեր ժո­ղո­վուր­դի ա­զատ կամ­քի ար­տա­յայտ­ման ու ի­րա­ւուն­քի ձեռք­բեր­ման, ո­րոնք տաս­նա­մեակ­նե­րէ ի վեր կը յատ­կան­շեն նաեւ մեր գա­ղու­թը ժո­ղո­վուր­դին կամ­քով կա­ռա­վա­րե­լու եւ տնտե­սե­լու ե­ղա­նա­կը։
­Յատ­կա­պէս Ազ­գա­յին ­Սահ­մա­նադ­րու­թեամբ ա­ռաջ­նոր­դո­ւող հա­յա­գա­ղութ­նե­րու ազ­գա­յին իշ­խա­նու­թեանց ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան իւ­րա­քան­չիւր ընտ­րու­թիւն ու­նի վճռո­րոշ մար­տահ­րա­ւէ­րի կեն­սա­կան նշա­նա­կու­թիւն:
­Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ ­Մե­ծի ­Տանն ­Կի­լի­կիոյ կա­թո­ղի­կո­սու­թեան իւ­րա­քան­չիւր թեմ, ազ­գա­յին ե­րես­փո­խան­նե­րու ընտ­րու­թեան հա­մար քո­ւէար­կու­թեան մաս­նակ­ցե­լով, տէր կը կանգ­նի գա­ղու­թի ազ­գա­յին իշ­խա­նու­թիւն­նե­րու ղե­կա­վա­րու­մը ժո­ղո­վուր­դի հա­կակ­շի­ռով հաս­տա­տե­լու իր ի­րա­ւուն­քին:
­Թե­մա­կան ե­րես­փո­խա­նա­կան ընտ­րու­թիւն­նե­րը եւ ան­կէ բխած ազ­գա­յին իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը եր­բեք ձե­ւա­կան բնոյթ չեն ու­նե­ցած։ Ա­նոնք կը հա­մա­րո­ւին հիմ­քը ժո­ղո­վուր­դի քո­ւէի բարձր ար­ժէ­քին ու թե­մա­կան կա­նո­նագ­րու­թեան տրա­մադ­րու­թիւն­նե­րու լիար­ժէք գոր­ծադ­րու­թեան։ Ազ­գի տան տնտե­սու­մը կը ստա­նայ ի­մաստ, կը դառ­նայ պար­տա­կա­նու­թիւն բո­լոր ա­նոնց հա­մար, ո­րոնք մաս պի­տի կազ­մեն թե­մի ղե­կա­վար­ման գոր­ծին, ո­րոնց վրայ պի­տի վստա­հո­ւի յու­նա­հայ կեան­քի ազ­գա­յին, հո­գե­ւոր, կրթա­կան եւ ըն­կե­րա­յին կեան­քի ամ­րապն­դումն ու յա­րա­տե­ւու­մը։
­Թե­մա­կան վեր­ջին ընտ­րու­թիւն­նե­րը ի­րա­գոր­ծո­ւե­ցան ու­ղիղ տա­սը տա­րի ա­ռաջ, նաեւ որ­պէս շա­րու­նա­կու­թիւն եւ ամ­բող­ջա­ցում ­Թե­մի նոր կա­նո­նագ­րու­թեան հաս­տատ­ման, ի յե­տե­ւումն ­Յու­նաս­տա­նի պե­տա­կան օ­րէնսդ­րու­թեան մէջ մեր գա­ղու­թի ի­րա­ւա­կան ճա­նաչ­ման որ­պէս «Ե­կե­ղե­ցա­կան ի­րա­ւա­կան դէմք»։
­Վեր­ջին տաս­նա­մեա­կի փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ամ­րապն­դեց յու­նա­հայ գա­ղու­թի պատ­մու­թեան մէջ այս կա­րե­ւոր ձեռք­բե­րու­մը եւ հաս­տա­տեց հա­մայն­քի ի­րա­ւա­կան-վար­չա­կան սահ­ման­ներն ու ի­րա­ւա­սու­թիւն­նե­րը՝ ո­րոնք լիո­վին կեն­սա­ւո­րո­ւե­ցան թե­մը կա­ռա­վա­րե­լու եւ մեր ազ­գա­յին կա­ռոյ­ցին ինք­նու­րոյն կրօ­նա­կան հա­մայն­քի դի­մա­գիծ տա­լու ի­րա­ւուն­քով։
­Յու­նա­հայ գա­ղու­թի օ­րէնս­դիր (­Թե­մա­կան ժո­ղով) եւ գոր­ծա­դիր (Ազ­գա­յին վար­չու­թիւն եւ Կ­րօ­նա­կան ժո­ղով) մար­մին­նե­րու բա­ղադ­րիչ տար­րե­րը, ո­րոնք ի­րենց բարձր պար­տա­կա­նու­թեան յանձ­նա­ռու­թիւ­նը կը ստա­նան ժո­ղո­վուր­դի քո­ւէով, կո­չո­ւած են ան­գամ մը եւս վե­րա­նո­րոգ կազ­մե­րով, գի­տակ­ցա­կան բարձր ըմբռ­նու­մով եւ յու­նա­հայ հա­մայնք­նե­րու զար­գաց­ման գոր­ծին փա­րե­լու ամ­բող­ջա­կան պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թեամբ, ա­ռաջ­նոր­դե­լու յու­նա­հայ գա­ղու­թի յա­ջորդ տա­րի­նե­րու հա­մայ­նա­կան կեան­քը ա­ւե­լի հաս­տատ ու­ղի­նե­րու վրայ։ ­Ժո­ղովր­դա­յին քո­ւէի բարձր պար­տա­կա­նու­թիւ­նը պի­տի ըլ­լայ ա­նոնց վստա­հիլ մեր վար­չա­կան եւ տնտե­սա­կան ա­ռողջ հա­մա­կարգ մը պահ­պա­նե­լու դժո­ւա­րին ու բծախն­դիր գոր­ծը։ ­Մա­նա­ւանդ՝ մեր կրթա­կան կեան­քը, մեր վար­ժա­րան­նե­րու ա­պա­գայ եր­թի ե­րաշ­խա­ւոր­ման հա­մար ա­մէն տե­սա­կի զո­հո­ղու­թիւն, կը վստա­հո­ւի թե­մա­կան ընտ­րեալ պատ­գա­մա­ւոր­նե­րու ամ­բող­ջա­կան գի­տակ­ցու­թեան, ինչ­պէս նաեւ գա­ղու­թա­յին գոր­ծօն­նե­րու ար­դիւ­նա­ւէտ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան՝ ի խնդիր հայ նոր սե­րուն­դի հա­յա­կերտ­ման։
­Կի­րա­կի, 25 ­Մա­յի­սին, հա­ւա­քա­բար, խիտ շար­քե­րով, ա­ռաջ­նոր­դո­ւինք ու ա­ռաջ­նոր­դենք մեր շուր­ջին­նե­րը դէ­պի շրջան­նե­րու ընտ­րա­կան կեդ­րոն­նե­րը։ Իւ­րա­քան­չիւր քո­ւէ ա­մուր հիմ­նա­քար մըն է մեր գա­ղու­թի պա­տո­ւան­դա­նի ամ­րապնդ­ման հա­մար։
Այդ պա­տո­ւան­դա­նին վրայ կը գտնուին հա­յա­պահ­պա­նու­թեան կռուան­նե­րը։ ­Հա­յաս­տա­նեայց ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գե­ւոր եւ վար­չա­կան կա­ռոյց­նե­րը, մեր կրթա­կան մես­րո­պա­շունչ դարբ­նոց­նե­րը, հայ ազ­գի օ­ճախ­նե­րը կա­րի­քը ու­նին վե­րա­նո­րոգ կամ­քով շա­րու­նա­կե­լու լոյս սփռել յու­նա­հայ հա­մայն­քի ամ­բող­ջու­թեան վրայ։
­Մեր պարտքն է քո­ւէի ի­րա­ւուն­քով վառ պա­հել մեր օ­ճախ­նե­րու լոյ­սե­րը։ Ա­մէն հայ­րե­նա­կի­ցի գի­տա­կից մաս­նակ­ցու­թեամբ։