Ան­մո­ռա­նա­լի խա­ղը

Անտոնիս Լուլումարիս

­Բա­նա­կումն էինք դեռ, երբ ըն­կե­րոջս հետ ի­մա­ցանք, որ մեր ոտ­նագդ­նա­կի խում­բը՝ Օ­լիմ­բիա­քո­սը, պի­տի խա­ղար ա­զե­րի ­Քա­րա­պաք ա­նու­նով խում­բին դէմ: ­Մենք որ ա­մէն խա­ղին մեր խում­բին կող­քին էինք, հասկ­ցած էինք որ այս խա­ղը տար­բեր պի­տի ըլ­լար: ­Մար­զա­դաշտ պի­տի եր­թա­յինք ո՛չ միայն մեր խում­բին կող­քին ըլ­լա­լու հա­մար, այ­լեւ մեր ամ­բողջ հայ­րե­նի­քին հա­մար, մեր Ար­ցա­խին հա­մար:
­Խա­ղին գա­ցինք, մեր հետ ա­ռած եր­կու դրօ­շակ­ներ. մէ­կը ան­շուշտ Ար­ցա­խինն էր, ո­րուն հայ բնա­կիչ­նե­րը չար­չա­րո­ւած ու վռնտո­ւած էին ա­միս­ներ ա­րաջ Ա­զե­րի­նե­րէն: ­Միւ­սը՝ հայ­կա­կան դրօ­շակ մըն էր, ո­րուն վրայ գրած էինք անգ­լե­րէ­նով «We havn’t forgotten 1915-2020», որ­պէս­զի ցոյց տանք այդ թուրք ցե­ղին որ 1915-ին ցե­ղաս­պա­նու­թիւ­նը եւ 2020-ին պա­տե­րազ­մը եր­բեք չենք մոռ­նար:
Երբ որ մեր տե­ղե­րը ա­ռինք, հպար­տօ­րէն մեր դրօ­շակ­նե­րը վեր հա­նե­ցինք եւ սկսանք ցոյց տալ Ա­զե­րի­նե­րուն: Վս­տահ չէինք դեռ, որ ի­րենց ու­շադ­րու­թիւ­նը գրա­ւած էինք, բայց կե­ցանք այն­տեղ, որ­պէս­զի յոյն մար­դոց բա­ցատ­րենք այս մեր ը­րա­ծին պատ­ճա­ռը եւ նպա­տա­կը: Այս մեր ա­րար­քէն յե­տոյ նոր հնար մը գտանք, որ­պէս­զի բո­լոր այս մօ­տա­ւո­րա­պէս 100 Ա­զե­րի­նուն ու­շադ­րու­թիւ­նը գրա­ւենք: ­Մեր հե­ռա­խօս­նե­րու լու­սար­ձակ­նե­րը վա­ռե­ցինք եւ տա­կէն դրօ­շակ­նե­րը կը բռնէինք: Ա­սի­կա տես­նե­լով Ա­զե­րի­նե­րը, բա­ցին բո­լո­րը ի­րենց դրօ­շակ­նե­րը: ­Հասկ­նա­լի էր, որ տե­սած էին մեր դրօ­շակ­նե­րը եւ որ ա­նոր հա­մար պա­տաս­խա­նե­ցին մե­զի: ­Բայց դեռ չէինք հա­սած մեր նպա­տա­կին. կ­‘ու­զէինք ամ­բողջ Եւ­րո­պան մեր դրօ­շակ­նե­րը տես­նէ, ա­նոր հա­մար պի­տի կա­պէինք տեղ մը, որ ե­րե­ւե­լի պի­տի ըլ­լա­յին հե­ռա­տե­սի­լէն: ­Մենք գի­տէինք, որ UEFA-ն չ’ու­զեր, որ իր խա­ղե­րուն ըն­դաց­քին քա­ղա­քա­կան լօ­զունգ­ներ տա­րա­ծո­ւին: Այս­պի­սով մեր ա­րար­քէն քա­նի մը երկ­վայր­կեան ետք, ոս­տի­կա­նու­թեան հրա­մա­նով մեր կա­խած դրoշակ­նե­րը ան­հե­տա­ցած էին:
­Խա­ղէն ետք, երբ որ ժո­ղո­վուր­դին մեծ մա­սը մեկ­նած էր, գա­ցինք վար, ուր ­Քա­րա­պա­քին խաղ­ցող­նե­րը կը նստէին եւ գտանք ա­զե­րի խաղ­ցող մը: Այն ա­տեն սկսանք կան­չել ի­րեն անգ­լե­րե­նով «Qarabak is Armenian» եւ «Aliev killer»: Ան շատ գէշ նա­յո­ւածք մը նե­տեց մե­զի: Այս­պի­սով հասկ­ցանք որ գի­տէ՛ր ինչ կ­‘ը­սէինք ի­րեն, եւ մեր խօս­քե­րը հո­վը չտա­րաւ:
Այդ ի­րի­կուն եր­կու պատ­ճառ կար որ ու­րախ քնա­նամ. մէ­կը, որ մեր խում­բը շատ կա­րե­ւոր մրցու­մի մը յաղ­թած էր, եւ երկ­րոր­դը, որ կրցայ մեր հայ­րե­նի­քը հպար­տաց­նել այս ձե­ւով: