Ա­նա­հիտ ­Ֆու­րուն­ճեան

­Մեր հա­ւա­քա­կան կեան­քի զա­նա­զան ո­լորտ­նե­րուն մէջ, երբ աչ­քի չզար­նող նո­ւի­րեալ­նե­րու շար­քէն ան­վե­րա­դարձ կը հե­ռա­նան սի­րե­լի ան­ձեր, այն ժա­մա­նակ միայն կը զգանք կո­րուս­տին տա­րո­ղու­թիւ­նը։ Ա­նոնց­մէ մէկն էր ող­բա­ցեալ Ա­նա­հիտ ­Ֆու­րուն­ճեան, ո­րուն կեան­քը ե­ղաւ լուռ ու զուսպ գոր­ծին օ­րի­նա­կը, իր հա­մեստ լու­ման զե­տե­ղե­լով մեր գա­ղու­թի ե­կե­ղե­ցա­կան եւ բա­րե­սի­րա­կան բնա­գա­ւառ­նե­րու գան­ձա­նա­կին մէջ։
Ա­նա­հիտ բազ­մա­զա­ւակ, բա­րե­պաշտ եւ հայ­րե­նա­սէր ըն­տա­նի­քի զա­ւակ էր, որ իր աչ­քե­րը բա­ցաւ Ա­թէն­քի մէջ, 1939-ին: Իր կեան­քի ա­ռա­ջին տա­րի­նե­րը ապ­րե­ցաւ պա­տե­րազ­մի ար­հա­ւիր­քին ու ան­կէ ետք երկ­րի թշո­ւառ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի ըն­թաց­քին, սա­կայն երբ հա­սուն տա­րի­նե­րը հա­սան, իր մէջ զար­գա­ցաւ ծա­ռա­յա­սի­րու­թեան ու նո­ւի­րու­մի կա­մա­ւոր ո­գին, որ շա­տե­րուն նման ի­րեն եւս մղեց աշ­խոյժ գոր­ծու­նէու­թեան գա­ղու­թի կեան­քէն ներս։
­Հայ կա­թո­ղի­կէ հա­մայն­քի ժրա­ջան ան­դամ ըլ­լա­լով, փա­րե­ցաւ ե­կե­ղեց­ւոյ պայ­ծա­ռու­թեան գոր­ծին, դար­ձաւ ­Տիկ­նանց մարմ­նոյ ան­դամ եւ գոր­ծակ­ցե­ցաւ ե­կե­ղեց­ւոյ ի­րե­րա­յա­ջորդ հո­վիւ­նե­րուն հետ, միշտ ի մտի ու­նե­նա­լով օգ­տա­կար դառ­նա­լու վսեմ գի­տակ­ցու­թիւ­նը, իր շուր­ջին­նե­րուն հաս­նե­լու ազ­նո­ւա­կան մա­տուց­ման խոր ըմբռ­նու­մը։ Իբ­րեւ տի­պար հա­ւա­տա­ցեալ, ո՛չ միայն մնա­յուն ներ­կա­յու­թիւն ու­նէր ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ, այ­լեւ մշտա­պէս բա­րիք գոր­ծող անձ­նա­ւո­րու­թիւն մը ե­ղաւ: Իր տու­նը ե­ղած է կա­րի­քա­ւոր­նե­րու ա­պաս­տան. դու­ռը միշտ բաց մնաց ա­մէն կա­րօ­տեա­լի դի­մաց:
Ա­նա­հիտ ­Ֆու­րուն­ճեան իր ծա­ռա­յա­սի­րու­թեան ո­գին նաեւ ի սպաս դրաւ ­Յու­նաս­տա­նի ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի մեծ ըն­տա­նի­քէն ներս։ Ընտ­րո­ւե­ցաւ միու­թեան Շրջ. վար­չու­թեան ան­դամ եւ ան­սա­կարկ նո­ւի­րու­մով սա­տա­րեց կա­նա­ցի մեծ կազ­մա­կեր­պու­թեան հայ­րե­նա­նուէր ծրա­գիր­նե­րուն եւ յու­նա­հայ խնա­մա­տա­րա­կան աշ­խա­տանք­նե­րուն։ Իր ջերմ հայ­րե­նա­սի­րու­թիւ­նը կը դրսե­ւո­րէր բազ­մա­պի­սի ձե­ւե­րով ու ա­մէն ա­ռի­թով, նախ ինք մաս­նա­կից դառ­նա­լով ազ­գա­յին կեան­քին, ա­պա իր շուր­ջին­նե­րը քա­ջա­լե­րե­լով որ­պէս­զի մօ­տե­նան հա­մայ­նա­կան կեան­քին եւ ա­նոնք ալ ծա­ռա­յեն խղճմտօ­րէն որ­պէս հայ հա­ւա­քա­կա­նու­թեան մէկ մաս­նի­կը։
Ա­մուս­նա­ցած էր գա­ղու­թի ծա­նօթ հայ­րե­նա­կից­նե­րէն՝ ­Կար­պիս ­Ֆու­րուն­ճեա­նին հետ, որ կա­րե­ւոր ներ­կա­յու­թիւն ու­նե­ցաւ յու­նա­հայ մշա­կու­թա­յին կեան­քէն ներս, յատ­կա­պէս թա­տե­րա­կան բնա­գա­ւա­ռին մէջ, որ­պէս դե­րա­սան եւ բե­մադ­րիչ։
­Բախ­տա­ւո­րո­ւե­ցան աղ­ջիկ զա­ւա­կով մը՝ Ա­լի­սը, ո­րուն մէջ եւս զար­գա­ցու­ցին սէ­րը հայ մշա­կոյ­թին ու գե­ղա­րո­ւես­տին հան­դէպ։
Ա­նա­հիտ ­Ֆու­րուն­ճեա­նի թաղ­ման կար­գը կա­տա­րո­ւե­ցաւ 23 Ապ­րի­լին, ­Ֆիք­սի հայ կա­թո­ղի­կէ ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ։ ­Հոն փու­թա­ցած էին հա­րա­զատ­ներ եւ բա­րե­կամ­ներ՝ վեր­ջին յար­գան­քը տա­լու ի­րենց սի­րե­ցեալ Ա­նա­հի­տին։
Ազ­նո­ւա­կան ու ծա­ռա­յա­սէր սե­րուն­դի մը մնա­ցոր­դա­ցին տե­րե­ւա­թա­փը ծանր կ­՚ազ­դէ մեր հա­ւա­քա­կան շրջա­պա­տին։ ­Կը մնայ, որ մեկ­նո­ղի մը ծա­ռա­յա­կան կեան­քը բարձր օ­րի­նակ ու գօ­տեպնդիչ ազ­դակ շա­րու­նա­կէ ըլլալ ազ­գա­յին կեան­քի խղճա­միտ­նե­րուն հա­մար։

Ք.Է.