Նշմարներ

ՔԵՐՈԲ ԷՔԻԶԵԱՆ ­Հայ գիր­քի աշ­խար­հը շա­տոնց տժգոյն պատ­կեր­նե­րով կը ներ­կա­յա­նայ մեր գա­ղու­թէն ներս։ Եր­բեմ­նի հրա­տա­րա­կու­թեանց աժ­խոյժ թա­փը, ա­կումբ­նե­րու հետզ­հե­տէ զար­գա­ցող գրա­դա­րան­նե­րու ճո­խու­թիւ­նը, հայ­կա­կան օ­ճախ­նե­րէն ներս...

­Վեր­ջին տա­րի­նե­րուն ըն­թաց­քին, ա­մէն ան­գամ, որ ­Թուր­քիոյ նա­խա­գահ ­Ռե­ճեփ ­Թա­յիփ Էր­տո­ղան յար­ձա­կո­ղա­պաշտ կե­ցո­ւածք­ներ կը ցու­ցա­բե­րէր Ա­րեւ­մուտ­քի դէմ, Ո­ւա­շինկ­թը­նի մէջ ար­տա­քին քա­ղա­քա­կա­նու­թեամբ զբա­ղող­նե­րը համ­բե­րու­թիւն կը...

Ամ­բողջ հա­յաշ­խար­հին մէջ, ­Զատ­կո­ւան տօ­նախմբու­թեան գու­ցէ ա­մէ­նէն ցնցիչ ու սրտաճմ­լիկ տե­սա­րանն էր։ ­Կի­րա­կի՝12 Ապ­րի­լին, Ս. ­Զատ­կո­ւան օ­րը, ­Մե­ծի ­Տանն ­Կի­լի­կիոյ կա­թո­ղի­կո­սու­թեան մայ­րա­վան­քին...

Ե­րէկ, ­Յու­նաս­տա­նի ա­ռող­ջա­պա­հու­թեան նա­խա­րա­րը յայ­տա­րա­րեց երկ­րի տա­րած­քին բո­լոր պե­տա­կան ու անձ­նա­կան վար­ժա­րան­նե­րու եւ կրթա­րան­նե­րու փա­կու­մը 14 օ­րե­րու հա­մար։ ­Մին­չեւ ե­րէկ գի­շեր,...

­Շա­բա­թա­վեր­ջին, տե­ղա­կան մա­մու­լը լայ­նօ­րէն անդ­րա­դար­ձաւ ­Բիւ­զան­դա­կան քա­ղա­քակր­թու­թեան ան­կու­մին եւ ­Կոս­տանտ­նու­պոլ­սոյ գրաւ­ման ա­ռի­թով՝ ­Թուր­քիոյ մէջ տե­ղի ու­նե­ցած տգեղ ե­լոյթ­նե­րուն։ Այս ան­գամ, կի­զա­կէտն էր...

­Ծա­նօթ է, թէ եր­կար տա­րի­նե­րէ ի վեր, Ա­լիե­ւի վար­չա­կար­գը ըն­դու­նակ շրջա­նակ­ներ գտած է ­Յու­նաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան եւ գոր­ծա­տի­րա­կան ի­րա­կա­նու­թեան մէջ։ ­Վեր­ջին տաս­նա­մեա­կին, ա­ւե­լի...

Կէս լուրջ - կէս կատակ ­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ ­Մաղ­թանք­ներ... ՄԻՆՍԱՐ ­­Բա­ժա­նու­մի պա­հուն՝ մայր ու աղ­ջիկ ի­րար փաթ­թո­ւած եւ մէ­կը-միւ­սին գիր­կին մէջ կոր­սո­ւած, սի­րոյ խօս­քեր կը փսփսա­յին... Աղ­ջի­կը պի­տի ճամ­բոր­դէր... ­­Զօ­րա­ւոր բայց...

Իմ սրտի փոքր կէս... Այս եր­գը ­Տիգ­րա­նի լսած եր­գե­րից է վեր­ջին շրջա­նում...չէ, չկայ վերջ, քա­նի որ սի­րո­ւած մար­դը միշտ ապ­րում է...սա ե­ղաւ մեր նշա­նա­բա­նը։ ­Բազ­մա­թիւ...

­Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան ի­րա­կա­նու­թեան լու­րե­րէն կ­՚ի­մա­նանք այն, որ օ­րե­րէ ի վեր ար­դէն ծա­նօթ էր բո­լո­րին։ Երկ­րի ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րա­րի պաշ­տօ­նա­կա­տար Ա­րա Այ­վա­զեա­նի շռնդա­լից հրա­ժա­րա­կա­նէն ետք, ո­րուն...

­Կար ու չկար, հո­վիւ մը կար... ՄԻՆՍԱՐ ­Կափ կա­նաչ ար­տին մէկ ծայ­րը մե­կու­սա­ցած, ոտ­քը ոտ­քին՝ խո­շոր ծա­ռի մը շու­քին տակ փռո­ւած, սրին­գը շրթնե­րուն, հո­վիւ Ա­բոն մէկ...