Ե­րեք­շաբ­թի՝ 9 Ապ­րի­լին, ­­Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի յա­տուկ նիս­տին, եր­դու­մով՝ Ար­մէն ­­Սարգ­սեան ստանձ­նեց ­­Հա­յաս­տա­նի նա­խա­գա­հի լիա­զօ­րու­թիւն­նե­րը:
­­Նո­րըն­տիր նա­խա­գահ Ար­մէն ­­Սարգ­սեան եր­դո­ւեց՝ ձեռ­քը զե­տե­ղե­լով ­­Վե­հա­մօր Ա­ւե­տա­րա­նի եւ ­­Հա­յաս­տա­նի սահ­մա­նադ­րու­թեան վրայ: Ե­րե­ւա­նի ­­Կա­րէն ­­Դէ­միր­ճեա­նի ա­նո­ւան մար­զա­հա­մեր­գա­յին հա­մա­լի­րին մէջ, Ազ­գա­յին ժո­ղո­վի յա­տուկ նիս­տին ըն­թաց­քին հնչեց Ար­մէն ­­Սարգ­սեա­նի եր­դու­մը. «Ս­տանձ­նե­լով ­­Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գա­հի պաշ­տօ­նը՝ երդ­ւում եմ հա­ւա­տա­րիմ լի­նել ­­Հա­յաս­տա­նի ­­Հան­րա­պե­տու­թեան ­­Սահ­մա­նադ­րու­թեա­նը, իմ լիա­զօ­րու­թիւն­ներն ի­րա­կա­նաց­նե­լիս լի­նել ա­նա­չառ, ա­ռաջ­նոր­դո­ւել միայն հա­մա­պե­տա­կան ու հա­մազ­գա­յին շա­հե­րով եւ իմ ողջ ու­ժը ներդ­նել ազ­գա­յին միաս­նու­թեան ամ­րապնդ­ման գոր­ծում: Աս­տո­ւած ինձ օգ­նա­կան»:
Երդմ­նա­կա­լու­թե­նէն ետք հնչեց ­­Հա­յաս­տա­նի ­­Հան­րա­պե­տու­թեան օրհ­ներ­գը, իսկ Ա­մե­նայն ­­Հա­յոց ­­Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը հայ­րա­պե­տա­կան օրհ­նան­քի խօսք յղեց:
­­Հա­յաս­տա­նի ­­Հան­րա­պե­տու­թիւ­նը 9 Ապ­րի­լէն սկսեալ կ­­՛անց­նի լիար­ժէք խորհր­դա­րա­նա­կան կա­ռա­վար­ման հա­մա­կար­գի եւ կը լրա­նայ նա­խա­գահ ­­Սերժ ­­Սարգ­սեա­նի լիա­զօ­րու­թիւն­նե­րու ժամ­կէ­տը: ­­Հա­յաս­տա­նի նա­խա­գա­հի երդ­ման հան­դի­սա­ւոր ա­րա­րո­ղու­թեան ա­ւար­տին, ե­լոյ­թով հան­դէս ե­կաւ նո­րըն­տիր նա­խա­գահ Ար­մէն ­­Սարգ­սեան:

Ս­տո­րեւ կը ներ­կա­յաց­նենք նա­խա­գահ Ար­մէն ­­Սարգ­սեա­նի ե­լոյ­թը՝ ամ­բող­ջու­թեամբ.

«Այ­սօր ինձ հա­մար մեծ պա­տիւ է ստանձ­նե­լու ­­Հա­յաս­տա­նի ­­Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գա­հի բարձր պաշ­տօ­նը: ­­Սա վիթ­խա­րի պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն է երկ­րի, ժո­ղովր­դի եւ պատ­մու­թեան առ­ջեւ:
Այն ինձ մղում է լա­րել իմ ողջ ու­ժերն ու ե­ռան­դը՝ ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար այն վստա­հու­թիւ­նը, որ ­­Մար­տի 2ին իմ հան­դէպ ցու­ցա­բե­րեց ­­Հա­յաս­տա­նի ­­Հան­րա­պե­տու­թեան Ազ­գա­յին ժո­ղո­վը: Ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար նաեւ այն յոյ­սե­րը, որ ինձ հետ կա­պում են ­­Հա­յաս­տա­նի հա­սա­րա­կու­թեան ա­մե­նա­տար­բեր շեր­տե­րը, մտա­ւո­րա­կան­նե­րից մին­չեւ պարզ քա­ղա­քա­ցի­ներ, ինչ­պէս նաեւ Ար­ցա­խի եւ Ս­փիւռ­քի մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րը, ո­րոնք սրտա­ցաւ եւ ու­շա­դիր հե­տե­ւում են ­­Մայր ­­Հայ­րե­նի­քի ձեռք­բե­րում­նե­րին ու մա­քա­ռում­նե­րին:
Ինձ ուժ է տա­լիս հա­ւա­տը: ­­Հա­ւա­տը մեր երկ­րի եւ ժո­ղովր­դի ա­պա­գա­յի հան­դէպ, հա­ւա­տը ­­Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­ցի­նե­րի եւ աշ­խար­հով մէկ սփռո­ւած մեր քոյ­րե­րի ու եղ­բայր­նե­րի տո­կու­նու­թեան, աշ­խա­տա­սի­րու­թեան ու տա­ղան­դի հան­դէպ:
­­Սի­րե­լի հայ­րե­նա­կից­ներ,
Այ­սօր մենք գտնւում ենք Ա­ռա­ջին ­­Հան­րա­պե­տու­թեան հիմ­նադր­ման 100ա­մեա­կի շե­մին, եւ ան­ցում կա­տա­րում պե­տա­կան կա­ռա­վար­ման նոր՝ խորհր­դա­րա­նա­կան հա­մա­կար­գի:
Այ­սինքն, մի կող­մից, ու­նենք հան­րա­պե­տա­կան կար­գե­րի 100ա­մեայ պատ­մու­թիւն, միւս կող­մից, խորհր­դան­շա­կան կեր­պով սկսում ենք նոր է­ջից:
­­Մէկ դար ա­ռաջ, հայ ժո­ղովըր­դի ծան­րա­գոյն կո­րուստ­նե­րից յե­տոյ, գեր­մարդ­կա­յին ջան­քեր եւ սխրանք էր պէտք՝ փրկե­լու եւ ապ­րեց­նե­լու այն փոք­րիկ հո­ղակ­տո­րը, ո­րը մնա­ցել էր մեր մեծ հայ­րե­նի­քից: Ի պա­տիւ նա­խորդ սե­րունդ­նե­րի՝ թէ՛ ա­ռա­ջին, թէ՛ երկ­րորդ ­­Հան­րա­պե­տու­թեան օ­րօք, մեր ժո­ղո­վուր­դը կա­րո­ղա­ցաւ ոչ միայն ոտ­քի կանգ­նել, ուղ­ղել մէջ­քը, այլ նաեւ ար­ժա­նա­պա­տիւ կեր­պով ներ­կա­յա­նալ աշ­խար­հին:
­­Հէնց դրա շնոր­հիւ մեզ՝ մեր ներ­կայ սերն­դին, բախտ վի­ճա­կո­ւեց ոչ միայն հռչա­կել եր­րորդ ­­Հան­րա­պե­տու­թիւ­նը, այ­լեւ կա­յաց­նել մեր հայ­րե­նի­քի ան­կա­խու­թիւ­նը:
Ամ­րապն­դել մեր ինք­նու­րոյ­նու­թիւնն ու ինք­նիշ­խա­նու­թիւ­նը: Ս­տեղ­ծել ա­մուր եւ հզօր բա­նակ: ­­Յա­նուն Ար­ցա­խի մղած յաղ­թա­կան ա­զա­տա­մար­տը մեզ վե­րա­դարձ­րեց մեր ազ­գա­յին ար­ժա­նա­պա­տո­ւու­թիւ­նը: Այն բարձ­րաց­րեց մեր ո­գին:
Եւ այ­սօր, ո­րե­ւէ մէ­կը թող չկաս­կա­ծի, որ ­­Հա­յաս­տա­նը եւ ողջ հայ ժո­ղո­վուր­դը կանգ­նած է Ար­ցա­խի թի­կուն­քին ու պայ­քա­րե­լու է նրա ար­դար ի­րա­ւունք­նե­րի հա­մար.
Ե­րէկ, այ­սօր եւ վա­ղը:
­­Փա՛ռք ու պա­տիւ՛ մեր ժո­ղովր­դին եւ նրա հե­րոս­նե­րին:
­­Փա՛ռք ­­Հա­յոց յաղ­թա­կան բա­նա­կին:
­­Թան­կա­գին բա­րե­կամ­ներ,
Ես մե­ծա­պէս գնա­հա­տում եմ այն վիթ­խա­րի աշ­խա­տան­քը, որ մեր ժո­ղովր­դի տո­կու­նու­թեան, համ­բե­րու­թեան եւ հե­րո­սու­թեան շնոր­հիւ՝ ու, շատ յա­ճախ, նաեւ նրա մեծ զրկանք­նե­րի գնով, վեր­ջին ե­րեք տաս­նա­մեա­կի ըն­թաց­քում կա­տա­րո­ւել է ­­Հան­րա­պե­տու­թեան ե­րեք նա­խա­գահ­նե­րի՝ ­­Լե­ւոն ­­Տէր ­­Պետ­րո­սեա­նի, ­­Ռո­բերտ ­­Քո­չա­րեա­նի եւ ­­Սերժ ­­Սարգ­սեա­նի ղե­կա­վա­րու­թեամբ:
­­Ժա­մա­նակն, ի­հար­կէ, լիա­կա­տար գնա­հա­տա­կան կը տայ մեր ան­ցած ու­ղուն, սա­կայն այ­սօր իսկ կա­րե­լի է ա­մե­նայն ա­նա­չա­ռու­թեամբ եւ վստա­հու­թեամբ ա­սել, որ ԽՍՀՄ փլուզ­ման պայ­ման­նե­րում, Ս­պի­տա­կի ա­ւե­րիչ երկ­րա­շար­ժի, Ար­ցա­խի գո­յա­մար­տի, քայ­քա­յուած տնտե­սու­թեան ու շրջա­փակ­ման պայ­ման­նե­րում, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիւ, մեզ յա­ջողո­ւել է ստեղ­ծել պե­տա­կան կուռ հա­մա­կար­գով, բաց հա­սա­րա­կու­թեան գա­ղա­փա­րով եւ հա­մա­մարդ­կա­յին ար­ժէք­նե­րով ա­ռաջ­նոր­դո­ւող եր­կիր: Եր­կիր, որն, ի­րա­ւամբ վա­յե­լում է հա­մաշ­խար­հա­յին հան­րու­թեան յար­գան­քը եւ վստա­հե­լի գոր­ծըն­կե­րոջ համ­բա­ւը: ­­Հա­կա­ռակ դե­ռեւս առ­կայ խնդիր­նե­րին, սա պատ­մա­կան շատ կա­րե­ւոր ձեռք­բե­րում է:
­­Հա­յաս­տա­նի ան­դա­մակ­ցու­թիւ­նը Եւ­րա­սիա­կան տնտե­սա­կան միու­թեա­նը եւ Եւ­րո­պա­կան միու­թեան հետ ստո­րագրուած հա­մա­պար­փակ եւ ընդ­լայ­նուած հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեան հա­մա­ձայ­նա­գի­րը երկ­րի զար­գաց­ման հա­մար նոր հե­ռան­կար­ներ եւ հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներ են բա­ցում: Իսկ կա­ռա­վար­ման խորհր­դա­րա­նա­կան հա­մա­կար­գը լա­ւա­գոյն պայ­ման­ներն է ստեղ­ծում դրա հա­մար: Այս ա­ռու­մով ես ու­զում եմ ար­ժա­նին մա­տու­ցել նա­խա­գահ ­­Սերժ ­­Սարգսեա­նի քա­ղա­քա­կան հե­ռա­տե­սու­թեա­նը եւ պե­տա­կան գործ­չի ու կազ­մա­կերպ­չի հմտու­թեա­նը:
­­Սի­րե­լի բա­րե­կամ­ներ,
­­Հայ ժո­ղովր­դի հե­րո­սա­կան ան­ցեալն ու փոր­ձը ցոյց են տա­լիս, որ մեր պատ­մու­թիւնն ա­ռա­ւե­լա­պէս ո­գու պատ­մու­թիւն է: Ա­ռանց այդ ո­գու եւ հա­ւա­տի, մենք չէինք կա­րող խոր հնա­դա­րից հաս­նել այ­սօր, եւ այդ ըն­թաց­քում հա­մա­քայլ ըն­թա­նալ ա­ռա­ջա­ւոր մարդ­կու­թեան հետ ու մեր նպաս­տը բե­րել հա­մաշ­խար­հա­յին ա­ռա­ջըն­թա­ցին:
­­Մենք ե­ղել ենք ար­դի հա­մա­մարդ­կա­յին ար­ժէք­նե­րի ա­կունք­նե­րում՝ սկսած ­­Հին Հ­ռո­մի ու ­­Յու­նաս­տա­նի դա­սա­կան շրջա­նից, քրիս­տո­նէու­թեան ծա­գու­մից մին­չեւ մեր օ­րե­րը:
Ի­րա­ւամբ կա­րող ենք հպար­տա­նալ, որ ժա­ռանգ­ներն ենք հա­զա­րա­մեակ­նե­րի ըն­թաց­քում ­­Հայ­կա­կան բարձ­րա­ւան­դա­կի վրայ ձե­ւա­ւո­րո­ւած ու կա­յա­ցած հայ­կա­կան իւ­րա­յա­տուկ ու ինք­նա­տիպ քա­ղա­քակր­թու­թեան:
­­Ժա­մա­նա­կա­յին եւ տա­րա­ծա­կան այդ վիթ­խա­րի տի­րոյթ­նե­րում մենք տար­բեր ժո­ղո­վուրդ­նե­րի հետ հա­մե­րաշխ հա­մա­կե­ցու­թեան անգ­նա­հա­տե­լի ու ա­նանց փորձ ենք ձեռք բե­րել:
­­Մեր ողջ պատ­մու­թեամբ մենք ա­պա­ցու­ցել ենք, որ ա­րա­րող, ստեղ­ծա­գոր­ծող, հաշտ ու խա­ղաղ ժո­ղո­վուրդ ենք:
Ա­հա թէ ին­չու, ­­Հա­յաս­տա­նը հե­տե­ւո­ղա­կա­նօ­րէն ա­ռաջ է տա­նում բո­լոր հա­կա­մար­տու­թիւն­նե­րը եւ քա­ղա­քա­կան խնդիր­նե­րը խա­ղաղ եւ բա­նակ­ցա­յին ճա­նա­պար­հով լու­ծե­լու քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը, ­­Ցե­ղաս­պա­նու­թիւն­նե­րը եւ մարդ­կու­թեան դէմ գոր­ծած այլ յան­ցա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը կան­խար­գե­լե­լու քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը:
Այն մեծ ող­բեր­գու­թիւ­նը, ո­րը հայ ժո­ղո­վուր­դը կրել է 100 տա­րի ա­ռաջ՝ ­­Մեծ Ե­ղեռ­նի տա­րի­նե­րին, զգօ­նու­թեան դաս պէտք է լի­նի բո­լո­րի հա­մար:
Ուս­տի, այ­սօր ­­Հա­յոց ­­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան ճա­նա­չու­մը ինք­նան­պա­տակ չէ: ­­Մարդ­կու­թեան դէմ գոր­ծած այդ ա­հա­ւոր ոճ­րի մի­ջազ­գա­յին ճա­նա­չու­մը եւ դա­տա­պար­տու­մը կա­րե­ւոր քայլ է դրա կրկնու­թիւ­նը ո­րե­ւէ տեղ աշ­խար­հում բա­ցա­ռե­լու նպա­տա­կով:
­­Սի­րե­լի հայ­րե­նա­կից­ներ,
Այ­սօր մեր երկ­րի եւ ողջ ժո­ղովր­դի հա­մար ա­ռանց­քա­յին է մնում ­­Լեռ­նա­յին ­­Ղա­րա­բա­ղի հա­կա­մար­տու­թեան խա­ղաղ եւ բա­նակ­ցա­յին կար­գա­ւո­րու­մը: Դ­րա ա­ռա­ջին ե­րաշ­խի­քը, ի­հար­կէ, հզօր ­­Հա­յաս­տա­նը եւ ա­մուր Ար­ցախն են: Ի­րօք, ար­դա­րա­ցի լուծ­ման հաս­նե­լու եւ Ար­ցա­խի ժո­ղովր­դի ան­քակ­տե­լի ի­րա­ւունք­նե­րը լա­ւա­գոյնս պաշտ­պա­նե­լու հա­մար մենք պէտք է շա­րու­նա­կենք կեր­տել ա­մուր, տնտե­սա­պէս զար­գա­ցող ծաղ­կուն եւ հզօր ­­Հա­յաս­տան:
­­Յա­նուն այդ­պի­սի ­­Հա­յաս­տա­նի՝ մենք պէտք է ա­պա­հո­վենք մեր քա­ղա­քա­ցու ինք­նադր­սե­ւոր­ման հա­մար լա­ւա­գոյն մի­ջա­վայ­րը: ­­Միա­սին պէտք է հե­տե­ւո­ղա­կան պայ­քար մղենք պե­տա­կան հա­մա­կար­գում, հա­սա­րա­կու­թեան մէջ, մեր շրջա­պա­տում առ­կայ բո­լոր բա­ցա­սա­կան եւ ա­րա­տա­ւոր ե­րե­ւոյթ­նե­րի դէմ: ­­Կո­ռուպ­ցիա­յից մին­չեւ սո­ցիա­լա­կան ա­նար­դա­րու­թիւն, ան­տար­բե­րու­թիւ­նից մին­չեւ ան­պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն: Այս ան­զի­ջում եւ ար­դար պայ­քա­րում մե­զա­նից իւ­րա­քան­չիւ­րի դե­րա­կա­տա­րու­մը անհ­րա­ժեշտ է:
­­Մենք կը յա­ջո­ղենք, ե­թէ ոչ միայն քննա­դա­տենք, այլ նաեւ լու­ծում­ներ ա­ռա­ջար­կենք, ե­թէ, ջրբա­ժան­ներ ստեղ­ծե­լու փո­խա­րէն, հա­մախմ­բո­ւենք եւ աշ­խա­տենք միա­սին:
­­Բա­րե­կամ­ներ,
­­Յա­նուն հա­մազ­գա­յին նպա­տակ­նե­րի ի­րա­կա­նաց­ման՝ մեր ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն­նե­րից պէտք է լի­նի ­­Հա­յաս­տան-Ար­ցախ-Ս­փիւռք միաս­նու­թեան հա­մա­կող­մա­նի ամ­րապն­դու­մը եւ նրա նե­րու­ժի ա­ռա­ւել ար­դիւ­նա­ւէտ ի­րա­ցու­մը:
­­Մեր ազ­գա­յին միաս­նու­թեան ա­մե­նա­կա­րե­ւոր գրա­ւա­կանն ու յե­նա­րա­նը ե­կե­ղե­ցին է, հա­մաշ­խար­հա­յին ազ­գա­յին մի կա­ռոյց, ո­րի շուրջ դա­րեր ի վեր հա­մախմ­բո­ւել է մեր ողջ ժո­ղո­վուր­դը: ­­Պէտք է ա­նենք հնա­րա­ւոր ա­մէն բան՝ ար­հես­տա­կան հա­կա­սու­թիւն­նե­րի վե­րաց­ման եւ մեր հա­ւա­քա­կա­նու­թեան ի­րա­կան ու­ժի գի­տակց­ման ուղ­ղու­թեամբ:
Մ­շա­կենք հա­մազ­գա­յին խնդիր­նե­րի լուծ­մա­նը ծա­ռա­յող ար­դիւ­նա­ւէտ նոր մե­խա­նիզմ­ներ:
­­Միա­ցեալ օ­րա­կարգ, ընդ­հա­նուր պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն եւ միաս­նա­կան ջանք: Վս­տահ եմ՝ մենք օր ա­ռաջ հաս­նե­լու ենք այս բա­նա­ձե­ւի ըն­կալ­մա­նը ու կեն­սա­գործ­մա­նը:
­­Փոքր եր­կիր՝ հա­մաշ­խար­հա­յին ազգ. սա է մեր էու­թիւ­նը:
­­Սի­րե­լի հայ­րե­նա­կից­ներ,
­­Հա­ւատ, վստա­հու­թիւն, ար­դա­րու­թիւն եւ ա­մէ­նօ­րեայ բա­րե­խիղճ աշ­խա­տանք. այս ար­ժէք­ներն են, որ կա­րող են խթա­նել մեր հա­սա­րա­կու­թեան ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ու­ժերն ու ե­ռան­դը:
Այ­սօ­րո­ւայ եւ վա­ղո­ւայ նկատ­մամբ հա­ւատն ու վստա­հու­թիւ­նը, տնտե­սու­թիւնն աշ­խու­ժաց­նե­լու յստակ տես­լա­կա­նը եւ դրա շօ­շա­փե­լի ար­դիւնք­նե­րը կա­րող են ոչ միայն խթա­նել տնտե­սա­կան ա­ճը, ներ­քին եւ ար­տա­քին ներդ­րում­նե­րի հոս­քը, այ­լեւ ար­գե­լա­կել ար­տա­գաղ­թը, ա­ռա­ւել՝ հայ­րե­նիք վե­րա­դարձ­նել մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րից շա­տե­րին:
­­Սա­կայն, ինչ­քան էլ գրա­ւիչ եւ տե­սա­կա­նօ­րէն հիմ­նա­ւոր լի­նեն լու­սա­ւոր ա­պա­գա­յի խոս­տում­նե­րը, մար­դիկ ու­զում են ի­րենց ա­ռօ­րեա­յում այ­սօր տես­նել դրանց պտուղ­նե­րը: Եւ նրանք ի­րա­ւա­ցի են:
Աշ­խար­հը, ուր ապ­րում ենք մենք եւ ապ­րե­լու են մեր ե­րե­խա­նե­րը, փո­փոխ­ւում է շատ ա­րագ, վե­րած­ւում մրցակ­ցու­թեան հսկա­յա­կան դաշ­տի: ­­Մենք պէտք է դրան պատ­րաստ լի­նենք, ներդ­րում­ներ ա­նենք գի­տու­թեան, նոր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի, կրթու­թեան ու մշա­կոյ­թի ո­լորտ­նե­րում: ­­Կապ հաս­տա­տենք աշ­խար­հի լա­ւա­գոյն գի­տա­կան, կրթա­կան եւ հե­տա­զօ­տա­կան կենտ­րոն­նե­րի հետ՝ ա­րեւ­մուտ­քից ա­րե­ւելք, հիւ­սի­սից հա­րաւ: ­­Ներգ­րա­ւենք նոր գա­ղա­փար­ներ, փոխ առ­նենք լա­ւա­գոյն փոր­ձը: Եւ այս ա­մէ­նի հի­ման վրայ ստեղ­ծենք մեր իւ­րօ­րի­նակ լու­ծում­նե­րը եւ դրանք ա­ռա­ջար­կենք աշ­խար­հին:
Վս­տահ եմ, որ մենք ի վի­ճա­կի ենք ­­Հա­յաս­տա­նը դարձ­նել գրա­ւիչ գոր­ծըն­կեր, նոր տեխ­նո­լո­գիա­նե­րի եւ լու­ծում­նե­րի կա­մուրջ ա­րե­ւել­քի եւ ա­րեւ­մուտ­քի մի­ջեւ: ­­Սա՛ է ա­պա­գան: Վս­տա­հեց­նում եմ՝ ­­Հա­յաս­տա­նի, Ար­ցա­խի եւ Ս­փիւռ­քի մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րին, որ ես ոչ միայն իբ­րեւ երկ­րի նա­խա­գահ, այ­լեւ այդ բնա­գա­ւա­ռում ո­րո­շա­կի փոր­ձա­ռու­թիւն ու­նե­ցող մարդ, միշտ լի­նե­լու եմ ձեր կող­քին:
­­Սի­րե­լի հայ­րե­նա­կից­ներ,
­­Մենք ապ­րում ենք յա­րա­փո­փոխ աշ­խար­հում՝ լի բազ­մաբ­նոյթ վտանգ­նե­րով, սպառ­նա­լիք­նե­րով եւ մար­տահրա­ւէր­նե­րով: ­­Սա­կայն մեզ հա­մար այն լե­ցուն է նաեւ նոր եւ գրա­ւիչ հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րով: Եւ մեզ­նից է կա­խո­ւած, կա­րո­ղա­նա­լո՞ւ ենք, ար­դեօք, օգ­տո­ւել այդ պատ­մա­կան հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րից: ­­Մեզ­նից է կա­խո­ւած, թէ 21րդ ­դա­րում ինչ­պի­սի ­­Հա­յաս­տան ենք ու­զում կեր­տել: ­­Հա­յաս­տան, որն ըն­դու­նակ կը լի­նի դի­մագ­րա­ւել դա­րի մար­տահ­րա­ւէր­նե­րին եւ ար­ժա­նի տեղ գրա­ւել ա­ռա­ջա­ւոր ազ­գե­րի շար­քում:
­­Սա, յի­րա­ւի, պատ­մա­կան հնա­րա­ւո­րու­թիւն է: 21րդ ­դա­րը մտքի դար է, գի­տա­կան թռիչ­քի դար, եւ դրան հա­մե­մատ մենք պէտք է կեր­տենք նոր՝ Ե­րի­տա­սարդ ­­Հա­յաս­տան:
­­Դի­նա­միկ, ճկուն եւ ստեղ­ծա­գործ ­­Հա­յաս­տան:
Եր­կիր, ո­րը կը մարմ­նա­ւո­րի մեր ժո­ղովր­դի ի­մաս­տու­թիւնն ու տա­ղան­դը, կը հա­մա­պա­տաս­խա­նի բո­լո­րիս իղ­ձե­րին եւ կը դառ­նայ բո­լո­րիս հպար­տու­թեան եւ ո­գե­ւո­րու­թեան աղ­բիւ­րը:
­­Հայ­րե­նիք՝ աշ­խար­հի բո­լոր հա­յե­րի հա­մար:
­­Փա՜ռք ­­Հա­յաս­տա­նի ­­Հան­րա­պե­տու­թեա­նը:
­­Փա՜ռք Ար­ցա­խին:
­­Փա՜ռք հայ ժո­ղովր­դին:
Աս­տո­ւած պա­հա­պա՛ն բո­լո­րիս»։
Երդ­ման հան­դի­սա­ւոր ա­րա­րո­ղու­թե­նէն ետք ­­Հա­յաս­տա­նի  նա­խա­գահ Ար­մէն ­­Սարգ­սեան այ­ցե­լեց «Ե­ռաբ­լուր» զի­նուո­րա­կան պան­թէոն՝ յար­գան­քի տուրք մա­տու­ցե­լու ի­րենց կեան­քը հայ­րե­նի­քի ան­կա­խու­թեան հա­մար զո­հա­բե­րած հա­յոր­դի­նե­րու յի­շա­տա­կին: Ըստ «Ար­մէնփ­րէս»՝ պաշտ­պա­նու­թեան նա­խա­րար ­­Վի­գէն ­­Սարգ­սեա­նի ու­ղեկ­ցու­թեամբ նա­խա­գա­հը ծա­ղիկ­ներ խո­նար­հեց սպա­րա­պետ ­­Վազ­գէն ­­Սարգ­սեա­նի եւ զօ­րա­վար Անդ­րա­նի­կի շի­րիմ­նե­րուն եւ ծաղ­կեպ­սակ տե­ղադ­րեց Ար­ցա­խեան պա­տե­րազ­մին զո­հո­ւած ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րուն եւ զին­ծա­ռա­յող­նե­րուն յի­շա­տա­կը յա­ւեր­ժաց­նող յու­շա­կո­թո­ղին:
«Ե­ռաբ­լուր»ի մէջ, ­­Հա­յաս­տա­նի պաշտ­պա­նու­թեան նա­խա­րա­րու­թեան զինուո­րա­կան երգ­չա­խում­բը կա­տա­րեց ­­Զինուած ու­ժե­րու քայ­լեր­գը: