Պաշտօնական ճաշկերոյթ ի պատիւ Թեմակալ Առաջնորդի եպիսկոպոսական օծման

­Յու­նաս­տա­նի ­Հա­յոց թե­մի Ազ­գա­յին վար­չու­թեան կազ­մա­կեր­պու­թեամբ, ­Կի­րա­կի, 30 ­Մարտ 2025-ի կէ­սօ­րին, Ա­թէն­քի «­Ռո­յալ Ո­լիմ­փիք» շքեղ հիւ­րա­նո­ցի դա­լար տա­նի­քին վրայ տե­ղի ու­նե­ցաւ պաշ­տօ­նա­կան ճաշ­կե­րոյթ, ի պա­տիւ ­Թե­մա­կալ Ա­ռաջ­նորդ Տ. ­Սա­հակ եպս. Ե­մի­շեա­նի ե­պիս­կո­պո­սա­կան օծ­ման։ Ն­շենք, որ 23 ­Փետ­րո­ւա­րին, Ան­թի­լիա­սի մայր տա­ճա­րին մէջ, ­Մե­ծի ­Տանն ­Կի­լի­կիոյ Ա­րամ Ա. կա­թո­ղի­կո­սի ձե­ռամբ, ­Յու­նա­հա­յոց Ա­ռաջ­նոր­դը բարձ­րա­ցաւ ե­պիս­կո­պո­սու­թեան աս­տի­ճա­նին, ո­րուն ըն­դու­նե­լու­թիւ­նը ե­ղաւ պաշ­տօ­նա­կան ճաշ­կե­րոյ­թով։
­Բա­ցի Ազ­գա­յին վար­չու­թեան լրիւ կազ­մէն, ներ­կայ ե­ղան ­Հայ ­Կա­թո­ղի­կէ հա­մայն­քի պետ ­Մի­քա­յէլ վրդ. ­Պա­սա­լէ, ­Հայ Ա­ւե­տա­րա­նա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ վե­րա­պա­տո­ւե­լի ­Վի­գէն ­Չո­լա­քեան, գեր­մա­նա­կան կա­թո­ղի­կէ ե­կե­ղեց­ւոյ հո­վիւ ­Ներ­սէս վրդ. ­Սա­քա­յեան, Ա­թէն­քի հո­գե­ւոր հո­վիւ Եզ­րաս վրդ. ­Թէ­նէ­քէ­ճեան, ­Գո­քի­նիոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ ­Պա­րէտ քհնյ. ­Խա­չե­րեան եւ ­Նէոս ­Գոզ­մո­սի հո­գե­ւոր հո­վիւ ­Նա­րեկ քհնյ. ­Շա­հի­նեան։ Հ.Հ. դես­պան ­Տիգ­րան Մկրտ­չեան, ­Յու­նա­հա­յոց թե­մա­կան պատ­գա­մա­ւո­րա­կան ժո­ղո­վի, գա­ղու­թի կազ­մա­կեր­պա­կան եւ միու­թե­նա­կան կա­ռոյց­նե­րու, ինչ­պէս նաեւ խոր­հուրդ­նե­րու եւ հո­գա­բար­ձու­թեան ան­դամ­ներն ու բազ­մա­թիւ հայ­րե­նա­կից­ներ պա­տո­ւե­ցին Սր­բա­զան հօր ըն­դու­նե­լու­թիւ­նը։
­Բաց­ման խօս­քը կա­տա­րեց Ազ­գա­յին վար­չու­թեան ա­տե­նադ­պիր ­Նա­զար Ա­ւա­գեան, որ անդ­րա­դար­ձաւ Սր­բա­զան հօր ե­պիս­կո­պո­սաց­ման ու­րախ ա­ռի­թին, ինչ­պէս նաեւ հա­կիրճ տե­ղե­կու­թիւն­ներ տուաւ թե­մա­կան այժ­մու պատ­կե­րին մա­սին: Շ­նոր­հա­ւո­րա­կան խօս­քե­րով հան­դէս ե­կան ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան դես­պան ­Տիգ­րան Մկրտ­չեան, ­Հայ Ա­ւե­տա­րա­նա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ հա­մայն­քա­պետ վեր. ­Վի­գէն ­Չո­լա­քեան, Ա­թէն­քի եւ հա­մայն ­Յու­նաս­տա­նի Իէ­րո­նի­մոս Ար­քե­պիս­կո­պո­սի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Իգ­նա­տիոս ե­պիս­կո­պո­սը: ­Բո­լոր խօ­սող­նե­րը բեղմ­նա­ւոր եւ ծաղ­կուն ա­ռաջ­նոր­դու­թիւն մաղ­թե­ցին Սր­բա­զան հօր եւ սրտանց շնոր­հա­ւո­րե­ցին ա­նոր ե­պիս­կո­պո­սու­թեան աս­տի­ճա­նը։ Ա­ռա­ւել, յոյն բարձ­րաս­տի­ճան հո­գե­ւո­րա­կա­նը ար­տա­յայ­տեց ­Յու­նաս­տա­նի ե­կե­ղեց­ւոյ պե­տին շնոր­հա­ւո­րանք­նե­րը եւ եր­կու դա­րա­ւոր ե­կե­ղե­ցի­նե­րու եղ­բայ­րա­կան կա­պե­րու խո­րու­թիւ­նը։
­Հուսկ, իր հայ­րա­կան խօս­քը հրա­ւի­րո­ւե­ցաւ տա­լու Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զա­նը։ Ան իր ե­րախ­տի­քի խօս­քը ուղ­ղեց եւ շեշ­տեց ­Յու­նաս­տա­նի հայ հա­մայն­քի պատ­մա­կան ի­րա­կա­նու­թիւ­նը, ինչ­պէս նաեւ հո­գե­ւոր եւ ազ­գա­յին կեան­քի վե­րա­զար­թօն­քի կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը, որ­պէս մէկ ամ­բող­ջու­թիւն: ­Նաեւ, Սր­բա­զա­նը ընդգ­ծեց յատ­կա­պէս միաս­նա­կան ըլ­լա­լու հրա­մա­յա­կա­նը, եւ վեր­ջա­պէս՝ հա­ւա­քա­կան աշ­խա­տան­քի հրա­ւէր ուղ­ղեց, որ­պէս­զի նոր սե­րուն­դը դառ­նայ մեր ներ­կան, ու­նե­նա­լու հա­մար ա­մուր ա­պա­գայ:
­Ճաշ­կե­րոյ­թը, իր պաշ­տօ­նա­կա­նու­թե­նէն ան­դին, ա­ռի­թը ե­ղաւ որ­պէս­զի մեր ազ­գա­յին մար­մին­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը եւ ներ­կայ ժո­ղո­վուր­դը մտեր­միկ եւ ջերմ մթնո­լոր­տի զգա­ցում­նե­րով ար­տա­յայ­տէ իր շնոր­հա­ւո­րա­կան իղձերը նո­րաօծ Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զա­նին, մաղ­թե­լով ա­ռաջ­նոր­դա­կան ար­գա­սա­բեր տա­րի­ներ եւ ազ­գա­յին կեան­քի վե­րա­կեն­սա­ւոր­ման բե­ղուն ճա­նա­պարհ։

1 Հիւրատետր 4