Նոր ուղիներ ակօսելու յանձնառութեամբ

«Ա­զատ Օր»-ի 81-ա­մեա­կի սե­մի թե­ւա­կո­խու­մը ան­խու­սա­փե­լի խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րու պար­տա­ւո­րու­թեան մէջ կը դնէ թեր­թիս վար­չա­կան պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը եւ պաշ­տօ­նէու­թիւ­նը։
­Խօս­քը ան­գամ մը եւս կը ծան­րա­նայ սփիւռ­քա­հայ մա­մու­լի դե­րա­կա­տա­րու­թեան ու ա­նոր գո­յա­տեւ­ման մար­տահ­րա­ւէր­նե­րուն վրայ։ Ս­փիւռ­քա­հայ մա­մու­լը կը շա­րու­նա­կէ հան­դի­սա­նալ ազ­գա­յին ինք­նու­թեան պահ­պան­ման կա­րե­ւոր խա­րիսխ, նաեւ՝ ըն­դար­ձակ հար­թակ, ուր ձե­ւա­ւո­րո­ւած են սփիւռ­քա­հայ մար­դու աշ­խար­հա­յեաց­քը, քա­ղա­քա­կան կողմ­նո­րո­շում­նե­րը եւ ազ­գա­յին-հա­սա­րա­կա­կան գի­տակ­ցու­թիւ­նը։
­Գա­ղա­փա­րա­կան ան­շեղ ու­ղիի ու ժո­ղովր­դա­յին յե­նա­րան վա­յե­լող իր բազ­մա­կող­մա­նի հան­գա­մանք­նե­րուն մէջ ճամ­բայ կտրած՝ յու­նա­հայ գա­ղու­թի սի­րո­ւած ու փնտռո­ւած օ­րա­թեր­թը՝ «Ա­զատ Օր»-ը, այ­սօր դէմ յան­դի­ման կը գտնո­ւի տար­բեր ա­ռա­ջադ­րանք­նե­րու, ո­րոնք կապ ու­նին ա­նոր գո­յա­տեւ­ման, այ­լեւ՝ նպա­տա­կի ու նշա­նա­կու­թեան վե­րա­հաս­տատ­ման հետ։ Որ­պէս սփիւռ­քա­հայ մա­մու­լի ըն­տա­նի­քին մէկ մաս­նի­կը, թեր­թի ա­պա­գան կը պա­հան­ջէ ոչ միայն յար­մա­րում նոր ըմբռնում­նե­րուն, այ­լեւ մտա­ծո­ղու­թեան ու ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան յա­ռաջ­դի­մու­թեան տար­բեր մօ­տե­ցում­ներ։ ­Պարզ բնո­րո­շու­մով, թեր­թը ինչ­պէս կա­րե­լի է մնայ հա­մա­պա­տաս­խան՝ սփիւռ­քի մէջ ձե­ւա­ւո­րո­ւող ժա­մա­նա­կա­կից պա­հանջ­նե­րուն, չկորսնց­նե­լով իր ինք­նու­թիւ­նը։
— Հիմ­նա­կան ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւ­նը կը հան­դի­սա­նայ հա­յոց լե­զուն, որ յատ­կա­պէս սփիւռ­քի մէջ պէտք է դի­տո­ւի ոչ միայն իբ­րեւ ժա­ռան­գու­թիւն, այլ որ­պէս ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան մի­ջոց։ Ա­պա­գայ սե­րունդ­նե­րուն հա­մար հա­յե­րէ­նով գրե­լը պէտք է դառ­նայ ինք­նադր­սե­ւոր­ման ար­դիա­կան ձեւ, թօ­թա­փե­լով ա­նոր բեռ ըլ­լա­լու բար­դոյ­թը, որ կը յատ­կան­շէ նո­րա­հաս սե­րունդ­նե­րը։ ­Մա­մու­լը պէտք է խրա­խու­սէ գրա­կան նոր ոճ, լրագ­րո­ղա­կան նոր ձե­ւա­չա­փեր, ո­րոնք հա­յե­րէ­նը ան­ցեա­լի ար­ձա­գանգ դարձ­նե­լու փո­խա­րէն, պի­տի ար­ժե­ւո­րեն որ­պէս ա­պա­գա­յի ստեղ­ծա­գործ լե­զու։
— Էա­կան այս ա­ռա­ջադ­րան­քին շուրջ կա­րե­լի է կա­ռու­ցել մա­մու­լին վե­րա­պա­հո­ւած ա­պա­գան՝ ե­րի­տա­սար­դու­թեան ներգ­րա­ւու­մով ար­դի ար­հես­տա­գի­տա­կան մի­ջոց­նե­րուն, թո­ւայ­նաց­ման եւ ար­հես­տա­կան բա­նա­կա­նու­թեան ո­լորտ­նե­րուն մէջ, ո­րոնք ան­խու­սա­փե­լիօ­րէն մաս պի­տի կազ­մեն ան­հա­տա­կան եւ հան­րա­յին կեան­քի բո­լոր բնա­գա­ւառ­նե­րուն։ Ե­րի­տա­սարդ սե­րուն­դը նա­խընտ­րու­թիւ­նը կու տայ կարճ, ա­րագ եւ տե­սո­ղա­կան բո­վան­դա­կու­թեան։ ­Մեր թերթն ալ պէտք է յար­մա­րի թո­ւա­յին նոր ի­րա­կա­նու­թեան՝ ա­ռանց զրկո­ւե­լու իր բո­վան­դա­կա­յին խո­րու­թե­նէն եւ քննա­կան-վեր­լու­ծա­կան տե­սա­կէտ ար­տա­յայ­տե­լու կա­րո­ղա­կա­նու­թե­նէն։
­- Մեր առ­ջեւ ու­նե­նա­լով մա­մու­լին հան­դէպ գա­ղու­թա­յին դա­սա­կան ընբռ­նում­նե­րը շրջա­փո­խե­լու անհրա­ժեշ­տու­թիւ­նը, պէտք է մտա­ծել թէ ինչ­պէս կա­րե­լի է ըն­թեր­ցող­նե­րուն ներ­կա­յա­ցու­ցած նիւ­թե­րու կրա­ւո­րա­կան սպա­ռու­մը վե­րա­փո­խել մաս­նակ­ցա­յին մշա­կոյ­թի։ Ըն­թեր­ցող­նե­րը պէտք չէ միայն սպա­ռեն լրա­տո­ւու­թիւն կամ կար­ծիք, այ­լեւ դառ­նան տե­սա­կէտ ար­տա­յայ­տող հե­ղի­նակ­ներ։ ­Թո­ւա­յին մա­մու­լը կրնայ դառ­նալ մաս­նակ­ցա­յին մի­ջոց, ուր հայ ան­հա­տը իր ձայ­նը պի­տի ար­տա­յայ­տէ՝ կի­սե­լով իր փոր­ձա­ռու­թիւ­նը, մտա­հո­գու­թիւն­ներն ու յոյ­սե­րը ազ­գա­յին ու գա­ղու­թա­յին գետ­նի վրայ, ստեղ­ծե­լով երկ­խօ­սու­թեան նոր ո­րակ։
«Ա­զատ Օր»-ի ինչ­պէս նաեւ սփիւռ­քա­հայ մա­մու­լի ա­պա­գան կա­խո­ւած է նո­րա­րա­րու­թեան յար­մա­րե­լու ըն­դու­նա­կու­թե­նէն։ ­Բազ­մա­թիւ մար­տահրա­ւէր­նե­րու եւ մա­մու­լին վրայ սպառ­նա­ցող վտանգ­նե­րուն դի­մաց, նոր ու­ղի­ներ ստեղ­ծե­լու հրա­մա­յա­կա­նը կը պա­հան­ջէ թեր­թի պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րուն եւ ըն­թեր­ցող­նե­րուն մի­ջեւ գործ­նա­պաշտ հար­թակ­նե­րու ձե­ւա­ւո­րու­մը, ան­մի­ջա­կան ներգ­րա­ւու­մի հնա­րա­ւո­րու­թեամբ։
­Յու­նա­հայ ա­պա­գայ սե­րունդ­նե­րու ու­ղիին ա­կօ­սը մնա­լու գի­տակ­ցու­թեան մէջ կ՚ամ­փո­փո­ւի «Ա­զատ Օր»-ի ստեղ­ծած ազ­գա­յին, քա­ղա­քա­կան, գա­ղա­փա­րա­կան եւ հա­սա­րա­րա­կա­կան հո­գեմ­տա­ւոր ա­ւան­դը պա­հե­լու հա­ւա­քա­կան յանձ­նա­ռու­թիւ­նը։