­Կեանք մա­հո­ւան մէջ

Աս­տո­ւա­ծոր­դիի հրա­շա­փառ ­Յա­րու­թեան լոյ­սով կ­՚ող­ջու­նեմ մեր հա­ւա­տա­ւոր ժո­ղո­վուր­դը։ Ք­րիս­տոս ­Յա­րեաւ ի մե­ռե­լոց։ Ա­հա­ւա­սիկ քա­ռաս­նօ­րեայ պա­հե­ցո­ղու­թեան ա­ւար­տին եւ Ա­ւագ շաբ­թո­ւան հո­գեզ­մալ ա­րա­րո­ղու­թիւն­նե­րու գա­գաթ­նա­կէ­տին, կը դի­մա­ւո­րենք մարդ­կու­թեան շնոր­հո­ւած մե­ծա­գոյն նո­ւէ­րը` Ք­րիս­տո­սի ­Յա­րու­թիւ­նը։

­Մեր գի­տա­կից կեան­քի ըն­թաց­քին, բո­լորս ալ բազ­մա­թիւ ան­գամ­ներ մաս­նա­կից դար­ձած ենք ­Յա­րու­թեան տօ­նին։ ­Նո­րու­թիւն մը չէ մե­զի հա­մար լսել եւ կամ խօ­սիլ ա­նոր մա­սին։ ­Սա­կայն, նկա­տե­լի է, որ ­Յա­րու­թեան ամ­բող­ջա­կան ի­մաս­տը սկսած է ա­ղօ­տա­նալ։ ­Յի­րա­ւի, Ք­րիս­տո­սի ­Յա­րու­թիւ­նը սոսկ տօն չէ, այլ կեան­քի ճշմար­տու­թիւն։ ­Յա­րու­թիւ­նը կը վե­րա­հաս­տա­տէ եւ կ­՚ի­մաս­տա­ւո­րէ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան ըն­թաց­քին Աս­տու­ծոյ սէ­րը մար­դուն հան­դէպ եւ Աս­տու­ծոյ պատ­կե­րով ստեղ­ծո­ւե­լու գե­րա­գոյն շնորհ­քը։

Աս­տո­ւա­ծոր­դին իր ­Յա­րու­թեամբ մա­հուան դի­մաց մեզ շնոր­հեց կեանք, մեղ­քի եւ ա­մօ­թի դի­մաց՝ փառք եւ բա­ժան­ման դի­մաց՝ հաշ­տու­թիւն։

Ամ­բողջ քրիս­տո­նեայ աշ­խար­հին հա­մար Ք­րիս­տո­սի ­Յա­րու­թիւ­նը մե­ծա­գոյն տօնն է։ Աս­տո­ւած իր յա­րու­թեամբ մա­հը ժա­ռան­գած մար­դուն նոր կեանք պար­գե­ւեց։ Ք­րիս­տո­սի սա խօս­քը «Ե՛ս եմ յա­րու­թիւ­նը եւ կեան­քը։ Ան որ ին­ծի կը հա­ւա­տայ, թէ­պէ­տեւ մեռ­նի՝ պի­տի ապ­րի» (­Յով. 11:25) իւ­րա­քան­չիւ­րիս կ­՚ա­ւե­տէ այն աս­տո­ւա­ծա­հաս­տատ ճշմար­տու­թիւ­նը, թէ մա­հը յաղ­թո­ւած է։ Եւ ինչ­պէս մեր ­Տէ­րը` Ք­րիս­տոս մարմ­նով յա­րու­թիւն ա­ռաւ, մենք ալ մարմ­նով յա­րու­թիւն պի­տի առ­նենք։ ­Պօ­ղոս ա­ռա­քեալ կը յու­շէ մեզ «բո­լորս ալ Ք­րիս­տո­սի ա­տեա­նին դի­մաց պի­տի կանգ­նինք, որ­պէս­զի իւ­րա­քան­չիւ­րը իր մար­մի­նով ըն­դու­նի հա­տու­ցու­մը երկ­րի վրայ իր կա­տա­րած բա­րի կամ չար գոր­ծե­րուն» (Բ. ­Կոր. 5:10)։ Ար­դա­րեւ, յա­րու­ցեալ յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քի յոյ­սը ոչ թէ գա­ղա­փար այլ ա­նու­րա­նա­լի ճշմար­տու­թիւն կը դառ­նայ։

­Միւս կող­մէ մարդ­կա­յին մեր նիւ­թա­կան եւ աշ­խար­հիկ մտա­հո­գու­թիւն­նե­րէն մեկ­նե­լով եւ մար­մի յա­րու­թեամբ տա­րո­ւե­լով յա­ճախ մո­ռա­ցու­թեան կը մատ­նենք հո­գիի յա­րու­թիւ­նը եւ ա­նոր կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը։ Աս­տո­ւա­ծոր­դին իր յա­րու­թեամբ ոչ միայն մարմ­նա­կան յա­րու­թիւ­նը շնոր­հեց այլ նաեւ հո­գե­ւոր։ Ա­ռա­քեա­լը կ­՚ը­սէ «Ք­րիս­տո­սի հետ Աս­տո­ւած ձե՛զ ալ կեն­դա­նա­ցուց, քա­նի դուք հո­գե­ւո­րա­պէս մե­ռած էիք ձեր մեղ­քե­րուն պատ­ճա­ռով» (­Կող. 2:13): Այ­սօ­րո­ւան գայ­թակ­ղիչ աշ­խար­հին մէջ իւ­րա­քան­չիւրս կը հրա­ւի­րո­ւինք հո­գե­ւո­րա­պէս ա­ռողջ եւ կեն­դա­նի մնալ, ինչ­պէս որ Ք­րիս­տոս կ­՚ը­սէ «­Մի՛ վախ­նաք ա­նոնց­մէ, ո­րոնք մար­մի­նը կը սպան­նեն եւ սա­կայն հո­գին չեն կրնար սպան­նել։ ­Բայց դուք վախ­ցէք մա­նա­ւանդ ան­կէ, որ կրնայ թէ՛ հո­գին եւ թէ՛ մար­մի­նը կո­րուս­տի մատ­նել դժոխ­քին մէջ» (Մտ. 10:28)։ Ս­տեղ­ծա­գոր­ծու­թէ­նէն եւ մար­դուն անհ­նա­զան­դու­թէ­նէն ետք, Աս­տո­ւած դար­ձեալ մարմ­նի եւ հո­գիի յա­րու­թիւն շնոր­հեց մար­դուն, վե­րա­հաս­տա­տե­լով իր Աս­տո­ւա­ծա­յին սէ­րը բո­լո­րիս նկատ­մամբ։

­Նա­խա­մար­դը երբ դրախ­տէն աք­սո­րուե­ցաւ կորսն­ցուց Աս­տու­ծոյ որ­դի ըլ­լա­լու փառ­քը եւ ժա­ռան­գեց մեղ­քի եւ տա­րագ­րու­թեան ա­մօ­թը։ Ք­րիս­տոս խա­չին ա­մօ­թը յանձն առ­նե­լով եւ յա­րու­թեամբ պսա­կե­լով, ժա­ռան­գո­ւած ա­մօ­թը փառ­քի վե­րա­ծեց։ Ա­ռա­քեա­լը կ­՚ը­սէ, «­Մեր աչ­քե­րը յա­ռենք ­Յի­սու­սի, մեր հա­ւատ­քի հիմ­նա­դի­րին ու կա­տա­րե­լա­գոր­ծո­ղին, որ գիտ­նա­լով թէ ի՛նչ ու­րա­խու­թիւն կը սպա­սէ ի­րեն՝ ար­հա­մար­հեց ա­մօ­թը, յանձն ա­ռաւ խա­չի վրայ մեռ­նիլ, եւ Աս­տու­ծոյ ա­թո­ռին աջ կող­մը նստաւ» (Եբր. 12:2)։ Այ­սօր Ք­րիս­տո­սի յա­րու­թեամբ դար­ձեալ կը փա­ռա­ւո­րո­ւինք Աս­տու­ծոյ որ­դի­նե­րը կո­չո­ւե­լով։ Եւ ա­ռա­քեա­լը կը հաս­տա­տէ ը­սե­լով, «­Տե­սէք, թէ ինչ­պի­սի՜ սի­րով ­Հայ­րը մեզ սի­րեց, ու­զե­լով որ Աս­տու­ծոյ որ­դի­ներ կո­չո­ւինք եւ ար­դա­րեւ Աս­տու­ծոյ որ­դի­ներն ենք» (Ա. Յվ. 3:1)։

Ք­րիս­տո­սի յա­րու­թիւ­նը ե­ղաւ նաեւ հաշ­տու­թեան յա­րու­թիւն։ Ա­ռանց Աս­տու­ծոյ, կեան­քը կը կորսնց­նէ իր ի­մաս­տը։ ­Նա­յինք ա­նա­ռակ որ­դիի պատ­մու­թեան. կեան­քը ի­մաստ կը ստա­նայ երբ մեր գո­յու­թե­նա­կան բո­լոր ար­տա­յայ­տու­թիւն­նե­րուն մէջ զԱս­տո­ւած կը տես­նենք։ Եւ ար­դա­րեւ Աս­տո­ւած Ք­րիս­տո­սի յա­րու­թեամբ «մեզ ի­րեն հետ հաշ­տե­ցուց եւ նաեւ պաշ­տօն տո­ւաւ մե­զի` ու­րիշ­ներն ալ հաշ­տու­թեան բե­րե­լու» (Բ. ­Կոր. 5:18)։

­Յա­րու­թեան այս տօ­նը, բո­լորս կը լեց­նէ ան­սահ­ման ու­րա­խու­թեամբ եւ ե­րախ­տա­գի­տու­թեամբ։ ­Մա­նա­ւանդ ի դի­մաց Աս­տու­ծոյ ան­սահ­ման սի­րոյ երբ կը գի­տակ­ցինք եւ կը տես­նենք մա­հո­ւան մէջ կեանք, ա­մօ­թի դի­մաց փառք եւ ար­տաքս­ման դի­մաց հաշ­տու­թիւն։

­Սի­րե­լի­ներ, ­Զա­տի­կը`­Սուրբ ­Յա­րու­թիւ­նը իւ­րա­քան­չիւ­րիս հա­մար վե­րա­նո­րո­գու­թեան, սի­րոյ, կեան­քի, փառ­քի եւ հաշ­տու­թեան տօն թող ըլ­լայ։ ­Հա­ւատ­քով լե­ցո­ւինք, վա­յե­լե­լու հա­մար Աս­տու­ծոյ ներ­կա­յու­թիւ­նը։