Արտաւազդ Վրդ. Շարոյեան
Անցնող քառասուն օրերու ընթացքին, հոգեպարար արարողութիւններու ճամբով միասնաբար արժանացանք ապաշխարութեան եւ զղջումի լաւագոյն առիթներէն մէկուն։
Քառասնօրեայ պահեցողութիւնը պատրաստութեան մտքի ու հոգիի մաքրման ուղին հանդիսացաւ, մեզ սրբուած առաջնորդելու եւ հասցնելու Աւագ շաբաթուան այս նուիրական օրերուն։ Այս տարի անգամ մը եւս արժանացանք գտնուելու ամենասուրբ մեծ եւ ճշմարիտ շաբթուայ` Աւագ շաբթուայ խորհրդաւոր ժամանակաշրջանին մէջ։
Սիրելի ընթերցող, Աւագ շաբաթը քու մեր եւ բոլորիս համար պէտք է տարբերի տարուան միւս բոլոր շաբաթներէն. որովհետեւ ամէն բանէ առաջ եւ վեր Սուրբ Շաբաթ է։
Սուրբ կը կոչուի այն իմաստով որ Քրիստոս երկինքէն երկիր իջաւ որպէսզի Անոր յանձնուողը խաւարի մէջ չþըթանայ, այլ դառնայ լոյսի որդի, կեանքի որդի։ Այս օրերուն, Մեծ Վարդապետը իր աշակերտներուն յաճախ կը պատուիրէր ըսելով՝ «Արթուն մնացէք եւ աղօթեցէ՛ք, որպէսզի փորձութեան մէջ չիյնաք» (Մտ.26.41)։ Արդ Քրիստոս ոչ միայն օրինակ դարձաւ իր աշակերտներուն եւ սորվեցուց թէ ինչպէս պէտքէ աղօթել որ փորձութեան մէջ չինալ, այլ Ինք Աստուածորդի ըլլալով մեծագոյն տիպարը հանդիսացաւ մարդկութեան եւ ծունկի գալով այսպէս աղօթեց՝ «Այս բաժակը հեռացո՛ւր ինձմէ, բայց ո՛չ թէ ինչպէս որ ես կ՚ուզեմ, այլ ինչպէս որ դո՛ւն կ՚ուզես (Մր.14.36)։ Արդ, եկէք մենք եւս մեր հոգիի խորաններուն մէջ ծունկի գանք, մեր աղօթքները որպէս խունկ բարձրացնելու Աստուծոյ եւ հեծեծալից աչքերով դիմենք Թագաւորներուն Թագաւորին հայցելով Անկէ ողորմութիւն, ներողամտութիւն եւ երկայնամտութիւն։
Այս օրերը Քրիստոսի երկրաւոր առաքելութեան վերջին օրերը հանդիսացան, մենք այժմ Քրիստոսի հետ է որ կ՚արինք երկրի վրայ, հետեւաբար արժէ անտարբերութեամբ չմօտենալ այս Սուրբ օրերուն, այլ մեր մտահոգութիւնները եւ առօրեայ զբաղումները մէկդի թողելով մտածենք Քրիստոսի մասին Անմերձենալիի մասին, Անըմբռնելիի մասին որ իր սիրոյն որպէս արտայատութիւն աշխարհ եկաւ Իր իսկ ստեղծած արարածներուն հասանելի եւ հասկնալի դարնալու, որպէսզի մարդիկ կարենան ըմբռնել եւ իմանալ թէ ո՞վ է Քրիստոս կամ ինչ պէտք է ընել Անոր մօտենալու, զգալու անոր ներկայութիւնը եւ ինչու ոչ նոյնինքն ապրելու եւ ապրեցնելու Զքրիստոս մեր անձերէն ներս։
Քրիստոսի աշխարհ գալուն գլխաւոր եւ միակ նպնատակը մարդ արարած ինք հանդիսացաւ, Ան իր աշխարհ գալուստով իր իսկ ստեղծած արարածներուն պարգեւեց շարք մը ընծաներ որոնցմէ կարելի է մի քանի հատը յիշել։
Ա. Քրիստոս ինքզինք չարագործներուն ձեռքը յանցնեց մեզ փրկելու յաւիտենական չարէն։
Բ. Քրիստոս ինզինք խոնարհեցուց մեզ բարցրացնելու համար։
Գ. Քրիստոս ինքզինք ճանաչելի դարձուց որպէսզի Զինք ճանչնալով կարենանք ճշմարիտ լոյսի որդիները դառնալ։
Դ. Վերջապէս Քրիստոս ինքզինք ընծայաբերեց որպէսզի «Անոր հաւատացողը չկորսուի այլ յաւիտենական կեանք ունենայ» (Յհ.3.16)։
Բարձրեալն Աստուածոյ Միածին Որդին որպէս ընծայ բոլորիս համար աշխարհ եկաւ նախատինքի, չարչարանքի, խաչի եւ դագաղի ճամբան յանձն առնելով բոլորիս կեանք շնորհեց, այսօր եկէք իւրաքանչիւրս ինք իր անձին հարց թող տայ՝ ես որպէս քրիստոնեայ ի՞նչ բանով կ՚արդարացնեմ այդ մէկը կամ որքանո՞վ իմ արարքներուս ընդմէջէն կը դաւանիմ ու կը խոստովանիմ թէ խաչեալ Քրիստոսն է իմ պաշտպանս ու ապաւէնս։
Հետեւաբար ի՞նչ պէտք է ընել այս Սուրբը շաբաթը լաւագոյնս արժեւորելու եւ օրուան խորհուրդին ընդմէջէն լեցուելու այն Աստուածաշնչական խօսքերով, որոնք մեզ կրկին կեանքի պիտի կոչեն եւ արթնութիւն պիտի պարգեւեն բոլոր թմրած ու քնացած հոգիներուն։
Ա. Աստուածաշունչի ընթերցանութիւն։
Աստուծոյ խօսքը ընթերցելը կենսական է մեր առօրեայ կեանքէն ներս եւ յատկապէս այս նուիրական օրերուն։ Աստուածաշունչի խօսքերը մեր հոգիին սնունդ մատակարարող միակ խօսքերն են։ Այնպէս ինչպէս երբ մեր մարդկային տկար մարմինները կարիքը կը զգան սնունդի` յարատեւելու համար, նոյնքան եւ աւելի մեր հոգիները կարիքը կը զգան հոգեւոր սնունդի մատակարարման՝ սրպէսզի միշտ պայծառ մնայ։
Աստուածաշունչը մեր բարձերուն տակ դնելու կամ մեր գրադարաններուն վրայ պահելու գիրք մը չէ՛, այլ պէտք է մնայուն ներկայութիւն դառնայ մեր գրասեղաններուն վրայ, որպէսզի այդպիսով Քրիստոսի խօսքերը մեր կեանքի ուղին լուսաւորեն եւ այդպիսով հեզասահօրէն կարենանք շարունակել այս ժամանակաւոր կեանքը հասնելով յաւիտենականին։ Դժբախտաբար երբեմն կը տկարանանք եւ այդ տկարացումը պատճառ կը հանդիսանայ հեռանալու յաւիտենական ճշմարտութիւններէն, հեռանալու լոյսի տուիչէն, մէկդի թողելով մեր հոգիներուն լոյս եւ ջերմութիւն պարգեւող իսկական արեգեկը՝ Քրիստոս։ Աւելին կը շարունակենք մեր երթը որոոնելով այլ ճանապարհներ որոնք իրենց արաստաղները արգելք կը հանդիսանան Քրիստոսի մաքրիչ լոյսի ճառագայթման։
Բ. Յարատեւօրէն աղօթել։
Տիեզերքի մեծագոյն խորհուրդը աղօթքը եղած է ու կը մնայ, անոր ընդմէջէն է որ մեր հոգիի յուզմունքները կը բացայայտենք։ Երբ կ՚աղօթենք, Աստուծոյ հետ է որ կը խօսինք. որովհետեւ Աստուծոյ հետ խօսելու միակ միջոցը աղօթքն է։ Սակայն պէտք է զգուշանալ շողոքորթութենէ եւ մեծ խօսքեր արտասանելէ. որովհետեւ հեզերուն ձայնն է որ լսելի կը դառնայ Աստուծոյ «Երանի՜ հեզերուն, որովհետեւ անոնք պիտի ժառանգեն երկիրը (Մտ.5.5)։
Աղօթքով մեր հոգին երիտասարդ կը պահենք եւ երբեք չի թորմիր ու չի թոշմիր։ Ոմանք հարց կու տան թէ օրրական քանի՞ անգամ պէտք է աղօթել կամ ե՞րբ պէտք է աղօթել։ Ղուկասու աւետարանի մէջ, Քրիստոս յստակօրէն իր աշակերտներուն զգաստ եւ արթուն մնալու կոչ կ՚ուղղէր ըսելով՝ «Պէտք է միշտ աղօթել՝ առանց վհատելու» (Ղկ.18.1)։ Այս պարագային ոմանք կրնան հարց տալ ըսելով պէտք է մեր բոլոր պարտականութիւնները եւ պարտաւորութիւնները մէկդի թողել եւ ծունկի գալով միշտ աղօթե՞լ։ Ո՛չ սիրելի ընթերցող Աստուած անգամ այդ մէկը չ’ընդունիր, որովհետեւ իւրաքանչիւրս աշխարհ եկած ենք նպատակի մը համար եւ ոչ թէ ամբողջ օրը ծունկի գալու համար. Քրիստոսի ըսածը այն է որ մեր առօրեայն մեր միտքը եւ հոգին բարեգործութեամբ, սիրով ու քրիստոնեայի վայել արարքներով հարստացնել ու ճոխացնել…։
Եկէք, բոլորս որպէս մեղաւորներ եւ Քրիստոսի մարդասիրութիւնը հայցողներ, Ս. Գրիգոր Նարեկացիի բառերով ծնկաչոք մեր աղօթքները բարձրացնենք ու ըսենք «Եթէ կշռես մեղքիս ծարութիւնը, քաղցրութեա՛նդ դէմ դիր զայն, եւ ո՛չ թէ արդարութեադ, վասնզի առաջինին հանդէպ շատ թեթեւ պիտի գայ ան, իսկ վերջինին հանդէպ՝ շա՛տ ծանր»։ Այդպիսով լրիւ արժեւորած պիտի ըլլանք Աւագ շաբաթը իսկ մեր հոգիները հարստացուցած, պիտի արժանանանք Սուրբ եւ Անմահ Տօնին՝ Ս. Յարութեան։