­Մա­յիս 10ի այս օ­րը բա­ցա­ռու­թեան կար­գով կը նշենք ծնուն­դը ոչ-հայ, այ­լեւ բրի­տա­նա­ցի քա­ղա­քա­կան եւ պե­տա­կան հռչա­կա­ւոր գոր­ծի­չի մը՝ ի­րա­ւա­գէտ ու պատ­մա­բան դեր­կոմս ­Ճէյմս Պ­րայ­սի, որ նա­խա­կա­րա­պետ­նե­րէն մէ­կը կը հան­դի­սա­նայ ­Հայ­կա­կան ­Հար­ցի ի­րա­ւա­կան-քա­ղա­քա­կան ար­ծար­ծու­մին եւ հայ ժո­ղո­վուր­դի ազ­գա­յին-քա­ղա­քա­կան ի­րա­ւունք­նե­րու մի­ջազ­գա­յին ճա­նա­չու­մին։
­Դեր­կոմս ­Ճէյմս Պ­րայ­սի օ­րի­նա­կին ու ա­ւան­դին վրայ կեդ­րո­նա­նա­լու յա­տուկ պատ­ճառ­ներ ու­նինք մա­նա­ւա՛նդ մեր օ­րե­րուն, երբ ­Մեծ Ու­րաց­ման ի­րենց պե­տա­կան քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը վե­րա­նո­րոգ թա­փով յա­ռաջ մղե­լու նպա­տա­կով՝ ­Թուր­քիոյ նո­րա­հաս վա­րիչ­նե­րը, սուլ­թա­նա­կան օ­րե­րու փառ­քին վե­րա­դառ­նա­լու ցնոր­քով հա­մա­կո­ւած նա­խա­գահ Էր­տո­ղա­նի գլխա­ւո­րու­թեամբ, շա­րու­նակ կը պնդեն պատ­մա­կան ճշմար­տու­թեանց քննար­կումն ու վճռա­հա­տու­մը պատ­մա­բան­նե­րուն յանձ­նա­րա­րե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թեան վրայ։
Իսկ ­Ճէյմս Պ­րայս այն ե­զա­կի դէմքն է, որ նախ ա­կա­նա­տես ե­ղաւ հայ ժո­ղո­վուր­դի բնաջն­ջու­մը պե­տա­կա­նօ­րէն ծրագ­րե­լու եւ գոր­ծադ­րե­լու ­Թուր­քիոյ ցե­ղաս­պա­նա­կան ա­հա­ւոր ո­ճի­րին։ Ա­պա՝ պատ­մա­կան ճշմար­տու­թիւ­նը — փաս­տագ­րա­կան եւ վա­ւե­րագ­րա­կան ամ­բող­ջա­կան թղթած­րա­րով մը — ի­րա­ւա­գէ­տի եւ պատ­մա­բա­նի ա­ռար­կա­յա­կա­նու­թեամբ հաս­տա­տագ­րեց։ Եւ վեր­ջա­պէս, բայց կա­րե­ւո­րու­թեամբ ո՛չ վեր­ջի­նը, մի­ջազ­գա­յին տա­րո­ղու­թեամբ քա­ղա­քա­կան գնա­հա­տու­մի ար­ժա­նա­ցուց գոր­ծուած ո­ճի­րը՝ իբ­րեւ ­Հա­յաս­տա­նի ու հա­յու­թեան դէմ պե­տա­կա­նօ­րէն գոր­ծադ­րո­ւած ­Ցե­ղաս­պա­նու­թիւն։
­Ճէյմս Պ­րայս ներ­հուն պատ­մա­բա­նի եւ ի­րա­ւա­գէ­տի ար­ժա­նա­ւո­րու­թեամբ ի­րա­ւա՛մբ կը խորհր­դան­շէ ­Հա­յաս­տա­նի եւ հայ ժո­ղո­վուր­դի բա­րե­կամն ու ­Հայ­կա­կան ­Հար­ցի ի­րա­ւա­պաշտ­պա­նը, որ վկա­յեց ի մի­ջի այ­լոց.-
«- ­Ջար­դե­րը հե­տե­ւանք էին այն քա­ղա­քա­կա­նութfան, ո­րուն որ­քան կա­րե­լի է պար­զել, ո­րոշ մէկ փու­լի կը հե­տե­ւէր թրքա­կան կայս­րու­թեան մէջ ներ­կա­յիս իշ­խա­նու­թեան գլուխ կանգ­նած անսկզ­բունք բախ­տախն­դիր­նե­րու ա­ւա­զա­կա­խում­բը։ Ա­նոնք կ­՚երկմ­տէին ի­րա­գոր­ծե­լու այդ ո­ճի­րը, մին­չեւ որ ըստ ա­նոնց հա­սաւ յար­մար պա­հը, եւ այդ պա­հը Ապ­րիլ ա­միսն էր։
«- ­Կը ցա­ւիմ, որ այդ­պի­սի տե­ղե­կու­թիւ­նը ինձ հա­սաւ շատ ժա­մեր անց եւ ցոյց կու տայ, որ 800.000ը՝ ­Մա­յի­սէն աս­դին ոչն­չա­ցո­ւած­նե­րու հնա­րա­ւոր թիւն է…»։ (­Լոր­տե­րու ­Պա­լատ, ­Հան­սարտ, 5րդ ­ժո­ղո­վա­ծու, հա­տոր XIX, 6 ­Հոկ­տեմ­բեր 1915)։
­Ճէյմս Պ­րայս 10 ­Մա­յիս 1838ին ծնած է ­Պել­ֆասթ (Իր­լան­տա)։ ­Պել­ֆաս­թի Ա­կա­դե­միա­յին եւ Կ­լաս­քո­յի հա­մալ­սա­րա­նին մէջ ու­սա­նե­լէ ետք, Պ­րայս ըն­դու­նո­ւե­ցաւ Օքս­ֆոր­տի Թ­րի­նի­թի ­Գո­լէ­ճը, ուր­կէ փայ­լուն յա­ջո­ղու­թեամբ տի­րա­ցաւ ի­րա­ւա­բա­նի տիտ­ղո­սին եւ 1862ին ար­ժա­նա­ցաւ Օ­րիէ­լի (­Քինկ’զ ­Գո­լէ­ճի) աշ­խա­տա­կի­ցի ար­քու­նի եւ ա­կա­դե­մա­կան բարձր կո­չու­մին։ ­Քա­նի մը տա­րի փաս­տա­բան աշ­խա­տե­ցաւ ­Լոն­տո­նի մէջ, բայց 1870ին հրա­ւի­րո­ւե­ցաւ Օքս­ֆորտ, ի­րա­ւա­բա­նա­կան բա­ժան­մուն­քի մէջ ­Քա­ղա­քա­ցիա­կան Օ­րէն­քի դա­սա­խօ­սի պաշ­տօն ստանձ­նե­լու հա­մար։ Իբ­րեւ այդ­պի­սին՝ ­Ճէյմս Պ­րայս մին­չեւ 1893 շա­րու­նա­կեց իր պաշ­տօ­նա­վա­րու­թիւ­նը Օքս­ֆոր­տի մէջ։
Ի­րա­ւա­բա­նու­թեան կող­քին ­Ճէյմս Պ­րայս բարձ­րա­գոյն ուս­ման հե­տե­ւած էր պատ­մա­գի­տու­թեան մէջ եւ 1864ին լոյս ըն­ծա­յած էր «Հ­ռով­մէա­կան Սրբա­զան ­Կայս­րու­թիւ­նը» ա­նուն իր աշ­խա­տա­սի­րու­թիւ­նը, որ հմուտ պատ­մա­բա­նի մի­ջազ­գա­յին հռչա­կին ար­ժա­նա­ցուց ե­րի­տա­սարդ մտա­ւո­րա­կա­նին։
­Ճէյմս Պ­րայս նո­ւի­րեալ հնա­խոյզ էր։ 1872ին ան ճամ­բոր­դեց Իս­լան­տա, որ­պէս­զի գտնէ «Իս­լան­տա­կան ­Սա­կա»նե­րու եր­կի­րը։ Իսկ 1876ին, միեւ­նոյն հնա­խոյ­զի հե­տաքրք­րու­թեամբ, ան բարձ­րա­ցաւ Ա­րա­րատ ­Լե­րան գա­գա­թը, ուր գտաւ ­Նո­յեան ­Տա­պա­նի մնա­ցորդ հնա­գի­տա­կան ի­րե­ղէն­ներ։ Հ­նա­խոյ­զի եւ պատ­մա­բա­նի իր հե­տաքրք­րու­թեամբ, այդ ժա­մա­նա­կէն սկսեալ, ­Ճէյմս Պ­րայս ոչ միայն մօ­տէն ու­սում­նա­սի­րեց հայ ժո­ղո­վուր­դի հա­զա­րա­մեակ­նե­րու պատ­մու­թիւ­նը, այ­լեւ լա­ւա­պէս ծա­նօ­թա­ցաւ հայ մշա­կոյ­թի մե­ծար­ժէք ժա­ռան­գու­թեան՝ դառ­նա­լով մեր ժո­ղո­վուր­դի ստեղ­ծած ար­ժէք­նե­րուն մեծ հիա­ցող մը եւ ­Հա­յաս­տա­նի ու հա­յու­թեան ազ­գա­յին ոտ­նա­կո­խո­ւած ի­րա­ւունք­նե­րուն հա­ւա­տա­ւոր պաշտ­պան մը։ Պ­րայ­սի այդ հե­տա­զօ­տու­թեանց եւ պատ­մա­գի­տա­կան ու­սում­նա­սի­րու­թեանց ա­ռա­ջին ար­գա­սի­քը ե­ղաւ 1877ին լոյս տե­սած ա­նոր «Անդր­կով­կաս» աշ­խա­տա­սի­րու­թիւ­նը, որ տա­րա­ծաշր­ջա­նի պատ­մու­թեան ընդ­հա­նուր ար­ժե­ւոր­ման մէջ յա­տուկ կեդ­րո­նա­ցու­մով գնա­հա­տու­մը կա­տա­րեց ­Հա­յաս­տա­նի ու հա­յու­թեան գրա­ւած տե­ղին ու ար­ժէ­քին։
­Միա­ժա­մա­նակ քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ էր ­Ճէյմս Պ­րայս, ա­տե­նի Ա­զա­տա­կան կու­սակ­ցու­թեան հա­ւա­տա­րիմ ան­դամ, որ 1880ին ա­ռա­ջին ան­գամ ընտ­րո­ւե­ցաւ ­Մեծն Բ­րի­տա­նիոյ խորհր­դա­րա­նի ան­դամ՝ Ա­զա­տա­կան կու­սակ­ցու­թեան ցու­ցա­կով։ ­Մին­չեւ 1907, Պ­րայս շա­րու­նա­կեց իր ան­դա­մակ­ցու­թիւ­նը խորհր­դա­րա­նին՝ գոր­ծա­դիր իշ­խա­նու­թեան մէջ եւս պաշ­տօն­ներ ստանձ­նե­լով։ ­Յատ­կա­պէս Կ­լատս­թո­նի վար­չա­պե­տու­թեան օ­րով, ­Ճէյմս Պ­րայս հա­սաւ մին­չեւ ար­տա­քին գոր­ծոց փոխ-նա­խա­րա­րի պաշ­տօ­նին։ ­Վա­րեց նաեւ դես­պա­նու­թեան պաշ­տօն­ներ։ 1907ին ան նշա­նա­կո­ւե­ցաւ Մ. ­Նա­հանգ­նե­րու մօտ Բ­րի­տա­նիոյ դես­պան եւ այդ պաշ­տօ­նին վրայ մնաց մին­չեւ 1913՝ անգ­լե­ւա­մե­րի­կեան եր­կա­րա­մեայ բա­րե­կա­մու­թեան եւ գոր­ծակ­ցու­թեան ա­մուր հի­մե­րը դնե­լով։ ­Նոյն շրջա­նին, տաս­նա­մեակ­նե­րու իր ծա­ռա­յու­թեան հա­մար, Պ­րայս ար­ժա­նա­ցաւ Է­դո­ւըրտ 7րդ ­թա­գա­ւո­րի Ար­ժա­նա­ւո­րու­թեան ­Կար­գին՝ ­Լոր­տի տիտ­ղոս ստա­նա­լով եւ 1913ին ­Լոր­տե­րու ­Պա­լա­տին ան­դամ ընտ­րո­ւե­լով։
Երբ սկսաւ Ա­ռա­ջին Աշ­խար­հա­մար­տը, բրի­տա­նա­կան կա­ռա­վա­րու­թիւ­նը Պ­րայ­սի յանձ­նա­րա­րեց ­Պել­ճի­քա­յի մէջ գեր­մա­նա­կան կայ­սե­րա­կան բա­նա­կին գոր­ծած ո­ճիր­նե­րուն մա­սին պե­տա­կան տե­ղե­կագ­րի մը պատ­րաս­տու­թիւ­նը, որ 1915ին լոյս տե­սաւ «Պ­րայ­սի ­Զե­կոյց» ա­նու­նով։
Իր այդ դիր­քէն եւ մի­ջազ­գա­յին մեծ վար­կի ար­ժա­նա­ցած ու յար­գանք վա­յե­լող պե­տա­կան գոր­ծի­չի, ի­րա­ւա­գէ­տի եւ պատ­մա­բա­նի հե­ղի­նա­կու­թեամբ՝ 1915ի ­Յու­լի­սին, Պ­րայս ­Լոր­տե­րու ­Պա­լա­տին մէջ ու­նե­ցաւ պատ­մա­կան իր ե­լոյ­թը՝ ա­հա­զանգ հնչեց­նե­լով թրքա­կան պե­տու­թեան ի գործ դրած հայ ժո­ղո­վուր­դի բնաջնջ­ման ցե­ղաս­պա­նա­կան ո­ճի­րին դէմ։ Բ­րի­տա­նա­կան կա­ռա­վա­րու­թիւ­նը յանձ­նա­րա­րեց Պ­րայ­սի, որ ե­րի­տա­սարդ պատ­մա­բան Ար­նոլտ ­Թոյն­պիի գոր­ծակ­ցու­թեամբ ման­րա­մասն տե­ղե­կա­գիր մը պատ­րաս­տեն հա­յե­րու դէմ գոր­ծո­ւած թրքա­կան ջար­դե­րուն մա­սին։
Պ­րայս-­Թոյն­պի եր­կեա­կը իր ման­րակր­կիտ աշ­խա­տան­քը ա­ւար­տեց եւ, իբ­րեւ բրի­տա­նա­կան կա­ռա­վա­րու­թեան «­Կա­պոյտ ­Գիրք»ը, 1916ին լոյս ըն­ծա­յեց իր հա­ւա­քած փաս­տա­թուղ­թե­րուն, վկա­յու­թիւն­նե­րուն եւ քա­ղա­քա­կան ար­ժե­ւո­րում­նե­րուն ար­դիւն­քը։
Իր կեան­քի վեր­ջին տա­րի­նե­րուն, Պ­րայս նշա­նա­կո­ւե­ցաւ ­Լա ­Հէ­յի ­Մի­ջազ­գա­յին Ա­տեա­նի ան­դամ, մեծ ներդ­րում ու­նե­ցաւ Ազ­գե­րու ­Լի­կա­յի ստեղծ­ման մէջ, բայց յատ­կա­պէս Ա­ռա­ջին Աշ­խա­րա­հա­մար­տի ա­ւար­տէն ետք ­Դաշ­նա­կից­նե­րու նա­խա­ձեռ­նած խա­ղա­ղու­թեան բա­նակ­ցու­թիւն­նե­րու ըն­թաց­քին ջեր­մօ­րէն պաշտ­պա­նեց հայ ժո­ղո­վուր­դին նկատ­մամբ ար­դա­րու­թիւն գոր­ծե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը։
­Հայ­կա­կան ­Հար­ցի ի­րա­ւա­պաշտ­պա­նին նո­ւի­րուած ո­գե­կո­չա­կան այս ակ­նար­կը եզ­րա­փա­կենք հա­տո­ւած­նե­րով՝ 23 ­Մարտ 1905ին ­Ճէյմս Պ­րայ­սի ար­տա­սա­նած քա­ղա­քա­կան կա­րե­ւոր ճա­ռէն, ­Լոն­տո­նի «Eighty Club»ին մէջ, «­Թուր­քիան եւ Եւ­րո­պան» խո­րագ­րով.
… Ա­րե­ւե­լեան ­Հար­ցը հե­տե­ւեալն է։ Ա­րե­ւե­լեան Եւ­րո­պա­յի եւ Ա­րեւմ­տեան Ա­սիոյ մէջ կայ ռազ­մա­պաշտ մար­դոց խումբ մը, ո­րուն մենք կ’ա­նո­ւա­նենք թուրք կա­ռա­վա­րու­թիւն, որ այն օ­րէն՝ երբ դուրս է պրծած իր դե­ղին ցե­ղին հետ Ա­սիա­յի խոր­քե­րէն, ու­րիշ զբաղ­մունք չէ ու­նե­ցած, բա­ցի կո­ղոպ­տե­լէ եւ կո­տո­րե­լէ իր տի­րա­պե­տած ժո­ղո­վուրդ­նե­րը։ Եւ այս մար­դոց (թուր­քե­րուն) քա­ղա­քա­կիրթ Եւ­րո­պան կը ճանչ­նայ ու կը վա­րո­ւի ա­նոնց հետ որ­պէս քա­ղա­քա­կիրթ պե­տու­թեան մը։
…Եր­կու խո­շոր գի­ծեր կը բնո­րո­շեն թրքա­կան պե­տու­թիւ­նը.- ­Նախ՝ այն, որ ա­նի­կա կ­’ապ­րի իր սե­փա­կան ու­ժե­րով, այ­լեւ ու­րիշ տէ­րու­թիւն­նե­րու փո­խա­դարձ նա­խան­ձով, եւ երկ­րորդ՝ ան եր­բե­ւի­ցէ չի կա­րո­ղա­նար բա­րե­նո­րո­գո­ւե­լու։
… Այ­սօր Անգ­լիան, ա­ւե­լի քան եր­բեք, քիչ ցան­կու­թիւն ու­նի մի­ջամ­տե­լու ­Մեր­ձա­ւոր Ա­րե­ւել­քի մէջ։ ­Մենք գրե­թէ բո­լորս հա­մա­ձայն ենք, որ այ­լեւս չենք կրնար Խ­րի­մի պա­տե­րազ­մը վերսկ­սիլ ­Թուր­քիոյ պաշտ­պա­նու­թեան հա­մար։
…Երբ 1895-1896ին ­Լորտ ­Սալզ­պը­րին փոր­ձեց Եւ­րո­պա­յի միա­հա­մուռ գոր­ծակ­ցու­թեամբ վերջ դնել ­Հա­յաս­տա­նի ջար­դե­րուն, ա­նոր դէմ ցցո­ւե­ցաւ իշ­խան ­Լո­բա­նո­վը։
…­Հայ­կա­կան ­Հար­ցը պարզ եւ ո­րոշ կը դառ­նար, ե­թէ մէկ կողմ թաք­նո­ւէր քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը, եւ մարդ­կա­յին տար­րա­կան ի­րա­ւունք­նե­րը յար­գո­ւէին ու Եւ­րո­պան ցան­կա­նար միայն վերջ դնել այդ խայ­տա­ռա­կու­թեան։
… ­Հա­ւա­տա­ցած ե­ղէք, որ ­Գեր­մա­նիան ­Թուր­քիոյ դէմ չ’ել­լեր, բայց կա­րող էք հա­մո­զո­ւած ըլ­լալ նոյն­պէս, որ ան սուլ­թա­նի ի­րա­կան պաշտ­պա­նու­թիւ­նը յանձն կ­’առ­նէ այն օ­րը, երբ պե­տու­թիւն­նե­րը կը վճռեն մի­ջամ­տել։
… Ես ալ եր­կար ժա­մա­նակ հա­ւա­տա­ցած եմ ե­ղած, որ ­Լորտ ­Սալզ­պը­րին ­Հա­յաս­տա­նի մէջ ընտ­րե­լով յա­ջորդ հո­գե­բա­նա­կան պա­հը՝ ի վի­ճա­կի էր կանգ­նեց­նե­լու ջար­դե­րը բա­ւա­կա­նա­չափ ա­րագ եւ ե­ռան­դուն գոր­ծո­ղու­թեամբ մը։ Ես դեռ այժմ ալ կը հա­ւա­տամ, որ ե­թէ մենք 1895-1896ին ու­ղար­կէինք մեր նա­ւա­տորմ­նե­րը ­Պոլ­սոյ ա­ռաջ, ­Թուր­քիան ստի­պո­ւած պի­տի ըլ­լար զի­ջե­լու, փոյթ չէ նոյ­նիսկ թէ մենք մէն-մե­նակ ըլ­լա­յինք։
… ­Հա­յաս­տա­նի մէջ խնդի­րը շատ ա­ւե­լի պարզ է. գո­նէ պե­տու­թեանց շա­հե­րը հոն նո­ւազ կա­րե­ւոր են ու սա­կա­ւա­թիւ։ ­Մի­միայն ­Ռու­սաս­տանն է, որ կրնայ քա­ղա­քա­կան հա­յե­ցա­կէտ­ներ մէջ­տեղ բե­րել։ ­Միւս պե­տու­թիւն­նե­րը, ինչ­պէս եւ Անգ­լիան, հոս միայն մար­դա­սի­րա­կան պարտ­քեր ու­նին։ Ե­թէ այդ քրիս­տո­նեայ կո­չո­ւած պե­տու­թիւն­նե­րը պարտ­քի ա­մե­նա­փոքր գի­տակ­ցու­թիւն ու­նե­նա­յին, ­Հայ­կա­կան ­Հար­ցը կը լու­ծո­ւէր ա­ռանց ո­րե­ւէ դժո­ւա­րու­թեան։ ­Բա­ւա­կան էր նշա­նա­կել Եւ­րո­պա­յի հան­դէպ պա­տաս­խա­նա­տու նա­հան­գա­պետ մը, որ ու­նե­նար ա­ռան­ձին պիւտ­ճէ եւ բա­ւա­րար իշ­խա­նու­թիւն՝ կար­գը պահ­պա­նե­լու, պաշ­տօ­նեա­նե­րու զեղ­ծում­նե­րուն եւ քիւր­տե­րու կո­ղո­պուտ­նե­րուն վերջ դնե­լու հա­մար, եւ հար­ցը կա­րե­լի էր լու­ծո­ւած հա­մա­րել։ Արդ, ո՛չ ­Գեր­մա­նիան եւ ո՛չ Աւստ­րիան եր­բեք չեն զբա­ղո­ւած ­Հա­յաս­տա­նով…։