ՇԱՔԷ ԱՃԷՐԵԱՆ
1988 թուականը յիշողութեանս մէջ զօրաւոր դրոշմուած կը մնայ եւ ըսեմ, թէ ինչո՛ւ։ Պատճառը այն է, թէ այդ շրջանին ապրեցայ շատ ուրախ եւ անմիջապէս յետոյ շատ տխուր եւ դժուար օրեր։
Ուրախ օրերս հետեւեալներն էին.-
Առաջին.- Ինծի համար շատ ուրախ օր մը եղաւ, երբ առաջին անգամ ըլլալով Հ. Կ. Խաչի ընտանիքին մէջ գործելու եւ միութեանս ճամբով ազգիս օգտակար ըլլալու համար վարչական ընտրուեցայ։
Երկրորդ.- Հայրենիքս տեսնելու երազս իրականացած՝ Հայաստանէն նոր վերադարձած, ուրախ-զուարթ ուրախութիւնս կը փորձէի փոխանցել շրջապատիս։ Խանդավառուած կը պատմէի հայրենիքիս մասին, բայց այս մէկը երկար չտեւեց։ Ափսո՜ս։ Ուրախութիւն, խանդավառութիւն ամէն ինչ կորսուեցաւ, երբ իմացանք Դեկտեմբեր 7ի Հայաստանի ահաւոր երկրաշարժին մասին։ Հեռատեսիլին առջեւ գամուած կը հետեւէինք լուրերուն։ Կը տեսնէինք Սպիտակը՝ գետնի հաւասար դարձած, Գիւմրիի փլատակները, սաստիկ մեծ թիւով զոհերը, ձիւն, ձմեռ, անտուն, անտէր մնացած երեխաները, տառապող մամիկներն ու պապիկները, որոնք փողոցները մնացած էին, անպատսպար…։ Ահաւոր պատկերներ, որոնք հոգեկան մեծ ցաւ կը պատճառէին բոլորիս։
Գարէա-Կեսարիանիի Հ. Կ. Խաչի օրուան ատենապետուհին՝ լուսահոգի տիկին Արփինէ Մխիկեանը, անմիջապէս ժողովի հրաւիրեց մեզի եւ տեղեկացուց, թէ դրամահաւաք պիտի իրագործուի։ Բոլորս խոստացանք՝ ձեռք-ձեռքի տուած աշխատելու այս ուղղութեամբ, որպէսզի լաւ արդիւնք յաջողցնենք։ Սկսանք շրջանի հայութեան ցանկերը կազմել եւ միեւնոյն ժամանակ մտածել, թէ ի՞նչ ձեւով պիտի մօտենանք մեր հայրենակիցներուն, նկատի ունենալով, թէ շրջանիս մէջ կան խառն ամուսնութիւններ կնքած ընտանիքներ, որոնք երբեք ազգային գործերով կամ հայկական հարցերով չէին զբաղած անցեալին։ Նոյնպէս ընտանիքներ կային, որոնք մեծ խնայողութեամբ կ’ապրէին։ Ի՞նչ կրնայինք ըսել այս ընտանիքներուն, ինչպէ՞ս մօտենալ։ Յանկարծ սակայն պատահեցաւ անհաւատալին։ Մենք չմօտեցած՝ անոնք մօտեցան մեզի, պատրաստակամ ու իրենց գրպանները լայն բացած։ Այդ չէր բաւեր. շարունակաբար կը կրկնէին, հարց կուտային, թէ արդեօք ուրիշ ի՞նչ ձեւով կրնան օգտակար դառնալ։ Իսկ մենք շուարած՝ ծայր աստիճան զգացուած, միայն շնորհակալութիւն կը յայտնէինք։
Շատ յուզիչ օրեր անցուցի այդ շրջանին։ Այս բոլորը անմոռանալի են ինծի համար։
