Հ.Կ.­Խա­չի «Լ. եւ Ս. ­Յա­կո­բեան» ազգ. նա­խակր­թա­րա­նի եւ «Ա. եւ Ժ. ­Ճէ­նա­զեան» ազգ. միջ­նա­կարգ վար­ժա­րա­նի կազ­մա­կեր­պու­թեամբ, Ուր­բաթ, 10 ­Հոկ­տեմ­բեր 2025-ին, մեծ խան­դա­վա­ռու­թեամբ տե­ղի ու­նե­ցաւ եր­կու դպրոց­նե­րու վե­րա­նո­րո­գո­ւած գրա­դա­դա­նին բա­ցու­մը: Ան նո­ւի­րո­ւած է նա­խակր­թա­րա­նի հան­գու­ցեալ նախ­կին տնօ­րէ­նին՝ ­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեա­նի յի­շա­տա­կին:
­Յար­գան­քի տուրք մըն էր կա­տա­րո­ւա­ծը վա­ղա­մե­րիկ դաս­տիա­րա­կի յի­շա­տա­կին, որ կեան­քի մեծ մա­սը նո­ւի­րեց նոր սե­րուն­դի դաս­տիա­րա­կու­թեան, հեր­թա­բար ստաձ­նե­լով եր­կու վար­ժա­րան­նե­րու տնօ­րէ­նու­թիւ­նը։
­Յու­զիչ մթնո­լոր­տի մէջ, հա­մախմ­բո­ւած ծնող­նե­րը, ա­շա­կերտ­նե­րը եւ հրա­ւի­րեալ հիւ­րե­րը մաս­նա­կից դար­ձան բաց­ման ա­րա­րո­ղու­թեան եւ պա­տո­ւե­ցին յի­շա­տա­կը տա­րա­բախտ տնօ­րէ­նին։ ­Ներ­կայ էին ­Յու­նա­հա­յոց թե­մա­կալ Ա­ռաջ­նորդ Տ. ­Սա­հակ եպս. Ե­մի­շեան, ­Նէոս ­Գոզ­մո­սի եւ ­Գո­քի­նիոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ­նե­րը, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան ան­դա­մը, Հ.Յ.Դ. ­Կեդր. ­Կո­մի­տէի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը, Հ.Կ.­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին եւ տեղ­ւոյն վար­չու­թիւն­նե­րը, ­Հա­մազ­գա­յի­նի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը, ծնո­ղա­կան միու­թիւն­նե­րը եւ հայ­րե­նա­կից­ներ։
Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան հայ­րը անդ­րա­դար­ձաւ վա­ղա­մե­րիկ տնօ­րէ­նի ար­ժա­նիք­նե­րուն եւ իր շեշ­տը դնե­լով գրա­դա­րա­նի կա­րե­ւո­րու­թեան վրայ, յայտ­նեց, որ այս սրա­հը պէտք չէ տես­նել միայն իբ­րեւ գրա­դա­րան, այլ ան պէտք է ըլ­լայ գի­տու­թեան, փոր­ձա­ռու­թեան եւ ի­մաս­տու­թեան վայր:
­Բա­ցու­մէն ետք, ծնող­նե­րը եւ ա­շա­կերտ­նե­րը այ­ցե­լե­ցին «Լ. եւ Ս. ­Յա­կո­բեան» վար­ժա­րա­նի գե­ղան­կար­չու­թեան աշ­խա­տա­նո­ցի ցու­ցա­հան­դէ­սը, տի­կին ­Մա­րիա ­Տի­մա­քիի ա­ռաջ­նոր­դու­թեամբ եւ վա­յե­լե­ցին ա­շա­կերտ­նե­րու ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը։
Ծ­նո­ղա­կան միու­թիւ­նը հիւ­րա­սի­րու­թիւն պատ­րաս­տած էր սրա­հի մուտ­քին:

***

Ս­տո­րեւ կը ներ­կա­յաց­նենք եր­կու վար­ժա­րան­նե­րու տնօ­րէն­նե­րուն խօս­քը գրա­դա­րա­նի բաց­ման ա­ռի­թով.-
Այ­սօր ու­րա­խու­թեամբ եւ յու­զու­մի զգա­ցում­նե­րով մեր վե­րա­նո­րո­գո­ւած գրա­դա­րա­նին մէջ կը կանգ­նինք ՝ ա­նո­ւա­նա­կո­չու­թեան ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը կա­տա­րե­լու հա­մար։ ­Մեր վե­րա­նո­րո­գո­ւած գրա­դա­րա­նը կ­‘ա­նո­ւա­նա­կո­չո­ւի «­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեան» գրա­դա­րան, ի պա­տիւ մեր շատ սի­րե­լի տնօ­րէ­նի յի­շա­տա­կին:
­Մօ­տա­ւո­րա­պէս եր­կու տա­րի ա­ռաջ՝ ­Սեպ­տեմ­բեր 1 էր, երբ շատ անս­պա­սե­լի ու ցնցիչ ար­կա­ծի լու­ռը հա­սաւ, սար­սափ եւ տխրու­թիւն պատ­ճա­ռե­լով բո­լո­րիս:
Այս պա­տա­հա­րը ճա­կա­տագ­րա­կան հե­տե­ւանք ու­նե­ցաւ տխուր ու վա­ղա­հաս կո­րուստ մը ապ­րե­լու: ­Մեր շատ սի­րե­լի եւ վաս­տա­կա­շատ տնօ­րէն ­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեա­նը 19 ­Փետ­րո­ւար 2024-ին հե­ռա­ցաւ մեր քո­վէն:
Իր հա­մեստ, խո­նարհ, բա­րե­կիրթ, պար­տա­ճա­նաչ նկա­րա­գի­րը ու ազ­նիւ, ժպտուն ե­րե­սը կը ներշն­չէին բո­լո­րին ըլ­լայ ա­շա­կերտ­նե­րուն ըլ­լայ հա­մա­գոր­ծա­կից ու­սու­ցիչ­նե­րուն, ստեղ­ծե­լով սի­րոյ, յար­գան­քի զգա­ցում­ներ իր հան­դէպ: ­Միշտ լա­ւա­տես էր ու իր խօս­քե­րով բերկրանք կը պատ­ճա­ռէր:
Ան բազ­մա­թիւ ա­շա­կերտ­նե­րու կրթու­թիւ­նը ստանց­նեց ի­րենց փո­խան­ցե­լով զա­նա­զան գի­տե­լիք­ներ ինչ­պէս նաեւ իր սէրն ու գուր­գու­րան­քը:
­Տա­սը տա­րի ստանց­նած էր «­Ճէ­նա­զեան» միջ­նա­կար­գի եւ ա­պա եր­կու տա­րի «Լ. եւ Ս. ­Յա­կո­բեան» վար­ժա­րա­նի բարդ ու պա­հան­ջա­տէր տնօ­րէ­նու­թեան պաշ­տօ­նը մեծ պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թեամբ ծա­ռա­յե­լով կրթա­կան հա­յա­կերտ­ման ու հա­յա­պահ­պան­ման վսեմ ա­ռա­քե­լու­թեան: Ան տա­րի­ներ շա­րու­նակ սի­րա­յօ­ժա­րօ­րէն ա­ռան­ձին ստանց­նած էր ըն­կե­րակ­ցիլ եւ ա­ռաջ­նոր­դել միջ­նա­կար­գի ա­ւար­տա­կան դա­սա­րա­նի ա­շա­կերտ­նե­րը դէ­պի ­Հա­յաս­տան, սի­րել տա­լով ի­րենց մեր հայ­րե­նի­քը եւ հայ­կա­կան սուրբ հո­ղը:
Իր բա­ցա­կա­յու­թիւ­նը մեր գա­ղու­թի կրթա­կան կեան­քէն ներս զգա­լի է: ­Դեռ շատ տա­լիք ու­նէր: Իր վա­ղա­ժամ մեկ­նու­մը ձգեց ան­փո­խա­րի­նե­լի ու­նայ­նու­թիւն:
Ե­րախ­տա­գի­տու­թեան զգա­ցում­նե­րով եւ իբ­րեւ ար­գա­սի­քը իր նո­ւի­րած բազ­մա­մեայ ան­խոնջ ծա­ռա­յու­թեան Լ. եւ Ս. ­Յա­կո­բեան վար­ժա­րա­նի եւ ­Ճէ­նա­զեան միջ­նա­կար­գի ծնո­ղա­կան միու­թիւն­նե­րը, տնօ­րէ­նու­թեանց, ու­սուց­չա­կան կազ­մե­րուն, ծնող­նե­րուն եւ այլ նո­ւի­րա­տու­նե­րու օ­ժան­դա­կու­թեամբ, վե­րա­նո­րո­գե­ցին մեր դպրո­ցա­կան գրա­դա­րա­նը, զայն ա­նո­ւա­նա­կո­չե­լով «­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեան» Գ­րա­դա­րան պա­տո­ւե­լով հան­գու­ցեալ տնօ­րէ­նի յի­շա­տա­կը:
Այս ձե­ւով իր յի­շա­տա­կը յա­ւերժ ան­թա­ռամ պի­տի մնայ մեր կրթա­կան օ­ճա­խին ու մեր սրտե­րուն մէջ:
­Մենք պի­տի փոր­ձենք ի­րա­կա­նաց­նել իր ե­րազ­նե­րը շա­րու­նա­կե­լով իր առա­քե­լու­թիւ­նը մեր ազ­գա­յին վար­ժա­րան­նե­րուն մէջ:
Այս գրա­դա­րա­նը որ ստեղ­ծո­ւե­ցաւ 2007-2008 թ., վե­րա­նո­րո­գո­ւե­ցաւ 2025-ին եւ այ­սօր կը կա­տա­րո­ւի վե­րա­նո­րո­գո­ւած գրա­դա­րա­նին բա­ցումն ու ա­նո­ւա­նա­կո­չու­թիւ­նը: Այս վայ­րին դռնե­րը բաց են մեր ա­շա­կերտ­նե­րուն ու բո­լո­րիս սրտե­րուն եւ մտքե­րուն հա­մար։ Այս­տեղ ա­շա­կերտ­նե­րը պի­տի կա­րո­ղա­նան գտնել գրա­կա­նու­թիւն, գի­տա­կան աշ­խա­տու­թիւն­ներ եւ ո­գեշն­չող նիւ­թեր: ­Հոս ե­րազ­նե­րը կ­՚արթննան, ու­սու­մը կը վե­րա­ծո­ւի փնտռտու­քի եւ ո­գե­ւո­րու­թեան։
­Գիր­քե­րը, գի­տե­լի­քը եւ նոր գա­ղա­փար­նե­րը մեզ կը կա­պեն աշ­խար­հին հետ, մեզ կը մղեն դէ­պի ձգտում­ներ եւ կը բա­նան ճա­նա­պարհ­ներ:
Այս­տեղ մեր ա­շա­կերտ­նե­րը պի­տի սոր­վին ոչ միայն կար­դալ, այլ նաեւ սի­րել ըն­թեր­ցա­նու­թիւ­նը եւ զար­գաց­նել ի­րենց մտա­ծո­ղու­թիւ­նը:
­Մեր փա­փաքն է մեր ե­րե­խա­նե­րը օգ­տա­գոր­ծեն, սի­րեն, եւ կեանք տան այս գրա­դա­րա­նին՝ ի­րենց ներ­կա­յու­թեամբ, ի­րենց հար­ցում­նե­րով, ի­րենց ըն­թեր­ցու­մով։
Կ­’ու­զեմ խո­րին շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նել Ծ­նո­ղա­կան միու­թեան, որ ա­մե­նայն ջան­քով ա­ջա­կից էր այս գա­ղա­փա­րին զար­գաց­ման եւ ի­րա­կա­նաց­ման մէջ։
Ինչ­պէս նաեւ, այ­սօ­րո­ւան հիւ­րա­սի­րու­թեան պատ­րաս­տու­թեան հա­մար:
­Նաեւ կ­՚ու­զեմ ե­րախ­տա­գի­տու­թիւն յայտ­նել մեր բա­րե­րար­նե­րուն՝ յատ­կա­պէս պրն. Վ­րէժ ­Գա­սա­պեան ըն­տա­նի­քին եւ նո­ւի­րա­տու­նե­րուն ո­րոնց ա­ռա­տա­ձեռն նո­ւի­րա­տո­ւու­թիւն­նե­րով այս գրա­դա­րա­նը դար­ձաւ ի­րա­կա­նու­թիւն։ Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն պրն ­Կոս­տան Ե­զէ­կիէ­լեա­նին, պրն. Ա­րամ ­Պէ­քէ­րէ­ճեա­նին, պրն. ­Յա­րութ ­Հա­ճեա­նին, պրն. ­Յով­հան­նէս ­Թեր­զեա­նին եւ տի­կին Ա­նա­յիս ­Գա­զան­ճեա­նին որ ժա­մա­նակ տրա­մադ­րե­ցին եւ օգ­նե­ցին վե­րա­նո­րոգ­ման աշ­խա­տանք­նե­րուն: Եւ ան­շուշտ այն ու­սու­ցիչ­նե­րուն, ո­րոնք աշ­խա­տե­ցան սի­րով եւ յանձ­նա­ռու­թեամբ այս նա­խա­գի­ծին վրայ: ­Յատ­կա­պէս տի­կին Է­լէ­նա ­Բան­տա­քիին եւ ան­ցեալ տա­րո­ւայ Զ. դա­սա­րա­նի ա­շա­կերտ­նե­րուն ո­րոնք ստանձ­նե­ցին գիր­քե­րու դա­սա­ւո­րու­մը եւ գրա­դա­րա­նի գոր­ծե­լա­ձե­ւի կազ­մա­կեր­պու­մը: Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն նաեւ, տի­կին ­Նա­զիկ ­Ճա­մու­զեա­նին եւ տի­կին Ս­թել­լա ­Մո­յի­սիին որ այս տա­րի ստանձ­նե­ցին գրա­դա­րա­նի գոր­ծու­նէու­թեան կազ­մա­կեր­պու­մը: ­Տի­կին ­Լի­նա ­Մի­նիին եւ տի­կին Է­լէ­նա ­Բան­տա­քիին, որ գիր­քե­րու նո­ւի­րա­տո­ւու­թիւն­ներ ա­պա­հո­վե­ցին ծա­նօթ հրա­տա­րակ­չա­տու­նե­րէ մեր գրա­դա­րա­նը ճո­խաց­նե­լով:
­Թող այս գրա­դա­րա­նը դառ­նայ լոյ­սի աղ­բիւր, որ պի­տի հա­ղոր­դէ նոր մտքեր, պի­տի ա­ճեց­նէ հե­տաքրք­րու­թիւն եւ պի­տի բա­նայ նոր աշ­խարհ­ներ միաս­նա­կան գոր­ծե­լու ո­գիով:
Այս նո­րո­գո­ւած գրա­դա­րա­նը եւ մեր շատ սի­րե­լի տնօ­րէ­նին լու­սա­ւոր հո­գին թող դառ­նան լոյ­սի աղ­բիւր որ պի­տի լու­սա­ւո­րէ մեր դպրո­ցը, մեր ա­շա­կեր­տու­թիւ­նը եւ բո­լո­րիս սրտերն ու մտքե­րը:

Հ.Կ.Խ.-ի «Լ. եւ Ս. ­Յա­կո­բեան»
ազ­գա­յին վար­ժա­րա­նի
տնօ­րէ­նու­հի ­Վիք­թո­րիա ­Մա­ղա­քեան

* * *

«­Ճա­նա­չել զի­մաս­տու­թիւն եւ զխրատ, ի­մա­նալ զբանս հան­ճա­րոյ»:
Այս էր պատ­գա­մը մեր ­Սուրբ ­Թարգ­մա­նիչ­նե­րուն, ո­րոնց յի­շա­տա­կը կը նշենք այ­սօր: ­Սոր­վիլ ու զար­գա­նալ: ­Կար­դալ ու հարս­տա­նալ:
­Ճիշդ է, որ այս դա­րուս գիր­քը ժա­մա­նա­կավ­րէպ կը թո­ւի շա­տե­րու: ­Բայց մենք լա՛ւ գի­տենք, որ գի­տու­թեան ճա­նա­պար­հը, լոյ­սի ճա­նա­պար­հը ան­կէ կ­‘անց­նի: Իւ­րա­քան­չիւր գիրք աշ­խարհ մը կը բա­նայ մեր առ­ջեւ: Ա­նոր մէ­ջէն կը ստա­նանք այն­պի­սի գանձ, որ մի­միայն մերն է եւ ոչ ոք կրնայ զայն խլել մեզ­մէ:
­Պա­տա­հա­կան չէ օ­րի­նա­կի հա­մար, որ ման­կա­վար­ժա­կան ա­մե­նաա­ռա­ջա­տար հա­մա­կար­գը ու­նե­ցող ­Ֆին­լան­տա­յի մէջ դա­սա­րան­նե­րէն հե­ռաց­նե­լով թապ­լեթ­նե­րը, կը վե­րա­դառ­նան գիր­քին, թուղ­թին ու մա­տի­տին, ո­րով­հե­տեւ գիտ­նա­կան­նե­րը փաս­տե­ցին, որ մա­նուկ­նե­րուն ու­նա­կու­թիւն­նե­րը կար­դա­լով ու գրե­լով է որ կը զար­գա­նան:
Այ­սօր մենք ու­րա­խու­թիւ­նը ու­նինք բաց յայ­տա­րա­րե­լու մեր նո­րո­գո­ւած գրա­դա­րա­նը: ­Գե­ղե­ցիկ ու հանգս­տա­ւէտ վայր մը, ուր մեր ա­շա­կերտ­նե­րը պի­տի բա­նան ի­րենց մտքի թե­ւե­րը եւ պի­տի ճախ­րեն գի­տու­թեան ան­ծայ­րա­ծիր երկն­քին մէջ:
Այ­սօր նաեւ կը պա­տո­ւենք յի­շա­տա­կը մեր սի­րե­լի Տ­նօ­րէ­նին՝ պա­րոն ­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեա­նին, որ այն­քան կա­նուխ մեկ­նե­ցաւ դէ­պի Երկն­քի Ար­քա­յու­թիւն: Ան այն­քան սի­րեց մեր ոս­կեղ­նիկն ու մշա­կոյ­թը եւ այն­պի­սի կեր­պով ծա­ռա­յեց ա­նոնց, որ իր բա­ցա­կա­յու­թիւ­նը իս­կա­պէս զգա­լի է: ­Մեր գրա­դա­րա­նը յետ այ­սու կը կո­չո­ւի իր ա­նու­նով եւ մե­զի միշտ կը յի­շեց­նէ իր բա­րի ժպիտն ու լա­ւա­տե­սու­թիւ­նը, զգայ­նու­թիւնն ու ազ­նո­ւու­թիւ­նը:
­Յի­շա­տակդ ան­թա­ռա՛մ մնայ սի­րե­լի պա­րոն ­Բաբ­գէն:
­Խո­րին շնոր­հա­կա­լու­թիւն կը յայտ­նենք բո­լոր ա­նոնց, ո­րոնք նիւ­թա­պէս եւ թէ՛ անձ­նա­կան աշ­խա­տան­քով սա­տա­րե­ցին այս կա­րե­ւորն­պա­տա­կի ի­րա­գործ­ման: ­Բո­լո­րի՛ն վարձ­քը կա­տար:
­Բա­րի վա­յե­լում աղ­ջիկ­ներ եւ տղաք: ­Յա­ճախ այ­ցե­լենք գրա­դա­րա­նը, ո­րով­հե­տեւ գի­տու­թիւ­նը նաեւ եր­ջան­կու­թիւն կը բե­րէ:

Հ.Կ.Խ.-ի «Ա. եւ Ժ. ­Ճէ­նա­զեան»
ազգ. միջ­նա­կար­գի
տնօ­րէ­նու­հի Ար­շա­լոյս ­Սափ­րի­չեան