Գրական

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ ­Կը կար­ծեմ, որ շա­տե­րու հա­մար ծա­նօթ ա­նուն-բա­ցատ­րու­թիւն մըն է այս «սեւ կա­տու»ն, ինչ­պէս նաեւ ա­նոր հետ առն­չո­ւած եւ ա­ւան­դու­թիւն դար­ձած զա­նա­զան նա­խա­պա­շա­րում­նե­րը: ­Դա­րե­րէ...

ՍԻԼՎԻ ՍՐԲՈՒՀԻ ՄԱՐԱԶԵԱՆ ­Ներ­բո­ղա­լից պտոյ­տի մը հո­գե­կան դիւ­թիչ գո­հա­ցու­մին ա­կան­ջա­լուր ըլ­լալ կը հրա­ւի­րեմ ձեզ՝ վա­յե­լե­լով հմայքն ու ար­բե­ցու­մը հայ գրա­կան ճո­խու­թիւն­նե­րուն: Ա­ռօ­րեայ ու ան­ձանձ­րոյթ հիւ­րըն­կա­լու­թեամբ կ­՛ըմ­բոշխ­նեմ...

ԱՐԱՔՍԻԱ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ Այ­սօր տե­ղե­կու­թիւն­ներ փնտռե­լու հա­մար հա­մա­ցան­ցի օգ­նու­թեան կը դի­մենք: Ո­ւի­քի­փե­տիան տար­բեր լե­զու­նե­րով գոր­ծող հան­րա­գի­տա­րան է, նո­րա­րա­րու­թեան ձեւ մը՝ լե­զո­ւի զար­գաց­ման եւ հարս­տաց­ման մէջ: ­Վեր­ջին...

Այն օ­րէն իր վեր, այն օ­րէն աս­դին… ՍՕՍ ՎԱՆԻ Խմ­բագ­րու­թեան...

Պզտիկ ծիածանին պատմութիւնը (Ա­ւան­դու­թիւն) ­Սօս ­Վա­նի Որ­քա՜ն գե­ղե­ցիկ է ­Վա­րագ լե­րան մա­նու­շա­կը…: ­Բայց...

ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐՊԵՏԵԱՆ ­Գար­նան ա­ւե­տա­բերն է ծի­ծե­ռը, եր­ջան­կու­թիւն, բա­րի բախտ եր­գո­ղը։ Ե­թէ յան­կարծ բախտ վի­ճա­կուի քեզ լսե­լու, թէ ինչ­պէ՛ս են նրանք ծլվլում երկ­նի կա­պոյ­տում, ու­րեմն վստահ...

­Սօս ­Վա­նի ­Գիւ­ղէն դուրս, գո­մե­րու ճամ­բուն վրայ, այն տեղ՝ ուր­կէ կը սկսի գիւ­ղա­կան այ­գի­նե­րու ծո՛­վը, զար­հու­րան­քէն սմքած, ի­րա­րու...

Խմ­բագ­րու­թեան կող­մէ Այս թի­ւով կը հրա­տա­րա­կենք յու­նա­հայ ե­րի­տա­սարդ ­Գէորգ ­Լա­զա­րեա­նի գրա­կան ա­ռա­ջին փոր­ձը։ ­Հա­զիւ իր կեան­քի քսան գա­րուն­նե­րը բո­լո­րած ե­րի­տա­սար­դը ար­դէն հայ լե­զո­ւի զա­նա­զան ծրա­գիր­նե­րուն...

ՄԻՆՍԱՐ Այս գրու­թիւ­նը «որ­սա­ցի» հա­մա­ցան­ցէն ու կը խոս­տո­վա­նիմ, որ կար­դա­լով բա­ւա­կան յու­զո­ւե­ցայ... Դժ­բախ­տա­բար, անս­տո­րա­գիր էր... Ու­րեմն, թարգ­մա­նե­լով կը ներ­կա­յաց­նեմ նաեւ ձե­զի... ­Բա­րի ըն­թեր­ցում... * * * «­Զա­ւակս... «Ե­թէ օ­րին...

ՄԱՅՐ Աստուածածին Սուրբ Մարիամ, Մարդորդու մայր սրբազան, Տիեզերքի տուչութեամբ Եւ բիւրեղեայ մաքրութեամբ, Դու մարմին ես պարգեւում Ծիլ կեանքի հուր հեքիաթին, Քո ծայրալիր նշխարով, Մեր հոգուն ու արեւին։ Սերունդի սերմը հասուն, Վեհ մայրութեամբ հեզասուն, Դիեցնում ես...