Նշմարներ

­Կար ու չկար, հո­վիւ մը կար... ՄԻՆՍԱՐ ­Կափ կա­նաչ ար­տին մէկ ծայ­րը մե­կու­սա­ցած, ոտ­քը ոտ­քին՝ խո­շոր ծա­ռի մը շու­քին տակ փռո­ւած, սրին­գը շրթնե­րուն, հո­վիւ Ա­բոն մէկ...

ՄԻՀՐԱՆ ՔԻՒՐՏՕՂԼԵԱՆ Ա­ւե­լի քան 6 ա­միս ան­ցաւ այն հռչա­կագ­րէն, ո­րով Ա­րամ Ա. կա­թո­ղի­կոս խոր­քա­յին վեր­լու­ծում­ներ կա­տա­րե­լէ, սփիւռ­քի սուր մար­տահ­րա­ւէր­նե­րուն անդ­րա­դառ­նա­լէ եւ ա­նոնց դի­մագ­րաւ­ման հա­մար ներ­կա­յի...

ՄԻՀՐԱՆ ՔԻՒՐՏՕՂԼԵԱՆ Յու­լի­սի տաք ու հեղ­ձու­ցիչ օր մըն է: Ար­տա­սահ­մա­նէն Ա­թէնք ժա­մա­նած բա­րե­կամ մը կը փա­փա­քի այ­ցե­լել Աք­րո­բո­լի բա­ւա­կան բարձր բլու­րի մը գա­գա­թին կա­ռու­ցո­ւած հնա­ւանդ...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Ե­րեք կի­նե­րը եւ եր­ջան­կու­թիւ­նը... ՄԻՆՍԱՐ ­­Հին տա­րի­նե­րուն, ե­րեք կի­ներ միաս­նա­բար կը ճամ­բոր­դէին, երբ յան­կարծ տե­սան, հսկայ ու խո­րունկ փո­սի մը մէջ ին­կած չոր­րորդ կին մը... Ա­նակն­կա­լի...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ ­Հո­գե­կան պայ­քար... ՄԻՆՍԱՐ ­­Տա­քուկ վրա­նին մէջ, շուր­ջը բա­րի-բա­րի ծա­լա­պա­տիկ նստած, ­­«Չէ­րո­քի» ցե­ղի փոք­րիկ կարմ­րա­մորթ­նե­րը հե­տաքրք­րու­թեամբ մտիկ կ’ը­նէին տա­րի­քոտ մեծ հայ­րի­կին խօս­քե­րը... - ­­Զա­ւակ­ներս, գիտ­ցէք, որ մնա­յուն...

Համացանցային որսորդութիւններ Տիոկենիս եւ արքայի բանագնացը... ՄԻՆՍԱՐ Օրին մէկը Տիոկենիս, տունի մը սեմին նստած, պնակ մը ոսպ կ’ուտէր... Լման Յունաստանին մէջ, ոսպապուրէն աժան ճաշ չկար... Երկու խօսքով՝ եթէ մէկը...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Չորս մո­մե­րը... ՄԻՆՍԱՐ ­­Մո­մա­կա­լին վրայ զե­տե­ղո­ւած չորս մո­մե­րը, կա­մա՜ց-կա­մա՜ց կը հա­լէին... Լ­ռու­թիւ­նը այդ­քան զգա­լի էր, որ նոյ­նիսկ կրնա­յիր լսել, ի­րենց մի­ջեւ տե­ղի ու­նե­ցող խօ­սակ­ցու­թիւ­նը... Ա­ռա­ջին մո­մը ը­սաւ... -...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Տա­րի­քոտ պա­պի­կը... ՄԻՆՍԱՐ ­­Ժա­մա­նա­կին փոքր գիւ­ղի մը մէջ, կ­’ապ­րէր շատ տա­րի­քոտ պա­պիկ մը... ­­Յա­ռա­ջա­ցած տա­րի­քին բեռ­մամբ, այ­լեւս տե­սո­ղու­թիւ­նը եւ լսո­ղու­թիւ­նը գրե­թէ կորսն­ցու­ցած էր, իսկ ոտ­քերն ալ...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Ա­ղաւ­նի­նե­րը եւ բա­զէն... ՄԻՆՍԱՐ ­­Հին տա­րի­նե­րուն, հե­ռա­ւոր վայ­րի մը մէջ, կ’ապ­րէին խումբ մը ա­ղաւ­նի­ներ, ո­րոնք սա­կայն, բա­զէ­նե­րու մշտա­կան վա­խով կ’ապ­րէին... Ի­րենց բոյ­նե­րը, ա­նանկ մէկ ձե­ւով շի­նած...

Իմ սրտի փոքր կէս... Այս եր­գը ­Տիգ­րա­նի լսած եր­գե­րից է վեր­ջին շրջա­նում...չէ, չկայ վերջ, քա­նի որ սի­րո­ւած մար­դը միշտ ապ­րում է...սա ե­ղաւ մեր նշա­նա­բա­նը։ ­Բազ­մա­թիւ...