ՅՕԴՈՒԱԾՆԵՐ

Համացանցային որսորդութիւններ Տիոկենիս եւ արքայի բանագնացը... ՄԻՆՍԱՐ Օրին մէկը Տիոկենիս, տունի մը սեմին նստած, պնակ մը ոսպ կ’ուտէր... Լման Յունաստանին մէջ, ոսպապուրէն աժան ճաշ չկար... Երկու խօսքով՝ եթէ մէկը...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Չորս մո­մե­րը... ՄԻՆՍԱՐ ­­Մո­մա­կա­լին վրայ զե­տե­ղո­ւած չորս մո­մե­րը, կա­մա՜ց-կա­մա՜ց կը հա­լէին... Լ­ռու­թիւ­նը այդ­քան զգա­լի էր, որ նոյ­նիսկ կրնա­յիր լսել, ի­րենց մի­ջեւ տե­ղի ու­նե­ցող խօ­սակ­ցու­թիւ­նը... Ա­ռա­ջին մո­մը ը­սաւ... -...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Տա­րի­քոտ պա­պի­կը... ՄԻՆՍԱՐ ­­Ժա­մա­նա­կին փոքր գիւ­ղի մը մէջ, կ­’ապ­րէր շատ տա­րի­քոտ պա­պիկ մը... ­­Յա­ռա­ջա­ցած տա­րի­քին բեռ­մամբ, այ­լեւս տե­սո­ղու­թիւ­նը եւ լսո­ղու­թիւ­նը գրե­թէ կորսն­ցու­ցած էր, իսկ ոտ­քերն ալ...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Ա­ղաւ­նի­նե­րը եւ բա­զէն... ՄԻՆՍԱՐ ­­Հին տա­րի­նե­րուն, հե­ռա­ւոր վայ­րի մը մէջ, կ’ապ­րէին խումբ մը ա­ղաւ­նի­ներ, ո­րոնք սա­կայն, բա­զէ­նե­րու մշտա­կան վա­խով կ’ապ­րէին... Ի­րենց բոյ­նե­րը, ա­նանկ մէկ ձե­ւով շի­նած...

Իմ սրտի փոքր կէս... Այս եր­գը ­Տիգ­րա­նի լսած եր­գե­րից է վեր­ջին շրջա­նում...չէ, չկայ վերջ, քա­նի որ սի­րո­ւած մար­դը միշտ ապ­րում է...սա ե­ղաւ մեր նշա­նա­բա­նը։ ­Բազ­մա­թիւ...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Աղ­քատ վա­ճա­ռոր­դը... ՄԻՆՍԱՐ -Որ­քա՞ն կ­’ար­ժեն հաւ­կիթ­նե­րը, (հար­ցուց հա­րուստ տի­կի­նը)... - ­­Հա­տը ե­րե­սուն սէնթ տի­կին, (պա­տաս­խա­նեց տա­րի­քոտ վա­ճա­ռոր­դը)... - ­­Տա­սը հաւ­կիթ պի­տի գնեմ, բայց փո­խան 2,50 եւ­րո­յի... ե­թէ...

ՄԻՀՐԱՆ ՔԻՒՐՏՕՂԼԵԱՆ Ա­մէն ան­գամ, որ կը խո­կամ ­Մա­յիս 28-ի ան­կա­խու­թեան մա­սին եւ մտա­ծումս կը կեդ­րո­նացնեմ ա­նոր վրայ, չեմ կրնար ինձ­մէ վա­նել փոր­ձու­թիւ­նը՝ բաղ­դա­տա­կան մը ը­նե­լու...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ Աղ­քա­տու­թեան գնա­հա­տան­քը... ՄԻՆՍԱՐ ­­Հա­մա­ցան­ցին մէջ մեր կար­դա­ցած ու­րիշ պատ­մու­թիւն­նե­րուն նման, թե­րեւս այս մէկն ալ շին­ծու է... սա­կայն հա­ւա­տա­ցէք, որ իր ղրկած պատ­գամ­նե­րը, ծայր աս­տի­ճան դաս­տիա­րա­կիչ...

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ ­Քա­մե­րը... ՄԻՆՍԱՐ ­­Կար ու չկար, ե­րի­տա­սարդ մը կար, որ ո­րոշ ան­գամ­ներ, իր շուր­ջին­նե­րուն բռնու­թեամբ կը վա­րո­ւէր... ­­Հայ­րը չա­փա­զանց մտա­հո­գո­ւած, իր զա­ւա­կի վա­րո­ւե­լա­կեր­պէն եւ ու­սում­նա­սի­րե­լէ ետք բո­լոր...

ՄԻՆՍԱՐ ­Յով­հան­նէ­սին մայ­րը միա­կա­նի էր... ­Կեան­քէն սաս­տիկ տան­ջո­ւած, տա­րի­քոտ կին մըն էր... ­Յով­հան­նէս՝ կ’ամչ­նար մօ­րը մա­սին եւ ա­տեն ա­տեն... նոյ­նիսկ ի­րեն կ’ա­տէր... ­Կի­նը խո­հա­րա­րու­հի էր եւ ու­սա­նո­ղա­կան ա­կում­բին...