10 χρόνια από την δολοφονία ενός σύγχρονου ήρωα

AYFGREECE.COM – Αρμενική Νεολαία Ελλάδος

Ήταν 19 Ιανουαρίου του 2007 όταν ο Χραντ Ντινκ έπεσε νεκρός έξω από τα γραφεία της εφημερίδας Αγκός με δύο σφαίρες στο κεφάλι του. Εγώ τότε ήμουν ένας έφηβος που είχε μεγαλώσει με τις ιστορίες που ακούνε όλα τα αρμενάκια: Η Γενοκτονία των Αρμενίων από την Τουρκία το 1915, τα 1,500,000 θύματα της Γενοκτονίας των οποίων τα λείψανα κείτονται ακόμα στις ερήμους της Μέσης Ανατολής, οι ήρωες φενταγί που υπερασπίστηκαν τα αρμενικά εδάφη και κατάφεραν να κερδίσουν την πρώτη Ανεξαρτησία της Αρμενίας στις 28 Μαΐου του 1918, η συγκινητική αυτοθυσία των κατοίκων του Ναγκόρνο Καραμπάχ στον πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Καταλαβαίνετε πως στο μυαλό ενός 15χρονου, του οποίου το αίμα βράζει σε εκείνη την ηλικία, αυτά τα ακούσματα δημιουργούν ανεξίτηλες εικόνες και έντονα συναισθήματα. Κυρίως όμως, δημιουργούν στερεότυπα ηρώων. Ανθρώπων που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για τα δικαιώματα του λαού τους κρατώντας τουφέκια στους ώμους τους και σταυρώνοντας τα φυσεκλίκια στο στήθος τους. Ποιο παιδί άλλωστε δεν έχει ζωγραφίσει κάστρα και στρατιώτες σε λευκές κόλες Α4, δεν έχει ντυθεί φαντάρος και δεν έχει ονειρευτεί να σώζει τους αγαπημένους τους σε έναν πόλεμο; Στο μυαλό ενός παιδιού, οι ήρωες φορούν στολές και κρατούν πιστόλια. Και κάπως έτσι, οι γενναίοι πολεμιστές γίνονται μύθοι όπως ο Κολοκοτρώνης για τους Έλληνες και ο Στρατηγός Αντρανίκ για τους Αρμένιους.
Η δολοφονία του Χραντ Ντινκ, πριν 10 χρόνια σαν σήμερα, έμελλε να διευρύνει τον τρόπο που οραματιζόμαστε τους ήρωες, όχι μόνο για τους Αρμένιους αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Χραντ ήταν ο αρχισυντάκτης της αρμενόφωνης εβδομαδιαίας εφημερίδας «Αγκός» που εκδίδεται στην Τουρκία. Ναι στην Τουρκία. Μόνο αυτό αρκεί για να καταλάβει κανείς το ψυχικό σθένος και την πνευματική δύναμη που κατείχε αυτός ο άνθρωπος, διατηρώντας μια αρμενική εφημερίδα στην Κωνσταντινούπολη, παρά τις απειλές που δεχόταν από Τούρκους εθνικιστές και πιόνια του Σουλτάνου Ερντογάν. Ήταν από τους πρώτους, μέσα στην Τουρκία, που τόλμησαν να πουν το αυτονόητο. Πως η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Αρμενίων. Ήταν από τους πρώτους κατέκρινε το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας και την κυβέρνηση Ερντογάν.
Κι ενώ είχε κάθε ευκαιρία να φύγει από την Τουρκία και να ζήσει μια άνετη ζωή στην Ευρώπη ή στην Αμερική, προτίμησε να μείνει στο κλουβί με τα τέρατα που τον κυνηγούσαν και να γίνει ο ίδιος το απόλυτο παράδειγμα ενός σύγχρονου ήρωα για όλους τους Αρμένιους. Στις 18 Ιανουαρίου 2007, μία μέρα πριν δολοφονηθεί, είχε γράψει: «Ήταν ενάντια στην φύση μου να αφήσω τις φωτιές της κόλασης, ανοίγοντας πανιά για προκάτ παραδείσους.» Ειρωνικό; Μπορεί… Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι διαβάζω τα λόγια ενός ανθρώπου που ήξερε ακριβώς τι τον περιμένει και αρνήθηκε να το βάλει στα πόδια. Ο Χραντ Ντινκ επέλεξε να πει την αλήθεια με τίμημα την ζωή του. Ο δικός μας Χραντ, επέλεξε να πολεμήσει.
Μπορεί ο ίδιος να μην έζησε αρκετά για να το δει, αλλά τα λόγια του ενέπνευσαν την Αρμενική Κοινότητα στην Τουρκία να συσπειρωθεί και να διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Η δολοφονία του έγινε το κάλεσμα για όλες τις μειονότητες της Τουρκίας αλλά και για εκείνα τα τμήματα της τουρκικής κοινωνίας που διψούν για δημοκρατία, δικαιοσύνη και σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα. Την επόμενη της δολοφονίας του, δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης με το σύνθημα «Είμαστε Όλοι Χραντ Ντινκ» σε μία άνευ προηγουμένου συλλογική κίνηση των καταπιεσμένων πολιτών της Τουρκίας.
Σε αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν από την στιγμή που ο Χραντκ Ντινκ άφησε την τελευταία του ανάσα έξω από τα γραφεία της εφημερίδας του, γίναμε μάρτυρες του διεφθαρμένου συστήματος δικαιοσύνης της Τουρκίας, το οποίο μέχρι και σήμερα δεν έχει καταφέρει να συλλάβει αυτούς που κρύβονται πίσω από την δολοφονία του Ντινκ. Ο λόγος για αυτήν την φαρσοκωμωδία δεν είναι άλλος, παρά το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, είναι αυτός που αποφασίζει ποιοι είναι οι εγκληματίες και ποιοι οι αθώοι στην χώρα του.
Όμως παρά τις κακόβουλες προθέσεις του Ερντογάν και των μαριονετών του, ο γενναίος και ειλικρινής αγώνας του Χραντ, έδωσε δύναμη σε όλους τους Αρμένιους, είτε αυτοί ζουν στην Αρμενία, είτε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, είτε στην Διασπορά και είτε στην Τουρκία. Το τραγικό γεγονός της δολοφονίας ενός απλού και ταπεινού ανθρώπου, έγινε παράθυρο για να μπορέσει ολόκληρος ο κόσμος να δει τις βαθιά κρυμμένες αλήθειες.
Την σκυτάλη από τον Χραντ Ντινκ παρέλαβε ο Γκάρο Παϊλάν, ο Αρμένιος βουλευτής που εκπροσωπεί το κόμμα HDP στο τουρκικό κοινοβούλιο. Ο Παϊλάν έγινε η φωνή των μειονοτήτων στην Τουρκία, μιλώντας αρμενικά και αναφέροντας για πρώτη φορά στην ιστορία την λέξη «Αρμενική Γενοκτονία» από το βήμα της Τουρκικής Βουλής. Για αυτές τις λέξεις, ο Παϊλάν αποβλήθηκε από το Κοινοβούλιο μόλις πριν από μερικές μέρες και είναι πολλοί αυτοί που ανησυχούν για το μέλλον του, καθώς έχει γίνει στόχος τόσο της Τουρκικής Κυβέρνησης όσο και εξτρεμιστικών οργανώσεων.
Ο Γκάρο Παϊλάν έχει στο πλάι του όλους τους Αρμένιους, είτε οργανωμένα σαν την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδος και την Αρμενική Νεολαία Ελλάδος, είτε ατομικά, κάθε Αρμένιος προσπαθεί να προστατέψει τον συμπατριώτη του που έχει βάλει την ζωή του σε κίνδυνο για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των αδικημένων. To pontosnews.gr πρόσφατα ανέβασε ένα μεταφρασμένο άρθρο της τουρκικής Cumhuriyet με τίτλο «Ο Γκάρο Παϊλάν είναι ένας νέος Χραντ Ντινκ». Είναι αλήθεια με μια μικρή διαφορά. Ο Χραντ ήταν μόνος… Ο Χραντ ήταν ο πρώτος… Ο Χραντ είναι το σημείο αναφοράς για όσους τα βάζουν με δαίμονες και βγαίνουν νικητές στον απόηχο της μάχης τους. Ο Χραντ έγινε ένας μύθος.
Ο Χραντ Ντινκ μας έδειξε τον τρόπο να αγωνιζόμαστε στην εποχή που όλοι βρίσκουν αφορμές να τα παρατήσουν. Μας έδειξε ποια είναι τα όπλα και η ψυχοσύνθεση ενός σύγχρονου ήρωα. Πάνω από όλα όμως, έδειξε στους δολοφόνους του ότι καμία σφαίρα δεν μπορεί να σκοτώσει την συλλογική δύναμη των ανθρώπων που πολεμούν για την αλήθεια.
Σας αφήνω με τα τελευταία λόγια του Χραντ Ντινκ στο τελευταίο του άρθρο.
«Πολύ πιθανό το 2007 να είναι η πιο δύσκολη χρονιά. Οι δίκες θα συνεχιστούν, και νέες θα φθάσουν στο ακροατήριο. Κύριος οίδε με τι είδους αδικίες θα βρεθώ αντιμέτωπος.
Όμως, τι κι αν όλα αυτά μέλλουν να συμβούν, υπάρχει κάτι που για μένα αποτελεί εγγύηση. Ναι, νιώθω σαν σκιαγμένο περιστέρι, όμως ξέρω καλά πως σε αυτήν τη χώρα οι άνθρωποι ούτε αγγίζουν, ούτε ενοχλούν τα περιστέρια. Και τα περιστέρια ζουν κι ευημερούν στην καρδιά των πόλεων.
Ε, ναι, λοιπόν αισθάνομαι λιγάκι φοβισμένος, μα κι απ’ την άλλη ελεύθερος.»