Տխրունի` ­Կա­րա­պետ ­Յո­վա­կի­մեան

Ժպ­տա­դէմ եւ սրտա­բուխ բա­րու­թեամբ յատ­կան­շո­ւող հայ­րե­նա­կից մը եւս իր հրա­ժեշ­տը տո­ւաւ մեզ­մէ։ ­Յու­նաց ազ­գա­յին տօ­նի՝ 28 ­Հոկ­տեմ­բե­րի օ­րը, բո­լո­րին ծանօթ ­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեա­նը՝ «­Ռու­լին», իր աչ­քե­րը փա­կեց ա­նո­ղոք հի­ւան­դու­թեան պատ­ճա­ռով տա­ռա­պա­գին շրջան մը ան­ցը­նե­լէ ետք։
­Սու­գի մէջ մատ­նո­ւե­ցան ոչ միայն իր ըն­տա­նե­կան պա­րա­գա­նե­րը, այ­լեւ իր բազ­մա­թիւ բա­րե­կամ­նե­րը, գոր­ծա­կից­նե­րը, այն լայն շրջա­նա­կը, ո­րոնց հետ ­Կա­րոն եր­կար տա­րի­նե­րու բա­րե­կա­մու­թիւն մը հաս­տա­տած էր, դառ­նա­լով ըն­կե­րա­յին հա­ւաք­նե­րու եւ ու­րա­խա­ռիթ պա­հե­րու հրճուան­քի, կա­տա­կա­սի­րու­թեան, տա­քուկ հիւ­րա­սի­րու­թեան եւ անս­պառ ժպի­տի աղ­բիւր ու ներշն­չում, բո­լո­րէն սի­րո­ւած ու փնտռո­ւած «­Ռու­լի»ն։
­Սա­կայն, իր նկա­րա­գի­րի ու­րախ մաս­նի­կը, նոյն­քան եւ ա­ւե­լի կը բնո­րո­շո­ւէր նաեւ ազ­գա­յին ծա­ռա­յու­թեան մէջ հա­ւա­տա­ւոր մօ­տե­ցու­մով, բծախն­դիր վա­րո­ւե­լա­կեր­պով, ան­շա­հախնդ­րու­թեամբ եւ մա­նա­ւանդ հա­մես­տու­թեան գոյ­նով, որ եր­բեք չդար­ձաւ պար­ծան­քի, շփա­ցած վար­մուն­քի կամ ինք­նա­հա­ւա­նու­թեան ար­տա­յայ­տու­թիւն, ո­րոնք եր­բեմն ե­րե­ւան կու գան միու­թե­նա­կան գոր­ծե­րուն մէջ ղե­կա­վար դիր­քեր ստանձ­նող ան­ձե­րուն մէ­ջէն։
­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեան եր­կա­րա­մեայ եւ հաս­տա­տո­ւած ծա­ռա­յու­թիւն մը ու­նե­ցաւ՝ մա­նա­ւանդ Հ.Մ.Ը.Մ.-ի շար­քե­րէն ներս։ Իր սերն­դա­կից­ներն ու գոր­ծա­կից­նե­րը ա­նոր կը յի­շեն որ­պէս աշ­խուժ ա­տե­նա­պետ Շրջ. վար­չու­թեան, սա­կայն իր բազ­մա­մեայ բարձր պաշ­տօ­նը ի­րեն պա­հեց ժուժ­կալ ու հա­մեստ, ա­մէ­նուր իր լայն ժպի­տը բաժ­նե­լով եւ իր շուրջ գոր­ծակ­ցա­կան ո­գին բարձր պա­հե­լով։
­Հան­գու­ցեա­լը ծնած էր գաղ­թա­կան­նե­րու ­Լի­բազ­մա­յի շրջա­նը՝ 1946-ին եւ հա­սակ նե­տած էր հայ­րե­նա­սէր ըն­տա­նի­քի մը մէջ։
Ի­րեն մօ­տիկ ե­ղող­նե­րը կը յայտ­նեն, թէ հա­զիւ 5 տա­րե­կա­նին սկսաւ յա­ճա­խել ­Գո­քի­նիոյ հայ­կա­կան վար­ժա­րա­նը, սա­կայն իր ան­հան­դարտ նկա­րա­գի­րին պատ­ճա­ռով, օր մը այդ տա­րի­քին, գլու­խը ա­ռած՝ ­Գո­քի­նիա­յէն մի­նակ տուն կը վե­րա­դառ­նայ ­Լի­բազ­մա, մեծ ան­հանգս­տու­թիւն եւ ի­րա­րան­ցում պատ­ճա­ռե­լով իր ծնող­նե­րուն։ Ա­նոնք կը ստի­պո­ւին ի­րենց զա­ւա­կը մօտակայ յու­նա­կան վար­ժա­րանը ղրկել, վախ­նա­լով որ նման «չա­րու­թեան» մը կրկնու­մը կրնայ ա­ղէ­տա­լի դառ­նալ ըն­տա­նի­քին հա­մար։ Այս­պէս, ­Կա­րոն կը զրկո­ւի հայ­կա­կան տար­րա­կան ու­սու­մի բա­րիք­նե­րէն, սա­կայն իր հայ­կա­կա­նու­թիւնն ու ազ­գա­յին գի­տակ­ցու­թիւ­նը ոչ մէկ նա­հանջ կ­՚ու­նե­նան իր հո­գե­կան աշ­խար­հին մէ­ջէն։
Իր ե­րի­տա­սարդ տա­րի­քին, ըն­տա­նեօք հաս­տա­տո­ւած ըլ­լա­լով Ա­յիա ­Փա­րաս­քե­ւիի շրջա­նը, ­Կա­րոն մաս կը կազ­մէ Հ.Յ.Դ. Ա­թէն­քի «Գ­րի­գոր ­Գը­յը­ճեան» ե­րի­տա­սար­դա­կան խում­բին, կազ­մե­լով հայ բա­րե­կամ­նե­րու եւ ըն­կեր­նե­րու շրջա­նակ մը, ո­րոնց հետ բաժ­նեց իր ազ­գա­յին մտա­հո­գու­թիւն­նե­րը։
Մ­տաւ գոր­ծի աս­պա­րէզ ու ե­ղաւ իր հօր՝ չոր միր­քե­րու վա­ճա­ռա­տան աջ բա­զու­կը, հե­տա­գա­յին ալ գոր­ծի պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւ­նը ամ­բող­ջու­թեամբ իր վրան առ­նե­լով, ստեղ­ծեց ըն­տիր ապ­րանք­նե­րու ծա­նօթ ու փնտռո­ւած ձեռ­նար­կու­թիւն մը։
Ե­րի­տա­սարդ տա­րի­քին, ­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեան ծա­նօ­թա­ցաւ իր կեան­քի ըն­կե­րը՝ ­Սե­դա ­Չի­չէ­քեա­նը, ո­րուն հետ կազ­մեց տա­քուկ ըն­տա­նե­կան բոյն մը, ուր հայ­կա­կա­նու­թեան, ծա­ռա­յու­թեան ու ազ­գա­յին ար­ժէք­նե­րու բո­ցը մշտա­պէս վառ մնաց, զայն փո­խան­ցե­լով ի­րենց շուր­ջին­նե­րուն։
­Կա­րո­յի գոր­ծու­նէու­թեան ա­ռանց­քը կազ­մեց Հ.Մ.Ը.Մ.-ը, ո­րուն մէջ ան գտաւ իր ծա­ռա­յու­թեան չա­փա­նի­շե­րը։ ­Ներշն­չո­ւած միու­թեան նշա­նա­բա­նէն՝ նախ բարձ­րա­ցաւ, ա­պա իր հետ բարձ­րա­ցուց ա­մէն տա­րի­քի հա­յոր­դի­ներ, ո­րոնք իր շուրջ հա­ւա­քո­ւած, ա­մէն մէ­կը իր նշա­նա­կա­լից ներդրու­մը ու­նե­ցաւ գա­ղու­թա­յին գոր­ծու­նու­թեան մէջ։
Ան­թիւ են միու­թեան ի­րա­գոր­ծում­նե­րը, հա­մա­հայ­կա­կան մար­զա­կան մի­ջո­ցա­ռում­նե­րու ու հա­մա­գա­ղու­թա­յին բա­նա­կում­նե­րու մաս­նակ­ցու­թե­նէն, մին­չեւ մաս­նա­ճիւ­ղե­րու մէջ ա­ռա­ւել ե­րի­տա­սարդ­ներ ներգ­րա­ւե­լու յոգ­նաս­պառ աշ­խա­տան­քը։ Ա­մէն ինչ կա­տա­րո­ւե­ցաւ եր­կիւ­ղա­ծու­թեամբ, հա­ւա­տար­մու­թեամբ, գոր­ծին ու նպա­տա­կին կառ­չե­լու ամ­բող­ջա­կան նա­խան­ձախնդ­րու­թեամբ։
Իր երկ­րորդ մեծ ծա­ռա­յու­թիւ­նը մա­տու­ցեց ­Գո­քի­նիոյ «­Զա­ւա­րեան» կեդ­րո­նի շի­նու­թեան աշ­խա­տան­քին ընդ­մէ­ջէն։ Ա­ռանց երկ­րորդ խօս­քի, մտաւ այդ կա­րե­ւոր գոր­ծի ա­մէ­նէն դժո­ւար ու պա­հանջ­կոտ ծալ­քե­րուն մէջ, այն հա­ւատ­քով ու կամ­քով, որ յանձ­նա­խում­բի մնա­ցեալ ան­դամ­նե­րուն մէջ եւս ար­մա­տա­ցած էր՝ տա­րի­նե­րու տե­սիլքն ու ե­րա­զը ի­րա­կա­նաց­նե­լու եւ նոր սե­րուն­դին հրամց­նե­լու հա­յա­բոյր եւ հա­յա­կերտ օ­ճախ մը։
Իր խան­դա­վա­ռու­թիւ­նը այն­քան մեծ էր, որ կեդ­րո­նի բաց­ման ա­ռա­ջին օ­րէն իսկ ստանձ­նեց շէն­քի խոր­հուր­դի պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թեան բա­ժի­նը, որ­պէս­զի ա­նոր կեան­քը ա­ւե­լի ծաղ­կուն դառ­նայ եւ հայ լե­զո­ւի գեղ­գե­ղիչ ձայ­նը տա­րա­ծուի վե­րէն վար։
­Կա­րոն նաեւ ներ­կա­յու­թիւն ու­նե­ցաւ ազ­գա­յին թե­մա­կան աշ­խա­տանք­նե­րուն, ­Թե­մա­կան ժո­ղո­վի ու Ազ­գա­յին վար­չու­թեան մէջ եւս իր փոր­ձա­ռու­թեան նմուշ­նե­րը տա­լով։
Իր ամ­բողջ կեան­քի ըն­թաց­քին, ­Կա­րոն ու իր ըն­տա­նի­քը գործ­նա­կան ներ­կա­յու­թիւն ու­նե­ցան գա­ղու­թի կեան­քէն ներս, քա­ջա­լե­րե­լով Հ.Կ.­Խա­չի, Հ.Մ.Ը.Մ.-ի եւ ­Հա­մազ­գա­յի­նի ծրա­գիր­ներն ու ե­լոյթ­նե­րը։ Իր կո­ղա­կի­ցի եր­կա­րա­մեայ ծա­ռա­յու­թիւ­նը Հ.Կ.­Խա­չին մէջ, ­Կա­րո­յին մօտ ստեղ­ծեց ազ­գա­յին կրթու­թեան եւ խնա­մա­տա­րա­կան ծրա­գիր­նե­րուն լիա­բուռն նե­ցուկ կանգ­նե­լու պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն։
­Կեան­քով լե­ցուն եւ կեան­քը ի­մաս­տա­ւո­րող մեր հայ­րե­նա­կի­ցը վեր­ջին տա­րի­նե­րուն տա­ռա­պե­ցաւ ա­նո­ղոք հի­ւան­դու­թեան հուժ­կու հա­րո­ւած­նե­րէն, ո­րոնք օ­րէ օր մա­շե­ցու­ցին իր մար­մինն ու հո­գին։ Եր­կար դի­մա­ցաւ ­Կա­րոն, սա­կայն իր ու­ժե­րը այ­լեւս սպա­ռած էին եւ չկա­րո­ղա­ցան դէմ կանգ­նիլ հի­ւան­դու­թեան մա­հա­ցու վազ­քին։
­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեա­նի յու­ղար­կա­ւո­րու­թիւ­նը կա­տա­րո­ւե­ցաւ ­Գո­քի­նիոյ «Ս. ­Յա­կոբ» ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ, նա­խա­գա­հու­թեամբ ­Թե­մա­կալ Ա­ռաջ­նորդ ­Գե­ղամ արք. ­Խա­չե­րեա­նի, ներ­կա­յու­թեամբ գա­ղու­թի կա­ռոյց­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րուն եւ բազ­մա­թիւ հայ­րե­նակ­ից­նե­րու, ո­րոնք ե­կած էին վեր­ջին տուր­քը մա­տու­ցե­լու ի­րենց սի­րե­լի «­Ռու­լի»ին։
Հ.Մ.Ը.Մ.-ի դրօ­շով եւ «Ար­ժա­նեաց» շքան­շա­նով ծած­կո­ւած դա­գա­ղին առ­ջեւ, Սր­բա­զան հայ­րը վեր ա­ռաւ հան­գու­ցեա­լի բո­լոր ար­ժա­նիք­նե­րը ու ծա­ռա­յու­թեան մե­ծու­թիւ­նը։ Հ.Մ.Ը.Մ.-ի ա­նու­նով՝ հա­յե­րէն եւ յու­նա­րէն դամ­բա­նա­խօ­սեց քոյր ­Գո­հար Ա­լէա­նա­քեան, ո­րուն խօս­քը կը ներ­կա­յա­ցո­ւի կող­քին։
­Հուսկ, մար­մի­նը ամ­փո­փո­ւե­ցաւ Ա­յիա ­Փա­րաս­քե­ւիի գե­րեզ­մա­նա­տան մէջ գտնո­ւող ըն­տա­նե­կան դամ­բա­րա­նէն ներս։
­Հո­ղը թե­թեւ ըլ­լայ բազ­մա­վաս­տակ մեր հայ­րե­նա­կի­ցի ան­շունչ մար­մի­նին վրայ։

Ք.Է.

Հ.Մ.Ը.Մ.-ի դամ­բա­նա­կա­նը ­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեա­նի մա­հո­ւան ա­ռի­թով, ար­տա­սա­նո­ւած քոյր ­Գո­հար Ա­լէա­նա­քեա­նին կող­մէ

Որ­քա՜ն ար­ժէ­քա­ւոր եւ նո­ւի­րեալ եղ­բայր­ներ կորսն­ցու­ցինք վեր­ջին տա­րի­նե­րուն։ ­Մէկ առ մէկ՝ մեր գա­ղու­թէն հե­ռա­ցան Օն­նիկ ­Շան­կա­յեա­նը, ­Պերճ Գ­րի­գո­րեա­նը, ­Յա­րու­թիւն ­Թագ­ւո­րեա­նը, ­Թո­րոս ­Մա­ւու­շեա­նը, ­Յա­րու­թիւն ­Ժամ­կո­չեա­նը եւ դեռ քա­նի ա­նուն­ներ…։
­Տա­կա­ւին մեր ցա­ւը մեղ­մա­ցած չըլ­լա­լով, ա­հա այս ան­գամ նոր, ա­ւե­լի ուժ­գին հա­րո­ւած մը կու գայ ճզմե­լու ար­դէն մեր ցա­ւոտ սիր­տե­րը։
Ինչ­պէ՞ս հաշ­տո­ւիլ եղբ. ­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեա­նի մա­հով։ ­Բո­լորս գի­տէինք, թէ ան կեան­քի իր մեծ պայ­քա­րը կը տա­նէր վեր­ջին տա­րի­նե­րուն, սա­կայն չէինք կրնար հա­ւա­տալ, որ մենք այ­սօր իր ան­շարժ մար­մի­նին առ­ջեւ պի­տի կանգ­նինք ու սգանք ա­նոր կո­րուս­տը։
­Բա­ռին իս­կա­կան բա­ցատ­րու­թեամբ՝ տի­պար Հ.Մ.Ը.Մ.-ա­կան մը ե­ղաւ եղբ. ­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեան։
Ո՞վ չի յի­շեր պար­թե­ւա­հա­սակ մեր եղ­բայ­րը, որ իր ե­րի­տա­սարդ տա­րի­քէն մտաւ մեր միու­թեան շար­քե­րը, սի­րեց Հ.Մ.Ը.Մ.-ը իր սե­փա­կան ըն­տա­նի­քին նման, ե­ղաւ ­Գո­քի­նիոյ մաս­նա­ճիւ­ղի ան­դամ եւ ա­տե­նա­պետ, ա­պա եր­կար տա­րի­նե­րու հա­մար ի­րեն վստա­հո­ւե­ցաւ ­Յու­նաս­տա­նի Հ.Մ.Ը.Մ.-ի շրջա­նա­յին ­Վար­չու­թեան ա­տե­նա­պե­տու­թիւ­նը, որ վա­րեց ձեռն­հա­սօ­րէն եւ ար­դար կե­ցո­ւած­քով։
Ո՞վ չի յի­շեր երբ. ­Կա­րո­յի ժպի­տը, այն բա­րի ժպի­տը, ո­րով մուտք կը գոր­ծէր ա­կումբ­նե­րէն ներս, բո­լո­րին բա­րեւ մը տա­լու ազ­նո­ւու­թեամբ, որ ցոյց կու տար իր հո­գիի մաք­րու­թիւ­նը, տի­պար Հ.Մ.Ը.Մ.-ա­կա­նի կազ­մա­ւո­րու­մը, այն՝ որ ­Միու­թեանս իւ­րա­քան­չիւր ան­դամ պար­տի կրել, հա­ւա­տա­րիմ ըլ­լա­լով մեր հիմ­նա­դիր­նե­րու ո­գիին։
Ո՞վ չի յի­շեր եղբ. ­Կա­րո­յի պատ­րաս­տա­կա­մու­թիւ­նը՝ լու­ծում­ներ գտնե­լու ա­մէն խնդի­րի հա­մար։ ­Գի­տէր տար­բեր միտ­քեր, եր­բեմն հա­կա­դիր մտա­ծում­ներ կամ կե­ցո­ւածք­ներ քով-քո­վի բե­րել, ի­րա­րու միա­խառ­նել, որ­պէս­զի ա­նոնց մէ­ջէն վեր կանգ­նի միայն Հ.Մ.Ը.Մ.-ի ո­գին, այն՝ որ ա­ւե­լի քան 100 տա­րիէ ի վեր ոտ­քի կը պա­հէ մեր սե­րունդ­նե­րը եւ ա­նոնց առ­ջեւ կը բա­նայ մեր գա­ղու­թին մէջ ծա­ռա­յու­թիւն մա­տու­ցե­լու ճամ­բան։
Հ.Մ.Ը.Մ.-ը ե­ղաւ եղբ. ­Կա­րո­յի պաշ­տած ­Միու­թիւ­նը։ Ա­նոր մէջ ան կազ­մա­ւո­րո­ւե­ցաւ որ­պէս մարդ եւ որ­պէս ազ­գա­յին անձ­նա­ւո­րու­թիւն։ Ազ­գա­յի­նը շատ ու­ժեղ մնաց իր մէջ։ Այն էր, որ կը յատ­կան­շէր իր ամ­բողջ կեան­քը, մա­նա­ւանդ միու­թե­նա­կան ծա­ռա­յու­թիւ­նը։
­Մեծ խօս­քեր կամ տպա­ւո­րիչ ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ չու­նէր ան, բայց ար­դէն իր աչ­քե­րուն, կամ սա­կա­ւա­թիւ խօս­քե­րուն մէ­ջէն կը հասկ­նա­յիր, թէ ան խո­րա­պէս ըմբռ­նած է ազ­գին ծա­ռա­յե­լու եւ մա­տու­ցե­լու ի­մաս­տը։
­Նոյն ի­մաստն էր, որ շար­ժուն դպրո­ցի մը նման փո­խան­ցեց նոր սե­րունդ­նե­րուն, բո­լո­րին հա­մար լուռ՝ բայց ուժ­գին կեր­պով ա­ղա­ղա­կող օ­րի­նակ դառ­նա­լով։
­Ժո­ղով­նե­րուն մէջ ու­շադ­րու­թեամբ կը լսէր ա­մէն խօ­սո­ղին։ ­Բո­լո­րին աչ­քե­րուն մէջ նա­յե­լով կը փոր­ձէր ըմբռ­նել իւ­րա­քան­չիւ­րի միտ­քը, եւ ա­հա՝ նոյ­նիսկ ա­նե­լի մատ­նո­ւած պա­հե­րուն իսկ, կու գար իր զո­ւար­թա­միտ մէկ ար­տա­յայ­տու­թիւ­նը, նուրբ կա­տակ մը, որ ան­մի­ջա­պէս կը քա­կէր պռկո­ւած ջի­ղե­րը, եւ լու­ծու­մի ճամ­բան կը բա­նար բո­լոր խնդիր­նե­րուն առ­ջեւ։
Որ­քա՜ն հո­գաց մեր ­Միու­թեան սկաու­տա­կան շար­ժու­մին վրայ։ Որ­քա՜ն իր սիր­տը կ­՚ու­րա­խա­նար երբ կը տես­նէր սկաու­տա­կան մեր շար­քե­րու ա­ճը, մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րու կառ­չու­մը Հ.Մ.Ը.Մ.-ի ա­ռա­քե­լու­թեան ու սկզբունք­նե­րուն վրայ, որ­քան կը վա­զէր, որ­պէս­զի ա­մէն տե­սա­կի շար­ժու­մի՝ պարզ ար­շա­ւէն մին­չեւ հա­մա­գա­ղու­թա­յին բա­նա­կում­նե­րը, մեր տղոց ու աղ­ջիկ­նե­րուն մաս­նակ­ցու­թիւ­նը ըլ­լայ ար­ժա­նա­վա­յել եւ հա­մա­զօր՝ ­Միու­թեան կա­նոն­նե­րուն։
Ա­յո՛, սի­րե­լի սգա­կիր­ներ, եղբ. ­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեան կարգ ու կա­նո­նի մարդ ե­ղաւ, հա­մա­ձայն Հ.Մ.Ը.Մ.-ի գա­ղա­փա­րին։ Այդ կարգն ու կա­նո­նը կու գար նախ իր ան­ձէն, իր ժուժ­կալ կե­ցո­ւած­քէն, իր ըն­տա­նե­կան սրբու­թիւն­նե­րէն, իր գոր­ծի աս­պա­րէ­զէն, ե­րի­տա­սար­դու­թեան հան­դէպ ու­նե­ցած գուր­գու­րան­քէն։ ­Մեզ բո­լո­րին սոր­վե­ցուց փա­րիլ կարգ ու կա­նո­նին վրայ, ո՛չ իբ­րեւ մո­լի ա­ւան­դա­պաշտ, այլ կազ­մա­կեր­պո­ղի հմուտ ըմբռ­նու­մով, յա­ռաջ­դի­մու­թեան տես­լա­կա­նով եւ հա­մա­ձայն հայ­կա­կան ո­գիին։
Ա­մէն դիր­քե­րէ ան­ցաւ եղբ. ­Կա­րոն։ Հ­պար­տու­թեամբ տե­սաւ «­Զա­ւա­րեան» կեդ­րո­նի կանգ­նու­մը, ո­րուն հա­մար ան­թիւ օ­րեր եւ գի­շեր­ներ զբա­ղե­ցաւ ­շի­նու­թեան յանձ­նա­խում­բին մէջ։
­Տա­կա­ւին, ­Յու­նա­հա­յոց Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թեան մէջ ան­դա­մակ­ցե­լով, իր ամ­բողջ փոր­ձա­ռու­թիւ­նը նո­ւի­րեց։ ­Սա­կայն, ի՛նչ որ տո­ւաւ, ո՛ւր որ ալ տո­ւաւ, միշտ ա­ռաջ­նոր­դո­ւե­ցաւ իր պաշ­տած Հ.Մ.Ը.Մ.-ի «­Բարձ­րա­ցիր-­Բարձ­րա­ցուր» նշա­նա­բա­նով։

* * *

Եղբ. ­Կա­րօ, դուն ամ­բողջ կեանքդ նո­ւի­րե­ցիր Հ.Մ.Ը.Մ.-ին, մեր ­Միու­թիւնն ալ իր կար­գին կուրծքդ զար­դա­րեց շքան­շան­նե­րով եւ «Ար­ժա­նեաց» բարձ­րա­գոյն պա­տի­ւով, ինչ­պէս նաեւ ­Յու­նաս­տա­նի Հ.Մ.Ը.Մ.-ի պա­տո­ւա­կալ նա­խա­գա­հի կո­չու­մով։
Բ­նաւ չտա­րո­ւե­ցար այս պա­տիւ­նե­րու շքե­ղան­քէն։ ­Հա­մես­տօ­րէն ըն­դու­նե­ցիր զա­նոնք որ­պէս գնա­հա­տանք, սա­կայն միշտ ալ մնա­ցիր հա­մեստ, ժպտուն, բա­րե­սիրտ եւ ծա­ռա­յող։ Իս­կա­կան եղ­բայր մը՝ բո­լոր եղ­բայր­նե­րուն եւ քոյ­րե­րուն հա­մար։
Հ.Մ.Ը.Մ.-ի Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թեան եւ բո­լոր մաս­նա­ճիւ­ղե­րուն կող­մէ, ան­դամ­նե­րուն, վար­չա­կան­նե­րուն եւ մար­զիկ­նե­րուն ա­նու­նով, մեր սկաու­տա­կան շար­քե­րուն կող­մէ, խո­րին ցա­ւակ­ցու­թիւն­ներ կը յայտ­նենք հան­գու­ցեալ եղբ. ­Կա­րո­յի ըն­տա­նի­քին՝ տիկ­նոջ, զա­ւակ­նե­րուն, թոռ­նե­րուն եւ հա­րա­զատ­նե­րուն։
Եր­թաս բա­րով, եղբ. ­Կա­րօ։ Կ­՚եր­թաս միա­նա­լու սկիզ­բը ը­սո­ւած ա­նուն­նե­րուն, ա­նոնց­մէ ա­ռաջ ալ ան­դարձ մեկ­նած Հ.Մ.Ը.Մ.-ա­կան­նե­րուն, ո­րոնց հետ կեանք մը ամ­բողջ տքնե­ցար ու ծա­ռա­յե­ցիր։

Ար­ժա­նի ես, եղբ. ­Կա­րօ։ ­Բա­րի ճա­նա­պարհ։

Հ.Մ.Ը.Մ.-ի ­Կեդ­րո­նա­կան վար­չու­թեան ցա­ւակ­ցա­գի­րը

30 ­Հոկ­տեմ­բեր 2021

Ս­գա­կիր ­Յո­վա­կի­մեան ըն­տա­նիք,
­Խոր վիշ­տով տե­ղե­կա­ցանք բազ­մա­վաս­տակ Հ.Մ.Ը.Մ.ա­կան եւ միու­թեան «Ար­ժա­նեաց» շքան­շա­նա­կիր եղբ. ­Կա­րօ ­Յո­վա­կի­մեա­նի մա­հո­ւան լու­րը։
Հ.Մ.Ը.Մ.ի ­Յու­նաս­տա­նի շրջա­նի եր­կար տա­րի­նե­րու հա­ւա­տա­ւոր ան­դամ եղբ. ­Կա­րօ իր գի­տա­կից կեան­քին ամ­բողջ տե­ւո­ղու­թեան ապ­րե­ցաւ ու գոր­ծեց միու­թեան նշա­նա­բա­նին՝ «­Բարձ­րա­ցի՛ր-բարձ­րա­ցուր»ի հա­ւա­տար­մու­թեամբ, ան­սա­կարկ ծա­ռա­յա­սի­րու­թեամբ եւ գա­ղա­փա­րա­կան նո­ւի­րու­մով։
Այս տխուր ա­ռի­թով մեր խո­րազ­գաց ցա­ւակ­ցու­թիւն­նե­րը կը փո­խան­ցենք իր ըն­տա­նե­կան պա­րա­գա­նե­րուն եւ հա­րա­զատ­նե­րուն, խնդրե­լով որ Աս­տո­ւած բո­լո­րը մխի­թա­րէ եւ սփո­փէ իր քաղցր յի­շա­տակ­նե­րով։
­Հո­ղը թե­թեւ գայ վրան։

Հ.Մ.Ը.Մ.-ի ­Կեդր. վար­չու­թիւն