Ս. Ծնունդ եւ Ջրօրհնէք՝ Աթէնքի «Ս. Գրիգոր Լուսաւորիչ» եկեղեցւոյ մէջ

Ա­մա­նո­րեան ու տօ­նա­կան օ­րե­րու խոստմ­նա­լից եւ յու­սադ­րիչ օ­րե­րուն, ­Յու­նաս­տա­նի հա­յոց թե­մի Ատ­տի­կէի շրջա­նի ե­րեք ե­կե­ղե­ցի­նե­րուն մէջ մա­տու­ցո­ւե­ցաւ Ս. եւ Ան­մահ ­Պա­տա­րագ, ­Յու­նո­ւար 1ին՝ գո­հա­բա­նա­կան, ­Յու­նո­ւար 5ին՝ Ճ­րա­գա­լոյց, իսկ ­Յու­նո­ւար 6ին՝ ­Յի­սու­սի Ծնն­դեան եւ Աս­տո­ւա­ծա­յայտ­նու­թեան ցնծա­լից եւ բա­րե­բաս­տիկ տօ­նե­րուն ա­ռիթ­նե­րով։
Կ­՚ար­ժէ նշել, որ երկ­րորդ տա­րին ըլ­լա­լով՝ թե­մա­կալ ա­ռաջ­նորդ սրբա­զան հայ­րը՝ ­Գե­ղամ Արք. ­Խա­չե­րեան, գե­ղե­ցիկ, այ­լեւ յու­զում­նա­խառն զգա­ցում­նե­րով լի, կե­նա­րար Աս­տու­ծոյ ուղ­ղո­ւած որ­դիա­կան ե­րախ­տա­գի­տու­թեամբ, հին տա­րիէն դէ­պի նոր տա­րին թե­ւա­կո­խող ա­ռա­ջին ժա­մե­րուն՝ փոքր թո­ւով հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու, ինչ­պէս նաեւ «Ս. ­Կա­րա­պետ» ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գե­ւոր հո­վի­ւին ըն­կե­րակ­ցու­թեամբ՝ ե­կե­ղե­ցի մտաւ ու գո­հա­բա­նա­կան ա­ղօթք մա­տու­ցա­նեց կեն­սա­պար­գեւ Աս­տու­ծոյ։
­Տա­րի­նե­րու ան­խախտ ա­ւան­դու­թեան հա­մա­ձայն՝ 6 ­Յու­նո­ւա­րին, Ս. Ծնն­դեան եւ Աս­տո­ւա­ծա­յայտ­նու­թեան տօ­նին ա­ռի­թով, հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու հոծ բազ­մու­թիւն մը, նպաս­տա­ւո­րո­ւած՝ կլի­մա­յա­կան հա­մե­մա­տա­բար բա­րե­խառն կա­ցու­թե­նէն, ա­ռա­ւօ­տեան իսկ ժա­մե­րէն, «Ս. Գ­րի­գոր ­Լու­սա­ւո­րիչ» ա­ռաջ­նոր­դա­նիստ մայր ե­կե­ղե­ցի փու­թա­լով՝ ա­ղօ­թա­կից էր դար­ձած ժա­մա­րար հո­վի­ւին, որ կ­՚ա­ռաջ­նոր­դէր ա­ռա­ւօ­տեան ժա­մեր­գու­թիւ­նը։
Ս. Ծնն­դեան եւ Աս­տո­ւա­ծա­յայտ­նու­թեան Ս. ­Պա­տա­րա­գը մա­տու­ցա­նեց թե­մա­կալ ա­ռաջ­նորդ սրբա­զան հայ­րը, առն­թե­րա­կա­յու­թեամբ՝ ե­կե­ղեց­ւոյ հո­վի­ւին։ Ս. ­Սե­ղա­նին սպա­սար­կե­ցին ­Գար­լօ եւ Ե­ղիա սար­կա­ւագ­ներ, իսկ ճա­շու գիր­քը կար­դաց Էմ­մա­նո­ւէլ ­Հա­ցի­կեան դպի­րը։ ­Հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու կող­քին ներ­կայ էին նաեւ ­Կի­լի­կիոյ ­Կա­թո­ղի­կո­սու­թեան ­Կեդ­րո­նա­կան ­Վար­չու­թեան ան­դամ՝ բժիշկ Ար­մէն ­Տէ­րեան, թե­մի Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թեան ա­տե­նա­պետ պրն. ­Պօ­ղոս ­Չո­լա­քեան, Հ.Յ.Դ. ­Յու­նաս­տա­նի ­Կեդ­րո­նա­կան ­Կո­մի­տէի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ ­Սեր­գօ ­Գու­յում­ճեան, այ­լեւ՝ ­Գո­քի­նիոյ «Ս. ­Յա­կոբ», ­Ֆիք­սի «Ս. ­Կա­րա­պետ» եւ ­Քա­լա­մա­թա­յի «Ս. ­Նի­կո­ղա­յոս» ե­կե­ղե­ցի­նե­րու թա­ղա­յին խոր­հուրդ­նե­րու ան­դամ­նե­րը։
Ս. ­Պա­տա­րա­գի քա­ռա­ձայն ու ներ­դաշն եր­գե­ցո­ղու­թիւ­նը կա­տա­րեց ե­կե­ղեց­ւոյս դպրաց դա­սը, ղե­կա­վա­րու­թեամբ՝ դպրա­պետ Մկր­տիչ Գ­րի­գո­րեա­նի եւ եր­գե­հո­նա­հա­րու­թեամբ՝ ­Տի­րու­հի Գ­րի­գո­րեա­նի։
­Պա­տա­րա­գիչ ա­ռաջ­նորդ սրբա­զան հօր՝ ­Գե­ղամ Ար­քե­պիս­կո­պոս ­Խա­չե­րեա­նի քա­րո­զա­խօ­սու­թեան բնա­բա­նը առ­նո­ւած էր ­Մով­սէս ­Քեր­թո­ղի գրի­չին պատ­կա­նող եւ Ս. Ծնն­դեան ու Աս­տո­ւա­ծա­յայտ­նու­թեան մա­սին՝ ­Հայց. Ե­կե­ղեց­ւոյ դա­ւա­նա­բա­նու­թիւ­նը դրսե­ւո­րող «­Խոր­հուրդ մեծ եւ սքան­չե­լի» զգլխիչ շա­րա­կա­նին յա­ջոր­դող տո­ղե­րէն.- «Այ­սօր եր­կին­քը մե­ծա­պայ­ծառ ա­ւե­տի­սով կը ցնծայ, քա­նի որ երկ­րի բո­լոր ա­րա­րած­նե­րը փրկու­թեան հան­դերձ զգե­ցան»: Սր­բա­զան ­Հայ­րը նշեց, թէ ­Յի­սու­սի ծնուն­դը ա­ւե­տո­ւե­ցաւ ամ­բողջ աշ­խար­հին՝ պարզ ու խո­նարհ հո­վիւ­նե­րուն եւ աստ­ղա­գի­տակ մո­գե­րուն հա­ւա­սա­րա­պէս, ո­րոնք յա­ջոր­դա­բար՝ ըն­դու­նե­լով ա­ւե­տի­սը եւ հե­տե­ւե­լով լու­սա­փայլ աստ­ղին, ար­ժա­նի ե­ղան տես­նել Աս­տո­ւա­ծոր­դին, որ եր­կին­քէն եր­կիր ի­ջած էր փրկե­լու հա­մար ան­հու­նօ­րէն սի­րած, բայց մե­ղան­չու­մով Աս­տուծ­մէ հե­ռա­ցած, իր ա­րա­րած­նե­րը։ Սր­բա­զան ­Հօր քա­րո­զա­խօ­սու­թեան ընդ­մէ­ջէն քա­ղո­ւած միտք բա­նին այն էր՝ որ ­Յի­սուս ­Մա­նու­կի ծնուն­դը մարդ ա­րա­րա­ծի փրկու­թեան յոյսն է, յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քի ժա­ռան­գա­կից ըլ­լա­լու Աս­տու­ծոյ ան­խախտ խոս­տումն է, այ­լեւ կնի­քը՝ Աս­տո­ւած-մարդ հաշ­տու­թեան։ Այ­սօր եւս, Աս­տու­ծոյ հրա­ւէ­րը յղո­ւած է բո­լո­րիս անխ­տիր։ ­Հո­վիւ­նե­րը հրե­շա­կին ա­ւե­տի­սին ի լուր, փու­թա­ցին դէ­պի ­Յի­սուս ­Մա­նու­կը ու երկր­պա­գե­լով՝ ի­րենց հա­ւա­տար­մու­թիւնն ու ե­րախ­տա­գի­տու­թիւ­նը յայտ­նե­ցին Ա­նոր, իսկ մո­գե­րը՝ ի­րենց գի­տա­կան հե­տաքրք­րու­թեան գո­հա­ցում տա­լու հա­մար, ան­վա­րան կեր­պով ար­տո­րա­ցին դէ­պի ­Բեթ­ղե­հէ­մի Մ­սու­րը եւ խո­նա­հա­բար՝ ի­րենց նո­ւէր­նե­րը փո­խան­ցե­լով ­Յի­սուս ­Մա­նու­կին, հաս­տա­տե­ցին Ա­նոր յա­ւի­տե­նա­կան թա­գա­ւո­րու­թեան իշ­խա­նու­թիւ­նը։
Ս. ­Պա­տա­րա­գէն ան­մի­ջա­պէս ետք, պա­տա­րա­գիչ Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զա­նին ձե­ռամբ կա­տա­րո­ւե­ցաւ ջրօրհ­նէ­քի ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը՝ ի յի­շա­տակ ­Յի­սուս Ք­րիս­տո­սի մկրտու­թեան, որ մեկ­նա­կէտն էր իր երկ­րա­ւոր ա­ռա­քե­լու­թեան, խա­չի ճա­նա­պար­հին եւ զո­հա­բե­րու­թեան ու վեր­ջա­պէս մարդ ա­րա­րա­ծի մեղ­քե­րու քա­ւու­թեան եւ փրկու­թեան։ «Ա­ռա­քե­լոյ ա­ղաւ­նոյ» շա­րա­կա­նի եր­գե­ցո­ղու­թեամբ, ինչ­պէս նաեւ դա­րա­ւոր միւ­ռո­նի հեղ­մամբ շա­րու­նա­կո­ւող ա­րա­րո­ղու­թեան ըն­թաց­քին, խա­չը ջու­րին մէջ թաթ­խո­ւե­ցաւ, ա­պա՝ ջու­րէն հա­նո­ւե­լով տրո­ւե­ցաւ խա­չի կնքա­հօր՝ պա­տա­նի դպիր Ար­թին Աք­սա­րէ­լեա­նին, որ խորհր­դա­բար, իր այդ պաշ­տօ­նով, կը ներ­կա­յաց­նէր՝ ­Յոր­դա­նան գե­տի մէջ ­Յի­սու­սը մկրտող ­Յով­հան­նէս Մկր­տի­չը։ Սր­տագ­րաւ այս ա­րա­րո­ղու­թեան ներ­կայ գտնո­ւող հա­ւա­տա­ցեալ ժո­ղո­վուր­դը եւս, ինք­նա­բուխ ձայ­նակ­ցու­թեամբ, իր մաս­նակ­ցու­թիւ­նը բե­րաւ «Ա­մէն. ա­լէ­լո­ւիա, ա­լէ­լո­ւիա, ա­լէ­լո­ւիա» խան­դա­վառ օրհ­ներ­գի Խմ­բա­յին կրկներ­գին։
Ա­ւար­տին, ե­կե­ղեց­ւոյ դպրաց դա­սին կող­մէ խմբեր­գո­ւած «­Կի­լի­կիա» հայ­րե­նա­բաղձ եր­գին ու հայ­րե­նի­քի յաղ­թա­պանծ քա­յեր­գին ունկդ­րու­թե­նէն ետք, դպրաց դա­սը, Ս. Ծնն­դեան եւ Աս­տո­ւա­ծա­յայտ­նու­թեան նո­ւի­րո­ւած «­Խոր­հուրդ մեծ եւ սքան­չե­լի» շա­րա­կա­նի եր­գե­ցո­ղու­թեամբ, ա­ռաջ­նորդ սրբա­զա­նը ու­ղե­ւո­րեց դէ­պի ազ­գա­յին ա­ռաջ­նոր­դա­րա­նի դահ­լի­ճը, իսկ ներ­կայ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րը, յա­տուկ սրո­ւակ­նե­րու մէջ օրհ­նո­ւած ջուր առ­նե­լով՝ ի­րենք եւս ա­ռաջ­նոր­դո­ւե­ցան դէ­պի դահ­լիճ, ուր «Ս. Գ­րի­գոր ­Լու­սա­ւո­րիչ» ա­ռաջ­նոր­դա­նիստ մայր ե­կե­ղեց­ւոյ կա­նանց յանձ­նա­խում­բը կազ­մա­կեր­պած էր տօ­նա­կան կո­կիկ հիւ­րա­սի­րու­թիւն մը, որ ա­ռիթ տո­ւաւ հոն հա­ւա­քո­ւած հայ­րե­նա­կից­նե­րուն՝ Ս. Ծնն­դեան ու Ա­մա­նո­րեան զոյգ ա­ռիթ­նե­րով զի­րար շնոր­հա­ւո­րե­լու եւ ա­ռող­ջու­թեան ու գոր­ծե­րու յա­ջո­ղու­թեան, ինչ­պէս նաեւ բա­րե­բեր տա­րի մը ու­նե­նա­լու մաղ­թանք­ներ փո­խա­նա­կե­լու։
Ք­րիս­տոս ծնաւ եւ յայտ­նե­ցաւ։
­Ձե­զի եւ մե­զի մեծ Ա­ւե­տիս։