Ս. ԾՆՆԴԵԱՆ ՊԱՏԳԱՄ

Ա­մե­նայն բա­րեաց աղ­բիւր Ա­մե­նա­կալ զԱս­տո­ւած փա­ռա­բա­նե­լու ե­րախ­տա­պարտ զգա­ցում­նե­րով, Ա­մա­նո­րի եւ Աս­տո­ւա­ծա­յայտ­նու­թեան կեն­սու­րախ եւ սուրբ տօ­նե­րուն առ­թիւ հայ­րա­կան սի­րով կ­՛ող­ջու­նենք ­Յու­նաս­տա­նի ­Հա­յոց ­Թե­մի մեր սի­րե­լի ժո­ղո­վուր­դին բո­լոր զա­ւակ­նե­րը։
Ամ­բողջ տա­րի մը եւս ապ­րած ըլ­լա­լով` անձ­նա­կան թէ հա­ւա­քա­կան կեան­քի ա­ռա­ւել եւ նոր փոր­ձա­ռու­թիւն ձեռք ձգած, վառ յոյս­րերով եւ ակն­կա­լու­թիւն­նե­րով նոր բա­ցո­ւող տա­րո­ւոյն կը նա­յինք անց­նող տա­րո­ւան ի­րա­գոր­ծում­նե­րուն, յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րու­ն եւ եւ ին­չու չէ նաեւ թե­րա­ցում­նե­րուն, յու­սա­խա­բու­թիւն­նե­րուն, ան­կա­տար մնա­ցած իղ­ձե­րուն պրիս­մա­կէն, մաղ­թե­լով եւ յու­սա­լով որ նոր տա­րին ըլ­լայ ա­ւե­լի լաւ եւ բա­րե­բեր: Նո­րի գա­ղա­փա­րը եւ զգա­ցու­մը գրա­ւիչ է ա­մէն ի­մաս­տով, ինչ­պէս նաեւ՝ անհ­րա­ժեշտ։ Ա­ռանց նո­րին, նո­րո­գու­թեան, նո­րո­գո­ւե­լուն՝ չկայ գո­յու­թեան յա­րա­տե­ւու­թիւն։ Ա­մէն գո­յու­թիւն՝ էակ թէ ա­ռար­կայ, նո­րո­գու­թեան կը կա­րօ­տի, այ­լա­պէս կը դադ­րի գո­յու­թիւն ու­նե­նա­լէ։ Աս­տո­ւա­ծաս­տեղծ բնու­թեան էու­թեան մէջ նո­րո­գու­թիւ­նը էա­կան պա­հանջք է։ ­Մարդ­կա­յին մար­մի­նը, կեն­դա­նա­կան թէ բու­սա­կան աշ­խար­հը բնա­կան եւ յա­րա­տեւ ինք­նա­նո­րոգ­ման բնազ­դա­կան ըն­թաց­քի մէջ են։
­Նո­րի գա­ղա­փա­րը, կա­րի­քը եւ հրա­մա­յա­կա­նը զգա­լի դարձ­նո­ղը հինն ու հնու­թիւնն են։ Ե­թէ չըլ­լայ հի­նը, նո­րին կա­րի­քը զգա­լի պի­տի չըլ­լայ։ ­Պատ­մու­թեան հո­լո­վոյ­թը եւ մարդ­կա­յին գի­տակ­ցու­թեան մեր փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ա­պա­ցու­ցած են, որ մեր այս բնու­թիւ­նը սահ­մա­նա­փակ ու տկար է եւ հե­տե­ւա­բար՝ փո­փո­խա­կան եւ ան­ցո­ղա­կան։ Ա­մէն ինչ փո­փո­խու­թեան եւ հո­լո­վոյ­թի են­թա­կայ է։ ­Միւս կող­մէ, սա­կայն, մեր բնու­թեան սահ­մա­նա­փակ ըլ­լա­լու գի­տակ­ցու­թիւ­նը խթա­նած է մարդ­կա­յին պրպտող միտ­քը դա­րե­րու ըն­թաց­քին փնտռե­լու ան­փո­փո­խե­լին, յա­ւի­տե­նա­կա­նը. ու պատ­ճառ եւ ար­դիւնք տե­սա­կան տրա­մա­բա­նու­թեան հիմ­քի վրայ, իւ­րա­քան­չիւր ար­դիւն­քին պատ­ճա­ռը փնտռե­լով յան­գած է ան­պատ­ճառ պատ­ճա­ռի գե­րի­վեր էու­թեան ըմբռ­նու­մին՝ Աս­տու­ծոյ, որ Ա­րա­րիչն է բո­լոր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեանց։

Ք­րիս­տոս Ծ­նաւ եւ յայտ­նե­ցաւ։
­Մարդ ա­րա­րա­ծը Աս­տու­ծոյ ծա­նօ­թու­թիւ­նը ու­նե­ցաւ Աս­տու­ծոյ յայտ­նու­թիւն­նե­րուն ընդ­մէ­ջէն։ Աս­տո­ւա­ծա­շուն­չը, ո­րուն ընդ­մէ­ջէն Աս­տո­ւած ինք­զինք յայտ­նեց մար­դուն, Աս­տո­ւա­ծա­յայտ­նու­թեան հո­լո­վոյ­թի պատ­մու­թիւնն է։ ­Հին Կ­տա­կա­րա­նէն սկսե­լով՝ Աս­տո­ւած ինք­զինք բա­ցա­յայ­տեց բնու­թեան զա­նա­զան տար­րե­րով եւ ե­րե­ւոյթ­նե­րով, մին­չեւ հա­սաւ ա­տե­նը, որ ժա­մա­նա­կի լրու­մին Աս­տո­ւած ­Սուրբ Ծնն­դեան դէպ­քով ֆի­զի­քա­պէս յայտ­նո­ւե­ցաւ մար­դոց մէջ։ Աս­տո­ւա­ծոր­դին մար­դե­ղա­ցաւ եւ մար­դոց մէջ շրջե­ցաւ։
­Սուրբ Ծ­նուն­դը Փր­կի­չի գալս­տեան Աս­տու­ծոյ կող­մէ մար­դուն կա­տա­րած խոս­տու­մին ի­րա­կա­նա­ցումն է։ ­Յի­սուս Ք­րիս­տո­սի մար­դե­ղա­ցու­մով, Աս­տու­ծոյ տնօ­րի­նած փրկա­գոր­ծա­կան ծրա­գի­րը իր վճռա­կան հանգ­րո­ւա­նին մէջ մտաւ։
Ք­րիս­տոս շրջե­ցաւ մար­դոց մէջ, քա­րո­զեց, ու­սու­ցա­նեց եւ Աս­տու­ծոյ Ար­քա­յու­թեան հիմ­քե­րը դրաւ եւ Ա­ւե­տա­րա­նը դէ­պի այդ Ար­քա­յու­թեան ա­ռաջ­նոր­դող մե­զի ա­ւանդ թո­ղուց։
Ա­ւե­տա­րա­նը՝ որ ­Նոր Ուխ­տի հիմ­քը կը կազ­մէ, ուղ­ղե­ցոյց մըն է յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քի։ Ա­ւե­տա­րա­նով մար­դը ըմբռ­նեց յաւ­տե­նա­կան կեան­քը եւ ա­նոր սկզբունք­նե­րը։ Այլ խօս­քով՝ մար­դը կո­չո­ւե­ցաւ նաեւ այս ան­ցա­ւոր կեան­քէն ան­դին տես­նե­լու եւ մնա­յուն յա­ւի­տե­նա­կան ար­ժէք­նե­րու մա­սին ի­մա­նա­լու։ ­Մար­դը կո­չո­ւե­ցաւ իր սիրտն ու հո­գին ի­րա­կան, ան­կորն­չե­լի գան­ձե­րու մէջ դնե­լու, երկ­նա­յին յա­ւի­տե­նա­կան գան­ձեր դի­զե­լու ճի­գին մէջ ըլ­լա­լու, փո­խա­նակ այս ան­ցո­ղա­կան աշ­խար­հի նիւ­թա­կան հարս­տու­թեանց ա­պա­ւի­նե­լու։ ­Հե­տե­ւա­բար, Ս. Ծնն­դեան տօ­նին խոր­հուր­դին մէջ կա­րե­լի է տես­նել իս­կա­կան ար­ժէք­նե­րու ճա­նաչ­ման կամ վե­րա­նայ­ման, վե­րար­ժե­ւոր­ման պատ­գամ։
Այ­սօ­րո­ւան ներ­կայ աշ­խար­հը իր ըն­կե­րա-քա­ղա­քա­կան հո­լո­վոյ­թին մէջ ար­ժէք­նե­րու վե­րի­վայ­րու­մի լուրջ տագ­նապ կ­՛ապ­րի։ Այ­սօ­րո­ւան մարդ­կա­յին ըն­կե­րու­թեան մէջ, ժո­ղովր­դա­վա­րու­թեան, պար­զու­թեան, ա­զա­տամ­տու­թեան, յա­ռաջ­դի­մու­թեան պի­տա­կին տակ ա­մե­նայն հեշ­տու­թեամբ ար­ժէք­նե­րու, սկզբունք­նե­րու, ար­ժե­չա­փե­րու ան­տե­սում կը քա­ջա­լե­րո­ւի։ ­Մա­կե­րե­սայ­նա­ցու­մը նո­րա­ձե­ւու­թիւն դար­ձած է եւ աշ­խար­հը հետզ­հե­տէ կը տքայ տա­փակ, ա­ժան եւ ան­մա­կար­դակ մտայ­նու­թեանց եւ կեն­ցա­ղա­կեր­պնե­րու տակ։
Ե­կե­ղե­ցին իր քրիս­տո­նէա­կան նկա­րագ­րով կո­չո­ւած է այս աշ­խար­հի մէջ մար­դը դէ­պի երկ­նա­յին, յա­ւի­տե­նա­կան ար­ժէք­ներ ա­ռաջ­նոր­դե­լու։ Ե­կե­ղեց­ւոյ ու­սու­ցո­ղա­կան ա­ռա­քե­լու­թեան մաս կը կազ­մէ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րուն ու­շադ­րու­թիւ­նը կեդ­րո­նաց­նե­լու աս­տո­ւա­ծա­հա­ճոյ ա­ռա­քի­նու­թեանց եւ կեան­քի սկզբունք­նե­րու վրայ, ո­րոնք ոչ մէկ ի­մաս­տով հնու­թեան եւ ժա­մա­­նա­կավ­րէպ ըլ­լա­լու են­թա­կայ են։
Ու­րեմն, այն­քան ա­տեն որ մեր կեան­քը լի է իս­կա­կան ար­ժէք­նե­րով, գնա­հատ­ման ար­ժե­չա­փե­րով եւ ան­խախտ չա­փա­նի­շե­րով, հնու­թիւ­նը ոչ մէկ ձե­ւով տեղ կրնայ գրա­ւել մեր կեան­քին մէջ, եւ մենք կա­րի­քը չենք ու­նե­նար նո­րո­գուե­լու ո­րով­հե­տեւ չէ հին­ցած որ­պէս­զի նո­րո­գո­ւի։
Աս­տո­ւա­ծա­յայտ­նու­թեան ճա­նա­չու­մով է որ մենք ա­ռաջ­նոր­դո­ւե­ցանք աս­տո­ւա­յա­յին ար­ժէք­նե­րու ճա­նաչ­ման։ ­Հե­տե­ւա­բար, մենք կո­չո­ւած ենք ոչ միայն ճանչ­նալու այդ ար­ժէք­նե­րը, այ­լեւ յար­գելու զա­նոնք եւ մա­նա­ւանդ յար­գել յար­գա­լիր ըլ­լա­լու սկզբուն­քը։ Ար­ժէք­նե­րը մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րին կամ­քէն եւ քմայ­քէն կա­խեալ չեն։ ­Մենք պար­տա­ւոր ենք պա­հելու աս­տո­ւա­ծա­յին եւ ազ­գա­յին եւ մարդ­կա­յին ար­ժէք­ներն ու սկզբունք­նե­րը, պատ­շա­ճու­թիւն­նե­րը, մտա­ծե­լա­կեր­պը։ Ե­թէ Աս­տո­ւած իր մար­դե­ղա­ցու­մով ­Մար­դը յար­գեց, հա­պա որ­քան մար­դը ինք պար­տա­ւոր է յար­գելու իր նմա­նը։ Այս հա­ւատ­քով եւ գի­տակ­ցու­թեամբ կը դի­մա­ւո­րենք նոր տա­րին, որ կը բա­ցո­ւի ոչ միայն մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րին կեան­քին առ­ջեւ, այ­լեւ մեր հա­ւա­քա­կան եւ ազ­գա­յին կեան­քին առ­ջեւ։ Ըն­դու­նինք մար­դե­ղա­ցեալ Փրկ­չին Ծ­նուն­դը որ­պէս աս­տո­ւա­ծա­յին ար­ժէք­նե­րու բա­ցա­յայ­տում մեր կեան­քին մէջ։ Մարդ­կա­յին մեր կեան­քի մա­կար­դակն ու ո­րա­կը բա­րե­լա­ւե­լու ըն­կե­րա-հո­գե­բա­նա­կան փոր­ձա­գիտ­ու­թիւ­նը կը թե­լադ­րէ, որ իւ­րա­քան­չիւր նոր տա­րո­ւան սկիզ­բը, մար­դիկ՝ ա­պա­գա­յին նկատ­մամբ լաւն ու բա­րին ցան­կա­լու տրա­մադ­րու­թեան կող­քին, նաեւ յանձ­նա­ռու ըլ­լան նոր եւ շի­նիչ ո­րո­շում­ներ առ­նե­լու եւ զա­նոնք նոր տար­պո­ւան ըն­թաց­քին ի­րա­գոր­ծե­լու։ ­Թող այս նոր տա­րո­ւան հա­մար մեր ան­հա­տա­կան թէ ազ­գա­յին կեան­քի հա­մար առ­նո­ւե­լիք ո­րո­շում­նե­րուն գլխա­ւոր­նե­րուն կար­գին ըլ­լայ մեր կեան­քե­րը եւ գոր­ծե­րը աս­տո­ւա­ծա­յին, ազ­գա­յին եւ մարդ­կա­յին ար­ժէք­նե­րով հարս­տաց­նե­լու ո­րո­շու­մը։

Այս հա­ւատ­քով եւ ակն­կա­լու­թեամբ հայ­րա­կան ջերմ սի­րով կ’ող­ջու­նենք,
Ա­տի­կէի եւ շրջա­կայ­քի մեր ժո­ղո­վուր­դը, որ կազ­մե­լով ­Յու­նաս­տա­նի ­Հա­յոց ­Թե­մի կեդ­րո­նա­կան եւ հայա­հոծ շրջան­նե­րը, ո­րուն ա­ռիւ­ծի բա­ժի­նը վե­րա­պա­հո­ւած է կա­րե­ւոր դեր խա­ղա­լու յու­նաս­հա­յու­թեան ազ­գա­յին նկա­րագ­րին ու դի­մագ­ծին պահ­պան­ման մէջ։
­Յա­տուկ կեր­պով կ­՛ող­ջու­նենք ­Թե­սա­ղո­նի­կէի շրջա­նի մեր պա­տո­ւա­կան ժո­ղո­վուր­դի զա­ւակ­նե­րը, ո­րոնք ի հե­ճուկս բո­լոր դժո­ւա­րու­թեանց, ա­րիօ­րէն կը մա­քա­ռին պա­հե­լու եւ պահ­պա­նե­լու նախ­նի­նե­րէն ա­ւանդ մնա­ցած ազ­գա­յին ար­ժէք­նե­րը։
Հայ­րա­կան հո­գա­տար պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թեամբ կ­՛ող­ջու­նենք Թ­րա­կիոյ հե­ռա­ւոր շջրան­նե­րուն մէջ ապ­րող ու ի­րենց հայ­կա­կան ինք­նու­թեան ամ­րօ­րէն կառ­չած մնա­լու վճռա­կա­մու­թեամբ ապ­րող մեր ժո­ղո­վուր­դի զա­ւակ­նե­րը:
Ա­ղօ­թող ենք, որ ­Սուրբ Ծնն­դեան խա­ղա­ղու­թեան ա­ւե­տի­սը ան­գա­մ մը եւս հա­մա­կէ հա­մայն մարդ­կու­թեան սրտե­րը եւ աս­տո­ւած­ասի­րու­թեան ճամ­բով մար­դա­սի­րու­թեամբ խա­ղաղ հա­մա­կե­ցու­թեան հրա­ւի­րե­լու աշ­խար­հը, ­Թող Ա­մե­նա­բա­րին Աս­տո­ւած բա­րին տնօ­րի­նէ ի մաս­նա­ւո­րի ­Հա­յաս­տա­նին, ­Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ եւ սի­րե­լի յու­նա­հա­յու­թեան այժմ եւ յա­ւի­տեանս յա­ւի­տե­նից ա­մէն։

Օրհ­նու­թեամբ
ԳԵՂԱՄ ԱՐՔ. ԽԱՉԵՐԵԱՆ
ԱՌԱՋՆՈՐԴ ՅՈՒՆԱՍՏԱՆԻ
ՀԱՅՈՑ ԹԵՄԻՆ