Սրբոց Թարգմանչաց տօնի նշում

­Կի­րա­կի՝ 15 ­Հոկ­տեմ­բեր 2017-ին, Ան­թի­լիա­սի ­Մայ­րա­վան­քի Ս. Գ­րի­գոր ­Լու­սա­ւո­րիչ ­Մայր ­Տա­ճա­րին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ տես­չա­կան պա­տա­րագ՝ Սր­բոց ­Թարգ­ման­չաց տօ­նին ա­ռի­թովշ հան­դի­սա­պե­տու­թեամբ Ա­րամ Ա. ­Կա­թո­ղի­կո­սին։ Օ­րո­ւան պա­տա­րա­գիչն էր Դպ­րե­վան­քի տե­սուչ ­Պօ­ղոս Վրդ. ­Թինք­ճեան։ ­Պա­տա­րա­գի ա­ւար­տին, հայ­րա­պե­տա­կան թա­փօ­րը ուղ­ղո­ւե­ցաւ ­Վե­հա­րա­նի դահ­լիճ, ուր հան­դի­սա­ւո­րա­պէս տե­ղի ու­նե­ցաւ Դպ­րե­վան­քի ու­սում­նա­կան-կրթա­կան նոր տա­րեշր­ջա­նի բա­ցու­մը։ ­Բաց­ման հան­դի­սու­թեան ներ­կայ էին նաեւ միա­բան հայ­րեր, ու­սու­ցիչ­ներ, բա­րե­րար­ներ, ծնող­ներ եւ Դպ­րե­վան­քի ա­ռա­քե­լու­թեան հա­ւա­տա­ցող հա­յոր­դի­ներ:
­Հան­դի­սու­թիւ­նը ըն­թացք ա­ռաւ Դպ­րե­վան­քի քայ­լեր­գով, ա­պա Դպ­րե­վան­քի «Ար­մաշ» երգ­չա­խում­բը, ղե­կա­վա­րու­թեամբ Դպ­րե­վան­քի հսկիչ՝ ­Զա­ւէն Աբղ. ­Նա­ճա­րեա­նի, ներ­կա­յա­ցուց փունջ մը հո­գե­ւոր եւ ազ­գա­յին եր­գեր։
Ա­պա՝ տե­սուչ հայր սուր­բը խօսք առ­նե­լով՝ նշեց, որ Դպ­րե­վան­քին մէջ ու­սում ջամ­բե­լէն բա­ցի մար­դա­կեր­տում կը կա­տա­րո­ւի եւ կը պատ­րաս­տո­ւի գլխա­գիր ­Մարդ։ «­Հո­գեմ­տա­ւոր դարբ­նոց Դպ­րե­վան­քի 88րդ ­վե­րա­մու­տը մեզ­մէ իւ­րա­քան­չիւ­րին հա­մար վե­րա­նո­րոգ­ման հրա­մա­յա­կա­նին ըն­դա­ռա­ջե­լու ա­ռիթ է», ը­սաւ ան՝ յայտ­նե­լով, որ ­Վե­հա­փառ ­Հայ­րա­պե­տին կո­չին ըն­դա­ռա­ջե­լով, Դպ­րե­վան­քը եւս վե­րա­նո­րո­գած է իր տես­լա­կա­նը, ծա­ռա­յե­լու վճռա­կա­մու­թիւ­նը եւ սե­րունդ­ներ կեր­տե­լու հա­ւա­տակամու­թիւ­նը։
­Խօ­սե­լով կեան­քին դպրոց մը ըլ­լա­լուն եւ ա­նոր ա­մէ­նէն կա­րե­ւոր ազ­դա­կը ժա­մա­նա­կը ըլ­լա­լուն մա­սին, տե­սուչ Հայ Սուր­բը յոր­դո­րեց ե­կող ժա­մա­նակ­նե­րը այն­պէս մը ի­մաս­տա­ւո­րել, որ ա­շա­կեր­տու­թեան տա­րի­նե­րուն ամ­բա­րո­ւած գի­տե­լիք­նե­րը տաս­նա­պատ­կո­ւած ար­դիւ­նա­ւո­րո­ւին։
Ա­ւար­տին, հայ­րա­պե­տա­կան իր պատ­գա­մը փո­խան­ցեց ­Վե­հա­փառ ­Հայ­րա­պե­տը։ Ան յայտ­նեց, որ կրթա­կան տա­րե­մու­տը հո­գե­ւոր, մշա­կու­թա­յին ու ազ­գա­յին խան­դա­վա­ռու­թեան ա­լիք մը կը ստեղ­ծէ, ո­րով­հե­տեւ այս ե­րե­քը ի­րար­մէ ան­ջատ չեն ե­ղած հայ ժո­ղո­վուր­դի կեան­քին մէջ, մա­նա­ւանդ Ոս­կե­դա­րուն, երբ հայ­կա­կան մշա­կոյ­թը քրիս­տո­նէա­կան նկա­րա­գիր ստա­ցաւ շնոր­հիւ գի­րե­րու գիւ­տին եւ Աս­տո­ւա­ծա­շուն­չի թարգ­մա­նու­թեան։ ­Նո­րին Սր­բու­թիւ­նը, ընդգ­ծեց, որ Ե. դա­րէն ետք Աս­տո­ւած մե­զի հետ հա­յե­րէն խօ­սե­ցաւ մեր մշա­կոյ­թի ճամ­բով եւ հե­տե­ւա­բար մշա­կոյթն ու հա­ւատ­քը միա­խառ­նո­ւե­ցան մեր ազ­գին պատ­մու­թեան մէջ. այս բո­լո­րը կը պար­տինք Ս. ­Մես­րոպ ­Մաշ­տո­ցին, ­Սա­հակ ­Պար­թեւ ­Հայ­րա­պե­տին եւ ա­նոնց ա­շա­կերտ­նե­րուն։
­Հայ­րա­պե­տը թո­ւեց ­Թարգ­ման­չաց սե­րուն­դէն մե­զի հա­սած այժ­մէա­կան ե­րեք պատ­գամ­ներ. «որ­քան ալ ­Հա­յաս­տա­նի մէջ ռու­սե­րէ­նը, Ս­փիւռ­քին մէջ անգ­լե­րէ­նը, ֆրան­սե­րէ­նը, ա­րա­բե­րէ­նը կամ այլ լե­զու­ներ կա­րե­ւոր ըլ­լան, հա­յե­րէ­նը ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն է».- ընդգ­ծեց ան՝ ա­ւեց­նե­լով, որ «հա­յուն լե­զուն հա­յե­րէ՛նն է»։
«­Լե­զու եւ մշա­կոյթ կեր­տե­լէ ան­դին, մեր հայ­րե­րը մեր մշա­կոյ­թին ու հո­գեմ­տա­ւոր ար­ժէք­նե­րու ճամ­բով Աս­տու­ծոյ ներ­կա­յու­թիւ­նը կեան­քի վե­րա­ծե­ցին մեր ժո­ղո­վուր­դին կեան­քին մէջ»,  ը­սաւ ­Վե­հա­փառ ­Հայ­րա­պե­տը երկ­րորդ պատ­գա­մով։ Իսկ եր­րորդ պատ­գա­մով՝ ան խօս­քը ուղ­ղեց հայ ծնող­նե­րուն եւ ա­նոնց ու­սե­րուն վրայ դրաւ հա­յա­շունչ ո­գիով եւ հայ ըն­տա­նիք դաս­տիա­րա­կե­լու ա­ռու­մով ուղ­ղո­ւիլ միայն հայ­կա­կան վար­ժա­րան­ներ, ո­րով­հե­տեւ հայ ու­սու­ցի­չը լոկ դա­սա­ւան­դող չէ, այլ հա­յա­կերտ ու մար­դա­կերտ կրթա­կան մշակ է,- յայտ­նեց ան։
­Նո­րին Սր­բու­թիւ­նը  իր խօս­քը եզ­րա­փա­կեց շնոր­հա­ւո­րե­լով Դպ­րե­վան­քին վե­րա­մու­տը ու յայտ­նեց, որ Դպ­րե­վան­քը պարզ դպրոց մը չէ. «ան որ Դպ­րե­վան­քի բո­վէն կ­՚անց­նի ու ա­նոր տե­սիլ­քէն կայծ մը կ­՚առ­նէ տար­բեր անձ կը դառ­նայ», ը­սաւ ու ա­ւել­ցուց.- «­Մենք բո­լորս Դպ­րե­վան­քէն ան­ցած ենք իր ա­մէ­նէն խեղճ պայ­ման­նե­րուն մէջ, բայց ու­նե­ցած ենք խոր գի­տակ­ցու­թիւն, թէ Դպ­րե­վան­քին մէջ մենք կը պատ­րաս­տո­ւինք սրբա­զան ա­ռա­քե­լու­թեան մը հա­մար։ Այս խոր գի­տակ­ցու­թիւ­նը ա­մէն տե­սակ դա­սա­պա­հէ վեր է ու Դպ­րե­վան­քին նկա­րա­գիր ու ի­մաստ կու տայ»,- ընդգ­ծեց ­Նո­րին Սր­բու­թիւ­նը։
­Հան­դի­սու­թիւ­նը վերջ գտաւ ­Վե­հա­փառ ­Հայ­րա­պե­տին «­Պահ­պա­նիչ»ով եւ «­Կի­լի­կիա» քայ­լեր­գին եր­գե­ցո­ղու­թեամբ։