­Հեր­թա­կան ան­գամ ­Սեր­րե­սի հայ հա­մայն­քը իր սրա­հի դռնե­րը լայն բա­ցեց բո­լոր հայ­րե­նա­կից­նե­րի եւ յոյն բա­րե­կամ­նե­րի առ­ջեւ, ով­քեր միշտ ներ­կայ են գտնւում մի­ջո­ցա­ռում-ցե­րե­կոյթ­նե­րին:
Այս ան­գամ ա­ռի­թը մեր հայ­րե­նի­քի ա­ռա­ջին պե­տա­կա­նու­թեան ըն­դուն­ման օ­րո­ւան՝ 28 ­Մա­յիս 1918-ին էր նո­ւի­րո­ւած: Օր, ո­րը մեծ շու­քով նշւում է ինչ­պէս մեր հայ­րե­նի­քում, այն­պէս էլ նրա սահ­մա­ննե­րից դուրս:
­Ցե­րե­կոյթ մի­ջո­ցա­ռու­մը կազ­մա­կեր­պել էին ­Հա­մազ­գա­յի­նի «Պ. ­Սե­ւակ» ­Սեր­րե­սի մաս­նա­ճիւ­ղը, մաս­նակ­ցու­թեամբ ­Թա­ղա­յին խոր­հուր­դի եւ ­Տիկ­նանց մարմ­նոյ օգ­նու­թեամբ:
­Մի­ջո­ցա­ռու­մը սկսո­ւեց ­Հան­րա­պե­տու­թեան օրհ­ներ­գի հնչիւն­նե­րի ներ­քոյ՝ ե­ռա­գոյ­նի մուտ­քով, որն ազ­դա­րա­րեց ­Թա­ղա­յին խորհր­դի ա­տե­նա­պետ ­Վազ­գէն ­Յա­րու­թիւ­նեա­նը: Այ­նու­հե­տեւ նա ներ­կան­նե­րին ներ­կա­յաց­րեց պատ­մա­կան փաս­տեր մեր պե­տու­թեան ստեղծ­ման ան­ցած ուղ­ղու մա­սին: ­Քա­նի որ սրա­հում ներ­կայ էին նաեւ յոյն բա­րե­կամ­ներ, նրանց հա­մար ա­տե­նա­պե­տի խօս­քը յու­նե­րէն լե­զո­ւով ներ­կա­յաց­րեց մեր կի­րակ­նօ­րեայ դպրո­ցի եր­կար տա­րի­նե­րի սա­նու­հի՝ այժմ ար­դէն ­Սեր­րե­սի հա­մալ­սա­րա­նի 2-րդ ­կուր­սի ու­սա­նո­ղու­հի ­Սա­թե­նիկ ­Յա­րու­թիւ­նեա­նը:
Ե­լոյթ­նե­րից ան­մի­ջա­պէս յե­տոյ հնչե­ցին հայ­րե­նա­սի­րա­կան եր­գեր եւ բա­նա­ւոր խօս­քեր-բա­նաս­տեղ­ծու­թիւն­ներ հա­մայն­քի ան­դամ­նե­րի կող­մից: Եր­գերն ու բա­նաս­տեղ­ծու­թիւն­նե­րը նո­ւի­րո­ւած էին մեր պե­տու­թեան 100-ա­մեայ ան­ցած ուղ­ղուն:
­Մի­ջո­ցառ­ման գե­ղա­րո­ւես­տա­կան մասն ա­ւար­տո­ւեց ­Հա­մազ­գա­յի­նի ա­տե­նա­պետ Ա­նա­հիտ ­Թա­մա­զեա­նի ե­լոյ­թով: ­Նա իր բա­րե­մաղ­թանք­ներն ու ե­րախ­տա­գի­տու­թեան խօս­քերն ուղ­ղեց բո­լո­րին եւ իր շնոր­հա­կա­լու­թիւ­նը յայտ­նեց ­Սեր­րե­սի հայ հա­մայն­քին մշտա­կան ա­ջակ­ցու­թեան եւ հայ­րե­նա­նո­ւէր գոր­ծե­րի հա­մար:
Ինչ­պէս իւ­րա­քա­չիւր տօն, լի­նի դա թէ ե­կե­ղե­ցա­կան, թէ պե­տա­կան տօն, իր եզ­րա­փա­կու­մը գտնում է կլոր սե­ղան­նե­րի շուրջ, ջերմ հիւ­րա­սի­րու­թիւն­նե­րի ներ­քոյ:
­Տիկ­նանց խոր­հուր­դը հեր­թա­կան ան­գամ շքեղ հիւ­րա­սի­րու­թիւն էր կազ­մա­կեր­պել ազ­գա­յին ճա­շա­տե­սակ­նե­րով, ախ­ցան­նե­րով եւ զա­նա­զան խմո­րե­ղէն­նե­րով: Ս­րա­հում ա­մէն ինչ հայ­կա­կան էր, մի­ջա­վայ­րը՝ ո­գեշն­չող: ­Հե­ռու գտնո­ւե­լով ­Մայր ­Հայ­րե­նի­քից, ներ­կա­ներն ի­րենց զգում էին ինչ­պէս հայ­րե­նի­քում, ո­գե­ւո­րո­ւած եր­գում եւ պա­րում էին մեր ազ­գագ­րա­կան երգն ու պա­րը:

ԹՂԹԱԿԻՑ