Պատասխան նամակ Արցախի մարդասիրական օգնութեան կապակցութեամբ

­Պա­տաս­խան նա­մակ Ար­ցա­խի հա­մար ա­ռա­քո­ւած յու­նա­հա­յու­թեան 
մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թեան կա­պակ­ցու­թեամբ

Ա­թէնք, ­Յու­նի­սի 28, 2022 թ.

­Յու­նաս­տա­նի՝
­Հայ ­Յե­ղա­փո­խա­կան ­Դաշ­նակ­ցու­թեան
­Կենտ­րո­նա­կան կո­մի­տէ
­Հայ դա­տի գրա­սե­նեակ
­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի գրա­սե­նեակ

Ի պա­տաս­խան 2020 թվ. ­Դեկ­տեմ­բե­րի 14-ի ­Հայ ­Յե­ղա­փո­խա­կան ­Դաշ­նակ­ցու­թեան ­Յու­նաս­տա­նի ­Կենտ­րո­նա­կան կո­մի­տէի, ­Հայ դա­տի եւ ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի գրա­սե­նեակ­նե­րի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի՝ Հ.Հ. Ա.Գ. նա­խա­րար Ա­րա Այ­վա­զեա­նին եւ Հ.Հ. ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճակ­նե­րի նա­խա­րար Անդ­րա­նիկ ­Փի­լո­յեա­նին, ինչ­պէս նաեւ ս.թ. ­Փետ­րո­ւա­րի 7-ին ­Յու­նաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թիւ­նում Հ.Հ. դես­պա­նու­թիւն փո­խան­ցած Հ.Հ. ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան վար­չա­պետ ­Նի­կոլ ­Փա­շի­նեա­նին, դես­պան ­Տիգ­րան Մկրտչեա­նին եւ Հ.Հ. Ա.Ի. նա­խա­րա­րին հաս­ցէագ­րո­ւած 44-օ­րեայ պա­տե­րազ­մից տու­ժած­նե­րին ա­ջակ­ցու­թիւն ցու­ցա­բե­րե­լու նպա­տա­կով դեռ 2020 թ. ­Դեկ­տեմ­բե­րի 12-ին եւ 2021 թ. ­Յու­նո­ւա­րի 9-ին յու­նա­հայ հա­մայն­քի մի շարք կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ եւ ­Յու­նաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­թեան ա­ջակ­ցու­թեամբ, ռազ­մա­կան օ­դա­նա­ւով ­Հա­յաս­տան ու­ղար­կո­ւած հու­մա­նի­տար օգ­նու­թեան չի­րաց­ման վե­րա­բե­րեալ նա­մակ­նե­րի յայտ­նում ենք, որ հա­մա­ձայն Հ.Հ. ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճակ­նե­րի նա­խա­րա­րու­թիւ­նից ստա­ցո­ւած տե­ղե­կա­տո­ւու­թեան՝ «­Զո­ւարթ­նոց»ի ­Բեռ­նա­տար հա­մա­լիր «­Կար­գո» 12.12.2020 թ. 2654 կգ. եւ 09.01.2021 թ. 1543 կգ. ստա­ցո­ւած բեռ­նե­րի կա­պակ­ցու­թեամբ Հ.Հ. Ա.Ի. նա­խա­րա­րու­թեան կող­մից ի­րա­կա­նա­ցո­ւել են բո­լոր անհ­րա­ժեշտ գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րը, բեռն ամ­բող­ջու­թեամբ տե­ղա­փո­խո­ւել է նա­խա­րա­րու­թեան կենտ­րո­նա­կան բա­զա:
­Ցա­ւոք, պի­տա­նե­լիու­թեան ժամ­կէ­տանց լի­նե­լու հան­գա­ման­քով պայ­մա­նա­ւո­րո­ւած բե­ռի ո­րոշ մա­սը են­թա­կայ է ե­ղել ոչն­չաց­ման:

­Յար­գան­քով՝
­Տիգ­րան Մկրտ­չեան

ՆՇՄԱՐ

­Բո­ղո­քի եւ զայ­րոյ­թի զգա­ցում­նե­րով

Ար­ցա­խի դէմ Ատր­պէյ­ճա­նի կող­մէ ի­րա­կա­նա­ցած ա­հա­ւոր պա­տե­րազ­մէն ու ա­նոր ա­ւար­տէն ետք՝ ­Յու­նաս­տա­նի տա­րած­քին ի­րա­գոր­ծո­ւած մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թեան հա­ւա­քագր­ման ու ա­նոր տրա­մադր­ման հար­ցը, շա­րու­նա­կա­բար մեր ու­շադ­րու­թեան կեդ­րո­նը մնա­ցած լրջա­գոյն հարց է, իր բո­լոր ծալ­քե­րով։
Ինչ­պէս ծա­նօթ է ­Հայ Օգ­նու­թեան ­Միու­թեան ­Յու­նաս­տա­նի եր­կու միա­ւոր­նե­րու՝ ­Յու­նաս­տա­նի ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի ու ­Մա­կե­դո­նիոյ եւ Թ­րա­կիոյ ­Հայ Գ­թու­թեան ­Խա­չի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ ի­րա­գոր­ծո­ւած մար­դա­սի­րա­կան աշ­խա­տան­քի հա­ւա­քագ­րու­մը, հսկա­յա­կան ճիգ պա­հան­ջող ու գա­ղու­թա­յին զօ­րա­շարժ պար­տադ­րած տա­րա­ծուն աշ­խա­տանք մը ե­ղաւ, որ շու­տով իր ար­դիւն­քը տո­ւաւ, հայ եւ յոյն ժո­ղո­վուր­դի ազ­նիւ ու լիա­բուռն մաս­նակ­ցու­թեամբ, ո­րոնք փու­թա­ցին մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թիւն տրա­մադ­րել՝ ­Հա­յաս­տա­նի եւ Ար­ցա­խի մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րու եւ ի մաս­նա­ւո­րի զի­նուոր­նե­րու ա­ռաջ­նա­հերթ կա­րիք­նե­րը բա­ւա­րա­րե­լու նպա­տա­կով:
Այդ օ­րէն ի վեր, ար­դէն ան­ցած է եր­կու տա­րի։ Այդ օգ­նու­թեան մէկ բա­ժի­նը օ­րին փո­խան­ցո­ւած էր Հ.Օ.Մ.-ի ­Հա­յաս­տա­նի եւ Ար­ցա­խի միա­ւոր­նե­րուն, ո­րոնք ան­մի­ջա­կան կեր­պով կազ­մա­կեր­պած էին ա­նոնց բաշ­խու­մը կա­րի­քա­ւոր մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րուն։ ­Սա­կայն, ա­միս­ներ ա­ռաջ էր, երբ ի հե­ճուկս մեր ու­նե­ցած թիւր տպա­ւո­րու­թեան, ­Զո­ւարթ­նոց օ­դա­նա­ւա­կա­յա­նի պա­հես­տի գրա­սե­նեա­կի պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րէն ի յայտ դար­ձաւ, թէ բժշկա­կան սար­քե­րու եւ դե­ղօ­րայ­քի բա­ժի­նը, որ հաս­ցէագ­րո­ւած էր Հ.Հ. Ար­տա­կարգ Ի­րա­վի­ճակ­նե­րու նա­խա­րա­րու­թեան, չէր հա­սած իր նպա­տա­կին, այլ կը շա­րու­նա­կէր մնալ ի­րենց մօտ։
Այ­սօր հան­րու­թեան կը տրո­ւի ­Յու­նաս­տա­նի մօտ Հ.Հ. դես­պան պրն. ­Տիգ­րան Մկրտչեա­նին կող­մէ ստա­ցո­ւած նա­մա­կը, 28 ­Յու­նիս 2022 թո­ւա­կա­նով, ուր կը յայտ­նո­ւի, թէ «բե­ռը տե­ղա­փո­խո­ւած է նա­խա­րա­րու­թեան կեդ­րո­նա­կան բա­զա», մինչ «պի­տա­նե­լիու­թեան ժամ­կէ­տանց լի­նե­լու հան­գա­ման­քով պայ­մա­նա­ւո­րո­ւած բե­ռի ո­րոշ մա­սը են­թա­կայ է ե­ղել ոչն­չաց­ման»…։
­Դառն բա­ւա­րա­րո­ւա­ծու­թիւն ապ­րե­լով հան­դերձ՝ որ վեր­ջա­պէս կա­րե­լի ե­ղաւ տեղ հասց­նել այս­քան հսկա­յա­կան ճի­գով հա­ւա­քագ­րո­ւած անհ­րա­ժեշտ պի­տոյք­նե­րու քա­նա­կու­թիւ­նը, նա­խա­րա­րու­թիւ­նը զօ­րա­շար­ժի են­թար­կե­լու մեր բո­լոր ջան­քե­րէն ետք, կա­րե­լի չէ չափ­սո­սալ ու չվրդո­վիլ, ամ­բողջ գոր­ծըն­թա­ցին կա­պակ­ցու­թեամբ, որ ի յայտ բե­րաւ այդ ծայր աս­տի­ճան ան­կա­րո­ղու­թեան եւ ան­տար­բե­րու­թեան կե­ցո­ւած­քը՝ պատ­կան նա­խա­րա­րու­թեան եւ իշ­խա­նու­թիւն­նե­րուն կող­մէ։
­Քա­նի մը օր ա­ռաջ, ­Յու­նաս­տան այ­ցե­լեց Հ.Հ. ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Ա­րա­րատ ­Միր­զո­յեա­նը, որ ուղ­ղա­կի հաս­ցէա­տէ­րը դար­ձաւ ­Յու­նաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­թեան եւ յատ­կա­պէս ­Յու­նաս­տա­նի ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար ­Նի­քոս ­Տեն­տիա­սի կող­մէ անձ­նա­պէս հնչե­ցու­ցած զօ­րակ­ցա­կան խօս­քե­րուն։ ­Կե­ցո­ւածք՝ որ գործ­նա­պէս ար­տա­յայ­տո­ւած էր ­Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի հան­դէպ, յոյն նա­խա­րա­րի այ­ցե­լու­թեամբ Ե­րե­ւան, պա­տե­րազ­մի օ­րե­րուն, ինչ­պէս նաեւ ­Յու­նաս­տա­նի ար­տա­քին գոր­ծոց եւ պաշտ­պա­նու­թեան նա­խա­րա­րու­թիւն­նե­րու ներ­գոր­ծու­թեամբ՝ մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թիւ­նը ժա­մուն ­Հա­յաս­տան տե­ղա­փո­խե­լու եր­կու ռազ­մա­կան օ­դա­նա­ւե­րու ան­մի­ջա­կան տրա­մադ­րու­թեամբ։ Եր­կու նա­խա­րա­րու­թիւն­ներն ալ ան­մի­ջա­պէս ար­ձա­գան­գած ու պատ­րաս­տա­կա­մօ­րէն մեր տրա­մադ­րու­թեան տակ դրած էին ի­րենց կա­րե­լիու­թիւն­նե­րը, ար­ձա­գան­գե­լով մեր դի­մու­մին, ա­ռանց ո­րե­ւէ տա­տա­նու­մի կամ ու­շա­ցու­մի։ Այս կա­րե­ւոր ազ­դա­կին եր­բեք անդ­րա­դար­ձա՞ն ար­դեօք Հ.Հ. իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը, որ ան­տար­բե­րու­թեամբ պա­տաս­խա­նե­ցին ­Յու­նաս­տա­նի պե­տու­թեան զօ­րակ­ցա­կան բա­ցա­յայտ այս կե­ցո­ւած­քին։
­Բո­ղո­քի եւ զայ­րոյ­թի մեր զգա­ցում­նե­րը բնաւ չեն ա­մո­քեր գի­տակ­ցու­թիւ­նը, թէ ապ­րանք­նե­րը վեր­ջա­պէս հա­սան նա­խա­րա­րու­թիւն, բայց դե­ղօ­րայ­քի այն­քան թան­կա­գին դե­ղե­րու մէկ մա­սը ժամ­կէ­տանց ու ան­գոր­ծա­ծե­լի դար­ձաւ ու եր­բեք չի ծա­ռա­յեց հայ վի­րա­ւոր զի­նո­ւո­րի կա­րիք­նե­րուն, իսկ նոյն պա­հուն, ոե­ւէ անձ­նա­ւո­րու­թիւն ո՛չ հե­տե­ւանք, ո՛չ ալ ո­րե­ւէ պա­տիժ կրեց իր պա­տաս­խա­նա­տու­թեան մէջ թե­րա­ցած ըլ­լա­լու պատ­ճա­ռով։
­Վեր­ջա­պէս յայտ­նի է, թէ ա­ժան սրտով դի­մա­ւո­րո­ւե­ցաւ հայ եւ յոյն ժո­ղո­վուր­դի ազ­նո­ւու­թիւ­նը ­Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի ժո­ղո­վուրդ­նե­րուն եւ հայ զի­նո­ւո­րին հան­դէպ։­Բո­ղո­քի եւ զայ­րոյ­թի
զգա­ցում­նե­րով
Ար­ցա­խի դէմ Ատր­պէյ­ճա­նի կող­մէ ի­րա­կա­նա­ցած ա­հա­ւոր պա­տե­րազ­մէն ու ա­նոր ա­ւար­տէն ետք՝ ­Յու­նաս­տա­նի տա­րած­քին ի­րա­գոր­ծո­ւած մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թեան հա­ւա­քագր­ման ու ա­նոր տրա­մադր­ման հար­ցը, շա­րու­նա­կա­բար մեր ու­շադ­րու­թեան կեդ­րո­նը մնա­ցած լրջա­գոյն հարց է, իր բո­լոր ծալ­քե­րով։
Ինչ­պէս ծա­նօթ է ­Հայ Օգ­նու­թեան ­Միու­թեան ­Յու­նաս­տա­նի եր­կու միա­ւոր­նե­րու՝ ­Յու­նաս­տա­նի ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի ու ­Մա­կե­դո­նիոյ եւ Թ­րա­կիոյ ­Հայ Գ­թու­թեան ­Խա­չի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ ի­րա­գոր­ծո­ւած մար­դա­սի­րա­կան աշ­խա­տան­քի հա­ւա­քագ­րու­մը, հսկա­յա­կան ճիգ պա­հան­ջող ու գա­ղու­թա­յին զօ­րա­շարժ պար­տադ­րած տա­րա­ծուն աշ­խա­տանք մը ե­ղաւ, որ շու­տով իր ար­դիւն­քը տո­ւաւ, հայ եւ յոյն ժո­ղո­վուր­դի ազ­նիւ ու լիա­բուռն մաս­նակ­ցու­թեամբ, ո­րոնք փու­թա­ցին մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թիւն տրա­մադ­րել՝ ­Հա­յաս­տա­նի եւ Ար­ցա­խի մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րու եւ ի մաս­նա­ւո­րի զի­նուոր­նե­րու ա­ռաջ­նա­հերթ կա­րիք­նե­րը բա­ւա­րա­րե­լու նպա­տա­կով:
Այդ օ­րէն ի վեր, ար­դէն ան­ցած է եր­կու տա­րի։ Այդ օգ­նու­թեան մէկ բա­ժի­նը օ­րին փո­խան­ցո­ւած էր Հ.Օ.Մ.-ի ­Հա­յաս­տա­նի եւ Ար­ցա­խի միա­ւոր­նե­րուն, ո­րոնք ան­մի­ջա­կան կեր­պով կազ­մա­կեր­պած էին ա­նոնց բաշ­խու­մը կա­րի­քա­ւոր մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րուն։ ­Սա­կայն, ա­միս­ներ ա­ռաջ էր, երբ ի հե­ճուկս մեր ու­նե­ցած թիւր տպա­ւո­րու­թեան, ­Զո­ւարթ­նոց օ­դա­նա­ւա­կա­յա­նի պա­հես­տի գրա­սե­նեա­կի պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րէն ի յայտ դար­ձաւ, թէ բժշկա­կան սար­քե­րու եւ դե­ղօ­րայ­քի բա­ժի­նը, որ հաս­ցէագ­րո­ւած էր Հ.Հ. Ար­տա­կարգ Ի­րա­վի­ճակ­նե­րու նա­խա­րա­րու­թեան, չէր հա­սած իր նպա­տա­կին, այլ կը շա­րու­նա­կէր մնալ ի­րենց մօտ։
Այ­սօր հան­րու­թեան կը տրո­ւի ­Յու­նաս­տա­նի մօտ Հ.Հ. դես­պան պրն. ­Տիգ­րան Մկրտչեա­նին կող­մէ ստա­ցո­ւած նա­մա­կը, 28 ­Յու­նիս 2022 թո­ւա­կա­նով, ուր կը յայտ­նո­ւի, թէ «բե­ռը տե­ղա­փո­խո­ւած է նա­խա­րա­րու­թեան կեդ­րո­նա­կան բա­զա», մինչ «պի­տա­նե­լիու­թեան ժամ­կէ­տանց լի­նե­լու հան­գա­ման­քով պայ­մա­նա­ւո­րո­ւած բե­ռի ո­րոշ մա­սը են­թա­կայ է ե­ղել ոչն­չաց­ման»…։
­Դառն բա­ւա­րա­րո­ւա­ծու­թիւն ապ­րե­լով հան­դերձ՝ որ վեր­ջա­պէս կա­րե­լի ե­ղաւ տեղ հասց­նել այս­քան հսկա­յա­կան ճի­գով հա­ւա­քագ­րո­ւած անհ­րա­ժեշտ պի­տոյք­նե­րու քա­նա­կու­թիւ­նը, նա­խա­րա­րու­թիւ­նը զօ­րա­շար­ժի են­թար­կե­լու մեր բո­լոր ջան­քե­րէն ետք, կա­րե­լի չէ չափ­սո­սալ ու չվրդո­վիլ, ամ­բողջ գոր­ծըն­թա­ցին կա­պակ­ցու­թեամբ, որ ի յայտ բե­րաւ այդ ծայր աս­տի­ճան ան­կա­րո­ղու­թեան եւ ան­տար­բե­րու­թեան կե­ցո­ւած­քը՝ պատ­կան նա­խա­րա­րու­թեան եւ իշ­խա­նու­թիւն­նե­րուն կող­մէ։
­Քա­նի մը օր ա­ռաջ, ­Յու­նաս­տան այ­ցե­լեց Հ.Հ. ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Ա­րա­րատ ­Միր­զո­յեա­նը, որ ուղ­ղա­կի հաս­ցէա­տէ­րը դար­ձաւ ­Յու­նաս­տա­նի կա­ռա­վա­րու­թեան եւ յատ­կա­պէս ­Յու­նաս­տա­նի ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար ­Նի­քոս ­Տեն­տիա­սի կող­մէ անձ­նա­պէս հնչե­ցու­ցած զօ­րակ­ցա­կան խօս­քե­րուն։ ­Կե­ցո­ւածք՝ որ գործ­նա­պէս ար­տա­յայ­տո­ւած էր ­Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի հան­դէպ, յոյն նա­խա­րա­րի այ­ցե­լու­թեամբ Ե­րե­ւան, պա­տե­րազ­մի օ­րե­րուն, ինչ­պէս նաեւ ­Յու­նաս­տա­նի ար­տա­քին գոր­ծոց եւ պաշտ­պա­նու­թեան նա­խա­րա­րու­թիւն­նե­րու ներ­գոր­ծու­թեամբ՝ մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թիւ­նը ժա­մուն ­Հա­յաս­տան տե­ղա­փո­խե­լու եր­կու ռազ­մա­կան օ­դա­նա­ւե­րու ան­մի­ջա­կան տրա­մադ­րու­թեամբ։ Եր­կու նա­խա­րա­րու­թիւն­ներն ալ ան­մի­ջա­պէս ար­ձա­գան­գած ու պատ­րաս­տա­կա­մօ­րէն մեր տրա­մադ­րու­թեան տակ դրած էին ի­րենց կա­րե­լիու­թիւն­նե­րը, ար­ձա­գան­գե­լով մեր դի­մու­մին, ա­ռանց ո­րե­ւէ տա­տա­նու­մի կամ ու­շա­ցու­մի։ Այս կա­րե­ւոր ազ­դա­կին եր­բեք անդ­րա­դար­ձա՞ն ար­դեօք Հ.Հ. իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը, որ ան­տար­բե­րու­թեամբ պա­տաս­խա­նե­ցին ­Յու­նաս­տա­նի պե­տու­թեան զօ­րակ­ցա­կան բա­ցա­յայտ այս կե­ցո­ւած­քին։
­Բո­ղո­քի եւ զայ­րոյ­թի մեր զգա­ցում­նե­րը բնաւ չեն ա­մո­քեր գի­տակ­ցու­թիւ­նը, թէ ապ­րանք­նե­րը վեր­ջա­պէս հա­սան նա­խա­րա­րու­թիւն, բայց դե­ղօ­րայ­քի այն­քան թան­կա­գին դե­ղե­րու մէկ մա­սը ժամ­կէ­տանց ու ան­գոր­ծա­ծե­լի դար­ձաւ ու եր­բեք չի ծա­ռա­յեց հայ վի­րա­ւոր զի­նո­ւո­րի կա­րիք­նե­րուն, իսկ նոյն պա­հուն, ոե­ւէ անձ­նա­ւո­րու­թիւն ո՛չ հե­տե­ւանք, ո՛չ ալ ո­րե­ւէ պա­տիժ կրեց իր պա­տաս­խա­նա­տու­թեան մէջ թե­րա­ցած ըլ­լա­լու պատ­ճա­ռով։
­Վեր­ջա­պէս յայտ­նի է, թէ ա­ժան սրտով դի­մա­ւո­րո­ւե­ցաւ հայ եւ յոյն ժո­ղո­վուր­դի ազ­նո­ւու­թիւ­նը ­Հա­յաս­տա­նի ու Ար­ցա­խի ժո­ղո­վուրդ­նե­րուն եւ հայ զի­նո­ւո­րին հան­դէպ։