Պայծառակերպութեան տօնը նշուեցաւ Անթիլիասի մայրավանքին մէջ

Ան­թի­լիա­սի մայ­րա­վան­քի «Ս. Գ­րի­գոր ­Լու­սա­ւո­րիչ» մայր տա­ճա­րին եւ ­Պիք­ֆա­յա­յի «­Սուրբ Աս­տո­ւա­ծա­ծին» վան­քի մատ­րան մէջ, ­Կի­րա­կի, 24 ­Յու­լիս 2022-ին, նշո­ւե­ցաւ հայ ե­կե­ղեց­ւոյ հինգ տա­ղա­ւար տօ­նե­րէն եր­րոր­դը՝ մեր ­Տի­րոջ ­Յի­սուս Ք­րիս­տո­սի ­Պայ­ծա­ռա­կեր­պու­թեան (Այ­լա­կեր­պու­թեան) յի­շա­տա­կը։ Ան­թի­լիա­սի ­Մայ­րա­վան­քին մէջ Ս. եւ Ան­մահ ­Պա­տա­րա­գը մա­տու­ցեց եւ յա­ւուր պատ­շա­ճի քա­րո­զեց ­Յու­նաս­տա­նի ­Հա­յոց ­Թե­մի ա­ռաջ­նորդ ­Գերշ. Տ. ­Գե­ղամ արք. ­Խա­չե­րեան։
Սր­բա­զան հայ­րը իր քա­րո­զը սկսաւ պատ­մե­լով Ք­րիս­տո­սի պայ­ծա­ռա­կեր­պու­թեամբ դրո­ւա­գը եւ ընգ­ծեց ա­նոր մէջ պար­փա­կո­ւող կա­րե­ւոր պատ­գամ­նե­րը, ո­րոնց­մէ ներշն­չո­ւե­լով եւ հզօ­րա­նա­լով պէտք է ապ­րի քրիս­տո­նեայ ան­հա­տը։ Ան դի­տել տո­ւաւ, որ Ք­րիս­տոս, իր երկ­նա­ւոր ա­ռա­քե­լու­թեան ըն­թաց­քին չու­զեց, որ մար­դիկ խօ­սին իր հրա­շա­գոր­ծու­թիւն­նե­րուն մա­սին ու տա­րա­ծեն զա­նոնք, որ­պէս­զի ի­րենց մտքին մէջ չնոյ­նաց­նեն եր­կա­ւոր թա­գա­ւո­րը Երկ­նա­յի­նին հետ. այլ խօս­քով, որ­պէս­զի մար­դիկ ի­րենց մտա­յին կա­րո­ղու­թիւն­նե­րուն սահ­մա­նա­փա­կու­թեամբ չթարգ­մա­նեն Ք­րիս­տո­սի ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը, որ շատ ա­ւե­լի մեծ ու խոր է, քան ինչ որ կը հասկ­նանք։
Իր քա­րո­զին մէջ, սրբա­զան հայ­րը նաեւ բա­ցատ­րեց Ք­րիս­տո­սի ե­րեք ա­ռա­քեալ­նե­րուն՝ ­Պետ­րո­սի, ­Յա­կո­բո­սի եւ ­Յով­հան­նէ­սի ներ­կա­յու­թիւ­նը պայ­ծա­ռա­կեր­պու­թեան դէպ­քի ժա­մա­նակ, ­Թա­փօր լե­րան վրայ։ Ք­րիս­տո­սի ա­ռա­քեալ­նե­րը Ա­նոր պայ­ծա­ռա­կեր­պու­թեան ա­կա­նա­տես ու վկայ դարձնե­լով՝ Իր ա­ռա­քեալ­նե­րուն յայտ­նա­բե­րեց գա­լիք օ­րե­րուն տե­ղի ու­նե­նա­լիք չար­չա­րանք­նե­րուն, խա­չե­լու­թեան, յա­րու­թեան եւ համ­բարձ­ման ե­ղե­լու­թիւն­նե­րը, որ­պէս­զի ա­նոնք հասկ­նա­յին, թէ ­Յի­սուս Ք­րիս­տոս այս բո­լո­րին պի­տի տո­կար, յա­նուն մարդ­կու­թեան փրկու­թեան եւ Իր ­Հօր կամ­քին, ա­պա թէ ոչ՝ ա­ռա­քեալ­նե­րը, դար­ձեալ մարդ­կա­յին մտա­յին կա­րո­ղու­թեան սահ­մա­նա­փա­կու­թեան հե­տե­ւան­քով, կրնա­յին այդ վե­րագ­րել տկա­րու­թեան։ ­Յի­սուս Իր ա­ռա­քեալ­նե­րուն ցոյց տո­ւաւ Իր ինք­նու­թիւ­նը, որ­պէս­զի ա­նոնք եր­թա­լով վկա­յէին քրիս­տո­նէա­կան հա­ւատքն ու հաս­տատ կամ­քը։ Ուս­տի, իւ­րա­քան­չիւր քրիս­տո­նեայ ու­նի իր կրե­լիք խա­չը, ո­րուն հա­մար պէտք է ու­րա­նայ իր ան­ձը եւ յանձ­նո­ւի փրկա­գոր­ծու­թեան։
­Քա­րո­զի ա­ւար­տին, սրբա­զա­նը անդ­րա­դար­ձաւ ­Պայ­ծա­ռա­կեր­պու­թեան տօ­նին ազ­գա­յին դի­մա­գի­ծին՝ ­Վար­դա­վա­ռին։ Ան ցաւ յայտ­նեց, որ իբ­րեւ ազգ սկսած ենք ան­տար­բեր ըլ­լալ մեր ազ­գա­յին սո­վո­րու­թիւն­նե­րուն ու ա­ւան­դու­թիւն­նե­րուն նկատ­մամբ։
Ուս­տի, ան յոր­դո­րեց, որ ա­մուր կառ­չած մնանք մեր ե­կե­ղե­ցա­կան ու ազ­գա­յին ար­ժէք­նե­րուն ու ա­ւան­դու­թիւն­նե­րուն։ ­Քա­րո­զիչ սրբա­զան հայ­րը նաեւ դի­տել տո­ւաւ, որ ե­կե­ղե­ցա­կան ու ազ­գա­յին ար­ժէք­նե­րէն հե­ռա­նա­լով՝ կը կար­ծենք որ կը մօ­տե­նանք ար­դի աշ­խար­հին, սա­կայն այս ըն­թաց­քով բո­լո­րո­վին կը կորսնց­նենք մեր հայ­կա­կան ինք­նու­թիւ­նը եւ ձու­լու­մի ճամ­բան կը բռնենք։