­Նոր տա­րո­ւան փոր­ձանք­ներ…

0
90

ՄԻՆՍԱՐ

— ­Չե՞մ կար­ծեր այս ան­գամ ալ ­Նոր ­Տա­րին «հոս բան­տար­կո­ւած» դի­մա­ւո­րենք:
Այս «հոս բան­տար­կո­ւա­ծը» ա­նանկ մէկ շեշ­տո­ւած ձե­ւով մը ը­սաւ, որ սա­րու­խի նման ին­կաւ ու պայ­թե­ցաւ գլխուս վրայ:
— «­Հոս բան­տար­կո­ւա­ծը» ո՞ւր է, կնիկ:
— «­Հոս», այս մեր տու­նին չոր ցա­մաք չորս պա­տե­րուն մէջ:
Ա՜խ, այս ան­պի­տան տա­րի­նե­րը: Ին­չո՞ւ այս­քան ա­րագ կ­՚անց­նին: ­Դեռ մէկ քա­նի տաս­նա­մեակ­ներ ա­ռաջ, «այս մեր տու­նին չոր ցա­մաք չորս պա­տե­րը», մեր «սի­րոյ տա­քուկ բոյնն» էին, իսկ հի­մա՞:
­Հի­մա հէ՛չ մի հարց­նէք:
­Սի­րե­լի ըն­թեր­ցող­ներ, պատ­մու­թիւնս չշա­րու­նա­կած, պի­տի ու­զէի ձե­զի ո­րոշ բա­ցատ­րու­թիւն­ներ տալ:
­Նախ ը­սեմ, որ խօ­սակ­ցու­թիւ­նը տե­ղի կ­՚ու­նե­նար իմ եւ իմ սի­րե­լի տիկ­նոջս՝ ­Գե­ղար­փիին մի­ջեւ:
— ­Գի­տե՞ս Ա­չի­նէն եւ ­Վա­ղու­նա­կը ­Նոր ­Տա­րին ո՛ւր պի­տի դի­մա­ւո­րէն:
— Ո՛չ գի­տեմ, ո՛չ ալ գիտ­նալ կ­՚ու­զեմ: Ես հե­տաքրքիր մարդ չեմ:
— ­Հա, հա, խնդա­ցինք: Ու­րեմն գիտ­ցիր, որ Ի­տա­լիա­նե­րը եւ ­Վե­նե­տիկ­նե­րը պի­տի եր­թան:
— Աս­տո­ւած հե­տեր­նին: Ա­նոնք հա­րուստ են եաւ­րում, դրամ ու­նին:
— Խն­դի­րը դրա­մը չէ, պա­րոնս, այլ՝ տրա­մադ­րու­թիւնն է: Ի­րենք աշ­խոյժ են, չէ որ քե­զի պէս…: ­Տա­րի­քէդ ա­ռաջ ար­դէն ծե­րա­ցեր գա­ցեր ես:
Խնդ­րեմ, այս «քե­զի պէ­սը» հա­շո­ւե­ցէք որ­պէս թիւ եր­կու սա­րուխ: Ան­տե­ղա­ցին ձե­ւա­ցու­ցի:
— Եօ­թը օր Ի­տա­լիա եւ ­Վե­նե­տիկ օ­դա­նա­ւով, ու­տե­լով, խմե­լով, պտտե­լով եւ հինգ աստ­ղա­նոց պան­դոկ­նե­րու մէջ ալ գի­շե­րե­լով, գի­տե՞ս քա­նի պի­տի վճա­րէն:
— ­Հոգս չէ, չեմ ու­զեր գիտ­նալ, ը­սի՛ քե­զի:
— Անձ գլուխ ըն­դա­մէ­նը 420,00 եւ­րօ:
— Գ­նա՛ աղ­ջիկ, մի՛ հա­ւա­տար, 420,00 եւ­րո­յով եօ­թը օր, ոչ թէ օ­դա­նա­ւով Ի­տա­լիա, այլ՝ նոյ­նիսկ ­Յու­նաս­տան է­շով չես պտտիր:
— Հ­րամ­մե­ցէք, պա­րոն խե­լա­ցիս, ա՛ռ եւ կար­դա՛:
Ը­սե­լը ու ճիշդ քի­թիս տա­կը, ճամ­բոր­դա­կան գրա­սե­նեա­կի մը չորս էջ­նոց գո­վազ­դի պրա­կը խո­թե­լը, մէկ ե­ղաւ:
Սկ­սայ կար­դալ: Իս­կա­պէս պրա­կին մէջ գրո­ւա­ծը, իր ը­սա­ծին պէս էր: Եօ­թը օ­րո­ւան շրջապ­տոյտ՝ Ի­տա­լիա եւ ­Վե­նե­տիկ, եր­թու­դար­ձը օ­դա­նա­ւով, գի­շե­րու­մը հինգ աստ­ղա­նոց շքեղ պան­դոկ­նե­րու մէջ, ու­տել խմե­լը ճոխ եւ ա­ռատ, (24 ժամ բաց պիւ­ֆէ), պտոյտ­նե­րը պի­տի կա­տա­րո­ւէին սոյն ճամ­բոր­դա­կան գրա­սե­նեա­կին անձ­նա­կան հանգստա­ւէտ հան­րա­կառ­քե­րով, տե­սար­ժան վայ­րե­րու եւ թան­գա­րան­նե­րու մուտ­քի տոմ­սե­րուն փո­խար­ժէք­նե­րը նե­րա­ռեալ էին գի­նին մէջ եւ տա­կա­ւին «մէկ սիւ­րիւ» ա­նակն­կալ­ներ: Պ­րա­կին մէջ դրո­ւած նկար­ներն ալ, ի­րա­պէս գրա­ւիչ, գե­ղե­ցիկ, ու հա­մո­զիչ էին: ­Ծօ, կը­սե՞ս, մտա­ծե­ցի, ու այս ե­ղաւ իմ ա­ռա­ջին սխալ մտա­ծումս, ին­չու դժբախ­տա­բար ա­ւե­լի յե­տոյ ու­րիշ­ներ ալ յա­ջոր­դե­ցին:
— ­Բո­լոր ըն­կե­րու­հի­ներս ամ­բողջ աշ­խար­հը պտտած են, ես ալ…: Ես ալ այս­տե­ղէն հոն նոյ­նիսկ չեմ կրցած եր­թալ:
­Ձեր ժա­մա­նա­կը խնա­յե­լու նպա­տա­կով ը­սեմ, որ բա­ւա­կան վի­ճե­լէ ետք, վեր­ջա­պէս տե­ղի տո­ւի եւ ցաւ ի սիրտ հա­մա­ձայ­նե­ցայ: Ու ա­սի­կա ե­ղաւ իմ թիւ եր­կու սխալս:
­Բո­լոր անհ­րա­ժեշտ աշ­խա­տանք­նե­րը կար­գա­ւո­րե­լէ ետք, ո­րո­շո­ւած օ­րը, է­շու նման խոբ­խո­շոր եր­կու պա­յու­սակ բեռ­նո­ւած, (Աս­տո­ւա՜ծ իմ, մենք եօթ­նօ­րեայ շրջապ­տոյ­տի՞ կ­՚եր­թա­յինք կոր մը, կամ թէ տուն կը փո­խադ­րէինք կոր), հա­սանք նա­խո­րո­շուած ժա­մադ­րա­վայ­րը, ուր ծա­նօ­թա­ցանք միւս ճամ­բորդ­նե­րուն ու մեր շրջա­գա­յու­թեան ա­ռաջ­նոր­դին: Ար­դէն քիչ յե­տոյ ­Վա­ղու­նա­կը եւ Ա­չի­նէն ալ ե­կան:
­Մեր մեկ­նե­լու ժա­մա­նա­կը կը մօ­տե­նար կոր, բայց մե­զի դէ­պի օ­դա­կա­յան փո­խադ­րող հան­րա­կառ­քը տա­կա­ւին ե­րեւ­ցած չու­նէր: Գ­րա­սե­նեա­կի պա­տասխա­նա­տու ա­ռաջ­նոր­դը ան­կիւն մը քա­շո­ւած, իր բջի­ջա­յին հե­ռա­ձայ­նով մէ­կու մը հետ ցած ձայ­մով կը վի­ճէր կոր: Սկ­սայ ան­հանգս­տա­նալ: ­Քիչ ետք պա­տաս­խա­նա­տուն մե­զի մօ­տե­ցաւ եւ ը­սաւ.
— Դժ­բախ­տա­բար փոք­րիկ փոր­ձանք մը պա­տա­հե­ցաւ մեր գրա­սե­նեա­կի ինք­նա­շար­ժին ու ստի­պուած պէտք է, որ ու­րիշ մի­ջո­ցով մը օ­դա­կա­յան եր­թանք:
— ­Քա, վնաս չու­նի, թաք­սի մը կ­՚առ­նենք կ­՚եր­թանք: (­Սո­խի գլու­խի պէս նե­տո­ւե­ցաւ ­Գե­ղար­փին):
— ­Հա քա, ինչ կ­՚ըլ­լայ որ, թաք­սի մը կ­՚առ­նենք կ’եր­թանք: (Ուղ­ղա­կի հա­մա­ձայ­նե­ցաւ Ա­չի­նէն): Ա­սանկ փոք­րիկ պա­տա­հա­րի մը ե­րե­սէն թող չձգենք, որ մեր այ­սօ­րո­ւայ ու­րախ տրա­մադ­րու­թիւ­նը խան­գա­րո­ւի:
Ան­գամ մը եւս, է­շու նման բեռ­նո­ւե­ցայ մեր եր­կու կո­ճա­ման պա­յու­սակ­նե­րը եւ բա­ւա­կան փնտռե­լէ ետք, վեր­ջա­պէս յա­ջո­ղե­ցանք թաք­սի մը գտնել ու բա­ւա­կան մեծ ու­շա­ցու­մով հաս­նիլ օ­դա­կա­յան:
­Դար­ձեալ ձեր ժա­մա­նա­կը խնա­յե­լու նպա­տա­կով, ձե­զի հեր­թա­կան շար­քով պի­տի թո­ւեմ, մեր գլխուն հա­սած մնա­ցեալ բո­լոր փոր­ձանք­նե­րը:
Ա.- Օ­դա­կա­յան ու­շա­ցու­մով հաս­նել­նուս հե­տե­ւանք­պով, հասկ­նա­լի է, որ թռիչք­նիս կորսն­ցու­ցինք, սա­կայն մեր ա­ռաջ­նոր­դը մե­զի վստա­հե­ցուց, որ ան­հանգս­տա­նա­լու պատ­ճառ մը չկայ, ո­րով­հե­տեւ ին­քը ան­պայ­ման, հար­ցը տե­ղո­ւոյն վրայ պի­տի լու­ծէր: ­Դար­ձեալ ան­կիւն մը քա­շո­ւե­ցաւ եւ սկսաւ իր բջի­ջա­յին հե­ռա­ձայ­նով մէ­կու մը հետ խօ­սիլ, ա­պա յայ­տա­րա­րեց:
— Ա­մէն բան կար­գադ­րո­ւե­ցաւ, հէչ մի մտա­հո­գուիք:  Չնչին տար­բե­րու­թիւն մը վճա­ռե­լով, պի­տի մեկ­նինք յա­ջորդ թռիչ­քով:
­Գե­ղար­փին եւ Ա­չի­նէն ու­րա­խու­թեամբ ծա­փա­հա­րե­ցին: Իսկ ե՞ս… ես պատ­րաստ էի մարդ սպան­նե­լու, ո­րով­հե­տեւ շրջա­գա­յու­թեան գու­մա­րէն բա­ցի, ար­դէն 35,00 եւ­րօ ալ վճա­ռած էի թաք­սիին հա­մար: ­Մինչ այդ նկա­տե­ցի, որ ­Վա­ղու­նակն ալ կար­ծես թէ սկսած էր ին­ծի տե­սակ մը ծուռ ծուռ նա­յիլ: Չ­մոռ­ցած ը­սեմ, որ ա­ռաջ­նորդ­նիս ալ վրի­պե­ցաւ մե­զի տե­ղե­կաց­նե­լու, որ «յա­ջորդ թռիչ­քի» օ­դա­նա­ւի տոմ­սակ­նե­րուն այդ «չնչին» տար­բե­րու­թիւ­նը, անձ գլուխ 100,00 եւ­րօ էր, ինչ­պէս նաեւ, որ «յա­ջորդ թռիչ­քը» կէս գի­շե­րէն ետք, ա­ռա­ւօ­տեան ժա­մը 02:00-ին պի­տի ըլ­լար:
— Աշ­խարհ կոր­ծա­նի, ես ո­րո­շած եմ այ­սօր տրա­մադ­րու­թիւնս չաւ­րել, (յայ­տա­րա­րեց ­Գե­ղար­փին ու Ա­չի­նէին թե­ւը մտնե­լով, ը­սաւ), ե­կուր աղ­ջիկ, մին­ջեւ մեր մեկ­նե­լուն ժա­մը հաս­նի­լը, քո­նէ քիչ մը օ­դա­կա­յա­նին խա­նութ­նե­րը պտտինք… դուք ալ գա­ցէք սուրճ մը խմե­ցէք: (Ը­սաւ մե­զի ու ին­ծի դառ­նա­լով հար­ցուց), Հ­մա­յեա՛կ, հէչ ման­րուք կա՞յ մը վրադ:
­Փո­խա­նակ պա­տաս­խա­նե­լու, ծուռ-ծուռ ուղ­ղա­կի աչ­քե­րուն մէջ նա­յե­ցայ: Կ­՚ե­րե­ւի թէ նա­յո­ւածքս խե­լա­գա­րի նա­յո­ւած­քի նման էր, ին­չու ա­րագ մը մեկ­նե­ցաւ, ա­ռանց ո­րե­ւէ ու­րիշ ա­ւե­լորդ պա­կաս խօսք ը­սե­լու:
Բ.- ­Ժա­մը հա­սաւ եւ բա­ւա­կան ան­հան­գիստ ճամ­բոր­դու­թե­նէ մը ետք, վեր­ջա­պէ՜ս խե­րով-բա­րով հա­սանք Ի­տա­լիա: ­Մենք հա­սանք, ա­յո՜… բա՞յց… բայց դժբախ­տա­բար չհա­սան մեր պա­յու­սակ­նե­րը, ո­րոնք սխալ­մամբ ու­րիշ թռիչ­քի մը բեռ­ցո­ւե­լով, հա­սած էին հե­ռա­ւոր Աւստ­րա­լիա­նե­րը: ­Քա­նի մը ան­գամ հե­ռա­ձայ­նե­լէ ետք, ա­ռաջ­նորդ­նիս մե­զի վստա­հե­ցուց, որ մին­չեւ ա­ռա­ւօտ, մեր պա­յու­սակ­նե­րը ան­պայ­ման մե­զի հա­սած պի­տի ըլ­լա­յին: ­Բայց… մոռ­ցաւ ը­սե­լու, թէ ո՞ր օ­րո­ւան ա­ռա­ւօ­տուն հա­սած պի­տի ըլ­լա­յին:
— Ա­ւե­լի լաւ, Ի­տա­լիա­յէն վեր­ջին նո­րա­ձե­ւու­թեան հա­գուստ­ներ կը գնենք, (ը­սաւ ­Գե­ղար­փին):
Ա­չի­նէն հա­մա­ձայ­նե­ցաւ: (Ան պա­կաս էր՝ չհա­մա­ձայ­նէր): ­Վա­ղու­նա­կը, չղայ­նու­թեամբ խնդաց, իսկ ես ալ գաղտ­նօ­րէն թան­սիո­նի դե­ղա­հատ­նե­րուս տու­փը հա­նե­ցի եւ ոե­ւէ մէ­կը լուր չա­ռած, ա­րագ մը եր­կու հատ կուլ տո­ւի:
— Ա­մօթ չըլ­լայ եա՜, բայց ա­ռանց գի­շե­րա­նո­ցի գի­շե­րը ինչ­պէ՞ս պի­տի պար­կինք: ­Հար­ցու­ցի:
­Գե­ղար­փին եւ Ա­չի­նէն նշա­նա­կու­թեամբ ի­րար ե­րես նա­յե­ցան, խնդա­ցին, ա­պա ­Գե­ղար­փին ը­սաւ:
— ­Ճիշդ նո­րապ­սակ­նե­րու մեղ­րա­լուս­նի նման:
Սկ­սայ մտա­ծել, որ ան­պայ­ման կնիկս ինձ­մէ գաղտ­նի բան մը խմած ըլ­լա­լու էր: Եղ­բա՛յր, տար­բեր չէր կրնար բա­ցատ­րո­ւիլ իր այս մշտա­կան եր­ջա­նիկ տրա­մադ­րու­թիւ­նը:
Գ.- ­Պան­դո­կը իս­կա­պէս շքեղ ու հինգ աստ­ղա­նոց էր, բայց… կը գտնո­ւէր մեր մնա­լիք հան­րա­կա­ցա­րա­նին ճիշդ դի­մա­ցը: ­Պան­դո­կա­պե­տը, ան­տե­ղեակ ըլ­լա­լով մեր ու­շա­ցու­մի պատ­ճա­ռէն եւ ո­րե­ւէ լուր ալ ստա­ցած չըլ­լա­լուն, մար­դը ի­րա­ւուն­քո­վը են­թադ­րէր էր, որ մեր պտոյ­տը յե­տաձ­գո­ւած է եւ մեր սե­նեակ­նե­րը տրա­մադ­րած էր ու­րիշ ճամ­բորդ­նե­րու:
­Բա­ւա­կան մե՜ծ դժո­ւա­րու­թեամբ, մեր խե՜ղճ ա­ռաջ­նոր­դը, յա­ջո­ղած էր այս հան­րա­կա­ցա­րա­նին մէջ, մե­զի գո­նէ մէ­կա­կան սե­նեակ ա­պա­հո­վել:
— Բ­նաւ ալ հոգս չէ, (ը­սաւ ­Գե­ղար­փին), քա մի­թէ մենք Ի­տա­լիա քնա­նա­լո՞ւ ե­կեր ենք մը…
Սկ­սայ եր­կու ձեռ­քերս, դէ­պի իր բա­րակ վի­զը եր­կա­րել, բայց ա­ռագ մը պա­ղա­րիւ­նու­թիւնս վե­րագ­տե­լով ինք­զինքս զսպե­ցի…
Դ.- Անս­պա­սե­լի թիւ­րի­մա­ցու­թեան մը հե­տե­ւան­քով, մե­զի պտտցնե­լիք անձ­նա­կան «հանգս­տա­ւէտ հան­րա­կառքն» ալ չէր ա­պա­հո­վո­ւած ու ստի­պո­ւած սկսանք պտտիլ, Ի­տա­լիոյ հան­րա­յին փո­խադ­րա­մի­ջոց­նե­րով:
­Մեր ա­ռաջ­նոր­դը մե­զի նա­խազ­գու­շա­ցուց, ը­սե­լով՝ որ Ի­տա­լիա շատ գո­ղու­թիւն­ներ կ­՚ըլ­լա­յին կոր, մա­նա­ւանդ զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րուն այ­ցե­լած վայ­րե­րը, ա­նանք որ պէտք էր, որ մեր դրա­մա­պա­նակ­նե­րը լաւ պա­հէինք:
— ­Մե­զի գող­նալ մտա­ծո­ղը չէ ծնած տա­կա­ւին: (Ը­սի խնդա­լով):
Ա­ղէկ ը­սեր են՝ «­Ծօ, մեծ պա­տառ կեր, մեծ խօսք մի ը­սեր»: Երբ մեր ի­ջե­ւա­նած հան­րա­կա­ցա­րա­նը վե­րա­դար­ձանք, ցաւ ի սիրտ նկա­տե­ցինք, որ իմ եւ ­Վա­ղու­նա­կին դրա­մա­պա­նակ­նե­րը ար­դէն թռցու­ցած էին. ա­ղէկ որ ­Գե­ղար­փին եւ Ա­չի­նէն ի­րենց, (վար­դի ջուր ե­րես­նիդ), կրծքա­ման­նե­րուն մէջ, ո­րոշ գու­մար մը պա­հած էին, ե­թէ ոչ…:
Ան­ձեռնմ­խե­լի կա­նոն: Աշ­խար­հի ա­մէ­նաա­պա­հով դրա­մարկ­ղը, ի­գա­կան սե­ռի կրծքա­մանն է: ­Շա՜տ մեծ դիւ­րու­թեամբ կրնաս ո­րե­ւէ գու­մար հոն պա­հես­տի դնել, սա­կայն հա­ւա­տա­ցէք, որ շա՜տ մեծ դժո­ւա­րու­թեամբ կրնաս այդ գու­մա­րը ետ առ­նել:
Ե.- ­Ճա­շը իս­կա­պէս ճոխ ու ա­ռատ էր: ­Բայց եղ­բայր, մա­քա­րո­նիա ու­տե­լէն ալ մու­խեր­նիս մա­րաւ: Առ­տու, կէ­սօր, գի­շեր մա­քա­րո­նիա: ­Մա­քա­րո­նիա՝ հոր­թի մի­սով, մա­քա­րո­նիա՝ խո­զի մի­սով, մա­քա­րո­նիա՝ հա­ւու մի­սով, մա­քա­րո­նիա՝ ձու­կով, մա­քա­րո­նիա՝ բան­ջա­րե­ղէն­նե­րով, մա­քա­րո­նիա՝ ձկնե­ղէն­նե­րով, մա­քա­րո­նիա, մա­քա­րո­նիա, մա­քա­րո­նիա:
Զ.- Դժ­բախ­տա­բար, թան­քա­րան­ներն ալ չկրցանք այ­ցե­լել, ո­րով­հե­տեւ «ցու­ցա­նիւ­թե­րու հո­գա­տա­րու­թեան» շրջա­նը ըլ­լա­լուն, մուտ­քը ար­գի­լո­ւած էր:
­Չեմ գի­տեր, ո՛ր ­Սուր­բին մի­ջամ­տու­թեամբ, ան­ցան այս անն­կա­րագ­րե­լի շրջապ­տոյ­տին տա­ժա­նե­լի եօ­թը օ­րե­րը եւ վեր­ջա­պէ՜ս վե­րա­դար­ձանք մեր տու­նիկ­նե­րը:
Ա­թէն­քի օ­դա­կա­յա­նին մէջ, մեր հրա­ժեշ­տի պա­հուն, ­Վա­ղու­նա­կին քիչ մը ան­դին քա­շե­ցի եւ հար­ցու­ցի.
— ­Կը նե­րես եա՜, ­Վա­ղու­նակ, բայց ին­չո՞ւ ա­մէն ան­գամ, որ դեր­սու­թիւն մը կը պա­տա­հեր կոր, ին­ծի ծուռ-ծուռ կը նա­յէիր կոր:
— ­Բա­րե­կամս, հո­գիդ սի­րեմ, այ­սու­հե­տեւ այս գա­ղա­փար­ներդ դուն քե­զի պա­հէ: Կ­՚ու­զես կոր Ի­տա­լիա՞ եր­թալ: Ե­լիր գնա: Աս­տո­ւած հետդ: Իմ յան­ցա՞նքս ինչ է… ին­չո՞ւ ին­ծի ալ հետդ կը քաշքշես կոր:
— Ան­շուշտ կա­տակ կ­՚ը­նես կոր, ­Վա­ղու­նակ: Ըն­կերս, ես քո՛ւ խադ­րիդ հա­մար է, որ ե­կայ: ­Գե­ղար­փին ին­ծի ը­սաւ, որ դուք է­րիկ-կնիկ ո­րո­շեր էք ­Նոր ­Տա­րին Ի­տա­լիա անց­նել, ես ալ քե­զի ըն­կե­րա­նա­լու հա­մար է որ ե­կայ:
— Ի՞նչ ը­սիր… վա՜յ չար սա­տա­նայ, վա՜յ: Ա­չի­նէն ալ ձեր մա­սին ճիշդ նոյն բա­նը ը­սաւ ին­ծի: ­Վա՜յ խո­րա­մանկ կնիկ­ներ վա՜յ: Ինչ ե­ղա­ծը հասկ­ցա՞ր հի­մա:
Չկր­ցայ ո­չինչ ը­սել: ­Լե­զուս կա­պո­ւե­ցաւ: Աչքս դառ­ձաւ: ­Միայն ա­սանկ, պղտոր, նման մշու­շի, կը յի­շեմ կոր, որ խե­լա­գա­րի հա­յեաց­քով ­Գե­ղար­փիին փնտռե­ցի: ­Հա­զիւ ի­րեն տե­սայ, ուղ­ղա­կի վրան ցատ­կե­ցի եւ եր­կու ձեռ­քերս ալ վի­զին շուրջ ո­լո­րե­լով, սկսայ սեղ­մե՜լ, սեղ­մե՜լ, սեղ­մե՜լ: ­Չեմ գի­տեր թէ ին­չու, սա­կայն որ­քան կը սեղ­մէի, այն­քան ա­ւե­լի հա­ճոյք կ­՚առ­նէի: Ան­մի­ջա­պէս վրայ հա­սան քա­նի մը սպի­տա­կազ­գեստ մար­դիկ, ո­րոնք վրաս ին­կան ու գե­ղե­ցիկ ճեր­մակ բռնա­շա­պիկ մը հագ­ցու­ցին ին­ծի:
Եր­բեք պի­տի չմոռ­նամ բռնա­շա­պի­կին վրա­յի ցու­ցա­գի­րը…
«­Մէյտ ին Ի­թա­լի» գրո­ւած էր: Ի­տա­լա­կա՜ն էր, ի­տա­լա­կա՜ն…
* * *
­Սի­րե­լի ըն­թեր­ցող­ներս եւ «Ա­զատ Օր»ի ըն­տա­նիքս, ­Նոր ­Տա­րո­ւան եւ հա­յոց ­Սուրբ Ծնուն­դի զոյգ տօ­նե­րուն ա­ռի­թով, խնդրեմ ըն­դու­նե­ցէք իմ ա­մե­նաան­կեղծ բա­րե­մաղ­թանք­ներս: Ե­րա­նի 2024-ը ի­րա­կա­նաց­նէ մեր կի­սատ ու ան­կա­տար մնա­ցած բո­լոր ծրա­գիր­նե­րը:

minsar55@gmail.com