Յունահայոց թեմէն ներս ծառայող երկու աբեղաներ ստացան վարդապետական աստիճան

Գլ­խա­ւո­րու­թեամբ ­Մե­ծի ­Տանն ­Կի­լի­կիոյ Ա­րամ Ա. ­Վե­հա­փառ հայ­րա­պե­տին եւ ներ­կա­յու­թեամբ վա­նաբ­նակ միա­բան հայ­րե­րուն, միա­բա­նու­թեան չորս ա­բե­ղա­ներ, ո­րոնց կար­գին ­Յու­նաս­տա­նի ­Հա­յոց թե­մէն ներս ծա­ռա­յող՝ Ա­թէն­քի ա­ռաջ­նո­դա­նիստ Ս. Գ­րի­գոր ­Լու­սա­ւո­րիչ մայր ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ Եզ­րաս աբղ. ­Թէ­նէ­քէ­ճեան եւ ­Թե­սա­ղո­նի­կէի Ս. Աս­տո­ւա­ծա­ծին ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ Ե­ղիա աբղ. ­Մալ­խա­սեան ար­ժա­նա­ցան վար­դա­պե­տա­կան աս­տի­ճա­նի տու­չու­թեան։ ­Շա­բաթ, 11 ­Մա­յիս 2024-ի ե­րե­կո­յեան չորս ա­բե­ղա­նե­րը ներ­կա­յա­ցու­ցին վար­դա­պե­տու­թեան աս­տի­ճա­նի թեկ­նա­ծու­թեան ի­րենց ա­ւար­տա­ճա­ռե­րը։ ­Հայր Եզ­րա­սը ներ­կա­յա­ցուց Ա­նա­նիա վար­դա­պետ «­Նա­րե­կա­ցիի խրա­տա­գիր­քը» (թարգ­մա­նա­կան՝ գրա­բա­րէ աշ­խար­հա­բար-ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէն), իսկ հայր Ե­ղիան՝ «Ս. Ս­տե­փա­նոս ­Սիւ­նե­ցի եւ իր աս­տո­ւա­ծա­բա­նա­կան եր­կե­րը» (թարգ­մա­նա­կան՝ գրա­բա­րէ աշ­խար­հա­բար-ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէն)։
­Ներ­կա­յա­ցում­նե­րու եւ պաշտ­պա­նու­թիւն­նե­րու ա­ւար­տին, ­Վե­հա­փառ հայ­րա­պե­տը իւ­րա­քան­չիւր ներ­կա­յա­ցու­մէ ետք տո­ւաւ թե­լադ­րու­թիւն­ներ եւ կա­տա­րեց ընդգ­ծում­ներ՝ ա­ւար­տա­ճա­ռի նիւ­թե­րը կա­տա­րե­լա­գոր­ծե­լու հա­մար։ Ա­պա, ան յղեց իր եզ­րա­փա­կիչ օրհ­նու­թեան խօս­քը, ուր շեշ­տեց հո­գեմ­տա­ւոր զար­գաց­ման կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը։ ­Նո­րին Սր­բու­թիւ­նը իր հայ­րա­կան խօս­քի ա­ւար­տին գնա­հա­տեց միա­բան հայ­րե­րուն կա­տա­րած աշ­խա­տանք­նե­րը։
­Կի­րա­կի, 12 ­Մա­յիս 2024-ին, հան­դի­սա­պե­տու­թեամբ Ա­րամ Ա. կա­թո­ղի­կո­սին, Ան­թի­լիա­սի ­Մայ­րա­վան­քի ­Սուրբ Գ­րի­գոր ­Լու­սա­ւո­րիչ մայր տա­ճա­րին մէջ, յըն­թացս Ս. եւ Ան­մահ ­Պա­տա­րա­գին, չորս ե­րի­տա­սարդ միա­բան հայ­րե­րը վար­դա­պե­տու­թեան մաս­նա­ւոր իշ­խա­նու­թեան չորս աս­տի­ճան­նե­րը ստա­ցան՝ ձե­ռամբ ­Նա­րեկ արք. Ա­լէե­մե­զեա­նի եւ խար­տա­ւի­լա­կու­թեամբ ­Սար­գիս վրդ. Աբ­րա­հա­մեա­նի։
­Սուրբ ­Պա­տա­րա­գէն ան­մի­ջա­պէս ետք, ­Նո­րին Ս. Օ­ծու­թիւ­նը վե­հա­րա­նին մէջ ըն­դու­նեց նո­րըն­ծայ վար­դա­պետ­նե­րը եւ իր հայ­րա­կան օրհ­նու­թիւ­նը շնոր­հեց ա­նոնց։