ՆԱՆՕՐ ԷՐՋԷՆԵԱՆ

­Մա­յիս 2020-էն ար­դէն ­Մա­յիս 2021-ը շատ ա­րագ ան­ցաւ եւ սար­սա­փե­լի հետ­քեր ձգեց իր ե­տին։ Այս տա­րի, մա­յի­սեան յաղ­թա­նակ­նե­րու ո­գե­կո­չու­մը հա­կա­սա­կան զգա­ցում­նե­րով լե­ցուն է։ ­Կորսն­ցու­ցած ենք Ար­ցա­խի 75 տո­կո­սը՝ ­Շու­շին, ­Հադ­րու­թը եւ Ար­ցախ աշ­խար­հի պատ­մա­կան ժա­ռան­գու­թիւն­նե­րը. եւ ո՛չ միայն, հա­պա՞ ­Սիւ­նիքն ու ­Տա­ւո՞ւ­շը, ուր ար­դէն ներ­խու­ժած են ա­զե­րի-թուր­քե­րու բա­նա­կա­յին ստո­րա­բա­ժանումները:
1991-1992 թո­ւա­կան­նե­րուն մեր խի­զախ հե­րոս­նե­րու թա­փած ա­րեամբ ա­զա­տագ­րո­ւած հայ­րե­նա­կան հո­ղե­րը յանձ­նո­ւե­ցան թշնա­միին։ ­Ցա­սումն ու ընդվ­զու­մը ան­սահ­ման են։ Ա­հա՛ մեր ­Հայ­րե­նի­քի ներ­կայ ի­րա­վի­ճա­կը եւ ի՞նչ մար­տահ­րա­ւէ­րի դէմ հան­դի­ման կը գտնո­ւի մեր սե­րուն­դը։
Այ­սօ՛ր, ա­ւե­լի քան եր­բեք, մեր ճտին պարտքն է մեր հայ­րե­նի­քը դուրս բե­րել այս ար­հա­ւիր­քէն։ Ան­սա­կար­կե­լի ի­րո­ղու­թիւն է, որ մեր հայ­րե­նի­քը պէտք ու­նի ար­հես­տա­վարժ, հայ­րե­նա­սէր եւ ժո­ղովր­դա­վար իշ­խա­նու­թեան մը, որ­պէս­զի կա­րե­լի ըլ­լայ եր­կի­րը դուրս բե­րել տնտե­սա­կան, ըն­կե­րա­յին եւ ա­պա­հո­վա­կան ճգնա­ժա­մէն։ Այս գե­րա­գոյն նպա­տա­կին հաս­նե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ է միաս­նա­կան աշ­խա­տանք։ ­Բո­լորս՝ ­Հա­յաս­տան, Ար­ցախ եւ ի Ս­փիւռս աշ­խար­հի պար­տա­ւոր ենք գի­տակ­ցիլ այս մա­հու կե­նաց ի­րա­կա­նու­թեան։
­Մենք լաւ գի­տենք, որ ա­րեան գնով շա­հած հայ­րե­նի­քը չենք զի­ջիր, վկայ Ե­ռաբ­լուր պառ­կած մեր հա­զա­րա­ւոր տղա­քը, մեր ան­հա­մար հաշ­ման­դամ ըն­կեր­նե­րը, ինչ­պէս նաեւ հա­րիւ­րա­ւոր գե­րի հայ­րե­նա­կից­նե­րը։
­Պատ­գա­մը յստակ է՝ կեր­տել հզօր հայ­րե­նիք, որ կ’են­թադ­րէ ու­նե­նալ ժա­մա­նա­կա­կից տնտե­սա­կան հա­մա­կարգ, ար­դա­րօ­րէն բա­րե­կե­ցիկ ըն­կե­րա­յին կար­գեր եւ երկ­րի ա­պա­հո­վու­թիւ­նը հսկող պաշտ­պա­նու­թեան հա­մա­կարգ։ Այս ուղ­ղու­թեամբ է, որ մեր աշ­խա­տանք­նե­րը պէտք է ծա­ւա­լենք ներդ­նե­լով գի­տա­կան, նիւ­թա­կան եւ մար­դու­ժի կա­րե­լիու­թիւն­նե­րը, որ­պէս­զի հաս­նինք նոր ­Մա­յի­սեան յաղ­թա­նակ­նե­րու, ի­րա­կա­նաց­նե­լու հա­մար մեր բո­լո­րին բարձ­րա­գոյն նպա­տա­կը, ո­րուն ճամ­բան կ’անց­նի Ար­ցա­խէն՝ հաս­նե­լու հա­մար մեր բռնագ­րա­ւած պա­պե­նա­կան հո­ղե­րը։