Քուին Մինասեան — «Ակօս»
Աթէնք, Յունուար 19, 2007. ձմեռնային սովորական օր մըն է, հազիւ ընտանեօք ճաշած ենք, երբ ժամը 15:20ին հեռաձայնը կը զարնէ: Էրհանն է գիծին միւս ծայրը. իմ միակ՝ մինչեւ այդ օրը, թուրք բարեկամս. ես ալ կարծեմ՝ իր միակ հայ բարեկամուհին էի: Ի՜նչ ուրախ եմ, որ կրկին իր ձայնը կը լսեմ. բայց տեսակ մըն է, ծանր եւ խռպոտ:
-Քուին, Հրանդի՛ն սպաննեցինք. ներողութի՜ւն, ներողութի՜ւն, ներողութի՜ւն…
-Է՛րհան, ի՞նչ է ըսածդ. ո՞ր Հրանդը. դու՞ն, սպաննե՞լ. ի՞նչ…
-Ա՜խր, լուր չունի՞ս. աշխարհը տակն ու վրայ է. քեզի կ‘ըսեմ Հրա՛նդը սպաննեցին: Հրանդ Տինքը:
Սառած ու թմրած մնացի, անկարող շարժելու կամ որեւէ բան մը ըսելու:
— Կրկին ու կրկին ներողութի՜ւն… Գիտե՛մ. անկարելի է սպաննողներուն ներես, բայց գիտցիր, որ ինծի պէս շատ թուրքեր, նոյնպէս անկարելի՛ է Հրանդին ոճրագործները ներենք: Հեռատեսիլդ բաց, ամբողջ աշխարհի կայաններուն ոսպնեակները «Ակօս»ի վրայ են…΄
Հազար հազարներով Թուրք քաղաքացիներ մէկ վայրկեանէն միւսը՝ «մենք ալ հայ ենք, մենք ալ Հրանդ ենք» յայտարարեցին: Վիշտն ու զայրոյթը յայտնի էին անոնց դէմքին վրայ: Ի՜նչ զարմանալի. Հրանդին նահատակութիւնը հայերուն եւ թուրքերուն միաժամանակ նո՛յն զգացումները ի յայտ բերել տուաւ: Արդէն հարցազրոյցի մը ընթացքին Հրանդը ըսած էր «Սպառնալիքներ կը ստանամ, բայց իմ մահը աւելի՛ աղմկոտ պիտի ըլլայ, քան իմ կեանքը»:
Հրանդ ինչպէ՞ս կարողացաւ խղճիը դպնալ բոլոր այն մարդոց (ձախակողմեան, հակառակորդ, փոքրամասնութիւն, այլահաւատ կամ պարզապէս մտածող), որոնք իրենց մորթին վրայ տասնեակ տարիներով զգացած են թրքական վարչակարգին կողմէն գործուած անարդարութիւնները:
Քաջաբար, ազնիւ ու անկեղծօրէն պաշտպանելով բոլորին իրաւունքները:
Պայքար՝ Արդարութեան, Ազատութեան, Ժողովրդավարութեան համար: Ա՛ս է Հրանդին յաւերժական պատգամը: Որքա՜ն այժմէական, իրա՜ւ:
