Մարիաննա Շահպարոնեան ծնած է Հայաստան` Երեւան քաղաքին մէջ, սակայն 2 տարեկան հասակին ընտանիքով տեղափոխուեցան Ռուսիա` Մոսկուա: Հոն յաճախած է դպրոց եւ համալսարան, այնուհետեւ ուսումը շարունակեց Պելճիքայի մէջ:
Հայրենասիրութիւնը սերմանած է իր մէջ փոքր տարիքէն: Կը յիշէ, թէ հայրը կը պարտադրէր տան մէջ միայն հայերէն խօսիլ: Տան մէջ միշտ կը քննարկուէին Հայաստանի մէջ տեղի ունեցող իրադարձութիւնները:
Ան կ’ըսէ թէ երբ կ’ապրիս հայրենիքէն հեռու, կարօտը կը խեղդէ, ուստի կը փորձես շուրջ բոլորդ Հայաստան ստեղծել:
Իւրաքանչիւր ամառ պարտադրաբար կ’այցելէին Հայաստան եւ առնուազն 2-3 ամիս հոն կը մնային: Կը ծանօթանային երկրի գեղեցկութեան ու մշակոյթին, կ’այցելէին տեսարժան վայրեր, շփում կ’ունենային մարդոց հետ:
Բանաստեղծութիւններ գրելու սկսած է հինգ տարեկանին եւ առաջին ոտանաւորը եղած է Հայաստանի մասին: Մայրը զինք կը պատմէր, թէ Հայաստան հերթական այցելութեան ժամանակ գացած էին Սեւանայ լիճ` հանգիստի: Լիճի ափին քանի մը վայրկեան կանգնելէ ետք Մարիաննան ըսաւ` «մայրի՛կ, շտապ թուղթ եւ գրիչ վերցրո՛ւր, բան եմ ասում, որ գրես»: Եւ ան ապշած մնացած էր, որ սկսած էր շարադրել ոտանաւոր, որը ունէր յանգեր: Միշտ գրած է Հայաստանի մասին, նաեւ հայրենիք վերադառնալու, բնակելու երազանքներու մասին: Տարատեսակ մրցոյթներու եւ փառատօներու դափնեկիր է: Երկու անգամ մասնակցած է «մէկ ազգ մէկ մշակոյթ» համահայկական փառատօնին եւ ընթերցած է իր գրած ոտանաւորները Հայաստանի մասին:
Հայաստան վերադառնալու միտքը մշտապէս ներկայ եղած է իր ընտանիքին մէջ. կը խօսէին անոր մասին, կը քննարկէին ու միասին կ’երազէին: Եւ ձիւնառատ մռայլ առաւօտ մը հայրը ըսաւ, որ հայրենիք կը վերադառնան: Այլընտրանք չկար. այս կարօտի զգացումը սիրտին մէջ անհնար էր այլեւս ապրիլ օտար հողի վրայ: Եւ տեղափոխուեցան: Մարիաննան այնչափ շնորհակալ է իր հօրը այդ ճիշդ որոշումը կայացնելու համար:
Այժմ ստեղծած է ժողովածու գիրք մը, որու մէջ ներառուած են միայն հայրենիքին նուիրուած անոր ոտանաւորները: Այս մէկը աւելի արդիական դարձաւ ստեղծուած իրավիճակով, Արցախեան երկրորդ պատերազմէն ետք: Ան կը փափաքի իր ստեղծագործութիւններուն միջոցով աշխարհասփիւռ հայութեան ուշադրութիւնը սեւեռել ազգային արժէքներու ուղղութեամբ, ոգեշնչել սորվիլ հայերէն ու վերադառնալ հայրենիք:
Սիւնիք
Մարիաննա Շահպարոնեան
Սիւնի՛ք, մեր անկոտրում ողնաշար,
Հրաշագեղ անմոռաց բնաշխարհ,
Հայեացքներս ուղղենք Տաթեւի վանք,
Տաք զեփիւռի քնքշանքը զգանք,
Տեսարժան Շաքէի լեռնային մի ջրվէժ,
Նժդեհն այստեղ մարտեր է վարել թէժ,
Սիւնի՛ք, մեր անկոտրում ողնաշար,
Խիզախ հնօրեայ բառապաշար,
Թշնամու հանդէպ ոչ յիշաչար,
Անսասան, պինդ եւ երբեք անչար,
Ուժգին պատասխան տալու ունես պատճառ,
Որ լսենք նրանց պարտուած ոռնալը լաչառ,
նդաւաճան մնալը կը դառնայ մեզ յաղթաթուղթ,
Չէ՞ որ պէտք է իրագործենք մի սուրբ ուխտ,
Որ ախոռ չդառնայ այստեղ պանդուխտ,
Պաշտպանենք տարածքները մեր ամէն գնով,
Թէ՛ խաւար գիշերով, թէ՛ նորաբաց լոյսով,
Բերքաշատ, արեւաշող Սիւնի՛ք,
Հայաստանի անբաժան մասնիկ,
Երազանքների մեր Փիւնիկ:
Σιουνίκ
Μετάφραση Μαριάννα Σαχμπαρονιάν
Ω Σιουνίκ, άθραυστη ραχοκοκαλιά μας,
Με την μαγευτική και αξέχαστη σου φύση,
Ας στρίψουμε τα βλέμματά μας προς την Μονή Τατέβ,
Ας νιώσουμε την τρυφερότητα του ζεστού σου αέρα,
Να ένας εντυπωσιακός καταρράκτης στο Σακί,
Εδώ ο Νζντέx έδωσε σκληρές μάχες,
Ω Σιουνίκ, άθραυστη ραχοκοκαλιά μας.
Αρχαίες και γενναίες λέξεις,
Που δεν συγχωρούν τον εχθρό,
Ω Σιουνίκ, πάντα στιβαρό και ακλόνητο και ποτέ κακό,
Έχεις λόγους να δίνεις ηχηρές απαντήσεις,
Έτσι, για να ακούσουμε το ουρλιαχτό εκείνων, των ηττημένων,
Το να μην σε προδώσουμε θα είναι το εφαλτήριο της νίκης μας.
Γιατί πρέπει να μείνουμε πιστοί στον ιερό μας όρκο,
Για να μην γίνει η παρουσία του ξένου μόνιμη
Ας προστατεύσουμε τα εδάφη μας με κάθε κόστος,
Είτε έχει σοτάδι εκεί έξω, είτε φως,
Ω Σιουνίκ, ηλιόλουστο και εύφορο,
Αναπόσπαστο κομμάτι της Αρμενίας,
Είσαι ο Φοίνικας των ονείρων μας.