Կէս լուրջ — կէս կատակ
Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ

­Մայ­րի՞կ… կրնա՞մ այ­սօր նա­նիին տու­նը քնա­նալ…

ՄԻՆՍԱՐ

— ­­Մայ­րի՞կ… կրնա՞մ այ­սօր նա­նիին տու­նը քնա­նալ…
Լ­սե­ցի ա­ռա­ւօ­տուն ինք­նա­շար­ժիս մէջ ի­րեն դպրոց տա­րած ժա­մուս…
Երբ յա­ջո­ղե­ցայ դառ­նալ եւ աղջ­կանս հար­ցա­կան ե­րե­սը տես­նել, անդ­րա­դար­ձայ, որ բո­լո­րո­վին ան­մե­ղու­թեամբ ը­րած իր այս մէկ հար­ցու­մով յա­ջո­ղած էր ին­ծի դէ­պի ետ ու­ղե­ւո­րել… դէ­պի ան­ցած տա­րի­նե­րը…
Այ­լեւս մօտս չէր…
­­Ճամ­բոր­դած էր հե­ռո՜ւ…
Ե՞րբ ան­ցաւ ժա­մա­նա­կը…
­­Մենք… չա­փա­հաս­ներս… որ­քա՞ն ա­րագ կա­րո­ղա­ցանք վե­րա­ծո­ւիլ… ձանձրա­նա­լի… ան­միտ… ա­նի­մաստ ու ան­պէտք ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն­նե­րով լե­ցուն ա­րա­րած­նե­րու…
Ա­մէն օր կը ճգնինք բա­նե­րու մա­սին… ո­րոնց կա­րե­ւո­րու­թեան հա­մար նոյ­նիսկ մենք մե­զի չենք կա­րո­ղա­ցած հա­մո­զել… որ իս­կա­պէս ի­րենց պէտ­քու­թիւ­նը ու­նինք…
­­Նա­մա­նա­ւանդ… երբ ի­րա­կա­նու­թեան մէջ…
Եր­ջա­նիկ ըլ­լա­լու մեր միակ պէտք ու­նե­ցա­ծը…
­­Մեր նա­նիին տունն է…
­­Նա­նիին տո՜ւ­նը…
­­Հոն… ուր մե­զի հետ միա­սին… ժա­մա­ցոյ­ցին սլաք­ներն ալ ար­ձա­կուրդ կ­’ունե­նան… վայր­կեան­նե­րը ան­հո­գու­թեամբ… ան­գե­րա­զան­ցե­լիօ­րէն կ’անցնին…
­­Նա­նիին տու­նը… հոն… ուր պարզ ա­լիւ­րով շա­ղած իր հա­ցը… կար­ծես տար­բեր համ կ­’ու­նե­նայ… կար­ծես… ա­ւե­լի հա­մով կ­’ըլ­լայ…
­­Նա­նիին տու­նը… հոն… ուր ա­մէ­նօ­րեայ սո­վո­րա­կան ե­րե­կոյ մը… կրնայ վե­րա­ծո­ւիլ… ե­րե­ւա­կա­յա­կան խա­ղե­րու լման աշ­խար­հի մը…
­­Նա­նիին տու­նը… հոն… ուր խո­նաւ պա­հա­րան­նե­րը… իր հին­ցած ու մա­շած հա­գուստ­նե­րուն կող­քին… կը պա­հէն նաեւ… ա­ռեղ­ծո­ւա­ծա­յին գոր­ծիք­ներ…
­­Նա­նիին տու­նը… հոն… ուր գոց տու­փե­րը… բա­ցա­յայ­տո­ւե­լու պատ­րաստ… գաղտ­նի գան­ձե­րու կը վե­րա­ծո­ւին…
­­Նա­նիին տու­նը… հոն… ուր խա­ղա­լիք­նե­րը հա­զո­ւա­գիւտ ան­գամ­ներ պատ­րաստ կ’ըլ­լան… ու սո­վո­րա­բար տեղ­ւոյն վրայ կը հնա­րո­ւին…
­­Նա­նիին տու­նը… հոն… ուր ա­մէն բան… զար­մա­նա­լիօ­րէն կ’ի­րա­կա­նա­նայ… եւ կա­խար­դու­թիւ­նը կը պա­տա­հի… ա­ռանց ո­րե­ւէ մտա­հո­գու­թեան…
­­Նա­նիին տու­նը… հոն… ուր մէկ­տեղ կը գտնո­ւին մեր ծնող­քի փոքր տա­րի­քի մնա­ցոր­դա­ցը… ու… մեր կեան­քի նա­խա­քայ­լը…
­­Նա­նիին տու­նը… հոն… ուր կը գտնո­ւի մեր զգա­ցում­նե­րուն ա­մե­նա­խո­րին գուր­գու­րան­քը… հոն… ուր ա­մէն ինչ ար­տօ­նո­ւած է…
Դժ­բախ­տա­բար… այս պեր­ճու­թիւ­նը… այ­լեւս ին­ծի չի պատ­կա­նիր…
­­Նա­նիս հետս կ’ապ­րի… յի­շո­ղու­թիւն­նե­րուս մէջ միայն…
­­Բայց… նոյ­նիսկ այն­պէս…
Ե­թէ կա­րե­նա­յի ցան­կու­թիւն մը ու­նե­նալ…
­­Վեր­ջին ցան­կու­թիւն մը…
­­Միեւ­նոյն ցան­կու­թիւ­նը պի­տի ու­նե­նա­յի…
— ­­Մայ­րիկ, կրնա՞մ այ­սօր նա­նիին տու­նը քնա­նալ…

minsar55@gmail.com