­Հայ Գ­թու­թեան ­Խա­չի ­Մա­կե­դո­նիոյ եւ Թ­րա­կիոյ Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թիւ­նը, Հ.Գ.Խ. ­Թե­սա­ղո­նի­կէի «ԱՆԻ» մաս­նա­ճիւ­ղը եւ «­Մա­լա­քեան-­Գաս­պա­րեան» շա­բա­թօ­րեայ հայ­կա­կան դպրո­ցի տնօ­րէ­նու­թիւ­նը, ու­սուց­չա­կան կազ­մը եւ Ծ­նո­ղա­կան ­Յանձ­նա­խում­բը ի­րենց մաս­նակ­ցու­թիւ­նը բե­րին ­Թե­սա­ղո­նի­կէի ­Հայ ­Դա­տի գրա­սե­նեա­կին կող­մէ կազ­մա­կեր­պո­ւած 1915 թո­ւա­կա­նի ­Հա­յոց ­Մեծ Ե­ղեռ­նի 102ա­մեա­կին նո­ւի­րո­ւած ձեռ­նարկ­նե­րու ծի­րէն ներս նա­խա­ձեռ­նո­ւած ե­լոյթ­նե­րուն։
­Շա­բաթ՝ 22 Ապ­րիլ 2017ին, Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թեան եւ «ԱՆԻ» մաս­նա­ճիւ­ղի բո­լոր ան­դա­մու­հի­նե­րը, դպրո­ցի տնօ­րէ­նու­թիւ­նը, վար­ժու­հի­նե­րը, Ծ­նո­ղա­կան ­Միու­թեան բո­լոր ան­դա­մու­հի­նե­րը եւ ա­շա­կեր­տու­թիւ­նը, բա­ցա­ռա­պէս յու­զա­կան եւ միառ­ժամ բա­ւա­կան բո­վան­դա­կա­լից ձեռ­նար­կով մը, հան­դէս ե­կան Ա­րիս­տո­թե­լուս հրա­պա­րա­կին վրայ տե­ղա­կա­յո­ւած Ե­րի­տա­սար­դա­կան միու­թեան տա­ղա­ւա­րին մօտ։ ­Ձեռ­նար­կին խո­րա­գի­րը ՝ «­Ճամ­բայ, որ ա­նոնք չան­ցան. ձայ­ներ, որ չլսո­ւե­ցան» ար­դէն իսկ կը շեշ­տէր ձեռ­նար­կին կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը։ Հ­րա­պա­րա­կին մէջ գտնո­ւող­նե­րու հա­մար հա­յե­րէն, անգ­լե­րէն եւ յու­նա­րէն լե­զու­նե­րով մեծ պաս­տառ­նե­րուն վրայ կ­՛ը­սո­ւէր՝ «­Սոյն ձեռ­նար­կը սոսկ բո­ղո­քի ցոյց ՉԷ։
«­Սա հա­զա­րա­ւոր հայ ե­րե­խա­նե­րու ՁԱՅՆՆ Է, որ ԵՐԲԵՔ ՉԼՍՈՒԵՑԱՒ ­Հա­յոց ­Մեծ Ե­ղեռ­նի դժնդակ օ­րե­րուն։ ­Սա այն ե­րե­խա­նե­րու ՅՈՅՍՆ Է, զոր կ­՛ա­ղօ­թէին առ ԱՍՏՈՒԱԾ՝ ոյժ տա­լու ի­րենց, որ­պէս­զի կա­րե­նա­յին անց­նիլ ա­նա­պատ­նե­րը, որ­պես­զի ՓՐԿՈՒԹԻՒՆ ԳՏՆԷԻՆ…
«Որ­պէս­զի ԱՊՐԷԻՆ…
«Այ­սօր, ՀԱՅԵՐՈՒ այս նոր սե­րուն­դը կանգ­նած է ՀՈ՛Ս, պատ­րաս­տա­կամ ՊԱՅՔԱՐԵԼՈՒ եւ ՊԱՀԱՆՋԵԼՈՒ 1915 թո­ւա­կա­նի ­Հա­յոց ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան ՃԱՆԱՉՈՒՄԸ եւ ԴԱՏԱՊԱՐՏՈՒՄԸ»
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑΝ, ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ
Η συγκέντρωση αυτή δεν είναι απλώς μια καθιστική
διαμαρτυρία.
Αλλά είναι η φωνή των χιλιάδων παιδιών αρμενικής
καταγωγής, που κατά την διάρκεια των βάναυσων ημερών
της Γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915, δεν ακούστηκε
ποτέ….
Είναι η ελπίδα εκείνων των παιδιών, που εύχονταν να
διασχίσουν τις ερήμους και να τα καταφέρουν….
Να ζήσουν….
Σήμερα, τα παιδιά αυτά βρίσκονται εδώ, θέλοντας να
δείξουν ότι οι νέες γενιές Αρμενίων είναι σταθερά έτοιμες
να αγωνιστούν για την αναγνώριση και την καταδίκη της
Γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915.
Ծ­նո­ղա­կան ­Յանձ­նա­խում­բի կող­մէ բո­լոր ա­շա­կերտ­նե­րուն եւ վար­չա­կան ըն­կե­րու­հի­նե­րուն բաժ­նո­ւե­ցան ե­ռա­գոյ­նով՝ 1915 թո­ւա­կա­նը յի­շա­տա­կող կրծքան­շան­ներ, «ԱՆԻ» մաս­նա­ճիւ­ղին կող­մէ պատ­րաս­տո­ւած էին ծա­ղիկ­ներ, ո­րոնց վրայ փակ­ցո­ւած էին Հ.Օ.Մ.ի զի­նան­շա­նով եւ «­Յի­շում ենք եւ պա­հան­ջում» կար­գա­խօ­սով պի­տակ­ներ։ Ե­կե­ղեց­ւոյ բա­կին մէջ միաս­նա­կան ա­ղօթ­քէն ետք բո­լո­րը շար­ժե­ցան դէ­պի Ա­րիս­տո­թե­լու­սի հրա­պա­րակ՝ ճա­նա­պար­հին ծա­ծա­նե­լով հայ­կա­կան դրօշ­նե­րը եւ եր­գե­լով հայ­րե­նա­սի­րա­կան եր­գեր, իսկ փոքր ա­շա­կերտ­նե­րը ի­րենց ծա­ղիկ­նե­րը կը բաժ­նէին ան­ցոր­դե­րուն՝ այս­պի­սով բա­զում մարդ­կանց ի­րա­զե­կե­լով ձեռ­նար­կին մա­սին։
­Յատ­կան­շա­կան է, որ նոյ­նիսկ ա­մե­նա­փոքր ա­շա­կերտ­ներն ալ, քաջ գի­տակ­ցե­լով ձեռ­նար­կին նշա­նա­կու­թիւ­նը, բա­ւա­կան յու­զո­ւած կը զգա­յին, մեծ կազ­մա­կեր­պո­ւա­ծու­թեամբ եւ յար­գան­քով մօտ 20 րո­պէ­նե­րու ըն­թաց­քին լուռ եւ նստա­կեաց բո­ղո­քի ցոյց կա­տա­րե­ցին հրա­պա­րա­կին վրայ։ ­Կի­սաշր­ջա­նակ կազ­մած՝ նստա­կեաց ու լուռ, ի­րենց ձեռ­քե­րուն մէջ կը պա­հէին յու­նա­րէն, անգ­լե­րէն, ռու­սե­րէն, սպա­նե­րէն, ի­տա­լե­րէն, գեր­մա­նե­րէն, ա­րա­բե­րէն եւ թուր­քե­րէն լե­զու­նե­րով գրո­ւած թուղ­թեր, ո­րոնց վրայ գրո­ւած էին հայ ե­րե­խա­նե­րու ա­նուն­ներ, տա­րիք­ներ, Ա­րեւմտեան ­Հա­յաս­տա­նի զա­նա­զան վայ­րե­րու ա­նո­ւա­նում­ներ եւ թէ ինչ­պէ՛ս են ա­նոնք դա­ժա­նա­բար սպա­նո­ւած թուր­քե­րու կող­մէ։
­Սոյն ձեռ­նար­կը ալ ա­ւե­լի յատ­կան­շա­կան դար­ձուց յու­նա­հա­յոց թե­մի թե­մա­կալ ­Կա­թո­ղի­կո­սա­կան ­Փո­խա­նորդ ­Կո­մի­տաս Արք. Օ­հա­նեա­նի եւ ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­յոց հո­գե­ւոր հո­վիւ Սմ­բատ Վրդ. ­Սա­պուն­ճեա­նի ներ­կա­յու­թիւ­նը։ Ա­շա­կերտ­նե­րուն բաժ­նո­ւե­ցան սպի­տակ փու­չիկ­ներ, ո­րոնց վրայ վար­ժու­հի­նե­րը գրե­ցին զա­նա­զան հայ փոք­րիկ­նե­րու ա­նուն­ներ, Սր­բա­զան ­Հօր հետ միաս­նա­բար օրհ­ներ­գը եր­գե­լէն եւ ­Հայր ­Մեր ա­ղօթ­քը ար­տա­սա­նե­լէ ետք, փու­չիկ­նե­րը օ­դը բաց ձգո­ւե­ցան՝ ի նշան հա­զա­րա­ւոր ան­մեղ հայ փոք­րե­րու հո­գի­նե­րուն, ո­րոնք ա­նար­դար կեր­պով կոր­ծա­նո­ւե­ցան Ե­ղեռ­նի սեւ օ­րե­րուն։ ԱՆԻ մաս­նա­ճիւ­ղին ըն­կե­րու­հի­նե­րը կը բաժ­նէին ծա­ղիկ­նե­րը բո­լոր ան­ցորդ­նե­րուն՝ ա­նոնց տե­ղե­կաց­նե­լով թէ՛ ձեռ­նար­կին եւ թէ՛ օ­րո­ւան նշա­նա­կու­թեան մա­սին։ ­Յատ­կան­շա­կան է, թէ բա­զում յու­նա­կան հե­ռուս­տա-ա­լիք­ներ եւ թեր­թեր շատ դրա­կան եւ յու­զիչ կեր­պով ներ­կա­յա­ցու­ցին սոյն ձեռ­նար­կը, իր շատ գե­ղե­ցիկ եւ յու­զա­կան խօս­քով լրագ­րող­նե­րուն հետ խօ­սեց տնօ­րէ­նու­հին՝ տի­կին ­Զա­պէլ ­Գալ­ֆա­յեա­նը։
Ա­յո՛, սոյն ձեռ­նար­կը իր ընդգ­ծե­լի կազ­մա­կեր­պո­ւա­ծու­թեամբ եւ ա­մե­նա­կա­րե­ւո­րը՝ ա­շա­կերտ­նե­րու գի­տա­կից ու խո­հեմ պա­հո­ւած­քով՝ եւս մէկ ան­գամ կ­՚ա­պա­ցու­ցա­նէ, թէ նոր սե­րուն­դը պատ­րաս­տա­կամ է պայ­քա­րե­լու եւ պա­հան­ջե­լու ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան ճա­նա­չումն ու դա­տա­պար­տու­մը ամ­բողջ աշ­խար­հի կող­մէ։ Ի ա­պա­ցոյց վե­րը ը­սո­ւա­ծին՝ կը յա­ւե­լենք, թէ դպրո­ցին գրե­թէ բո­լոր ա­շա­կերտ­նե­րը ա­նոնց ծնող­նե­րու հետ ներ­կայ գտնո­ւե­ցան նաեւ Ապ­րիլ 24ին Ե­րի­տա­սար­դա­կան ­Միու­թեան կող­մէ կազ­մա­կեր­պո­ւած զօ­րեղ եւ բազ­մա­մարդ բո­ղո­քի եր­թին դե­պի ­Թուր­քիոյ հիւ­պա­տո­սա­րան, ին­չը ցոյց կու տայ, որ հա­յե­րը միշտ պի­տի միաս­նա­կան եւ մեկ բռունցք դար­ձած պայ­քա­րին յա­նուն ար­դա­րու­թեան։
Ապ­րիլ 24ին, ԱՆԻ մաս­նա­ճիւ­ղը — ինչ­պէս տա­րի­ներ շա­րու­նակ — կազ­մա­կեր­պեց ա­րիւ­նա­տո­ւու­թիւն՝ ի յի­շա­տակ ­Հա­յոց ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 102ա­մեա­կին։ Ան­կախ այն հան­գա­ման­քէն, թէ Եր­կու­շաբ­թի աշ­խա­տան­քա­յին օր էր, բա­զում հայ­րե­նա­կից­ներ ներ­կայ գտնու­ցան եւ ա­րիւն յանձ­նե­ցին, ին­չը եւս մէկ ա­պա­ցոյց է հա­յե­րու միաս­նա­կա­նու­թեան եւ մար­դա­սի­րա­կան բարձր յատ­կու­թիւն­նե­րուն։

ՀԱՅ ԳԹՈՒԹԵԱՆ ԽԱՉԻ ՇՐՋԱՆԱՅԻՆ ՎԱՐՉՈՒԹԻՒՆ