­Տէր, օրհ­նէ՛ ծառն այս մատ­ղաշ։ Ես կը տնկեմ զայն ա­հա
Փխ­րուն եւ սեւ հո­ղին մէջ, ուր պա­պերս կը պառ­կին:
Ես՝ ա­նոնց թո­ռը հսկայ, այս հո­ղին տէրն եմ կրկին,
Ու ա­րե­ւուն տակ կ’ա­ճիմ՝ ա­նունն ի­րենց շուր­թիս վրայ…

­Լե­ւոն ­Զա­ւէն ­Սիւր­մէ­լեան

«Ասք ծառ տնկե­լու մա­սին» բա­նաս­տեղ­ծու­թեան տո­ղե­րը լա­ւա­գոյնս կը բնո­րո­շեն Հ.Օ.Մ.ի ­Հա­յաս­տա­նի Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թեան կող­մէ Ապ­րիլ 8ին Ե­ռաբ­լու­րի բար­ձուն­քին կազ­մա­կեր­պո­ւած ծա­ռա­տուն­կը, որ նո­ւի­րո­ւած էր՝ մէկ տա­րի ա­ռաջ տե­ղի ու­նե­ցած ­Քա­ռօ­րեան պա­տե­րազ­մին ի­րենց կեան­քի գնով հայ­րե­նի­քի սահ­ման­նե­րը պաշտ­պա­նած՝ մեր քա­ջա­րի զի­նո­ւոր­նե­րու յի­շա­տա­կին։
­Նա­խա­ձեռ­նու­թեան հրա­ւի­րո­ւած էին ա­շա­կերտ­ներ, ու­սա­նող­ներ, ա­զա­տա­մար­տիկ­ներ, զին­ծա­ռա­յող­ներ, նո­ւի­րա­տու­ներ, ո­րոնք Հ.Օ.Մ.ի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լով՝ օգ­նու­թեան հա­սած էին սահ­մա­նին կանգ­նած զի­նո­ւոր­նե­րուն, վի­րա­ւոր­նե­րուն եւ զո­հո­ւած­նե­րու ըն­տա­նիք­նե­րուն,- կը հա­ղոր­դէ Torontohyeը։
Հ.Օ.Մ.ի ­Հա­յաս­տա­նի Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թեան ա­տե­նա­պետ ­Տիա­նա ­Յով­սէ­փեան նշեց, որ Ապ­րիլ ա­մի­սը թէեւ հա­յու­թեան հա­մար վշտի ու կո­րուս­տի ա­միս է, սա­կայն ա­նի­կա պէտք է դառ­նայ կեան­քի, յա­րա­տե­ւու­թեան ա­միս։ ­Նա­խա­ձեռ­նու­թիւ­նը կը կրէր «­Բա­րե­բեր Ապ­րիլ» կար­գա­խօ­սը։ «­Մենք այս ձեռ­նար­կը կազ­մա­կեր­պե­ցինք ոչ միայն մեր զո­հո­ւած ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րու եւ զի­նո­ւոր­նե­րու յի­շա­տա­կին, այլ նաեւ մեր վի­րա­ւոր եւ այ­սօր մեր սահ­մա­նը պա­հող զի­նո­ւոր­նե­րուն հա­մար։ ­Թող որ Ապ­րի­լը սկսի մե­զի հա­մար «բա­րե­բեր» նշա­նա­բա­նով եւ մեր երկ­րի կա­մա­րին այ­լեւս չյատ­նո­ւին սեւ ամ­պեր ու եր­բեք չու­նե­նանք սգա­ցող մայ­րեր»,- ա­ւել­ցուց ան։
Հ.Յ.Դ. ­Գե­րա­գոյն ­Մարմ­նի ա­զա­տա­մար­տիկ­նե­րու յանձ­նա­խում­բի ա­տե­նա­պետ Ի­կոր ­Սարգ­սեա­նի խօս­քով՝ կեան­քը միշտ պայ­քար է, եւ այդ պայ­քա­րի ըն­թաց­քին կան նաեւ զո­հա­բե­րու­թիւն­ներ։ Ա­հա այս­տեղ կը հանգ­չին այն հա­յոր­դի­նե­րը, ո­րոնք ի­րենք զի­նենք զո­հա­բե­րե­ցին յա­նուն մեր ազ­գի գո­յա­տեւ­ման, յա­նուն մեր երկ­րի ա­պա­գա­յին։ Եւ կա­րե­ւոր է, որ այ­սօ­րո­ւան ծա­ռա­տուն­կին ներ­կայ են տար­բեր սե­րունդ­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ: ­Ներ­կայ են ա­շա­կերտ­ներ, ու­սա­նող­ներ, ո­րոնք ե­կած են ը­սե­լու, որ ձեր գոր­ծը շա­րու­նա­կող­ներն ենք։ «­Շա­րու­նա­կա­կան է մեր պայ­քա­րը, եւ մենք պէտք է ապ­րեց­նենք յի­շա­տա­կը բո­լոր զո­հո­ւած­նե­րուն, ո­րոնք կը հանգ­չին այս­տեղ կամ այլ պան­թէոն­նե­րու մէջ… ­Վառ պա­հենք ա­նուն­նե­րը բո­լոր այն հե­րոս­նե­րուն, ո­րոնք զո­հա­բե­րո­ւե­ցան ազ­գի զո­հա­սե­ղա­նին։ ճանչ­նանք, այ­ցե­լենք եւ յի­շե­լով՝ միշտ դա­լար պա­հենք մեր պա­նթէո­նը»,- ներ­կա­նե­րուն պատ­գա­մեց ան։
«­Փոք­րիկ Իշ­խան» դպրո­ցի ա­շա­կերտ Ար­մա­նին հա­մար Ե­ռաբ­լու­րը ոչ թէ գե­րեզ­մա­նա­տուն է, այլ՝ զօ­րա­նոց, ուր կը հանգ­չին մեր ան­մահ հե­րոս­նե­րը։ «Այս­տեղ, ուր մեր հե­րոս­նե­րու հո­գի­նե­րով լե­ցո­ւած է, պէտք է ըլ­լայ կա­նաչ ու գե­ղե­ցիկ»,- շեշ­տեց ան։
­Ծա­ռա­տուն­կը ա­ւար­տե­ցաւ խորհր­դան­շա­կան ա­րա­րո­ղու­թեամբ: Ի­րենց կեան­քը հայ­րե­նի­քին զո­հա­բե­րած զի­նո­ւոր­նե­րու ան­մահ յի­շա­տա­կին, ու սահ­մա­նին կանգ­նած զի­նո­ւոր­նե­րու խա­ղաղ ծա­ռա­յու­թեան հա­մար, դէ­պի եր­կինք բարձ­րա­ցո­ւե­ցան բաց­մա­թիւ վա­ռո­ւող լապ­տեր­ներ: