Հ.Կ.Խ.-ի «Լ.եւՍ.Յակոբեան» ազգային վարժարանի «Արթին Գալուստեան» մանկապարտէզի վկայականներու բաշխումի հանդէս

Հ.Կ.Խ.-ի « Լ. եւ Ս. ­Յա­կո­բեան»ազ­գա­յին վար­ժա­րա­նի «Ար­թին ­Գա­լուս­տեան» ման­կա­պար­տէ­զի վկա­յա­կան­նե­րու բաշ­խու­մի հան­դէ­սի ըն­թաց­քին ման­կա­պար­տիզ­պա­նու­հի ­Վիք­թո­րիա ­Մա­ղա­քեա­նի ուղ­ղած խօս­քը

­Գե­րաշ­նորհ Սր­բա­զան հայր, յար­գար­ժան Ազ­գա­յին վար­չու­թեան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, յար­գար­ժան Հ.Կ.­Խա­չի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, սի­րե­լի ծնող­ներ եւ ներ­կա­ներ:
­Տա­րի մը եւս դժնդակ ու տա­րօ­րի­նակ պայ­ման­նե­րու տակ ապ­րե­ցանք նոր ի­րա­կա­նու­թիւն մը ու նոր ա­ռօ­րեայ մը, ո­րուն վարժ չէինք: ­Հասկ­ցանք, թէ որ­քան կա­րե­ւոր ու ան­փո­խա­րի­նե­լի է ու­սու­ցիչ-ա­շա­կեր­տի ան­մի­ջա­կան շփու­մը: Ինչ­քա՜ն կա­րե­ւոր դեր կը կա­տա­րէ ե­րե­խա­յին նկա­րա­գի­րին կեր­տու­մին հա­մար ա­մէ­նօ­րեայ շփու­մը իր դա­սըն­կեր-դա­սըն­կե­րու­հի­նե­րուն հետ: Ինչ­քա՜ն մեծ է կա­րի­քը միաս­նա­բար մաս­նակ­ցե­լու դա­սա­րա­նա­յին խմբա­յին աշ­խա­տանք­նե­րուն , ստեղ­ծա­գոր­ծե­լու, կար­ծիք­ներ ու գա­ղա­փար­ներ ար­տա­յայ­տե­լու, ի­րա­րու հետ խա­ղա­լու, խօ­սե­լու ու եր­գե­լու:
Ինչ­պէս ծա­ղիկ մը կա­րի­քը ու­նի սնուն­դի, լոյ­սի,ջու­րի ու պա­րարտ հո­ղի որ­պէս­զի մեծ­նայ ու ա­ճի,նոյն­պէս ե­րե­խա­նե­րուն հա­մար խա­ղը, եր­գը եւ պա­րը ի­րենց տա­րե­կից­նե­րուն ու ըն­կեր­նե­րուն հետ, ի­րենց սնունդն է:
­Նաեւ, մենք զգա­ցինք որ­քան մեծ պա­տիւ ու ա­ռա­քե­լու­թիւն է փոք­րիկ­նե­րուն հետ աշ­խա­տի­լը հա­յե­ցի դաս­տիա­րա­կու­թեան հիմ­քե­րը դնե­լով մեր ման­կա­պար­տէ­զի մտեր­միկ, ջերմ ու ա­պա­հով մի­ջա­վայ­րին մէջ:
­Թէեւ այս տա­րի ստի­պո­ւե­ցանք ու­սում­նա­կան տա­րեշր­ջա­նի ծրագրին մեծ մա­սը առ­ցանց կա­տա­րել ու ի­րար­մէ հե­ռու մնալ, սա­կայն մեր փո­խա­դարձ սէրն ու գուր­գու­րան­քը մեզ միա­ցած պա­հե­ցին: ­Մեր ե­րե­ւա­կա­յու­թիւ­նը եւ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ոյ­ժը գոր­ծա­ծե­լով փոր­ձե­ցինք դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րը յաղ­թա­յա­րել, գի­տե­լիք­ներ ստա­նալ, ճամ­բոր­դել ու ե­րա­զել:
2020-2021 ու­սում­նա­կան տա­րեշր­ջա­նը բո­լո­րե­լով մեր ջեր­մա­գին շնոր­հա­կա­լու­թիւն­նե­րը կը յայտ­նենք թե­միս Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան հօր, շրջա­նիս հո­գե­ւոր հո­վի­ւին, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան ու­սում­նա­կան, տնտե­սա­կան ու կա­լո­ւա­ծա­յին խոր­հուրդ­նե­րուն, Հ.Կ.­Խա­չի շրջա­նա­յին եւ մաս­նա­ճիւ­ղե­րու վար­չու­թեանց: Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն նաեւ, մեր վար­ժա­րա­նի տնօ­րէ­նու­թեան, հայ եւ յոյն պաշ­տօ­նա­կից­նե­րուն եւ անձ­նա­կազ­մին եւ բո­լոր ա­նոնց, ո­րոնք ի­րենց նիւ­թա­կան եւ բա­րո­յա­կան ա­ջակ­ցու­թիւ­նը ըն­ծա­յե­ցին մեր ճի­գե­րուն ար­դիւ­նա­ւոր­ման հա­մար:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն՝ մեր վար­ժա­րա­նի ծնո­ղա­կան միու­թեան, որ ա­մէն ջանք թա­փեց մեր կա­րիք­նե­րը հո­գա­լու, ինչ­պէս նաեւ ման­կա­պար­տէ­զի շրջա­նա­ւարտ­նե­րուն յանձ­նո­ւած նուէր­նե­րուն հա­մար:
­Յա­տուկ շնոր­հա­կա­լու­թիւն­ներ ձե­զի՝ սի­րե­լի ծնող­ներ, որ վստա­հե­ցաք ձեր զա­ւակ­նե­րը հայ­կա­կան մեր այս վար­ժա­րա­նին:
Եզ­րա­փա­կե­լով, մեր յու­զու­մի ու հպար­տու­թեան զգա­ցում­նե­րը կը յայտ­նենք մեր սի­րե­լի շրջա­նա­ւարտ­նե­րուն որ այ­սօր հրա­ժեշտ կու տան ման­կա­պար­տէ­զին շա­րու­նա­կե­լով ի­րենց ու­սու­մը մեր նա­խակր­թա­րա­նի կար­գե­րուն:
­Սի­րե­լի փոք­րիկ­ներ, ձեր ման­կու­թեան ա­մէ­նէն մատ­ղաշ տա­րի­քին ջա­նա­ցինք դառ­նալ այն բա­րի հո­վին ու­ժը որ ձեր կեան­քին նա­ւը պի­տի մղէ ու ա­ռաջ­նոր­դէ միշտ դէ­պի բա­րին, դէ­պի ա­պա­հով նա­ւա­հան­գիստ մը: ­Դուք ձեր գի­տե­լիք­ներն ու փոր­ձա­րու­թիւն­նե­րը իբ­րեւ մթերք ու­նե­նա­լով ձեռք պի­տի առ­նէք նա­ւին ղե­կը, պի­տի կա­տա­րէք ձեր կեան­քին ճամ­բոր­դու­թիւ­նը ու պի­տի կեր­տէք ձեր ա­պա­գան:
­Մեր սրտա­բուխ ու ան­կեղծ մաղ­թանքն է, որ ծո­վին ջու­րե­րը միշտ խա­ղաղ ու ան­փոր­ձանք ըլ­լան: Ըլ­լաք միշտ պատ­րաստ նոր գի­տե­լիք­ներ ու ապ­րում­ներ ստա­նա­լու: ­Սա­կայն, ուր ալ եր­թաք, սի­րե­լի փոք­րիկ­ներ, ջինջ ու կայ­տառ պա­հե­ցէք հա­յու հո­գին, ինք­նու­թիւնն ու պա­տի­ւը: ­Մենք ձեր ճամ­բոր­դու­թիւ­նը տես­նե­լով միշտ ու­րախ ու հպարտ պի­տի ըլ­լանք ձեր յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րով:

Բա­րի ար­ձա­կուրդ ու
բա­րի վե­րա­մուտ