­Տօն՝ նո­ւի­րա­բե­րու­մի եւ ­յանձ­նա­ռու­թեան

­­­Կի­րա­կի, 28 Ապ­րիլ 2024-ին, Ա­թէն­քի ­«Ին­թեր­քոն­թի­նեն­թըլ» հիւ­րա­նո­ցի «Ափ­րո­թի­տէ» շքեղ սրա­հը ու­րիշ փայլ ստա­ցած էր, Հ.Կ.Խ.ի «­Սի­րոյ ­Պա­զար»-ին պար­տա­կա­նու­թեան վրայ գտնո­ւող ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի ան­դա­մու­հի­նե­րու հիւ­րա­սէր ժպիտ­նե­րով:
­Հ.Կ.­­­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թեան կազ­մա­կեր­պած «­­­­Սի­րոյ ­­­­Պա­զա­ր»-ը, միու­թեան կ­՛ա­պա­հո­վէ կա­րե­ւոր նիւ­թա­կան հա­սոյ­թ ­մը՝ ­Հայ ­­­­Կա­պոյտ ­­­­Խա­չի գոր­ծու­նէու­թեան եւ բա­րե­սի­րա­կան ծրա­գիր­նե­րուն ծա­ռա­յե­լու հա­մար: ­Սա­կայն հա­սու­թա­բեր ձեռ­նարկ մը ըլ­լա­լէ շատ ա­ւե­լի՛ն է ա­նի­կա: Իր քա­րոզ­չա­կան ար­ձա­գան­գով, միու­թեան նպա­տակ­նե­րն­ ու գոր­ծե­լա­ձե­ւը կը ծա­նօ­թա­ցնէ եւ հայ թէ յոյն հա­սա­րա­կու­թիւ­նը կը զգաս­տաց­նէ ա­նոնց նկատ­մամբ:
Այս տա­րի ­Յու­նաս­տա­նի ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի հիմ­նադ­րու­թեան 100-ա­մեակն է:
Ա­հա­ւա­սիկ ա­ռիթ մը եւս էր, հան­րու­թեան հա­ղոր­դա­կից դարձ­նե­լու միու­թեան հա­րիւ­րա­մեայ վաս­տա­կին եւ ցոյց տա­լու թէ, մէկ դառ անց, ժո­ղո­վուր­դին ծո­ցէն ծնած եւ ժո­ղո­վուր­դին թի­կուն­քով՝ ժո­ղո­վուր­դը ծա­ռա­յող այս միու­թիւ­նը, հա­ւա­տա­րիմ կը մնայ իր ա­րա­քե­լու­թեան եւ ներ­կայ է հաս­տատ կամ­քով մեր գա­ղու­թի հայ կեան­քին մէջ:
Այս տա­րի եւս, ­Սի­րոյ ­Պա­զա­րը այ­ցե­լե­ցին հայ­րե­նա­կից­ներ եւ յոյն բա­րե­կամ­ներ եւ ի­րենց ներ­կա­յու­թեամբ, նո­ւի­րա­տո­ւու­թիւն­նե­րով ու գնում­նե­րով սա­տար հան­դի­սա­ցան ա­նոր յա­ջո­ղու­թեան: ­Ձեռ­նար­կը ի­րենց ներ­կա­յու­թեամբ պա­տո­ւե­ցին ­­­Յու­նաս­տա­նի թե­մի Ա­ռաջ­նորդ ­­­Գե­ղամ արք. ­­­Խա­չե­րեան, ­­­­Վե­րա­պա­տո­ւե­լի ­­­­Վի­գէն ­­­­Չո­լա­քեան, Հ.Յ.Դ. ­­­­Կեդ­րո­նա­կան ­­­­Կո­մի­տէի եւ Ազ­գա­յին վար­չու­թեան ան­դամ­նե­րը, ­­­Աթէնքի Ս. Գր. Լուսաւորիչ եկեղեցւոյ հոգեւոր հովիւ Եզրաս աբղ. Թէնէքէճեան, Նէոս ­­­Գոզ­մո­սի «Ս. ­­­Կա­րա­պետ» ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ ­­­Նա­րեկ քհնյ. ­­­Շա­հի­նեան, ինչ­պէս նաեւ Նէա Զմիռնիի փոխ քաղաքապետ տիկ. Նորա Ղալանոբուլուն ու մեր գա­ղու­թի մէջ գոր­ծող բո­լոր միու­թիւն­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ:
Ըն­դար­ձակ սրա­հին մէջ ակ­նա­հա­ճոյ ձե­ւով դա­սա­ւո­րո­ւած էին տե­սա­կա­ւոր ծա­խու ու­տես­տե­ղէն­ներն ու ի­րե­րը՝ միու­թեան ան­դա­մու­հի­նե­րու ձե­ռամբ պատրաս­տո­ւած հայ­կա­կան ա­ւան­դա­կան ճա­շեր, ա­րե­ւե­լեան ա­նու­շե­ղէն­ներ եւ խմո­րե­ղէն­ներ, ա­պա նաեւ՝ հայ­կա­կան գի­նի­ներ ու քո­նիակ­ներ, չոր միր­գեր, ­Զատ­կո­ւայ մո­մեր եւ տուր­մեր, տնա­յին ապ­րան­քա­տե­սակ, կնո­ջա­կան զար­դե­ղէն­ներ, վզնոց­ներ, գո­հա­րե­ղէն­, հա­գուս­տե­ղէն­, պա­յու­սակ­ներ ե­ւ­­այլն: ­Պար­տա­կա­նու­թեան վրայ գտնո­ւող ըն­կե­րու­հի­նե­րը խան­դա­վա­ռու­թեամբ ու սի­րով բա­ցատ­րու­թիւն­ներ կու տա­յին եւ օգ­տա­կար կ­՛ըլ­լա­յին այ­ցե­լու­նե­րուն, որ ա­նոնք հա­ճոյ­քով կա­տա­րեն ի­րենց նա­խա­սի­րած գնում­նե­րը:
Ըն­կե­րա­յին մթնո­լորտ կը տի­րէր «սրճա­րան-ճա­շա­րան»-ի բնոյ­թով պատ­րաստո­ւած ­Պա­զա­րի յա­տուկ սրա­հին մէջ: ­Ճա­շա­կա­ւոր ձե­ւով տե­ղա­ւո­րո­ւած եւ աչք ու ա­խոր­ժակ հրա­պու­րող ճոխ ճա­շա­տե­սակ­ներ եւ ա­նու­շե­ղէն­ներ, խնամ­քով պատ­րաս­տո­ւած Հ.Կ.­­­­Խա­չի ըն­կե­րու­հի­նե­րուն կող­մէ, բաց հրա­ւէր մըն էին այ­ցե­լու­նե­րուն հա­մար, որ տեղ գրա­ւեն սե­ղան­նե­րուն շուրջ: ­Ներ­կա­նե­րը տեղ­ւոյն վրայ կը համ­տե­սէին ա­ռատ եւ հա­մեղ ա­ղան­դեր­նե­րու ընտ­րու­թիւն մը եւ ա­ռիթ կ­՛ու­նե­նա­յին գա­ւաթ մը գի­նիով, հա­ճե­լի ժա­մա­նակ անց­նե­լու ու զրու­ցե­լու բա­րե­կամ­նե­րով:
­­Հ.­­Կ.­­Խ.ի Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թիւ­նը սի­րա­յօ­ժար տրա­մադ­րած էր յա­տուկ սե­ղան­ներ Հ.Յ.Դ. Ե­րի­տա­սար­դա­կան ու ­­­Պա­տա­նե­կան միու­թիւն­նե­րուն, Հ.Կ.­­­Խա­չի «­­­Լե­ւոն եւ ­­­Սո­ֆիա ­­­Յա­կո­բեան» վար­ժա­րա­նի Ծ­նո­ղա­կան միու­թեան եւ «Ար­մե­նի­քա» պար­բե­րա­թեր­թին, որ­պէս­զի ա­նոնք եւս ներ­կա­յաց­նեն ի­րենց գոր­ծու­նէու­թիւ­նը եւ ա­ռիթ ու­նե­նան վա­ճա­ռե­լու ի­րենց ապ­րան­քա­տե­սա­կը:
Հ.Կ.Խ.ի ­Սի­րոյ ­­­Պա­զա­րը լայ­նա­ծա­ւալ աշ­խա­տան­քի ար­դիւնք է՝ Հ.Կ.­­­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թեան ծրագ­րու­մին եւ հինգ տե­ղա­կան մաս­նա­ճիւ­ղե­րու՝ ­­­Գո­քի­նիոյ «­­­Սօ­սէ», ­­­Ֆիք­սի «­Ռու­բի­նա», ­­­Գա­րէա-­­­Կե­սա­րիա­նիի «Աղ­թա­մար», Ա­թէն­քի «­­­Ծո­վի­նար» եւ ­­­Ֆա­լի­րո­յի «­­­Նա­յի­րի» մաս­նա­ճիւ­ղե­րու ան­դա­մու­հի­նե­րուն հա­մա­խումբ աշ­խա­տան­քին։
­Միու­թեան ըն­կե­րու­հի­նե­րը միաս­նա­կան ո­գիով եւ բարձր գի­տակ­ցու­թեամբ գոր­ծե­ցին, ա­ռանց հոգ­նե­լու կամ տրտնջա­լու, միշտ սի­րով եւ դրա­կան տրա­մադ­րու­թեամբ ժա­մա­նակ յատ­կա­ցու­ցին, ջանք չխնա­յե­ցին եւ յա­ջող ա­ւար­տին հաս­ցու­ցին այս ձեռ­նար­կը:
­Ձեռ­նար­կի քա­րոզ­չու­թիւ­նը կա­տա­րե­լու հա­մար օգ­տա­գոր­ծո­ւե­ցաւ «Ա­զատ Օր» օ­րա­թեր­թը, եւ յատ­կա­պէս Հ.Կ.­­­Խա­չի դի­մա­տետ­րի պաշ­տօ­նա­կան է­ջը ( f Arme-nian Blue Cross Greece — Αρμενικός Κυανούς Σταυρός Ελλάδος), ուր յա­տուկ գրա­ռում­նե­րով, նկար­նե­րով եւ տե­սաե­րիզ­նե­րով, ներ­կա­յա­ցո­ւե­ցան ­­­Պա­զա­րի բա­րե­սի­րա­կան նպա­տա­կը, խա­չու­հի­նե­րու կա­մա­ւոր գոր­ծու­նէու­թիւ­նը, ա­կումբ­նե­րու մէջ պատ­րաս­տո­ւած ճա­շա­տե­սակ­նե­րը եւ ընդ­հան­րա­պէս այլ տե­ղե­կու­թիւն­ներ ­­­Պա­զա­րին մա­սին:
­­­Վարձ­քը կա­տար բո­լոր ըն­կե­րու­հի­նե­րուն:
­­­Հարկ է նշել թէ, ­Պա­զա­րի յա­ջո­ղու­թեան յոյժ կը նպաս­տեն ան­հատ­նե­րու եւ ըն­կե­րու­թիւն­նե­րու նո­ւի­րա­տո­ւու­թիւն­նե­րը: ­Յու­նա­կան եւ հայ­կա­կան վա­ճա­ռա­կան ըն­կե­րու­թիւն­ներ այ­լեւ ան­հատ հայ­րե­նա­կից­ներ հո­վա­նա­ւոր դար­ձան «­­­Սի­րոյ ­­­Պա­զար»-ին, ըն­դա­ռա­ջե­լով Հ.Կ.­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին ­­վար­չու­թեան դի­մու­մին։ Իւ­րա­քան­չիւ­րին կող­մէ սի­րա­յօ­ժար նո­ւի­րո­ւած ապ­րան­քա­տե­սա­կը կամ դրա­մա­կան գու­մա­րը ճո­խա­ցուց ­Պա­զա­րը, իս­կա­կան թի­կունք հան­դի­սա­ցաւ ա­նոր կազ­մա­կեր­պու­մին եւ սա­տա­րեց ձեռ­նար­կի ա­պա­հո­ված հա­սոյ­թին: ­Նո­ւի­րա­տու­նե­րու մե­ծա­մաս­նու­թիւ­նը տա­րի­նե­րէ ի վեր կը կանգ­նին ­­­Հայ ­­­Կա­պոյտ ­­Խա­չի կող­քին, ո­րուն հա­մար խո­րա­պէս ե­րախ­տա­պարտ կը զգանք։
Առ ի շնոր­հա­կա­լու­թիւն, պա­զա­րի մուտ­քին զե­տե­ղո­ւած էր յատ­կա­պէս պատրաս­տո­ւած պաս­տառ մը նո­ւի­րա­տու­նե­րու ա­նուն­նե­րով: ­­

 Շ­նոր­հա­կա­լա­կան խօսք

Հ.Կ.­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին ­վար­չու­թիւ­նը իր խո­րին շնոր­հա­կա­լու­թիւ­նը կը յայտ­նէ «­Սի­րոյ ­­­Պա­զար»-ին հո­վա­նա­ւոր դար­ձած ըն­կե­րու­թիւն­նե­րուն եւ ան­հատ­նե­րուն, ո­րոնք ապ­րան­քա­տե­սակ­ներ նո­ւի­րե­լով կամ դրա­մա­կան յատ­կա­ցում կա­տա­րե­լով ՝ մե­ծա­պէս սա­տա­րե­ցին մեր ձեռ­նար­կի յա­ջո­ղու­թեան:
­­­Մեր ան­կեղծ շնոր­հա­կա­լու­թիւն­նե­րը կը յայտ­նենք ­­­Հայ ­­­Կա­պոյտ ­­­Խա­չի ըն­կե­րու­հի­նե­րուն, ո­րոնց ա­միս­նե­րու հե­տե­ւո­ղա­կան կա­մա­ւոր աշ­խա­տան­քին ար­դիւ­քով է որ այս տա­րի եւս ի­րա­գոր­ծո­ւե­ցաւ ­Սի­րոյ ­Պա­զա­րը։
­­Մեծ շնոր­հա­կա­լու­թիւն՝ այն հայ եւ յոյն մեր բա­րե­կամ­նե­րուն, ո­րոնք ան­գամ մը եւս մեր հրա­ւէ­րին ըն­դա­ռա­ջե­ցին եւ մեզ քա­ջա­լե­րե­ցին։
­Ձեռ­նար­կի նիւ­թա­կան յա­ջո­ղու­թեան չափ եւ նոյ­նիսկ շատ ա­ւե­լի կա­րե­ւոր է մե­զի հա­մար, մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րու ներ­կա­յու­թիւ­նը մեր կող­քին, իբ­րեւ բա­րո­յա­կան թի­կունք՝ մեր կա­մա­ւոր եւ նպա­տա­կաս­լաց գոր­ծին:

Հ. Կ. ԽԱՉԻ ՇՐՋԱՆԱՅԻՆ ՎԱՐՉՈՒԹԻՒՆ