Հ. Կ. Խաչի անդամներու եւ բարերարներու յիշատակին հոգեհանգիստ

­Յու­նաս­տաս­նի ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թիւ­նը ա­մէն տա­րի հո­գե­հանգս­տեան յա­տուկ ա­րա­րո­ղու­թեամբ կը պա­տո­ւէ յի­շա­տա­կը իր ան­թիւ ան­դամ­նե­րուն, բա­րե­րար­նե­րուն եւ կրթա­կան մշակ­նե­րուն, ո­րոնք իր հո­վա­նիին տակ տաս­նեակ տա­րի­ներ նո­ւի­րու­մով գոր­ծե­ցին խնա­մա­տա­րա­կան եւ կրթա­կան մար­զէն ներս։
Այս տա­րի եւս, ­Կի­րա­կի, 10 ­Մարտ 2024-ին, ­Գո­քի­նիոյ Ս. ­Յա­կոբ ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ տա­րե­կան հո­գե­հանգս­տեան կար­գը, ներ­կա­յու­թեամբ Շր­ջա­նա­յին եւ տե­ղա­կան վար­չու­թիւն­նե­րուն, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րուն եւ տաս­նեակ խա­չու­հի­նե­րու։
Նաեւ հոգեհանգստեան պաշտօն կատարուեցաւ Հ. Կ. Խաչի բարերարուհի՝ Պերճուհի Քզիրեանի մահուան քառասունքին առիթով։
­Պա­տա­րա­գի ըն­թաց­քին քա­րո­զեց շրջա­նի հո­գե­ւոր հո­վիւ Տ. ­Պա­րէտ քհնյ. ­Խա­չե­րեան։ Ան խօ­սե­ցաւ ծա­ռա­յու­թեան ար­ժա­նիք­նե­րուն մա­սին, ա­պա զա­նոնք կա­պեց Հ.Կ.­Խա­չի ազ­գա­կերտ գոր­ծին ու ան­դամ­նե­րու նո­ւի­րու­մին հետ։ Ս­տո­րեւ կը ներ­կա­յաց­նենք ­Տէր հօր քա­րո­զը։

* * *

Աս­տո­ւած սէր է, կ’ը­սէ ­Յա­կո­բոս ա­ռա­քեալ։ Այս կը նշա­նա­կէ, թէ երկ­նա­յին վար­դա­պե­տու­թիւ­նը հիմ­նուած է սի­րոյ գա­ղա­փա­րին վրայ։ Աս­տո­ւած սէր է, կ’ը­սէ ­Յա­կո­բոս ա­ռա­քեալ։ Այս կը նշա­նա­կէ, թէ քրիս­տո­նէու­թեան հիմ­քը սի­րոյ ու­սու­ցումն է։ Աս­տո­ւած սէր է, կ’ը­սէ ­Յա­կո­բոս ա­ռա­քեալ։ Այս մէ­կը կը վկա­յէ Ք­րիս­տո­սի մար­դա­սի­րա­կան երկ­րա­ւոր ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը։ Ք­րիս­տո­սի սէ­րը, մարդ­կա­յին կեան­քի գե­ղեց­կու­թեան ամ­բող­ջա­կան պատ­կերն է։
Իւ­րա­քան­չիւր մարդ իր անձ­նա­կան հա­մո­զու­մին, ըմբռ­նու­մին եւ ար­տա­յայտ­ման ձե­ւին մէջ կը տես­նէ սի­րոյ գա­ղա­փա­րը։ Ո­մանք սէ­րը կը տես­նեն ոչ օ­գուտ եւ ոչ ալ վնաս հասց­նե­լու կեան­քի ձե­ւին մէջ։ Ու­րիշ մը սէ­րը կը գտնէ ու­րախ ժա­ման­ցի մը պա­հին մէջ։ Ու­րիշ մը թան­կա­գին նո­ւէր մը տա­լու մտա­ծու­մին մէջ ե­ւայլն։ Այդ բո­լո­րը մա­սամբ մը ըն­դու­նե­լի են։ ­Սա­կայն ե­թէ ու­զենք սի­րոյ իս­կա­կան մեկ­նու­թիւ­նը հասկ­նալ եւ ար­տա­ցո­լա­ցու­մը տես­նել, մեր աչ­քե­րը պի­տի սե­ւե­ռենք մէկ պատ­կե­րի վրայ։ Այդ մէ­կը մեր ­Տէր ­Յի­սուս Ք­րիս­տոսն է, ու Իր ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը։ Ք­րիս­տոս մար­դու փրկու­թեան հա­մար ա­ռա­քո­ւե­ցաւ այս աշ­խար­հը։ Ա­նոր գա­լուս­տը մար­դու սի­րոյն հա­մար էր։
Իսկ մենք ի՞նչ ձե­ւով պէտք է սի­րենք մար­դը։
Այս պա­տաս­խա­նը ի­մա­նա­լու հա­մար եւս, պէտք է դար­ձեալ նա­յինք մեր փրկչին ­Յի­սուս Ք­րիս­տո­սին։ Ան աշ­խարհ ե­կաւ մար­դուն ու­սու­ցա­նե­լու եւ ծա­ռա­յե­լու հա­մար։ Հ­րա­շա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը, քա­րոզ­խօ­սու­թիւն­նե­րը, ժո­ղո­վուր­դին հետ ապ­րի­լը, մար­դա­սի­րա­կան Իր երկ­նա­յին ա­ռա­քե­լու­թեան մեկ­նա­կէ­տը դար­ձաւ։ Ու­րեմն ծա­ռա­յու­թիւնն է սի­րոյ իս­կա­կան չա­փա­նի­շը։ Եւ մեր փրկի­չը՝ Ք­րիս­տոս, դար­ձաւ մե­ծա­գոյն օ­րի­նա­կը։
­Ծա­ռա­յել կը նշա­նա­կէ դի­մա­ցի­նը սի­րել։ Ա­նոր ժա­մա­նակ տրա­մադ­րել։ Իր մտքէն, սրտէն ու հո­գիէն ապ­րում մը փո­խան­ցել։ Իր ճակ­տի քրտին­քէն բա­ժին մը յատ­կաց­նել։ Ուս­տի հե­տե­ւե­լով Ք­րիս­տո­սի, մենք կրնանք մեր նմա­նը սի­րել մի­միայն ծա­ռա­յու­թեամբ։
­Ծա­ռա­յել բա­յը կամ ծա­ռայ բա­ռը, ինք­նին աշ­խար­հի վրայ ան­հա­մակ­րե­լի եւ պա­րա­գայ ու ե­րե­ւոյթ մըն է։ ­Մենք ծա­ռան ու ա­նոր աշ­խա­տան­քը վե­րա­ծած ենք ժխտա­կան ու ա­նար­գա­կան տպա­ւո­րու­թեան։ Ոե­ւէ մէ­կը չու­զեր ծա­ռա­յել, զայն նո­ւաս­տա­ցու­ցիչ հան­գա­մանք մը նկա­տե­լով։ ­Մինչ­դեռ ծա­ռա­յին իս­կա­կան աշ­խա­տան­քը բա­րի է եւ օգ­տա­կար։ ­Մարդ ա­րա­րա­ծի բնու­թեան եւ նկա­րագ­րա­յին գի­ծե­րուն հա­մա­ձայն, դի­մա­ցի­նը ծա­ռա­յեց­նե­լը ա­ւե­լի հա­ճե­լի կը թո­ւի, քան ծա­ռա­յե­լը։
­Հա­կա­ռակ սոյն տխուր ի­րո­ղու­թեան, այ­սօր բա­րե­բախ­տա­բար կան մար­դիկ, ո­րոնք թրծո­ւած են քրիս­տո­նէա­կան վար­դա­պե­տու­թեան ու­սու­ցու­մով ու հա­ւատ­քով։ Ա­նոնք սէ­րը ըմբռ­նած են իր իս­կա­կան ի­մաս­տին մէջ եւ կ’ար­ժե­ւորեն գոր­ծով ու նո­ւի­րու­մով։ ­Կան նաեւ զա­նա­զան կա­ռոյց­ներ, ո­րոնք կը հե­տե­ւին Ք­րիս­տո­սի մար­դա­սի­րա­կան ա­ռա­քե­լու­թեան օ­րի­նա­կին ու պատ­գա­մին եւ կը շա­րու­նա­կեն ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը։ ­Մեր ժո­ղո­վուր­դը ու­նի բազ­մա­թիւ նո­ւի­րեալ հայ տի­կին­ներ, ո­րոնք Հ.Օ.Մ.-ի եւ ա­նոր ճիւ­ղե­րէն միոյն՝ ­Յու­նաս­տա­նի ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի մար­դա­սի­րա­կան ու բա­րե­սի­րա­կան միու­թե­նէն ներս, մե­ծա­մեծ զո­հո­ղութիւն­նե­րով կը ծա­ռա­յեն մար­դոց։ Ու­րեմն երբ ա­նոնց ա­ռա­քե­լու­թեան խոր­քը մտնենք, շատ յստակ կեր­պով պի­տի տես­նենք քրիս­տո­նէա­կան վար­դա­պե­տու-թեան ու­սու­ցու­մը։ Ք­րիս­տո­սի մար­դա­սի­րա­կան ա­ռա­քե­լու­թեան գա­ղա­փա­րը։
Ա­յո, քրիս­տո­նէա­կան վար­դա­պե­տու­թեան մար­դա­սի­րա­կան գա­ղա­փարա­խօ­սու­թիւ­նը, ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի մօտ սրբա­զան նպա­տակ է, ծա­ռա­յու­թեան ուղ­ղի եւ խօ­սուն պատ­կեր։ ­Մար­դա­սի­րու­թիւ­նը մար­դուն գի­տակ­ցու­թե­նէն յառաջ կու գայ եւ ծա­ռա­յու­թեամբ իր նպա­տա­կին կը հաս­նի։
­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի խումբ մը տի­կին­նե­րուն կա­տա­րա­ծը, ան­դին հա­զա­րա­ւոր մար­դիկ չեն կրնար կա­տա­րել դժբախ­տա­բար։ Ո­րով­հե­տեւ ա­նոնք չեն ու­զեր ծա­ռա­յել, այդ մէ­կը նո­ւաս­տա­ցու­ցիչ հա­մա­րե­լով։ ­Մինչ­դեռ ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չին հա­մար այդ մէ­կը մե­ծու­թիւն է, պա­տիւ է, ար­ժա­նիք է ու շնորհք։
Այս բո­լո­րին կող­քին, սոյն կա­ռոյ­ցը ու­նի նաեւ ե­րախ­տա­գի­տու­թեան գնահա­տե­լի զգա­ցում մը։ Ան ա­մէն տա­րի յա­տուկ հո­գե­հան­գիստ կը խնդրէ, իր կազմէն ներս ծա­ռա­յած ու այժմ մա­հա­ցած խա­չու­հի­նե­րու հո­գի­նե­րուն հա­մար։
­Հե­տե­ւա­բար փա­խուստ չտանք ծա­ռա­յե­լէն, ո­րով­հե­տեւ օ­րը պի­տի գայ, որ մենք կա­րի­քը պի­տի ու­նե­նանք ու­րի­շի ծա­ռա­յու­թեան։

ԹՂԹԱԿԻՑ