Հօր յուզիչ նամակը որդուն…

ՄԻՆՍԱՐ

Այս գրու­թիւ­նը «որ­սա­ցի» հա­մա­ցան­ցէն ու կը խոս­տո­վա­նիմ, որ կար­դա­լով բա­ւա­կան յու­զո­ւե­ցայ…
Դժ­բախ­տա­բար, անս­տո­րա­գիր էր…
Ու­րեմն, թարգ­մա­նե­լով կը ներ­կա­յաց­նեմ նաեւ ձե­զի…
­Բա­րի ըն­թեր­ցում…
* * *
«­Զա­ւակս…
«Ե­թէ օ­րին մէ­կը ին­ծի ծե­րուկ տես­նաս..
«Ե­թէ նշմա­րես, որ կե­րած պա­հուս ճա­շը վրաս դա­փե­լով հա­գուստ­ներս կ’աղ­տո­տեմ..
«Ե­թէ նկա­տես, որ այ­լեւս կա­րո­ղու­թիւ­նը չու­նիմ ա­ռան­ձինս հա­գո­ւե­լու…
«Տ­ղաս… համ­բե­րէ…
«­Պար­զա­պէս յի­շէ, թէ որ­քան ժա­մա­նակ պէտք ե­ղաւ, այս բո­լո­րը քե­զի սոր­վեց­նե­լու հա­մար…
«Ե­թէ հետդ խօ­սե­լու ժա­մա­նակ, շա­րու­նակ նոյն բա­նե­րը կը կրկնեմ, մի ընդ­հա­տեր եւ ու­շադ­րու­թեամբ ին­ծի մտիկ ը­րէ…
«­Յի­շէ որ­դիս…
«Երբ դուն փոք­րիկ էիր, ես ա­մէն օր քե­զի նոյն պատ­մու­թիւ­նը կը կար­դա­յի, մին­չեւ Իբ­նօ­սին (ըստ յու­նաց դի­ցա­բա­նու­թեան, Իբ­նո­սը քու­նի անձ­նա­ւո­րումն էր) գիր­կը անց­նիլդ…
«Երբ լոգ­նալ չեմ ու­զեր, մի հան­դի­մա­ներ եւ ին­ծի մի ամչց­ներ…
«­Կը յի­շե՞ս զա­ւակս… թէ քա­նի՜ պատ­ճա­ռա­բա­նու­թիւն­ներ կը գտնէիր, երբ ես ալ կ­’ու­զէի քե­զի լոգց­նել…
«Երբ կը տես­նես նոր ար­հես­տա­գի­տու­թիւն­նե­րուն հան­դէպ ան­գի­տա­կու­թիւնս, ժա­մա­նակ տուր ին­ծի եւ հեգ­նան­քով մի նա­յիր…
«Մ­տա­ծէ, թէ ես հետդ որ­քա՜ն համ­բե­րա­տար էի, քե­զի ամ­բողջ այ­բու­բե­նը սոր­վեց­նե­լու ժա­մա­նակ…
«Երբ ո­րոշ ան­գամ­ներ չեմ կրնար յի­շել եւ կամ ալ կը կորսնց­նեմ խօ­սած բա­ռե­րուս յա­րակ­ցու­թիւ­նը, ժա­մա­նակ տուր ին­ծի որ­պէս­զի յի­շեմ եւ ե­թէ չյա­ջո­ղիմ՝ մի բար­կա­նար…
«­Կա­րե­ւո­րը զա­ւակս ը­սե­լիքս չէ, այլ անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը, որ կը զգամ հետդ ըլ­լա­լու… մօտդ ըլ­լա­լու… միա­սին ըլ­լա­լու…
«Երբ ոտ­քերս տա­րի­նե­րու բե­րու­մով «ծան­րա­ցած» են եւ ին­ծի թոյլ չեն տար որ քա­լեմ… հետս մի վա­րո­ւիր այն­պէս… կար­ծես քե­զի հա­մար այ­լեւս ծան­րու­թիւն մը ե­ղած եմ… ե­կուր մօտս եւ քու ա­մուր բա­զուկ­նե­րովդ օգ­նէ ին­ծի… այն­պէս, ինչ­պէս ժա­մա­նա­կին երբ փոք­րիկ էիր, ես ալ քե­զի օգ­նե­ցի, որ­պէս­զի յա­ջո­ղիս կա­տա­րել քու ա­ռա­ջին քայ­լերդ…
«Երբ կ’ը­սեմ, որ մեռ­նիլս նա­խընտ­րե­լի է… մի ջղայ­նա­նար…
«Օ­րին մէ­կը դուն ալ պի­տի հասկ­նաս, թէ որն է պատ­ճա­ռը, որ ին­ծի կը ստի­պէ նման խօսք մը ը­սել…
«Ա՜խ զա­ւակս…
«­Ջա­նացի’ր հասկ­նալ, որ իմ տա­րի­քիս այ­լեւս չես ապ­րիր…
«­Պար­զա­պէս… կը գո­յա­տե­ւես…
«Օ­րին մէ­կը պի­տի բա­ցա­յայ­տես…, որ հա­կա­ռակ ը­րած բո­լոր սխալ­նե­րուս, միշտ լա­ւա­գոյ­նը կ’ու­զէի քե­զի հա­մար…
«Որ­պէս­զի կա­րո­ղա­նամ ան­ցա­նե­լի ճամ­բա­ներ բա­նալ քե­զի…
«Օգ­նէ ին­ծի, որ­պէս­զի կանգ­նիմ… քա­լեմ…
«Օգ­նէ ին­ծի, որ­պէս­զի կեանքս… սի­րով, գուր­գու­րան­քով ու համ­բե­րու­թեամբ վեր­ջաց­նեմ…
«­Զա­ւակս… քե­զի չա­փա­զանց կը սի­րեմ…»:

minsar55@gmail.com