Հարցազրոյց յունահայ համբաւաւոր ջութակահար Խրիսթոս Ղալիլէասի հետ

«­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի բե­մե­րուն վրայ հայ­րե­նի
ա­րո­ւես­տա­գէտ­նե­րու ներ­կա­յու­թիւ­նը պի­տի հան­դի­սա­նայ
մի­ջազ­գա­յին նշա­նա­կու­թիւն ու­նե­ցող կա­րե­ւոր ի­րա­գոր­ծում մը
քա­ղա­քի մշա­կու­թա­յին կեան­քէն ներս»

­Յու­նո­ւար 2021-ի սկիզ­բին, յու­նա­հայ համ­բա­ւոր ջու­թա­կա­հար Խ­րիս­թոս ­Ղա­լի­լէաս ստանձ­նեց ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի գե­ղա­րո­ւես­տա­կան տնօ­րէ­նի պաշ­տօ­նը։ Օ­րին, «Ա­զատ Օր»ի է­ջե­րէն անդ­րա­դար­ձանք մեր հայ­րե­նա­կի­ցի մեծ յա­ջո­ղու­թեան, որ կու գայ ա­ւել­նա­լու ար­դէն իսկ մի­ջազ­գա­յին նո­ւա­ճում­նե­րով լե­ցուն իր ե­րաժշ­տա­կան եւ ա­կա­դե­մա­կան կեն­սագ­րու­թեան վրայ։ ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի ճա­նա­չո­ղու­թիւ­նը ­Յու­նաս­տա­նի սահ­ման­նե­րէն դուրս ան­ցած է եւ լայն գոր­ծակ­ցու­թիւն հաս­տա­տո­ւած է մեծ համ­բաւ ու­նե­ցող ա­րո­ւես­տա­գէտ­նե­րու եւ նո­ւա­գա­խում­բե­րու հետ։
­Հա­մա­վա­րա­կի ար­գի­լում­նե­րու մթնո­լոր­տին մէջ, ար­դի ար­հես­տա­գի­տու­թիւ­նը ա­ռի­թը ըն­ծա­յեց առ­ցանց զրոյց մը ու­նե­նա­լու տա­ղան­դա­ւոր մեր հայ­րե­նա­կի­ցին հետ եւ ի­րա­զեկ դառ­նա­լու իր ա­պա­գայ ծրա­գիր­նե­րուն մա­սին՝ յատ­կա­պէս նոր ստանձ­նած զգա­յուն դե­րին մէջ։ Խ­րիս­թոս ­Ղա­լի­լէաս ու­նի բնա­ծին ազ­նո­ւու­թիւն մը, որ կը բնո­րո­շէ իր հա­մեստ եւ կիրթ խօ­սակ­ցու­թիւ­նը, հե­ռու այն շպա­րում­նե­րէն, ո­րոնք յա­ճախ կը մո­լո­րեն մի­ջազ­գա­յին ե­րաժշ­տա­կան յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րու հա­սած ա­րո­ւես­տա­գէտ­ներ։ Իր բե­մա­կան եւ ա­կա­դե­մա­կան ի­րա­գոր­ծում­նե­րը՝ որ­քան կա­րե­ւոր եւ տա­րա­ծուն, այն­քան ա­ւե­լի հա­մեստ եւ ժուժ­կալ կը պա­հեն հա­յազ­գի ջու­թա­կա­հա­րը, ո­րուն հա­մար ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի փայ­լուն ա­պա­գան դար­ձած է սե­ւե­ռա­կէտ եւ կեան­քի ե­րազ։

Ինչ­պէ՞ս կը նկա­րագ­րես ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի գե­ղա­րո­ւես­տա­կան տնօ­րէ­նի նոր պաշ­տօ­նը։ Ի՞նչ ձե­ւով ե­ղաւ ընտ­րու­թիւ­նը ան­ձիդ վրայ։

­Տե­ղեակ էի, որ եր­կար ժա­մա­նա­կէ ի վեր ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի գե­ղա­րո­ւես­տա­կան տնօ­րէ­նի պաշ­տօ­նը թա­փուր մնա­ցած էր։ ­Պահ մը ե­կաւ, երբ յայ­տա­րա­րո­ւե­ցաւ զայն լրաց­նե­լու՝ բաց քննու­թեան ընտ­րու­թիւ­նը, ես ալ, իմ կար­գին, թեկ­նա­ծու­թիւնս ա­ռա­ջադ­րե­ցի ու ընտ­րո­ւե­ցայ։
Բ­նա­կա­նա­բար, շատ կա­րե­ւոր պար­տա­կա­նու­թիւն մըն է. կրնամ ը­սել՝ ­Յու­նաս­տա­նի մշա­կու­թա­յին կեան­քին մէջ ա­մէ­նէն կա­րե­ւոր դիր­քե­րէն մէկն է. մեծ ու­րա­խու­թիւն եւ պա­տիւ կը զգամ այս զար­գա­ցու­մին հա­մար։
­Պար­տա­կա­նու­թեանս ստանձ­նու­մը կու գայ պա­հու մը, երբ այս դժո­ւար ժա­մա­նակ­նե­րուն թա­գա­վա­րա­կի տա­րա­ծու­մը պատ­ճա­ռած է հա­մաշ­խար­հա­յին տագ­նապ՝ քա­ղա­քա­կան, ըն­կե­րա­յին, տնտե­սա­կան, եւ բնա­կա­նա­բար, ա­րո­ւես­տի ու մշա­կոյ­թի ո­լորտ­նե­րուն մէջ։ Այս բո­լո­րին վրայ, կա­րե­լի չէ ան­տե­սել այն տնտե­սա­կան տագ­նա­պը, ո­րու յոր­ձա­նու­տին մէջ այս եր­կի­րը ին­կած է վեր­ջին տա­սը տա­րի­նե­րուն։
­Ներ­կայ ժա­մա­նա­կա­հա­տո­ւա­ծին, մեր ջան­քե­րը կը կեդ­րո­նա­նան առ­ցանց ծրա­գիր­նե­րու վրայ, քա­նի որ հա­մա­վա­րա­կի ի­րա­կա­նու­թիւ­նը մեզ այդ­պէս կը ստի­պէ։ Այ­սու­հան­դերձ, կա­րո­ղա­ցած ենք կեան­քի կո­չել կա­րե­ւոր ի­րա­գոր­ծում­ներ, միա­ժա­մա­նակ նե­ցուկ կանգ­նիլ բո­լոր այն ա­րո­ւես­տա­գէտ­նե­րուն, ո­րոնց գե­ղա­րո­ւես­տա­կան գոր­ծու­նէու­թիւ­նը ազ­դուած է թա­գա­վա­րա­կէն։
Այս պայ­ման­նե­րուն տակ, մեծ մար­տահ­րա­ւէր մը կանգ­նած է առ­ջեւս, միա­ժա­մա­նակ խթան մըն է յա­ջո­ղե­լու եւ ծրա­գիր­նե­րը բար­ւոք ա­ւար­տին բե­րե­լու։ ­Հա­մո­զումս է, որ գէթ այս ձե­ւով, ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հը պի­տի շա­րու­նա­կէ իր կա­րե­ւոր դիր­քը պա­հել քա­ղա­քի մշա­կու­թա­յին կեան­քէն ներս։

Ո­րո՞նք են որ­պէս գե­ղա­րո­ւես­տա­կան տնօ­րէն քու կող­մէն ճշդո­ւած թի­րախ­նե­րը եւ ու­ղի­նե­րը յա­ջորդ ե­րեք տա­րո­ւան հա­մար։

­Հե­տե­ւեալ կեր­պով կրնանք ամ­փո­փել ծրա­գիր­ներս։
Ա) ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի համ­բա­ւը եւ ճա­նա­չո­ղու­թիւ­նը հաս­տա­տել մի­ջազ­գա­յին մշա­կու­թա­յին կեդ­րոն­նե­րու շար­քին։ Այս մէ­կը կա­րե­լի է յա­ջողց­նել միայն հա­մաշ­խար­հա­յին ծա­նօթ ա­րո­ւես­տա­գէտ­նե­րու եւ ե­րաժշ­տա­կան խում­բե­րու մաս­նակ­ցու­թիւ­նը ա­պա­հո­վե­լով մեր յայ­տա­գիր­նե­րուն մէջ։ Վս­տա­հա­բար, այս ձե­ւով պի­տի շեշ­տա­ւո­րո­ւի հա­մեր­գաս­րա­հի մի­ջազ­գա­յին դիր­քը, մնա­լով աշ­խար­հի ա­ռաջ­նա­կարգ ցու­ցակ­նե­րուն վրայ։ ­Մեր նպա­տակն է՝ մի­ջազ­գա­յին յայ­տա­գիր­նե­րով, ­Թե­սա­ղո­նի­կէի ա­րո­ւես­տա­սէր հա­սա­րա­կու­թեան հրամց­նել այն­պի­սի բարձր ո­րա­կի գե­ղա­րո­ւես­տա­կան ապ­րում­ներ, ո­րոնք կա­րե­լի չէ գտնել քա­ղա­քի ո­րե­ւէ այլ կա­ռոյ­ցի մօտ։
Բ) Ա­մէն կեր­պով զօ­րա­վիգ եւ նե­ցուկ կանգ­նիլ նոր տա­ղանդ­նե­րու, ո­րոնք ի­րենց ա­ռա­ջին քայ­լե­րը կ­՚ի­րա­գոր­ծեն։ Կ­՚ու­զենք ա­մէն կեր­պով մղում տալ ա­նոնց, որ­պէս­զի յա­ջո­ղու­թիւն­ներ ու­նե­նան եւ հաս­տա­տեն բեղմ­նա­ւոր հա­մաշ­խար­հա­յին աս­պա­րէզ­ներ։
Գ) ­Շատ կա­րե­ւոր կը նկա­տեմ հա­մեր­գաս­րա­հի կրթա­դաս­տիա­րակ­չա­կան դե­րը։ ­Յա­տուկ ծան­րու­թիւն պէտք է տալ դաս­տիա­րակ­չա­կան ծրա­գիր­նե­րուն։ Ա­մէն ինչ ան­կէ կը սկսի։ ­Պէտք է դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թիւ­նը մուտք գոր­ծէ վար­ժա­րան­նե­րէն ներս։ Ա­ռի­թը տանք նոր սե­րուն­դին ճանչ­նա­լու, կա­պի մէջ մտնե­լու, գնա­հա­տե­լու, ին­չու չէ՝ սի­րե­լու դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թիւ­նը։ Այս ձե­ւով, կա­րե­լի է պատ­րաս­տել ա­պա­գայ ե­րաժշ­տա­սէր հա­սա­րա­կու­թիւ­նը, որ իր ներ­կա­յու­թեամբ պի­տի գնա­հա­տէ դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թիւ­նը։
Դ) ­Մեր ծրա­գիր­նե­րուն մէջ գո­յու­թիւն ու­նի նաեւ տար­բեր՝ բազ­մա­տե­սակ ծրա­գիր­նե­րու այ­լա­զա­նու­թիւն մը, ա­րո­ւես­տի այլ ո­լորտ­ներ եւս՝ պա­րա­րո­ւես­տը, նկար­չու­թիւ­նը, քան­դա­կա­գոր­ծու­թիւ­նը, շար­ժա­պատ­կե­րը, եւ ան­շուշտ՝ այս բո­լո­րին հա­մադ­րումն ու ներ­գոր­ծու­թիւ­նը։

­Տե­ղեակ ենք ար­դէն համ­բաւ ստա­ցած մի­ջազ­գա­յին ե­րաժշ­տա­կան եւ ա­կա­դե­մա­կան յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րուդ եւ նո­ւա­ճում­նե­րուդ մա­սին։ Որ­քա­նո՞վ ա­նոնք կրնան քեզ օգ­նել նոր ստանձ­նած պաշ­տօ­նիդ յա­ջո­ղու­թեան հա­մար։

17 տա­րե­կա­նէս բախ­տը ու­նե­ցայ վա­յե­լե­լու ջու­թա­կի մե­նա­կա­տա­րի մի­ջազ­գա­յին աս­պա­րէզ մը, ներ­կա­յա­ցում­ներ կա­տա­րե­լով ա­ւե­լի քան 40 եր­կիր­նե­րու նշա­նա­ւոր ե­րաժշ­տա­կան բե­մե­րու վրայ եւ գոր­ծակ­ցե­լով գլխա­ւոր ե­րա­ժիշտ­նե­րու եւ նուա­գա­խում­բե­րու հետ։ 2007-էն, ջու­թա­կի ու­սու­ցիչ եմ ­Միա­ցեալ ­Նա­հանգ­նե­րու Աթ­լան­տա նա­հան­գի «­Ճոր­ճիա Ս­թէյթ» պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նին մէջ։ Ա­կա­դե­մա­կան եւ մե­նա­կա­տա­րա­յին աշ­խա­տան­քի հա­մադ­րումն ու ի­րար միա­ձու­լու­մը գլխա­ւոր ազ­դակն է ա­րո­ւես­տա­գէ­տի կեր­պա­րի կազ­մու­թեան հա­մար։ ­Մէ­կը միւ­սին կ­՚ամ­բող­ջաց­նէ։

Ինչ­պէ՞ս սկսաւ ե­րաժշ­տու­թեան հետ կա­պը։ Ո­րո՞նք էին ապ­րում­ներդ եւ գե­ղա­րո­ւես­տա­կան կեան­քիդ ա­մէ­նէն յատ­կան­շա­կան պա­հե­րը։

­Հա­սակ նե­տե­ցի ե­րաժշ­տու­թիւ­նը ա­ռանց­քա­յին դեր ու­նե­ցող ըն­տա­նի­քի մը մէջ եւ այդ պատ­ճառ ե­ղաւ նաե՛ւ իմ հե­տա­գայ զար­գա­ցու­միս հա­մար։ Ինչ­պէս գի­տէք, հայրս՝ լու­սա­հո­գի ­Գոզ­մաս ­Ղա­լի­լէա­սը, ­Յու­նաս­տա­նի ե­րաժշ­տա­կան կեան­քի ա­մէ­նէն յատ­կան­շա­կան դէմ­քե­րէն մէ­կը ե­ղած է, որ իր յե­տին թո­ղեց կա­րե­ւոր ժա­ռան­գու­թիւն մը երկ­րի ե­րաժշ­տա­կան ի­րա­կա­նու­թեան հա­մար։ ­Մայրս՝ ­Տի­րու­հի ­Գալ­ֆա­յեան-­Ղա­լի­լէա, ե­րա­ժիշտ է եւ կա­րե­ւոր ու­սում­նա­սի­րու­թիւն­ներ կա­տա­րած է հայ ե­րաժշ­տու­թեան վրայ։ ­Քոյրս՝ ­Նո­ւարդ-­Վե­րոն ­Ղա­լի­լէա, սրնգա­հար է ու նշա­նա­ւոր աս­պա­րէզ մը հաս­տա­տած է ­Յու­նաս­տա­նի եւ ար­տա­սահ­մա­նի մէջ։ Այս­պի­սի ներշն­չող ու ո­գեշն­չող մի­ջա­վայ­րի մէջ ու­նե­ցած ապ­րում­ներս ամ­բող­ջու­թեամբ ազ­դե­ցին նկա­րա­գի­րիս վրայ՝ որ­պէս մարդ եւ ա­րո­ւես­տա­գէտ։
Հս­կայ եւ յատ­կան­շա­կան ե­ղաւ լու­սա­հո­գի ու­սու­ցի­չիս՝ ջու­թա­կա­հար Ս­թե­լիոս ­Քա­ֆան­տա­րի­սի ներդ­րու­մը, ո­րուն ի­րա­պէս շատ բան կը պար­տիմ։
Ե­րաժշ­տա­կան աս­պա­րէ­զիս մէջ ու­նե­ցած եմ բա­ւա­կան կա­րե­ւոր հանգ­րո­ւան­ներ, յա­ճախ դժո­ւար է ա­նոնց մէ­ջէն զա­նա­զա­նել ո­րոշ­նե­րը։ Կր­նամ ը­սել, թէ այն ու­սու­մը, որ ստա­ցայ ­Նիւ Եոր­քի համ­բա­ւա­ւոր «­Ճու­լիըրտ» հա­մալ­սա­րա­նէն ներս ե­զա­կի էր։ ­Մաս­նա­ւոր պա­տիւ կը զգամ ա­մէն ան­գամ, որ հրա­ւէր կը ստա­նամ այս նշա­նա­ւոր կրթա­կան հաս­տա­տու­թեան կող­մէ մա­գիստ­րո­սի մա­կար­դա­կի դա­սըն­թացք­ներ կա­տա­րե­լու ու­սա­նող­նե­րուն։ ­Յոյն մե­ծա­համ­բաւ դաշ­նա­կա­հար ­Տի­միթ­րիս Ս­ղու­րո­սի հետ ու­նե­ցած գոր­ծակ­ցու­թիւ­նը յա­տուկ տեղ կը գրա­ւէ եւ նշու­մի ար­ժա­նի է։ Կր­նամ նշել կարգ մը ներ­կա­յա­ցում­ներ աշ­խար­հի մե­ծա­գոյն հա­մեր­գաս­րահ­նե­րուն մէջ, ինչ­պի­սին են ­Վիեն­նա­յի «­Մու­սիք­վե­րէյն», ­Միւ­նի­խի «­Կաս­թայկ», Փ­րա­կի «­Ռու­տոլ­ֆի­նում», Ո­ւա­շինկ­թը­նի «­Քե­նե­տի», ­Նիւ Եոր­քի «­Քար­նը­կի ­Հոլ» սրահ­նե­րը։ ­Վեր­ջա­պէս, յի­շու­մի ար­ժա­նի են իմ ու­նե­ցած զա­նա­զան գոր­ծակ­ցու­թիւն­նե­րը ե­րաժշ­տա­կան աշ­խար­հի տի­տան­նե­րուն հետ՝ թաւ­ջու­թա­կա­հար ­Մի­շա ­Մայս­քի, խմբա­վար Անտ­րիս ­Նել­սըն, «­Պո­րո­տին» եւ «­Կո­մի­տաս» քա­ռեակ­նե­րը, նշե­լու հա­մար քա­նի մը ա­նոնց­մէ։

­Թե­սա­ղո­նի­կէի հայ­կա­կան հա­մայն­քին հետ կա­պը փոք­րուց ե­ղած է ան­քակ­տե­լի։ ­Հա­կա­ռակ բազ­մազ­բաղ կեան­քիդ եւ տե­ղա­շար­ժե­րուն, միշտ ալ ժա­մա­նակ կը գտնես մաս­նակ­ցե­լու հա­մայն­քի հա­ւա­քա­կան կեան­քին։

­Թե­սա­ղո­նի­կա­հայ ի­րա­կա­նու­թեան հետ ու­նե­ցած կապս կեան­քիս ան­բա­ժան մէկ մաս­նիկն է եւ փոքր տա­րի­քէս, ա­ռանց ընդ­հա­տու­մի, կը շա­րու­նա­կէ յատ­կան­շել էու­թիւնս։ Ա­ւե­լորդ է ը­սել, թէ որ­քան հպարտ կը զգամ հայ ըլ­լա­լուս հա­մար։ ­Գոր­ծուն կեր­պով կը մաս­նակ­ցիմ գա­ղու­թի ազ­գա­յին, կու­սակ­ցա­կան, հա­սա­րա­կա­կան եւ մշա­կու­թա­յին կեան­քին։ ­Մաս­նակ­ցու­թիւնս ­Հայ դա­տի աշ­խա­տանք­նե­րուն, ինչ­պէս նաեւ ան­դա­մակ­ցու­թիւնս «­Հա­մազ­գա­յին» հայ կրթա­կան եւ մշա­կու­թա­յին միու­թեան՝ կեան­քիս կա­րե­ւոր մաս­նիկ­նե­րէն են։
­Մեր ըն­տա­նի­քի ներ­կա­յու­թիւ­նը ­Թե­սա­ղո­նի­կա­հայ կեան­քին ե­ղած է ա­ւան­դա­կան եւ շեշ­տա­ւո­րո­ւած։ ­Մեծ-մեծ հայրս, ­Կա­րա­պետ ­Ղա­զա­րեան, 20-րդ ­դա­րու սկիզ­բին ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հայ­կա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ շի­նու­թեան մեծ նո­ւի­րա­տու­նե­րէն էր։ ­Մեծ հայրս, ­Ռու­բէն ­Գալ­ֆա­յեան, ե­կե­ղեց­ւոյ թա­ղա­յին խոր­հուր­դի ա­տե­նա­պետն էր 25 տա­րի­նե­րու եր­կայն­քին։ ­Մօ­րեղ­բայրս, ­Կա­րա­պետ ­Գալ­ֆա­յեա­նը, մեր հա­մայն­քի գլխա­ւոր ան­դամ­նե­րէն մէ­կը ե­ղած է, իսկ նաեւ ե­ղաւ ­Հա­յաս­տա­նի նո­րան­կախ հան­րա­պե­տու­թեան ա­ռա­ջին ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը ­Յու­նաս­տա­նի մէջ։ Ան կա­րե­ւոր դեր ու­նե­ցաւ 90-ա­կան թո­ւա­կա­նի մար­դա­սի­րա­կան օգ­նու­թեան ա­ռա­ջին ա­ռա­քում­նե­րուն դէ­պի ­Հա­յաս­տան։ ­Մայրս, ­Տի­րու­հի ­Գալ­ֆա­յեան-­Ղա­լի­լէաս, ­Հա­մազ­գա­յի­նի ­Թե­սա­ղո­նի­կէի «Ղ. ­Սա­րեան«» մաս­նա­ճիւ­ղի եր­կա­րա­մեայ ա­տե­նա­պե­տու­հին է՝ բազ­մա­տե­սակ եւ կա­րե­ւոր գոր­ծու­նէու­թեամբ։
­Վեր­ջա­պէս, զար­միկ­ներս, ­Ռու­բէն եւ Ար­սէն ­Գալ­ֆա­յեան­ներ, կը շա­րու­նա­կեն ըն­տա­նե­կան ա­ւան­դու­թիւ­նը որ­պէս ա­րո­ւես­տի կտոր­նե­րու վա­ճա­ռա­կան­ներ։ ­Հայ ա­րո­ւես­տի նմուշ­նե­րու «­Գալ­ֆա­յեան» հա­ւա­քա­ծոն կը նկա­տո­ւի կո­թո­ղա­կան եւ կը հան­դի­սա­նայ մեր մշա­կու­թա­յին ժա­ռան­գու­թեան ան­բա­ժան մաս­նիկ մը։ ­Կա­րե­ւոր դեր այս հա­ւա­քա­ծո­յի կազ­մու­թեան մէջ ու­նե­ցաւ մօ­րա­քոյրս, լու­սա­հո­գի Ա­նա­հիտ ­Գալ­ֆա­յեան։
Ինչ­պէս ար­դէն կը նշմա­րէք, ըն­տա­նի­քիս կող­մէ ե­կած ազ­դե­ցու­թիւ­նը եւ ա­ւան­դու­թիւ­նը կը շա­րու­նա­կեն խթան հան­դի­սա­նալ մաս­նակ­ցու­թեանս հա­մար հա­մայն­քի կեան­քին մէջ։

Ան­պայ­ման պէտք է անդ­րա­դառ­նանք ­Հա­յաս­տա­նի հետ ու­նե­ցած մշա­կու­թա­յին կա­պե­րուն։ Ինչ­պէ՞ս կը պատ­կե­րաց­նես ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի գոր­ծակ­ցու­թիւ­նը ­Հա­յաս­տա­նի ե­րաժշ­տա­կան հա­րուստ աշ­խար­հին հետ։

­Յա­տուկ կեր­պով կը յի­շեմ ու կը նշեմ այ­ցե­լու­թիւնս ­Հա­յաս­տան, 1994-ին։ Այն ա­տեն, հրա­ւի­րո­ւած էի ­Հա­յաս­տա­նի ­Ֆիլ­հար­մո­նիք նո­ւա­գա­խում­բին կող­մէ, ուր մեկ­նա­բա­նե­ցի ­Սի­պե­լիու­սի՝ ջու­թա­կի եւ նո­ւա­գա­խում­բի հա­մար յօ­րի­նած ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւ­նը, ղե­կա­վա­րու­թեամբ ­Լո­րիս Ճգ­նա­ւո­րեա­նի։ Ան­զու­գա­կան պահ մըն էր, նոյն­քան ե­րաժշ­տա­կան եւ զգա­ցա­կան։ ­Խո­րա­պէս հպարտ եւ զգա­ցո­ւած էի ա­ռա­ջին ան­գամ հայ­րե­նիք այ­ցե­լե­լով։
Ան­շուշտ, հա­մեր­գաս­րա­հի տնօ­րէ­նի իմ նոր պաշ­տօ­նէն ա­մէն ջանք պի­տի թա­փեմ գոր­ծակ­ցու­թեան ճամ­բայ բա­նա­լու հա­մար ­Հա­յաս­տա­նին հետ։ ­Պէտք չէ մոռ­նալ, որ մեր հայ­րե­նի ա­րո­ւես­տա­գէտ­նե­րը եւ ե­րաժշ­տա­կան խում­բե­րը կը վա­յե­լեն մի­ջազ­գա­յին համ­բաւ։ Ա­նոնց ներ­կա­յու­թիւ­նը ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հա­մեր­գաս­րա­հի բե­մե­րուն վրայ պի­տի հան­դի­սա­նայ մի­ջազ­գա­յին նշա­նա­կու­թիւն ու­նե­ցող կա­րե­ւոր ի­րա­գոր­ծում մը քա­ղա­քի մշա­կու­թա­յին կեան­քէն ներս։»

Հարցազրոյցը վարեց Ք.Է.