Հայ Կապոյտ Խաչի «Զաւարեան» ազգ. վարժարանի Զ. աւարտական դասարանի վկայականներու բաշխման հանդիսութիւն

Հ.Կ.Խ.ի ­Գո­քի­նիոյ «­Զա­ւա­րեան» ազ­գա­յին վար­ժա­րա­նին դպրո­ցա­կան տա­րե­փակ ­Նա­խակր­թա­րա­նի ա­ւար­տա­կան դա­սա­րա­նի հրա­ժեշ­տի ե­րե­կո­յին ըն­թաց­քին Տ­նօ­րէ­նու­թեան խօս­քը, ուղ­ղո­ւած ա­շա­կերտ­նե­րուն եւ ծնող­նե­րուն:

­Շատ սի­րե­լի ա­շա­կերտ­ներս,
2019-2020 դպրո­ցա­կան տա­րեշրջա­նը իր ա­ւար­տին հա­սաւ։ ­Տա­րօ­րի­նակ տա­րի մը, ե­թէ նկա­տի առ­նենք թէ պսա­կա­ձեւ ժահ­րին պատ­ճա­ռով դպրոց­նե­րը եր­կու­քու­կէս ա­մի­սէն ա­ւե­լի փակ մնա­ցին եւ բո­լորս զգու­շա­պահ­քի մէջ էինք… սա­կայն չվհա­տե­ցանք։ Ս­կիզ­բին, ան­ծա­նօթ քար­տէ­սի վրայ կը քա­լէինք, սա­կայն՝ օ­րէ օր ինչ­պէս մենք, դուք ալ հա­մա­կեր­պե­ցաք։ ­Մա­սամբ՝ ո­րով­հե­տեւ դպրո­ցի ա­ռօ­րեան անն­ման է, ո­րե­ւէ հե­ռա­կայ, թէ հե­ռա­վար, կամ առ­ցանց ու­սու­ցում զայն չի փո­խա­րի­ներ։ ­Բայց մեր զո­ւար­թամ­տու­թիւ­նը՝ հիւ­մոր­նիս բարձր պա­հե­ցինք, առ­ցանց ա­նուշ­ներ պատ­րաս­տե­ցինք ու համ­տե­սե­ցինք եւ քա­նի Հ.Մ.Ը.Մ­.ի ­Մա­յի­սեան խա­ղե­րը տե­ղի չու­նե­ցան, հնա­րե­ցինք մեր մրցա­շար­քը… ­Սա­կայն, միա­ժա­մա­նակ՝ ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 115ա­մեա­կը եւ ­Մա­յիս 28ի ան­կա­խու­թիւ­նը յի­շա­տա­կե­ցիք գրի առ­նե­լով ձեր զգա­ցում­ներն ու մտա­ծում­նե­րը։ Ու երբ վե­րա­նո­րո­գո­ւած դպրո­ցը, ձեր սի­րե­լի «­Զա­ւա­րեան»ը կրկին դռնե­րը բա­ցաւ եւ դպրո­ցին կեան­քը վե­րա­դար­ձաւ, ձեր ձայ­նե­րը, պոռչ­տուք­նե­րը նոյ­նիսկ մանր­մունր վէ­ճե­րը, հա­ւա­տա­ցէք, այս մէկ ամ­սո­ւան ըն­թաց­քին իս­կա­պէս հա­ճե­լի՝ փնտռո­ւե­լի էին։
­Սի­րե­լի Ա­շա­կերտ­ներս,
«­Զա­ւա­րեան»ին մէջ ձեր տա­րի­նե­րը լե­ցուն ե­ղան հա­րուստ յի­շա­տակ­նե­րով, ո­րոնց­մէ փոք­րիկ համ ու հոտ մը ա­ռինք այ­սօր տե­սե­րի­զը դի­տե­լով։ Իսկ դուք մեծ­նա­լով այս ապ­րում­նե­րը պի­տի զար­գաց­նէք եւ վառ պի­տի պա­հէք «­Զա­ւա­րեան»ին մէջ ձեր շա­րու­նա­կա­կան ներ­կա­յու­թիւ­նը, մաս­նակ­ցու­թիւ­նը ըլ­լայ այդ՝ Հ.Մ.Ը.Մ­.ի մար­զա­կան եւ սկաու­տա­կան խում­բե­րուն մէջ, «­Հա­մազ­գա­յին»ի պա­րա­խում­բին, ­Պա­տա­նե­կան միու­թեան կամ պար­զա­պէս ա­զատ ժա­մեր ան­ցը­նե­լը հոս, «­Զա­ւա­րեան» կեդ­րո­նին մէջ եւ կամ՝ զա­նա­զան ա­ռիթ­նե­րով «Ս. ­Յա­կոբ» ե­կե­ղեց­ւոյ եր­գե­ցո­ղու­թեան կամ շա­պիկ հա­գո­ւի­լը։
­Մեր ան­թիւ խօ­սակ­ցու­թիւն­նե­րուն, զրոյց­նե­րուն ըն­թաց­քին սոր­վե­ցաք նախ ծա­նօ­թա­նալ, լու­սա­փա­նո­ւիլ, փնտռտել, հարց­նել, սոր­վիլ, ա­պա դա­տել ու ար­ժե­ւո­րել՝ միշտ վե­հանձնու­թեամբ։ Ու վստահ՝ այս­պէս ալ պի­տի շա­րու­նա­կէք ձեր կեան­քին եւ մեր հայ­կա­կան ի­րա­կա­նու­թեան մէջ եւ ձեր աչ­քե­րուն լոյ­սին նման պի­տի պահ­պա­նէք հայ դպրո­ցը, ձեր «­Զա­ւա­րեան»ը ու ինչ­պէս իբ­րեւ ա­շա­կերտ տօ­նե­ցիք մեր դպրո­ցին 90ա­մեա­կը, այդ­պէս ալ դո՛ւք ձեռ­նար­կէք, վա­յե­լէք ա­նոր 10-ա­մեակ­նե­րը եւ ա­ւե­լին։
­Բա­րի երթ ու­նե­նաք, նո­րա­նոր յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րով եւ ձեր բո­լոր ե­րազ­նե­րը թող ի­րա­կա­նան։
­Սի­րե­լի ծնող­ներ,
­Հոս կ­՚ու­զեմ իմ, մեր շնոր­հա­կա­լա­կան խօս­քը ու­ղել ձե­զի. միա­սին գոր­ծակ­ցե­ցանք շա­տե­րուդ հա­մար 8, 6, 4 եւ 2 տա­րի­ներ. այս ուղ­ղե­ւո­րու­թեան ըն­թաց­քին ճամ­բան հարթ չէր, սա­կայն հաս­կա­ցո­ղու­թեամբ զա­նա­զան հար­ցեր դի­մագ­րա­ւե­ցինք. փաս­տը այ­սօր հոս բո­լորս միա­սին հրա­ժեշտ կու տանք մեր զա­ւակ­նե­րուն եւ մա­նա­ւանդ ի­րենց այս մէկ ամ­սո­ւան ըն­թաց­քին սի­րով, կա­տա­կով կե­նակ­ցու­թեան։

ՄՐՑԱՆԱԿՆԵՐ

Այս տա­րի «Μαθηματικά Πυθαγόρας» մրցա­շար­քին մաս­նակ­ցող­նե­րու թի­ւը շատ գո­հա­ցու­ցիչ էր։
Դպ­րո­ցի ա­շա­կերտ­նե­րէն շա­տեր մրցա­նա­կին ար­ժա­նա­ցան։ Ա­ւար­տա­կան դա­սա­րա­նէն յա­տուկ գնա­հա­տան­քի ար­ժա­նա­ցան բո­լո­րը, սա­կայն մրցա­նա­կին ար­ժա­նա­ցաւ ­Լե­ւոն ­Նա­ւա­սար­դեա­նը։
Հ.Կ.Խ.ը ա­մէն տա­րի Հ.Յ.Դ ­Պա­տա­նե­կան միու­թեան բա­նա­կու­մին մաս­նակ­ցու­թեամբ կը գնա­հա­տէ հա­յե­րէն լե­զո­ւի լա­ւա­գոյն ա­շա­կեր­տին։ Այս տա­րի սոյն մրցա­նա­կաին կ­՚ար­ժա­նա­նայ ­Մա­րիէլ Մ­խի­թա­րեա­նը։
­Տի­կին ­Մէ­րի ­Փա­փա­զեան եւ պա­րոն ­Ռո­պերթ Ար­շա­կու­նի ի­րենց ծնո­ղած՝ ­Յա­կոբ եւ ­Մե­րի­լին Ար­շա­կու­նի­նե­րուն յի­շա­տա­կին 200 եւ­րո­յով կը պար­գե­ւատ­րեն ­Հա­յոց ­Պատ­մու­թեան լա­ւա­գոյն ա­շա­կեր­տին. սոյն մրցա­շար­քին կ­՚ար­ժա­նա­նան Ա­լին ­Սե­րո­բեան եւ ­Լե­ւոն ­Նա­ւա­սար­դեան։
Այս կարճ հրա­ժեշ­տի խօս­քիս վեր­ջա­ւո­րու­թեան պի­տի ու­զէի շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նել ­Թե­միս Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան հօր՝ ­Գե­ղամ արք.­Խա­չե­րեա­նին, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան, Հ.Կ.Խ­.ի Շրջ. վար­չու­թեան, շրջա­նիս հո­գե­ւոր հօր, «Ս. ­Յա­կոբ» ե­կե­ղեց­ւոյ ­Թա­ղա­յին եւ ­Տիկ­նաց մար­մին­նե­րուն, Ու­սում­նա­կան, Տն­տե­սա­կան եւ ­Կա­լո­ւա­ծա­յին խոր­հուրդ­նե­րուն, Հ.Մ.Ը.Մ­.ին, «­Զա­ւա­րեան» ա­կում­բի խոր­հուր­դին, Հ.Կ.Խ. ­Գո­քի­նիոյ «­Սօ­սէ» մաս­նա­ճիւ­ղին եւ շատ սի­րե­լի վար­ժա­րա­նիս Ծ­նո­ղա­կան միու­թեան որ այս տա­րի ալ յա­ջո­ղու­թեամբ կազ­մա­կեր­պեց ­Գիր­քե­րու ցու­ցա­հան­դէ­սը եւ ըն­դա­ռա­ջեց ու յանձն ա­ռաւ ա­ւար­տա­կա­նի յու­շա­մա­տեան­նե­րուն (λεύκωμα) ծախ­սը եւ նաեւ ա­նոնց յի­շա­տա­կի նո­ւէ­րը, ի յանձն տի­կին ­Նո­րա Սլտ­րեա­նին։

­Յա­տուկ շնոր­հա­կա­լա­կան խօսք՝
­Գա­լուստ ­Կիւլ­պէն­կեան հիմ­նար­կի հայ­կա­կան բա­ժի­նին՝ կրթա­կան, բա­րո­յա­կան ու նիւ­թա­կան զօ­րակ­ցու­թեան հա­մար։
Ա­մե­րի­կա­յի ­Յու­նա­հա­յե­րու ­Միու­թեան՝ բա­րո­յա­կան եւ նիւ­թա­կան շա­րու­նակ ա­ջակ­ցու­թեան հա­մար։
Զա­ւա­րեան Ար­մէն եւ ­Մով­սէս եղ­բայր­նե­րուն։

Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն՝
«Ա­զատ Օր» օ­րա­թեր­թի ու «Ար­մե­նի­քա» պար­բե­րա­թեր­թի խմբագ­րու­թեանց, ինչ­պէս նաեւ «­Զա­ւա­րեան» կեդ­րո­նի խոր­հուր­դին:
­Սան պա­հող բա­րե­րար­նե­րուն՝ տի­կին­ներ Ա­նուշ Ճ­րա­գեան, ­Պեր­ճու­հի Ուն­ճեան, ­Թագ­ւոր ­Յո­վա­կի­մեան։

­Նո­ւի­րա­տու­նե­րուն՝
Ա­րամ եւ Իոան­նա ­Գա­սար­ճեան, ­Բա­րի Ար­շա­կու­նի, ­Հայկ Ա­ճէ­մեան, ­Ռա­ֆա­յէլ ­Չա­լեան։
­Տի­կին Ի­րա ­Ծու­րո­ւին, որ դպրո­ցիս գրա­դա­րա­նին տրա­մադ­րեց ման­կա­պա­տա­նե­կան գիր­քեր եւ ­Ման­կա­պար­տէ­զը օժ­տեց գրա­դա­րա­նով մը։
­Պա­րոն ­Խա­չիկ ­Յա­րու­թիւ­նեա­նին, որ դպրո­ցա­կան տա­րեշր­ջա­նի վեր­ջին օ­րը ա­շա­կերտ­նե­րուն, ու­սու­ցիչ­նե­րուն խո­րո­ված եւ զո­վա­ցու­ցիչ մե­ծա­րեց։
Եւ մեր բո­լոր բա­րե­կամ­նե­րուն՝ ո­րոնք թի­կունք կը կանգ­նին մեր վար­ժա­րա­նին ու կը հո­գան բազ­մա­տե­սակ կա­րիք­նե­րուն։

­Վարձ­քը կա­տար՝
­Մեր ­Սի­րե­լի Ա­շա­կերն­տե­րուն, ո­րոնք տա­րեշր­ջա­նի ըն­թաց­քին բա­ցի ի­րենց ա­մե­նօ­րեայ պար­տա­կա­նու­թիւն­նե­րէն, գուր­գու­րա­ցին ի­րենց վար­ժա­րա­նին վրայ:
­Ման­կա­պար­տէ­զի ու ­Նա­խակր­թա­րա­նի բո­լոր ու­սու­ցիչ­նե­րուն, ո­րոնց հաս­կա­ցո­ղու­թեան եւ ան­կեղծ գոր­ծակ­ցու­թեան շնոր­հիւ, մեր վար­ժա­րա­նը կը զար­գա­նայ, կը բար­գա­ւա­ճի կիրթ մթնո­լոր­տի, ան­կեղծ, ջերմ ու հա­ղոր­դա­կան մի­ջա­վայ­րի մէջ։ ­Բո­լո­րը ի­րենց կա­րո­ղու­թիւն­նե­րը գե­րա­զան­ցե­լով, կա­րո­ղա­ցան պսա­կա­ձեւ ժահ­րին պատ­ճա­ռով դպրո­ցին փակ­ման շրջա­նին սերտ կա­պը ա­շա­կերտ­նե­րուն եւ ծնող­նե­րուն հետ վառ պա­հել եւ միա­ժա­մա­նակ ա­շա­կերտ­նե­րուն հայ­թայ­թել բա­նա­ւոր, գրա­ւոր աշ­խա­տան­քին զու­գա­հեռ նաե՛ւ հո­գե­կան ա­մէն քա­ջա­լե­րանք եւ հո­գա­տա­րու­թիւն։
­Վարձ­քը կա­տար վար­ժա­րա­նիս աշ­խուժ, ստեղ­ծա­գործ եւ նո­րա­րար գա­ղա­փար­նե­րով լի հայ ու­սուց­չա­կան կազ­մին։ ­Ձեռք ձեռ­քի տա­լով կա­րո­ղա­ցաւ այս դժո­ւար եւ տա­րօ­րի­նակ տա­րո­ւան մէջ հա­յե­րէ­նի ծրա­գի­րը լի ու լի կա­տա­րել։ Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն, որ ա­ռանց վա­րա­նու­մի ըն­դա­ռա­ջեց ­Կիւլ­պէն­կեան հիմ­նար­կի հայ­կա­կան բա­ժա­մուն­քի ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի առ­ցանց դա­սա­ւանդ­ման ման­կա­վար­ժա­կան եւ դաս­տիա­րակ­չա­կան նո­րա­րար եւ ստեղ­ծա­գործ աշ­խա­տան­քի/նե­րուն ներ­կա­յաց­ման եւ ար­ժա­նա­ցաւ գնա­հա­տան­քի մրցա­նա­կին։

­Հայ­կա­նուշ ­Մի­նա­սեան
Տ­նօ­րէ­նու­հի Հ.Կ.Խ.ի
­Գո­քի­նիոյ «­Զա­ւա­րեան»
ազ­գա­յին վար­ժա­րա­նին

­Նա­խակր­թա­րա­նի ա­ւար­տա­կան դա­սա­րա­նի հրա­ժեշ­տի ե­րե­կո­յին ըն­թաց­քին դա­սա­րա­նին յոյն ու­սուց­չու­հիին՝ ­Թէո­թո­րա ­Մա­ցա­կու­րաի խօս­քը ուղ­ղո­ւած ա­շա­կերտ­նե­րուն

Αγαπημένα μου παιδιά,
Έφτασε η στιγμή που ο κύκλος του Δημοτικού Σχολείου κλείνει για εσάς. Αλήθεια, θυμάστε την πρώτη φορά που δειλά-δειλά πατήσατε το πόδι σας στη φιλόξενη αυλή του Ζαβαριάν; Τότε, αυτό το βήμα σας προκαλούσε άγχος και σας γέμιζε αγωνία. Σήμερα, όμως, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, το σχολείο έχει γίνει ό,τι πιο οικείο έχετε μετά το σπίτι σας.
Μέσα από την πολυετή πορεία σας στους κόλπους του σχολείου αποκτήσατε γνώσεις, δημιουργήσατε ισχυρές φιλίες, αποκομίσατε πολύτιμες εμπειρίες και ανοίξατε τους ορίζοντές σας.
Τώρα, ακόμη μία φορά ετοιμάζεστε για τη μετάβαση σε κάτι νέο κι μεγαλύτερο και ως εκ τούτου τρομακτικό ως ένα βαθμό. Όμως, έχοντας μεγαλώσει μέσα στο σχολείο, δεν πορεύεστε προς κάτι άγνωστο και το όποιο άγχος σας συνοδεύεται και από μια προσμονή για όσα νέα και συναρπαστικά σας περιμένουν.
Οι δάσκαλοί σας είμαστε περήφανοι για την πορεία που έχετε χαράξει έως σήμερα. Μπορεί να υπήρξαν και δύσκολες στιγμές, όμως στη ζωή και αυτές ακόμη είναι μαθήματα, μαθήματα που πρέπει να μελετάμε προσεχτικά, ώστε να ωφελούμαστε.
Ως δασκάλα σας, σαν τελευταία συμβουλή σας καλώ να φέρνετε πάντα στο νου σας ως παράδειγμα τον απλό και σοφό μύθο με τον Ηρακλή, όταν νέος κι εκείνος κλήθηκε να διαλέξει μεταξύ του δρόμου της Κακίας και της Αρετής. Στη ζωή σας μέσα όσο εύκολη και δελεαστική κι αν φαίνεται οποιαδήποτε λύση, ποτέ μην την επιλέξετε αν δεν είναι στο δρόμο της Αρετής!
Κλείνοντας εύχομαι να μεγαλώνετε με υγεία και προκοπή, να ανταποκριθείτε επιτυχώς στις νέες εκπαιδευτικές προκλήσεις που ανοίγονται μπροστά σας, να γίνετε χρήσιμοι άνθρωποι για την κοινωνία και σε κάθε περίπτωση ευτυχισμένοι στη ζωή σας!
Και μην ξεχνάτε, μπορεί ο κύκλος του Δημοτικού να κλείνει εδώ, όμως η πόρτα του Ζαβαριάν δεν θα κλείσει ποτέ για εσάς, θα είστε πάντα μέλος αυτού του ζωντανού οργανισμού και θα είμαστε πάντα εδώ να σας υποδεχόμαστε με χαρά, όποτε μας επισκέπτεστε.
με αγάπη και προσδοκίες,
η δασκάλα σας,

Θεοδώρα Ματσαγγούρα