Հայոց ցեղասպանութեան զոհերու յիշատակի 109-րդ տարելիցի քաղաքական ելոյթին ընթացքին Հ.Յ.Դ. Երիտասարդական միութեան խօսք՝ ընկ. Օննիկ Պետրոսեանի կողմէ
Αγαπητές και αγαπητοί προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι
Σήμερα, από το βήμα αυτό, σας απευθύνω τον χαιρετισμό της Αρμενικής Νεολαίας Ελλάδος. Από πολύ μικρό παιδί, βρισκόμουν κάθε χρόνο στις θέσεις του κοινού. Παρακολουθούσα με προσοχή τους ομιλητές…χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταλάβαινα όλες τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν… αλλά σίγουρα μπορούσα να νιώσω τα συναισθήματα που αυτές μετέδιδαν…Αργότερα, όταν πλέον αποφοίτησα από το αρμενικό γυμνάσιο Αθηνών, μπορούσα να κατανοήσω βαθύτερα τον εκάστοτε ομιλητή. Μπορούσα πλέον να αισθανθώ ακριβώς όπως αισθανόταν ο ίδιος, όταν η γιαγιά ή ο παππούς του, του περιέγραφαν τραγικές σκηνές από τη γενοκτονία και το διωγμό του 1915 όπως τη βίωσαν.
Τη γενοκτονία που ξεκίνησε τα χαράματα της 24ης Απριλίου του 1915 με τη σύλληψη και εκτέλεση του συνόλου της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας των Αρμενίων της Κωνσταντινούπολης, κατόπιν εντολής της κυβέρνησης των Νεοτούρκων.
Μιας κυβέρνησης που έθεσε σε εφαρμογή το οργανωμένο σχέδιο πλήρους αφανισμού του αρμενικού λαού και της απομάκρυνσής του από τις πατρογονικές του εστίες, με μοναδικό στόχο την υλοποίηση του Παντουρανικού οράματος, το οποίο συνεχίζει μέχρι σήμερα να
καθοδηγεί τις αποφάσεις της Τουρκικής κυβέρνησης.
Γεννήθηκα 85 χρόνια μετά την Γενοκτονία του 1915. Τέταρτη πλέον γενιά μετά τον ξεριζωμό. Ξέρετε…για εμάς, τη γενιά μου, η χρονολογία 1915 φαντάζει μακρινή. Είμαστε μια γενιά που οι περισσότεροι δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε τους επιζήσαντες προγόνους μας, αυτά τα παιδιά δηλαδή του 1915, που όταν άκουγαν παντού ουρλιαχτά και πυροβολισμούς, που όταν έβλεπαν παντού φωτιές και βασανισμούς, που όταν έχαναν μπροστά στα μάτια τους τα αδέρφια ή τους γονείς τους, έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να ξεφύγουν… έπρεπε όχι μόνο να εγκαταλείψουν όλες τους τις αναμνήσεις στο ιστορικό Βαν, στο Μούς, στο Γκαρς, στο Μπιτλίς, στο Ερζερούμ, αλλά να ξαναζήσουν αργότερα αυτή τη τραγωδία, τη θηριωδία, κάθε φορά που μοιραζόντουσαν τις φρικαλεότητες που βίωσαν, με τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους…
Μαρτυρίες, δυστυχώς αμέτρητες, που έφτασαν σ’ εμάς είτε από την οικογένεια είτε από το σχολείο και μας καθόρισαν.
Προσπάθησαν να μας θάψουν.. μα δεν ήξεραν ότι είμαστε σπόροι…
Έτσι λοιπόν, γενιές ολόκληρες, γεμίζαμε κάθε χρόνο αυτές τις αίθουσες, βρισκόμασταν κάθε χρόνο στο ενημερωτικό περίπτερο στο Σύνταγμα και συμμετείχαμε στην πορεία διαμαρτυρίας προς την τουρκική πρεσβεία… Έτσι ξεκινήσαμε να διοργανώνουμε δράσεις με
τη νεολαία μας, σε συνεργασία με την Αρμένικη Εθνική Επιτροπή ανά τον κόσμο. Δράσεις που οδήγησαν στην αναγνώριση της γενοκτονίας από 34 κράτη μέχρι σήμερα. Δράσεις που ενίσχυσαν με κάθε δυνατό τρόπο την πατρίδα μας την Αρμενία, σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις που αυτή βρέθηκε. Δράσεις όμως που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την επανάληψη της ιστορίας…Αυτή τη φορά στο Αρτσάχ…
Ξανά αποκλεισμός, ξανά πείνα, ξανά βασανιστήρια, ξανά δολοφονίες αμάχου πληθυσμού, ξανά ξεριζωμός…
Για ποιο λόγο επαναλήφθηκε ;
Αγαπητοί φίλοι,
Σας διαβεβαιώ πως η αδιαφορία των εθνών και το χάιδεμα της Τουρκίας είναι αυτά που όπλισαν το χέρι του Αζερμπαϊτζάν κατά των Αρμενίων συμπατριωτών μου στο Αρτσάχ. Το αίμα των Αρμενίων — αυτή τη στιγμή — ανταλλάσσεται στη διεθνή σκακιέρα του πολιτικού
εμπορίου με το αέριο του Αζερμπαϊτζάν.
Ο λαός μου δεν φοβάται τον θάνατο στο πεδίο της μάχης, και το ΑΠΕΔΕΙΞΕ!
Μάλιστα αυτό είναι κάτι που γνωρίζει πολύ καλά η Τουρκία.. πάντα το γνώριζε…
Αυτή είναι η δύναμη του αρμενικού λαού και θα αγωνιστεί μέχρι την τελική ΔΙΚΑΙΩΣΗ.
Σας ευχαριστώ πολύ
