Դպ­րո­ցա­կան տա­րեշր­ջա­նը հա­սաւ իր ա­ւար­տին։ Ճոխ ա­մա­վեր­ջի հան­դէս­նե­րով, ան­գամ մը եւս ու­րա­խա­ցանք մեր ա­շա­կեր­տու­թեամբ, ո­րոնք մա­քուր ա­ռո­գա­նու­թեամբ եւ հա­յե­րէ­նով ար­տա­յայ­տո­ւե­լու հա­մար­ձակ ո­ճով, ներ­կա­յա­ցու­ցին ի­րենց տա­րեկան աշ­խա­տան­քը՝ հա­յոց լե­զո­ւի, գրա­կա­նու­թեան ու պատ­մու­թեան գե­ղե­ցիկ պա­տա­ռիկ­ներ ներ­կա­յաց­նե­լով հան­րու­թեան։ Շր­ջա­նա­ւարտ­նե­րէն կա­րե­ւոր թիւ մը ար­դէն կը պատ­րաս­տո­ւի վե­րա­մու­տին հա­յե­ցի կրթու­թեան իր ըն­թաց­քը շա­րու­նա­կե­լու Հ.Կ.­Խա­չի «­Ճէ­նա­զեան» ազ­գա­յին միջ­նա­կար­գի հա­յա­կերտ մի­ջա­վայ­րին մէջ։
Կր­թա­կան շրջա­նի ա­ւար­տով, յա­ճախ մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րու մտայ­նու­թեան մէջ կը մնայ այն տպա­ւո­րու­թիւ­նը, թէ գա­ղու­թա­յին գոր­ծու­նէու­թիւ­նը, յատ­կա­պէս այն, որ կա­պուած է պա­տա­նի եւ ե­րի­տա­սարդ սե­րուն­դին հետ, ար­ձա­կուրդ կ­՚առ­նէ՝ ա­մառ­նա­յին հա­ճե­լի զբա­ղում­նե­րու մթնո­լոր­տէն տարուե­լով։ Այս­պէս, ա­կումբ յա­ճա­խող ե­րի­տա­սարդ սե­րուն­դին թի­ւը կը նո­ւա­զի, ծնող­նե­րը ի­րենց զա­ւակ­նե­րուն հա­մար նոր զբա­ղում­նե­րու ա­ռիթ­ներ կը փնտռեն, եր­բեմն ալ ի­րենց ա­ռօ­րեայ հո­գե­րուն մէջ կլա­նո­ւած ըլ­լա­լով, նոյ­նիսկ այս­պի­սի զբա­ղում­նե­րու մա­սին մտա­ծե­լու ժա­մա­նակ չի մնար։ Այս­պէս, մեր փոք­րիկ­նե­րը կրնան զբա­ղիլ զա­նա­զան տե­սա­կի երկ­րոր­դա­կան հե­տաքր­քու­թիւն­նե­րով, սա­կայն հե­ռու կը մնան ակմ­բա­յին կամ միու­թե­նա­կան մի­ջա­վայ­րէն եւ ի­րենց բա­րե­կամ­նե­րէն։
Կարգ մը ծնող­ներ կ­՚ան­տե­սեն կամ տե­ղեակ չեն, թէ հա­յե­ցի դաս­տիա­րա­կու­թիւ­նը ու հայ­կա­կան ըն­կե­րա­յին կեան­քը եր­բեք կանգ չէ ա­ռած մեր գա­ղու­թէն ներս, նոյ­նիսկ ա­մառուայ շրջա­նին։
Ա­կումբ­նե­րը կը շա­րու­նա­կեն բաց մնալ մեր ե­րի­տա­սար­դու­թեան հա­մար եւ միու­թե­նա­կան աշ­խա­տան­քը կը շա­րու­նա­կո­ւի, ա­ռի­թը տա­լով պա­տա­նի­նե­րուն եւ ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն՝ մար­զա­կան եւ ըն­կե­րա­յին զբա­ղում­նե­րու մի­ջո­ցով, զո­ւար­ճա­նա­լու եւ միա­ժա­մա­նակ զար­գաց­նե­լու ի­րենց հա­յակր­թու­թիւ­նը։
Օգոստոսի առաջին օրերուն, պի­տի բա­ցո­ւի Հ.Մ.Ը.Մ.ի սկաու­տա­կան բա­նա­կու­մը Սու­նիո­յի մէջ, որ ա­ռիթ պի­տի հան­դի­սա­նայ տաս­նեակ մեր փոք­րիկ­նե­րուն հա­մար հայ­կա­կան մի­ջա­վայ­րի բա­րիք­նե­րը վա­յե­լե­լու եւ միա­ժա­մա­նակ ա­մառ­նա­յին մթնո­լոր­տին մէջ ապ­րե­լու ար­ձա­կուր­դի հան­գիստ օ­րեր։
Օ­գոս­տո­սի վեր­ջին տաս­նօ­րեա­կին, Հ.Յ.Դ. Պա­տա­նե­կան Միու­թիւ­նը այս տարի իր 39րդ բա­նա­կու­մը կը կազ­մա­կեր­պէ, Յու­նաստա­նի ամ­բողջ տա­րած­քէն՝ Ա­թէն­քէն եւ հիւ­սի­սա­յին Յու­նաս­տա­նէն մատ­շաղ սե­րուն­դը հա­մախմ­բե­լու լա­ւա­գոյն մի­ջո­ցը հան­դի­սա­նա­լով։
Անն­կա­րագ­րե­լի է եր­կու պա­տա­նե­կան հա­մախմ­բում­նե­րուն ըն­թաց­քին ստեղ­ծո­ւած հա­յա­բոյր մթնո­լոր­տը։ Զոյգ բա­նա­կում­նե­րու պա­րա­գա­յին ալ, հա­յե­րէն լե­զուն, հայ­կա­կան գի­տե­լիք­նե­րը, ըն­կե­րա­յին մթնո­լոր­տը, հայ երգն ու պա­րը այն­քան ազ­դե­ցիկ դե­րա­կա­տա­րու­թիւն կ­՚ու­նե­նան մեր նոր սե­րուն­դի հո­գեմ­տա­ւոր ծաղ­կու­մին մէջ, որ կեան­քի փոր­ձա­ռու­թեան եւ ի­րենց ան­հա­տա­կան ու ազ­գա­յին նկա­րագ­րի կազ­մա­ւոր­ման լա­ւա­գոյն մի­ջոց­նե­րը կը հան­դի­սա­նան։
Այս բա­նա­կում­նե­րուն ըն­թաց­քին յա­ռաջ ե­կած են զօ­րա­ւոր բա­րե­կա­մու­թիւն­ներ, յար­գան­քի եւ սի­րոյ ըն­կե­րա­յին կա­պեր, եղ­բայ­րա­կան կա­պեր, բայց ա­ւե­լին՝ ա­նոնք հի­մե­րը դրած են մեր փոք­րիկ­նե­րու հո­գի­նե­րուն մէջ, ա­ռա­ւել խան­դով եւ յանձնա­ռու­թեամբ անոնք մաս­նա­կից ըլ­լա­լու համար հայ կեան­քի ե­րի­տա­սար­դա­կան եւ պա­տա­նե­կան գոր­ծու­նէու­թեան, ինչպէս նաեւ հա­յե­րէն լե­զո­ւի գոր­ծա­ծու­թեան եւ հայ­կա­կան ար­ժէք­նե­րու ծաղ­կու­մին՝ ա­նոնց նո­րա­կազմ եւ զգա­յուն նե­րաշ­խար­հին մէջ։
Սի­րե­լի ծնող­ներ, մի զրկէք ձեր զա­ւակ­նե­րը այս ա­ռիթ­նե­րէն։ Քա­ջա­լե­րե­ցէ՛ք, խրա­խու­սե­ցէ՛ք ա­նոնց՝ մաս­նակ­ցե­լու համար միտքն ու հո­գին կազ­մա­ւո­րող այս բա­նա­կում­նե­րուն։ Ա­ռի­թը տո­ւէ՛ք ա­նոնց՝ հե­ռու չմնա­լու ի­րենց ըն­կեր­նե­րէն եւ բա­րե­կամ­նե­րէն, ո՛չ հե­ռո­ւէն-հե­ռու անձ­նա­կան հե­ռա­ձայ­նե­րու ցուրտ հա­ղոր­դակ­ցու­թեամբ, այլ կեն­դա­նի՝ ի­րար հետ միա­սին ըլ­լա­լու, միա­սին շնչե­լու, խօ­սե­լու, խնդա­լու, եր­գե­լու եւ պա­րե­լու այն­քա՜ն հմա­յիչ մթնո­լոր­տի ազ­դե­ցու­թե­նէն։
Հա­յե­ցի դաս­տիա­րա­կու­թիւ­նը լոկ գրա­կան կամ պատ­մա­կան գի­տե­լիք­նե­րու դա­սըն­թացք չէ։ Հա­յե­ցի կրթու­թիւ­նը, վար­ժա­րան­նե­րէն եւ ա­կումբ­նե­րէն ներս, մա­նա­ւանդ՝ բա­նա­կում­նե­րու ըն­թաց­քին, հայ­կա­կան ինք­նու­թեան ամ­րապնդումն է, իր բո­լոր բա­րիք­նե­րով։
Մեր պարտքն է նո­րա­հաս սե­րունդ­նե­րուն ցոյց տալ՝ այս ճամ­բէն քա­լե­լու միակ ու ա­պա­հով ձե­ւը։

«Ա­զատ Օր»