Ձա­խէն աջ.- ­Չա­լեան ­Կա­րօ, Է­քի­զեան ­Կա­րէն, ­Քա­լեն­տե­րիս Ա­մի­րա­լեան ֆի­լիփ, Կ­րի­կո­րեան Ա­նա­հիտ, ­Մե­լա ­Վե­հա­նոյշ, ­Յով­հան­նի­սեան Է­լէ­նա, ­Գաբ­լա­նեան Օ­ֆէ­լիա, ­Քա­լեն­տե­րիս Ա­մի­րա­լեան ­Սե­րա­ֆիմ, ­Սու­քիա­սեան Ար­ման, ­Պի­ղիա­զեան Անդ­րա­նիկ: Ու­սուց­չու­հի­նե­րուն ա­նուն­նե­րը՝ ­Մե­լե­դի Խ­րիս­դի­նա, Ա­բի­կեան Ա­նի

Ուր­բաթ՝ 9 ­Յու­նիս 2017ին, տե­ղի ու­նե­ցաւ ­Գո­քի­նիոյ «­Զա­ւա­րեան» վար­ժա­րա­նի «­Հայա­ս­տան Ու­շագ­լեան» ման­կա­պար­տէ­զի 2016-2017 տա­րեշր­ջա­նի ա­մա­վեր­ջի հան­դէ­սը, ո­րու ըն­թաց­քին ման­կա­պար­տիզ­պա­նու­հի Ա­նի Ա­բի­կեան ար­տա­սա­նեց հե­տե­ւեալ խօս­քը.

­Բա­րի ե­կած էք «­Զա­ւա­րեան» վար­ժա­րա­նի «­Հա­յաս­տան Ու­շագ­լեան» ման­կա­պար­տէ­զի հան­դէ­սին՝ բո­լո­րե­լով այս­պէս հե­տաքրք­րա­կան եւ ար­դիւ­նա­բեր տա­րեշր­ջան մը, գե­ղե­ցիկ պա­հե­րով եւ պի­տա­նի փոր­ձա­ռու­թիւն­նե­րով:
­Գոհ կը զգանք ու հպարտ, որ 90 տա­րի ա­ռաջ հիմ­նո­ւե­ցաւ մեր ազ­գա­յին վար­ժա­րա­նը, եւ այ­սօր ալ հա­յե­ցի կրթու­թեան այս ան­կիւ­նա­քա­րը դեռ ան­փո­փոխ մնա­ցած է տա­րի­նե­րու անց­քին, դի­մագ­րա­ւած ըլ­լա­լով հան­դերձ բազ­մա­տե­սակ դժուա­րու­թիւն­ներ:
­Ման­կա­պար­տէ­զէն սկսեալ, փոք­րիկ­նե­րը ի­րենց տա­րի­քին յար­մար նա­խա­պատ­րաս­տու­թիւն­նե­րով, մա­նա­ւանդ հայ­կա­կան ո­գիով, մեր ­Մես­րո­պեան գի­րե­րով ու սէ­րով, պի­տի ճանչ­նան ու ա­պա­գա­յին պի­տի հարս­տաց­նեն ու պահ­պա­նեն մեր մշա­կոյ­թա­յին ժա­ռան­գը:
Կր­թու­թիւ­նը վա­ղա­հաս տա­րի­քէն սկսեալ ար­ժա­նիք մըն է, դաս­տիա­րա­կու­թեան դրու­թիւն մըն է, որ կը մի­տի կազ­մա­ւո­րե­լու անձ­նա­ւո­րու­թիւն­ներ՝ ինք­նա­զօր, ա­զատ եւ կա­տա­րեալ, կա­րող դի­մագ­րա­ւե­լու կեան­քի պա­հանջ­նե­րը:
Մ­շա­կոյ­թը, կրթու­թիւ­նը եւ մա­նա­ւանդ մեր հայ լե­զուն, մեծ կա­պո­ւա­ծու­թիւն մը ու­նե­նա­լով, նա­խաեն­թադ­րե­լով ու ա­ռաջ­նոր­դե­լով, կը մշա­կեն ու կը զար­գաց­նեն մեր ազ­գա­յին գի­տակ­ցու­թիւ­նը:
­Մեր հե­քիաթ­նե­րը, ո­րոնք ան­փո­խա­րի­նե­լի են ու միշտ կը զօ­րաց­նեն մեր մայ­րե­նի լե­զուն, մա­նա­ւանդ՝ փոքր տա­րի­քին, մեր եր­գե­րը, որ ի­րենց հնչիւ­նով մեզ կը փո­խադ­րեն մեր պատ­մու­թեան, մեր մշա­կոյ­թին, ա­պա՝ մեր հայ­րե­նի­քին, ինչ­պէս նաեւ մեր հայ­կա­կան պա­րե­րը, իբ­րեւ մեր մշա­կոյ­թի ար­ժէ­քա­ւոր զար­դը, ման­կա­վար­ժա­կա­նօ­րէն հա­ճե­լի այն մի­ջոց­ներն են, որ այս փոք­րիկ­նե­րուն ազ­գա­յին սէ­րը կը մշա­կեն ու գի­տու­թիւն կը մա­տու­ցա­նեն:
­Միա­ժա­մա­նակ՝ շնոր­հիւ մար­դու այժ­մէա­կան ար­ժէք­նե­րուն եւ ար­ժա­նիք­նե­րուն, ո­րոնք են յար­գան­քը, ազ­նո­ւու­թիւ­նը, սէ­րը, բա­րե­կա­մու­թիւ­նը, խա­ղա­ղու­թիւ­նը, ա­ռա­քի­նու­թիւ­նը, համ­բե­րու­թի­նը, փոք­րիկ­նե­րը կ’որ­դեգ­րեն կե­ցո­ւածք­ներ ու բնա­ւո­րու­թիւն­ներ, զորս պի­տի գոր­ծա­ծեն ի­րենց կեան­քի ըն­թաց­քին:
Այս բո­լո­րին անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը ա­ւե­լիով զգա­լի է մեր օ­րե­րուն, երբ աշ­խար­հի մէջ կան բազ­մա­թիւ փոք­րիկ­ներ, որ խա­ղաղ կեան­քէ ու եր­ջա­նիկ օ­րե­րէ կը զրկո­ւին, ինչ­պէս են սու­րիա­հա­յու­թեան փոք­րիկ­նե­րը:
­Մե՛նք՝ թէ՛ ծնողք, թէ՛ ու­սուց­չիչ, մաս կը կազ­մենք այս ի­րա­կա­նու­թեան, մեր փոք­րիկ­նե­րու յա­ջող կրթու­թեան եւ ու­սու­մին, ո­րոնք պի­տի բա­րե­փո­խեն աշ­խար­հի այս դժո­ւար կա­ցու­թիւն­նե­րը եւ պի­տի ստեղ­ծեն ա­ւե­լի լաւ եւ յու­սա­լի ա­պա­գայ մը:
Ու գա­լով մեր դպրո­ցին, ծնող­նե­րը եւ ու­սուց­չիչ­նե­րը գլխա­ւոր դե­րա­կա­տար­ներն են, ըլ­լա՛յ փոք­րիկ­նե­րու լաւ դաս­տիա­րա­կու­թեան, ըլ­լա՛յ ա­նոնց հա­յե­ցի կրթու­թեան, ար­դիւնք­նե­րը ո­րոնց զգա­լի ե­ղան թէ՛ տա­րո­ւան ըն­թաց­քին, թէ՛ պի­տի ըլ­լան մօ­տա­լուտ ա­պա­գա­յին:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն­ներս կը յայտ­նեմ՝
­Գե­րաշ­նորհ Սր­բա­զան ­Հօր, շրջա­նիս ­Հո­գե­ւոր ­Հօր, թե­միս Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թեան, Տն­տե­սա­կան եւ Ու­սում­նա­կան ­Խոր­հուրդ­նե­րուն, ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չին, ­Թա­ղա­յին ­Մարմ­նոյ, տնօ­րէ­նու­թեան՝ տի­կին ­Մի­նա­սեան ­Հայ­կա­նու­շին, որ միշտ մեր կող­քին է, հո­գա­լով դաս­տիա­րա­կու­թեան ո­րա­կին հա­մար, սկսե­լով ման­կա­պար­տէ­զէն եւ մեզ ներշնչե­լով ինք­նավս­տա­հու­թեան զգա­ցում­ներ, քա­ջա­լե­րե­լով գոր­ծակ­ցու­թիւ­նը ու­սու­ցիչ­նե­րու մի­ջեւ, ստեղ­ծե­լով այս­պէս գե­ղե­ցիկ եւ ջերմ մթնո­լորտ մը մեր դպրո­ցին մէջ, այն­քան կա­րե­ւոր ա­նոր բար­գա­ւաճ­ման հա­մար:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն նաեւ Ծ­նո­ղա­կան ­Միու­թեան, գոր­ծա­կից ման­կա­պար­տիզ­պա­նու­հի տի­կին ­Մե­լե­դի Խ­րիս­տի­նա­յին:
­Մաս­նա­ւոր շնոր­հա­կա­լու­թիւն­ներ ման­կա­պար­տէ­զի ծնող­նե­րուն՝ գոր­ծակ­ցու­թեան եւ այն վստա­հու­թեան հա­մար, զոր ցոյց տո­ւիք ամ­բողջ տա­րո­ւան ըն­թաց­քին: ­Տի­կին Ա­րուս ­Փոս­տա­ճեա­նին, տի­կին ­Մա­րի Ա­ռա­քե­լեա­նին, պա­րոն ­Գաբ­րիէլ ֆէն­տեա­նին ու այն բո­լոր ծնող­նե­րուն, ո­րոնք օ­ժան­դա­կե­ցին ման­կա­պար­տէ­զին:
­Յա­տուկ շնոր­հա­ւո­րու­թիւն­ներ մեր սի­րե­լի շրջա­նա­ւարտ ա­շա­կերտ­նե­րուն՝ մաղ­թե­լով, որ ա­նոնք յա­ջող դպրո­ցա­կան կեանք մը ու­նե­նան «­Զա­ւա­րեան» նա­խակր­թա­րա­նին մէջ ու ար­ժա­նա­նան ա­ւե­լի բարձր վկա­յա­կան­նե­րու:
­Թող այս մատ­ղաշ շրջա­նա­ւարտ­նե­րով մեր հա­յու­թեան ա­պա­գան ա­ւե­լի փայ­լուն եւ յու­սա­բեր ըլ­լայ: Ա­նոնք մաս­նա­կից դառ­նան հա­յա­պահ­պան­ման բո­լոր ջան­քե­րուն՝ միշտ վառ պա­հե­լով հայ լե­զուն եւ մեր մշա­կու­թա­յին գան­ձը, ո­րոնց ա­ռա­ջին հի­մե­րը դրո­ւե­ցան «­Հա­յաս­տան Ու­շագ­լեան» ման­կա­պար­տէ­զին մէջ:

Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն