Ալեքսանտրուպոլսոյ հայ համայնքի հարազատ զաւակն ու սպասարկուն եղաւ բոլորին ծանօթ Համբարձում (Համբօ) Մարուքեանը։ Անուն մը, որ յատկանշականօրէն լսուեցաւ Թրակիոյ շրջանէն ներս, ազգային ու համայնքային գործունէութեամբ իր դրոշմը թողեց շրջանի հայութեան իրականութենէն ներս։
Քանի մը շաբաթ առաջ ան իր աչքերը փակեց, սուգի մէջ մատնելով հարազատներ, գաղափարակից ընկերներ ու իրեն մօտիկ հայ եւ յոյն բարեկամներ։
Համբոն ծնած էր 1937-ին, Ալեքսանտրուպոլսոյ մէջ։ Մեծ պատերազմի ընթացքին ճաշակեց դժուարութիւններ եւ հիւանդութիւններ, որոնք ազդեցին իր առողջութեան վրայ։ Հայրը՝ Յակոբ, հերոսաբար կռուեցաւ Ալպանիոյ ճակատին վրայ եւ կարողացաւ ողջ վերադառնալ իր քաղաքը։ Իր մայրը մեծ ներդրում ունեցաւ շրջանի նոր սերունդի հայեցի կրթութեան վրայ, անշահախնդիր կերպով հայերէն լեզուն դասաւանդելով այնտեղի հայկական վարժարանին մէջ, իսկ հայրը ծառայեց քաղաքի հայկական եկեղեցւոյ մէջ որպէս դպիր։ Իր ծնողքի հաւատաւոր մասնակցութիւնը ազգային կեանքին՝ խորունկ հետքեր ձգեց իր ներաշխարհին մէջ, այսպէս, ան ալ իր կարգին նուիրուեցաւ ազգային ծառայութեան։
Հակառակ որ մասնաւոր ուսում չստացաւ, այսուհանդերձ զօրաւոր էր իր մէջ մշակութային եւ գեղարուեստական ոգին, որ զինք մղեց զբաղելու շարժանկարի ասպարէզէն ներս, ինչպէս նաեւ տեղական երգչախումբերուն մէջ ծաւալեց երգելու իր փափաքը։ Ան նաեւ երկար տարիներ մասնակցեցաւ շրջանի յունական սկաուտական կազմերուն, պատանի եւ երիտասարդ տարիներուն աչքի զարկաւ որպէս յաջող մարզիկ եւ զանազան մետալներ նուաճեց վազքին մէջ։
1969-ին ամուսնացաւ Նազենիկ Արապեանին հետ եւ բախտաւորուեցաւ երկու զաւակներով՝ Յակոբը եւ Վարդգէսը։ Կարողացաւ ստեղծել աշխատանքի յաջող պայմաններ առեւտրական ասպարէզին մէջ։
Իր հօր նման, կանուխէն մտաւ եւ ծառայեց Հ.Յ.Դաշնակցութեան շարքերը եւ մինչեւ վերջ հաւատարիմ մնաց ազգային մեծ կուսակցութեան գաղափարաբանութեան եւ առաջադրանքներուն։ Այնքան խոր էր իր հաւատքը Դաշնակցութեան հանդէպ, որ երբ իրեն կը հարցնէին «Հայ ե՞ս», ան կը պատասխանէր՝ «Դաշնակցակա՛ն եմ»։ Աւելի քան 38 տարի շարունակ զանազան դիրքերէ ծառայեց շրջանի «Ս. Կարապետ» եկեղեցւոյ թաղային խորհուրդին մէջ, իսկ այդ կազմի ատենապետութիւնը վարեց չորս տարի շարունակ, միաժամանակ իր մասնակցութիւնը բերելով եկեղեցական արարողութիւններուն որպէս դպիր։ Իր ծառայութեան տարիներուն մեծապէս օգտակար դարձաւ Խորհրդային միութեան փլուզումէն ետք, ինչպէս նաեւ Հայաստանէն Ալեքսանտրուպոլսոյ մէջ կայք հաստատած հայրենակիցներուն։
Իր ներդրումը ունեցաւ Համազգայինի Ալեքսանտրուպոլսոյ «Արամ Խաչատուրեան» մասնաճիւղի կազմութեան, որուն ատենապետութիւնն ալ վարեց շրջանի մը համար եւ մշակութային աշխատանք կատարեց։
Իր ազգային բարձր գիտակցութիւնը զինք երկու անգամ մղեց մասնակցելու Արցախի ազատագրական պայքարի օրերուն մարդասիրական եւ մեր քաջամարտիկներու օգնութեան առաքելութիւններուն դէպի հայրենիք։
Համբոն, իր կնոջ Նազենիկին հետ միասնաբար, մեծ ներդրում ունեցաւ շրջանի հայ համայնքի կեանքէն ներս։ Երկուքը միասին մեծ նուիրումով եւ ազգային գիտակցութեամբ ծառայեցին զանազան դիրքերու վրայ, ամուր հիմեր դնելով նորերուն համար։
Իր սիրելի կնոջ մահէն 6 ամիս ետք, Համբոն կեանքէն հեռացաւ 30 Յունուարին, հանգիստ՝ իր քունին մէջ, 84 տարեկանին։
Համբոյին մահով, յաւիտենականութեան կ՚անցնի նուիրեալ սերունդի մը հարազատ ներկայացուցիչներէն մէկը, որուն ամբողջ կեանքը համակ նուիրում եւ ծառայութիւն եղաւ Թրակիոյ շրջանէն ներս, հետամուտ ըլլալով հայեցի կրթութեան ու հայկական ոգիի պահպանման, յունահայութեան այդ կարեւոր կռուանին մէջ։
Հողը թեթեւ ըլլայ սիրելի գաղափարակից ընկերոջ ու հայրենակիցին վրայ։
Ք.