Համացանցային որսորդութիւններ
Աղքատ վաճառորդը…
ՄԻՆՍԱՐ
-Որքա՞ն կ’արժեն հաւկիթները, (հարցուց հարուստ տիկինը)…
— Հատը երեսուն սէնթ տիկին, (պատասխանեց տարիքոտ վաճառորդը)…
— Տասը հաւկիթ պիտի գնեմ, բայց փոխան 2,50 եւրոյի… եթէ ոչ՝ չեմ ուզեր, պիտի մեկնիմ, (ըսաւ հաստատ ու վերջնական)…
— Լաւ տիկին, ձեր ուզած գինովը առէք, կը տեսնէք այսօր հաւկիթ մը նոյնիսկ չեմ ծախած, ո՞ւր գիտէք, դերեւս ձեր գնումը ինծի յաջողութիւն կը բերէ, (պատասխանեց պապիկը)…
Հարուստ տիկինը հաւկիթները առաւ եւ մեկնեցաւ յաղթածի զգացումով…
Հաւկիթները նախ տեղաւորեց իր երկու նստատեղնոց նորաձեւ ինքնաշարժին մէջ եւ ապա գնաց մօտակայ, (ընտիր դասակարգին պատկանող), ճաշարանը, ուր եւ ժամադրուած էր ընկերուհիին հետ…
Ընկերուհին եկաւ եւ ապսպրեցին իրենց սրտին ուզածը…
Հակառակ բաւական ճաշեր ապսպրելնուն, շատ քիչ կերան եւ մնացեալ պնակները, եղածին պէս ձգեցին սեղանին վրայ… յաջորդաբար հաշիւը ուզեցին…
Վճարուելիք գումարը 37 եւրօ եւ 30 սէնթ էր… 40 եւրօ տուին սպասարկուին, պատուիրելով, որ վրադիրը իր մօտը պահէ…
Նման կեցուածք մը շա՜տ ուրախալի էր սպասարկուին համար, սակայն սաստիկ ցաւալի, հաւկիթներ վաճառող աղքատ պապիկին համար, որ դիմացի մայթը նստած, կը դիտէր երկու տիկիններուն…
Խնդիրը այն է սակայն…
Թէ ինչո՞ւ մեր ուժը ցոյց կու տանք… միշտ մեզմէ տկարներուն…
Թէ ինչո՞ւ այսքան առատաձեռն կ’ըլլանք հանդէպ անոնց, որոնք ի վերջոյ… այս մեր շռայլութեան, այդքան ալ կարիքը չունին…
Ժամանակին տեղ մը կարդացած էի…
«Հայրս, սովորութիւն ունէր, (հակառակ պէտք չունենալուն), շրջիկ վաճառորդներէ սուղ գինով պարզ բաներ գնել, որոշ անգամ նոյնիսկ իրենց պահանջածէն աւելի մեծ գիներ վճարելով… կը զարմանայի իր այս սովորութենէն, այնպէս որ անգամ մը հարցուցի, թէ ինչո՞ւ կ’ընէր այս բանը… պատասխանեց…
«Զաւակս, ըրածս մարդասիրական պարզ արարք մըն է…
«Միայն որ ես… արժանապատուութեամբ կը փաթթեմ»…
minsar55@gmail.com
