Laptop on a wooden table

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ

­Քա­մե­րը…

ՄԻՆՍԱՐ

­­Կար ու չկար, ե­րի­տա­սարդ մը կար, որ ո­րոշ ան­գամ­ներ, իր շուր­ջին­նե­րուն բռնու­թեամբ կը վա­րո­ւէր…
­­Հայ­րը չա­փա­զանց մտա­հո­գո­ւած, իր զա­ւա­կի վա­րո­ւե­լա­կեր­պէն եւ ու­սում­նա­սի­րե­լէ ետք բո­լոր ի­մաս­տուն­նե­րուն ա­սա­ցո­ւածք­նե­րը, տղուն քա­մե­րով լե­ցուն տոպ­րակ մը տա­լով ը­սաւ…
— Տ­ղաս, ա­մէն ան­գամ որ համ­բե­րու­թիւնդ պի­տի կորսնց­նես եւ մէ­կու մը հետ կռո­ւիլ պի­տի ու­զես, այս տոպ­րա­կէն քամ մը առ­նե­լով, մեր պար­տէ­զին առ­ջե­ւը գտնո­ւող մայ­թին վրայ պի­տի գա­մես…
Ա­ռա­ջին օ­րը տղան, մայ­թին վրայ՝ 37 հատ քամ քա­մեց…
­­Յա­ջոր­դող շա­բաթ­նե­րու ըն­թաց­քին, վար­ժո­ւե­ցաւ ինք­զին­քը մէկ ա­ւե­լի կա­ռա­վա­րել ու այս­պէ­սով, մայ­թին վրայ քա­մած քա­մե­րուն թիւն ալ, կա­մաց-կա­մաց նո­ւա­զիլ սկսաւ…
­­Հասկ­ցաւ, որ քամ քա­մե­լէն շատ ա­ւե­լի դիւ­րիւն էր, ինք­զին­քը զսպե­լը…
­­Հա­սաւ օ­րը, որ մայ­թին վրայ քամ մը նոյ­նիսկ չքա­մեց…
­­Վա­զեց հօ­րը մօտ եւ ու­րա­խու­թեամբ ը­սաւ…
— ­­Հայ­րիկ, այ­սօր քամ մը նոյ­նիսկ չքա­մե­ցի…
­­Հայ­րը ը­սաւ…
— Ապ­րի՛ս տղաս, ու­րեմն այ­սօ­րո­ւը­նէ սկսեալ, ա­մէն ան­գամ, որ պա­ղա­րիւ­նու­թիւնդ պի­տի պա­հես, պար­տէ­զի մայ­թին քա­մած քա­մե­րէդ, հատ մը պի­տի հա­նես…
Ան­ցաւ ժա­մա­նակ եւ օ­րին մէ­կը ե­րի­տա­սար­դը կրցաւ հօ­րը ը­սել, որ վեր­ջա­պէս բո­լոր քա­մե­րը հա­նած էր…
­­Հայ­րը զա­ւա­կին պար­տէ­զի մայ­թին ա­ռաջ տա­նե­լով ը­սաւ…
— ­­Զա­ւակս, ճիշդ վա­րո­ւե­ցար… սա­կայն տես թէ մայ­թը որ­քա՜ն ծա­կեր ու­նի… եր­բե՛ք ա­ռա­ջո­ւայ նման պի­տի չըլ­լայ… երբ մէ­կու մը հետ կը կռո­ւիս ու զին­քը կ’ա­նար­գես, ա­սոր նման վէրք մը կը ձգես վրան… կրնայ պա­տա­հիլ, որ մար­դու մը դա­նա­կես եւ յե­տոյ դա­նա­կը հա­նես… բայց… իր մար­մի­նին վրայ ձգած վէրքդ, մնա­յուն պի­տի ըլ­լայ… կա­րե­ւո­րու­թիւն չու­նի թէ յե­տոյ, քա­նի ան­գամ նե­րո­ղու­թիւն պի­տի խնդրես… խօս­քե­րով ե­ղած վէր­քը, նոյն­քան վնա­սա­կար ու խո­րունկ է… որ­քան դա­նա­կով ե­ղած վէր­քը… զա­ւակս… նա­խընտ­րե­լի է վէր­քեր չբա­նաս… քան թէ… բա­ցած վէր­քերդ բու­ժել ջա­նաս…

minsar55@gmail.com