Laptop on a wooden table

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ

Այն ինչ որ չես կրնար փո­խել, սոր­վէ սի­րել…

ՄԻՆՍԱՐ

Ե­րի­տա­սարդ մը, իր տու­նին բա­կին մէջ պար­տէզ մը շի­նեց ու ցա­նեց՝ գոյնզ­գոյն, գե­ղե­ցիկ ու բու­րա­ւէտ ծա­ղիկ­նե­րով…
Այս իր ցա­նած գե­ղե­ցիկ ու բու­րա­ւէտ ծա­ղիկ­նե­րուն մի­ջեւ սա­կայն, զա­նա­զան վայ­րի խո­տեր ալ սկսան բուս­նիլ…
Ե­րի­տա­սար­դը, Աս­տու­ծուն օ­րը, ար­մա­տա­խիլ կ­’ը­նէր ու կը մաք­րէր այս վայ­րի խո­տե­րը, բայց ա­պար­դիւն… քա­նի մը օր յե­տոյ, ա­նոնք կրկին կը բուս­նէին…
­­Չա­փա­զանց նե­ղա­ցած, սկսաւ մօ­տա­կայ, ինչ­պէս նաեւ զա­նա­զան հե­ռա­ւոր շրջան­նե­րու մէջ ապ­րող պար­տիզ­պան­նե­րուն ալ խոր­հուրդ­նե­րը առ­նել… դժբախ­տա­բար սա­կայն, ո­րե­ւէ խրատ դրա­կան ար­դիւնք մը չբե­րաւ…
­­Ճա­րա­հատ ու վեր­ջին յոյ­սով մը, ճամ­բոր­դեց դէ­պի թա­գա­ւո­րին ար­քու­նի­քը, ար­քա­յա­կան պար­տէզ­նե­րու ի­մաս­տուն պար­տիզ­պա­նին խոր­հուրդն ալ խնդրե­լու հա­մար…
Դժ­բախ­տա­բար սա­կայն, ին­ք նա­խա­պէս ար­դէն փոր­ձած էր ար­քա­յա­կան պար­տիզ­պա­նին տո­ւած բո­լոր խոր­հուրդ­նե­րը…
­­Բա­ւա­կան ժա­մա­նակ քով-քո­վի ան­խօս մնա­ցին…
­­Վեր­ջա­ւո­րու­թեան, ի­մաս­տուն պար­տիզ­պա­նը ը­սաւ…
— Այն ժա­մա­նակ, միակ խրա­տը, որ քե­զի կրնամ տալ այն է, թէ…
Այն ինչ որ չես կրնար փո­խել… սոր­վէ սի­րել…

minsar55@gmail.com