Laptop on a wooden table

­­Հա­մա­ցան­ցա­յին որ­սոր­դու­թիւն­ներ

­Կոյր աղ­ջի­կը…

ՄԻՆՍԱՐ

­­Ժա­մա­նա­կին կոյր աղջ­նակ մը կար, որ ինք­զին­քը չա­փա­զանց կ­’ա­տէր, կոյր ծնած ըլ­լա­լուն հա­մար…
­­Թէեւ ե­ղա­ծին չափ բնա­կա­նոն կեանք մը ու­նէր, ինք­զին­քին գո­ցուած էր եւ ծնող­քը նոյ­նիսկ, դժուա­րու­թեամբ կը յա­ջո­ղէր հե­տը եր­կու խօսք փո­խա­նա­կել…
Այս աղջ­նա­կը բա­րե­կամ մը ու­նէր… որ ի­րեն կ’ա­ջակ­ցէր ու կ­’օ­ժան­դա­կէր… իր մօտն էր միշտ եւ ու­շադ­րու­թեամբ մտիկ կ­’ը­նէր ը­սած­նե­րը…
Աղջ­նա­կը՝ իր այս բա­րե­կա­մին կը վստա­հէր միայն եւ ի­րեն կը պատ­մէր իր հո­գե­կան բո­լոր զգա­ցում­նե­րը…
— ­­Կը սի­րեմ աշ­խար­հը քու աչ­քե­րուդ մէ­ջէն տես­նել…
Ը­սաւ ան­գամ մը ի­րենց ը­րած մէկ պտոյ­տի ըն­թաց­քին, երբ ե­րի­տա­սար­դը ի­րեն ման­րա­մաս­նօ­րէն կը նկա­րագ­րէր, ի­րենց շուր­ջը պա­տա­հա­ծը…
— Ե­րազս այս է… կ’ու­զեմ օ­րին մէ­կը աշ­խար­հը տես­նել ճիշդ քե­զի նման, (ըսաւ աղջ­նա­կը)…
— ­­Կը խոս­տա­նամ օ­րին մէ­կը, այս քու ե­րազդ ի­րա­կա­նաց­նել, (պա­տաս­խա­նեց ե­րի­տա­սար­դը)…
­­Տա­րի մը ետք վեր­ջա­պէս գտնո­ւե­ցաւ յար­մար նո­ւի­րա­տու մը եւ աղջնա­կը (վի­րա­բու­ժա­կան գոր­ծո­ղու­թեան են­թար­կո­ւե­լու հա­մար), ծնող­քին հետ միա­սին ստի­պո­ւած ար­տա­սահ­ման ճամ­բոր­դե­ցին…
Լ­ման ա­միս մը ար­տա­սահ­մա­նի հի­ւան­դա­նո­ցը մնաց, ո­րու ըն­թաց­քին հա­զո­ւա­գիւտ ան­գամ­ներ (մա­նա­ւանդ վեր­ջին օ­րե­րուն), յա­րա­բե­րո­ւե­ցաւ բա­րե­կա­մին հետ…
­­Հայ­րե­նի տուն ի­րենց վե­րա­դար­ձը եւս վեց ա­մի­սով ու­շա­ցաւ, մէկ որ ծնող­քը ո­րո­շեց ճամ­բոր­դու­թիւն մըն ալ ը­նել դէ­պի Եւ­րո­պա…
­­Վե­րա­դար­ձին, ա­ռա­ջին հան­դի­պած ան­ձը ան էր… քա­րա­ցաւ…
— Ու­րեմն դո՞ւն ալ, (հա­զիւ կա­րո­ղա­ցաւ փսփսալ)…
— Ա­յո… կոյր եմ… ար­կած մը ու­նե­ցայ… չու­զե­ցի քե­զի հե­ռա­ձայ­նէն ը­սել… այս բա­նե­րը հե­ռա­ձայ­նէն չեն ը­սո­ւիր… վեր­ջա­պէս…
Ը­սաւ եւ գրպա­նէն թա­ւի­շեայ տու­փիկ մը հա­նե­լով, առ­ջե­ւը ծուն­կի ե­կաւ…
— ­­Կը յի­շե՞ս… ի­րար խոս­տում մը տո­ւած էինք… որ ե­թէ օ­րին մէ­կը տե­սո­ղու­թիւնդ գտնես… մենք պի­տի միա­նանք… ու­րեմն հի­մա, որ տե­սո­ղու­թիւնդ գտար… կ­’ու­զե՞ս հետս ա­մուս­նա­նալ…
Աղ­ջի­կը զար­հու­րած մեր­ժեց… այս­քան տա­րի կոյր մնա­լէն ետք, պատ­րաստ չէր մնա­ցեալ կեան­քը… կոյ­րի մը հետ անց­նե­լու…
Ե­րի­տա­սար­դը մեկ­նե­ցաւ սաս­տիկ վի­րա­ւո­րո­ւած… սա­կայն չհե­ռա­ցած, ձեռ­քին մէջ նա­մակ մը ձգեց…
«­­Խոս­տա­ցած էի օ­րին մէ­կը… աշ­խար­հը քե­զի ցոյց տալ… ի՛մ աչ­քե­րովս… յա­ջո­ղե­ցայ խոս­տու­միս տէր կե­նալ… սա­կայն դուն… ին­ծի տո­ւած խոս­տումդ չյար­գե­ցիր… սի­րե­լիս… աչ­քե­րուս ու­շադ­րու­թիւն ը­րէ»…
Աղջ­նա­կը սկսաւ լալ… սա­կայն որ­քան որ ալ փնտռեց… չկա­րո­ղա­ցաւ ե­րի­տա­սար­դին գտնել…
Այ­լեւս շա՜տ ուշ էր…

minsar55@gmail.com