Զաւակս չի լաս…
ՄԻՆՍԱՐ
Հիւանդանոցին սենեակս երբ գաս,
Ու զիս փնտռելով չգտնաս տղաս,
Անկողինս դուն երբ պարապ տեսնես,
Ու բժիշկներուն խօսքերը լսես…
«Գիտէ՞ք, ամէն ինչ, անխոնջ փորձեցինք,
«Որեւէ ջանք, ճիգ, չխնայեցինք,
«Բայց տարիքոտ էր, ու սիրտը յոգնած,
«Ծերութեան բեռմամբ, սաստիկ սպառած»…
Իրենց խօսքերուն դուն չհաւատաս,
Մօր քնքուշ սիրտը… չի յոգնիր տղաս,
Մայր մը կեանքին մէջ, երբե՛ք չսպառիր,
Իր զաւկի սիրոյն երբե՛ք չի մաշիր…
Պահարանս բաց, ապրանքներս առ,
Փոքր սրբիչս, վերցուր հետդ տար,
Անձեռոցը, որ՝ երբ քրտնէի,
Կնճրոտ ճակատս ես կը սրբէի…
Տունիկնիս գնա, կրակը վարէ,
Սրճամանը դիր, երկու սուրճ եփէ,
Եւ մի մտածեր թէ վասն ինչի…
Մէկը քեզ համար, իսկ միւսը… ինծի…
Առաւօտ կանուխ, երբ մինակ էի,
Ոչինչ խմելու փափաք չունէի…
Մի լար զաւակս, տուն վերադարձիր,
Կարմիր վարդերուս պահապան եղիր,
Ջրէ ամէն օր, հետերնին խօսէ,
Քու մօրդ նման, գուրգուրայ, շոյէ,
Ու մի մտմտար զաւակս անգին,
Քու մայրդ քեզի պիտ’ պահէ կրկին,
Պիտի աղօթէ քեզ համար նորէն,
Բարձր կապուտակ Երկինքին վերէն…
Սիրուն ջան մայրիկ…
ՄԻՆՍԱՐ
Սիրուն, ջան մայրիկ,
Տուեցիր ինձ կեանք, ապա ասացիր,
«դեհ, գնա ապրի՛ր»,
Ապրե՞մ… բայց ինչպէ՞ս, երբ էս աշխարհը՝
վատ է ու անգութ…
Տուեցիր աչքեր, ու «տես» ասալուդ,
ինձ… «լա՛ց» ասացիր…
Բայց լոկ արձունքով, որքա՞ն հող թրջեմ…
այն էլ չասացիր…
Ինձ համոզեցիր հաւատալ գութին,
Միշտ բարին անել, օգնել բոլորին,
Ամէն բան ասար… բայց չասար ինչպէ՞ս,
Մարդակեր կեանքում, յոռի, երկերես…
Ինձ ցոյց տուեցիր ուղիներ դժուար,
Ասացիր «քալէ՛ անաչա՛ր, արդա՛ր»,
Բայց, ինչպէ՞ս քալեմ «անաչա՛ր, արդա՛ր»,
Թափուր աշխարհում, անգութ, անարդար…
Ներիր ինձ մայրիկ, խնդրում եմ ներիր,
Հոգիս ծիւրեցին, վէրքերս բոլոր,
Ահա կը մեռնիմ, բայց դու զիս ներիր,
Գալիս եմ քո մօտ, գիրկդ ապահով…
10/04/2021
minsar55@gmail.com
