Համացանցային որսորդութիւններ
Տարիքոտ պապիկը…
ՄԻՆՍԱՐ
Ժամանակին փոքր գիւղի մը մէջ, կ’ապրէր շատ տարիքոտ պապիկ մը…
Յառաջացած տարիքին բեռմամբ, այլեւս տեսողութիւնը եւ լսողութիւնը գրեթէ կորսնցուցած էր, իսկ ոտքերն ալ կը թողային ու դժուարութեամբ կը կրէին մարմնին ծանրութիւնը…
Երբ կէսօրները ճաշասեղան կը նստէր, ձեռքերը այնքան շատ կը թողային, որ կերած ապուրը կը թափէր սեղանի ծածկոցին եւ հագած տաբատին վրայ…
Ատեն-ատեն իր կերած ապուրը նոյնիսկ… բերնէն դուրս կը կաթեցնէր…
Հարսը եւ տղայ զաւակը, այնքան շատ զզուած էին այս կացութենէն, որ վերջաւորութեան, իրեն օջախին մօտ անկիւն մը նստեցուցին ու իր ճաշն ալ, փոքրիկ կաւէ ամանի մը մէջ լեցնելով, առջեւը դրին…
Պահու մը պապիկին ձեռքերը, այլեւս այնքան շատ թողալ սկսան, որ խեղճ ծերուկը կը դժուարանար, կաւէ ամանը ձեռքերուն մէջ բռնել նոյնիսկ…
Օրին մէկը պնակը ձեռքէն ինկաւ եւ ջարդուփշուր եղաւ…
Հարսը սաստիկ զայրացած, վրան բարկացաւ…
Խե՜ղճ պապիկը, արցունքոտած աչքերով, կուրծքէն խոր հառաչանք մը հանեց…
Տէր եւ տիկին գացին եւ աժաննոց փայտէ պնակ մը գնեցին, որպէսզի պապիկը, այլեւս իր ճաշը անոր մէջէն ուտէ…
Երեկոյ մը, ընթրիքը վերջանալէն ետք, պապիկին թոռնիկը սենեակ մտաւ, ձեռքին սայր մը բռնած եւ օջախին մօտէն կոճղ մը առնելով, սկսաւ տաշել…
— Ի՞նչ կ’ընես տղաս, (հարցուց հայրը)…
— Երկու փայտէ պնակներ պիտի շինեմ հայրիկ, որպէսզի երբ օրին մէկը դուք ալ ծերանաք, ձեզի օջախին քովը նստեցնեմ եւ այլեւս ձեր ճաշը, իմ այս շինած պնակներուս մէջէն ուտէք, (ըսաւ փոքրիկը անմեղութեամբ)…
Տէր եւ տիկին անխօս, նշանակութեամբ իրար նայեցան…
Այդ օրէն ետք, պապիկը դարձեալ իրենց հետ սեղան նստիլ սկսաւ եւ անգամ մը եւս իրեն ոեւէ մէկը չբարկացաւ…
Նոյնիսկ, երբ որ ճաշը վրան կը թափէր…
minsar55@gmail.com
