Խօսք Յարութեան

«Եւ ես ձե­զի հետ եմ»

Ք­րիս­տոս յա­րեաւ ի մե­ռե­լոց:

Ա­հա ան­գամ մը եւս կը հնչէ Ա­ւե­տա­րա­նի վկա­յու­թեամբ հո­գե­թով շա­րա­կան դար­ձած եւ ե­կե­ղե­ցի­նե­րու ղօ­ղանջ­նե­րէն քրիս­տո­նեայ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րու հո­գի­նե­րուն հա­սած Ք­րիս­տո­սի Հ­րա­շա­փառ ­Յա­րու­թեան յաղ­թա­գոռ ա­ւե­տի­սը: ­Յա­ւի­տե­նա­կա­նէնյա­ւի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թիւն մը՝ յա­ւի­տե­նա­կա­նու­թեան վե­րա­կո­չո­ւած ան­կեալ մար­դու որ­դի­նե­րուն: Ք­րիս­տոս յա­րեաւ ի մե­ռե­լոց: ­Մարդ­կա­յին պատ­մու­թեան ա­կան­ջին հնչած մե­ծա­գոյն եւ ան­զու­գա­կան ա­ւե­տիս­նե­րուն ա­ւե­տիսն է սա, ­Կեան­քին յաղ­թա­նա­կը ան­յաղ­թա­յա­րե­լի եւ ան­յագ հրէ­շին՝ մա­հո­ւան վրայ: Եւ ո՞վ կրնար ան­զօ­րու­թեան մատ­նել մա­հը, ե­թէ ոչ նոյ­նինքն ­Կեան­քի աղ­բիւ­րը՝ Աս­տո­ւած: Հ­րա­շա­փառ ­Յա­րու­թեան տօ­նին ու­րախ լու­րը այս օ­րե­րուն, շատ մտա­հոգ եւ սար­սա­փած հո­գե­վի­ճա­կի մէջ կը գտնէ հա­մայն աշ­խար­հի մարդ­կու­թիւ­նը, ո­րուն գլխին վե­րեւ կա­խո­ւած է նո­րա­յայտ «­Քո­րո­նա» ժահ­րին առ­թած մա­հո­ւան ահ ու սար­սա­փի դա­մոկ­լեան սու­րը: ­Հո­գի­նե­րու ա­կանջ­նե­րուն փո­խա­րէն, ֆի­զի­քա­կան ա­կանջ­նե­րը ծայր աս­տի­ճան սրած, մարդ­կու­թիւ­նը վայր­կեա­նը վայր­կեա­նին լրա­տուա­կան մի­ջոց­նե­րէն կա­խո­ւած կը սպա­սէ բժշկա­գի­տա­կան աշ­խար­հէն ժահ­րին սպառ­նա­լի­քի ա­ւար­տին եւ պար­տու­թեան յոյ­սի նշոյ­լի մը ու­րախ լու­րը լսե­լու, երբ ան­դին՝ ե­կե­ղե­ցի­նե­րէն ան­գամ մը եւս, քա­նի հա­զա­րե­րորդ ան­գամն ըլ­լա­լով, ի լուր աշ­խար­հին կը լսո­ւի յա­ւի­տեանս յա­ւի­տե­նից մա­հո­ւան վրայ ­Կեան­քի յաղ­թա­նա­կին ա­ւե­տի­սը: ­Յա­րու­ցեալ Ք­րիս­տոս՝ ի՛ր ա­շա­կերտ­նե­րուն ե­րեւ­ցած ըլ­լա­լուն թե­րա­հա­ւատ ­Թով­մաս ա­ռա­քեա­լին ը­սաւ, երբ ան «­Տէրս եւ Աս­տո­ւածս» բա­ցա­գան­չեց՝ տես­նե­լէ եւ շօ­շա­փե­լէ ետք խա­չեալ ­Տի­րոջ ձեռ­քին վեր­քե­րը, ­Յի­սուս ը­սաւ ա­նոր.- «­Զիս տես­նե­լուդ հա­մար հա­ւա­տա­ցիր, չէ՞. ե­րա­նի ա­նոնց՝ ո­րոնք ա­ռանց զիս տես­նե­լու կը հա­ւա­տան:» (­Յովհ. 21:29) Իսկ ան­դին, Զք­րիս­տոս իր աչ­քե­րով չտե­սած, բայց ­Դա­մաս­կո­սի ճամ­բուն վրայ տե­սիլ­քով Ք­րիս­տո­սէ ա­ռա­լե­լու­թեան կո­չո­ւած ­Պօ­ղոս Ա­ռա­քեալ որ իր մէջ հին մար­դը խաչ հա­նած եւ յա­րու­ցեալ Ք­րիս­տո­սով նոր կեանք ապ­րած ա­մե­նա­յան­դուգն եւ պեր­ճա­խօս քա­րո­զիչ ա­ռա­քեա­լը ե­ղաւ, ը­սաւ, «Ե­թէ Աս­տո­ւած մե­զի հետ է, ո՞վ կրնայ մե­զի հա­կա­ռակ ըլ­լալ» (Հ­ռո­մէա­ցի­նե­րուն 8:31):
­Նո­րօ­րեայ հա­մա­ճա­րա­կին պար­տադ­րած սահ­մա­նա­փա­կում­նե­րու պատ­ճա­ռով, մեր ըն­կե­րա­յին հա­սա­րա­կաց կեան­քի ձե­ւը յե­ղա­կարծ փո­փո­խու­թիւն­նե­րու են­թար­կո­ւե­լով, տօ­նա­կան շատ մը ա­րա­րո­ղու­թիւն­ներ առ­կա­խո­ւե­ցան, ըն­կե­րա­յին ա­ռիթ­նե­րու հա­ւաք­ներ, հան­դի­պում­ներ, պար­տա­կա­նու­թիւն­ներ եւ պատ­շա­ճու­թիւն­ներ դադ­րե­ցան, եւ մեր կեան­քի մէջ լայն տեղ եւ ա­ռիթ բա­ցո­ւե­ցաւ, անդ­րա­դառ­նա­լու ե­կե­ղե­ցա­կան տօ­նե­րու էու­թեան, խոր­հուր­դին հո­գե­ւոր ի­մաս­տին: Ն­կա­տա­ռե­լի ե­րե­ւոյթ է, որ ե­կե­ղե­ցա­կան տօ­նե­րու ըն­կե­րա­յին ե­րե­սը եւ ձե­ւա­կեր­պու­թիւն­նե­րը առ հա­սա­րակ շա­տե­րու ու­շադ­րու­թիւ­նը եւ հե­տաքրք­րու­թիւ­նը կը գրա­ւեն, ա­ւե­լի մա­կե­րե­սա­յին եւ ձե­ւա­կան անդ­րա­դարձ ու­նա­նա­լու տօ­նե­րուն բուն ի­մաս­տին եւ բա­րո­յա­կան թե­լադ­րանք­նե­րուն: Կ­՚ե­րե­ւի թէ մարդ­կա­յին հա­սա­րա­կու­թեան հո­գե­բա­նա­կան հա­սա­րակ յայ­տա­րար է, որ մար­դիկ ա­ւե­լի հե­տա­մուտ ըլ­լան հեշ­տին, հա­ճե­լիին, դիւ­րա­մատ­չե­լիին, մա­կե­րա­սա­յի­նին, քան թէ՝ ո­րե­ւէ ա­ռի­թի խոր­քին եւ բա­րո­յա­կան ու հո­գե­ւոր ի­մաս­տին:
Այ­սօր, ան­գամ մը եւս լսե­լով Քրս­տո­սի ­Յա­րու­թեան ա­ւե­տի­սը՝ իր հա­ւատ­քի վկա­յու­թեան հա­զա­րա­մեակ­նե­րու փոր­ձա­ռու­թեամբ, այս տագ­նա­պա­լի ան­նա­խըն­թաց օ­րե­րուն, երբ մարդ­կա­յին բո­լոր ճի­գե­րուն ան­ճա­րա­կու­թեան դի­մաց դար­ձեալ կը դառ­նանք Աս­տու­ծոյ, օգ­նու­թիւն հայ­ցե­լով Ա­մե­նա­կա­լէն: ­Յա­րու­թեան ա­ւե­տի­սին հետ միա­սին ար­դեօք մեր ա­կանջ­նե­րուն մէջ չե՞ն հնչեր Ք­րիս­տո­սի յան­դի­մա­նա­կան այն խօս­քը, որ իր ա­ռա­քեալ­նե­րուն ուղ­ղեց, երբ լի­ճի փո­թո­րի­կին խա­ղա­ղեց­ման հրաշ­քը կա­տա­րե­լէ ետք, ջրա­մոյն ըլ­լա­լու վտան­գէն ա­հա­բե­կո­ւած ա­ռա­քեալ­նե­րուն ը­սե­լով, «Ին­չու այդ­պէս վախ­կոտ էք, տա­կա­ւի՞ն հա­ւատք չու­նիք» (­Մար­կոս 4:40)
Ք­րիս­տո­սի ­Յա­րու­թեան ա­ւե­տի­սը, դէպ­քի մը յի­շա­տա­կու­մը չէ, ոչ ալ շա­րա­կա­նի մը կրկնու­թիւ­նը, այլ ան քրիս­տո­նեա­յին հա­մար ի­րա­կա­նու­թիւն մըն է, որ իր դրսե­ւո­րու­մը կը գտնէ կեան­քով ար­տա­յայ­տո­ւած հա­ւատ­քով:
­Մարդ­կա­յին մեր կեան­քե­րը ա­լե­կո­ծող տագ­նա­պի եւ խու­ճա­պի այս օ­րե­րուն յատ­կա­պէս, ­Յա­րու­ցեալ Փրկի­չը նախ­քան եր­կինք համ­բառ­նա­լը, քա­ջա­լե­րա­կան նոյն շեշ­տով մե­զի ալ կ­՚ը­սէ այն ինչ, որ իր ա­ռա­քեալ­նե­րուն վեր­ջին ան­գամ յայտ­նա­պէս խօ­սե­լով ը­սաւ. – «Եւ ա­հա ձե­զի հետ պի­տի ըլ­լամ, մին­չեւ աշ­խար­հի վախ­ճա­նը» (­Մատ­թէոս 28:20):

Ք­րիս­տոս յա­րեաւ ի մե­ռե­լոց:
Եւ Աս­տո­ւած մե­զի հետ է:

­Գե­ղամ Արք. ­Խա­չե­րեան
Ա­ռաջ­նորդ ­Յու­նաս­տա­նի
­Հա­յոց ­Թե­մին